Γαλήνη Χατζηπασχάλη στο ethnos.gr: «Η ευγένεια δεν επιβάλλεται, την έχεις μέσα σου»

Υπάρχουν άνθρωποι που, χωρίς να το καταλαβαίνουν από την αρχή, είναι φτιαγμένοι για το φως της σκηνής, σαν κάτι μέσα τους να τους οδηγεί εκεί, από μόνο του. Η Γαλήνη Χατζηπασχάλη μεγάλωσε στην Αλεξανδρούπολη, με ρίζες που φτάνουν ως την Κύπρο, μέσα σε μια οικογένεια που τραγουδούσε περισσότερο απ’ όσο μιλούσε. Ο πατέρας γιατρός με αγάπη για τη μουσική, η μητέρα νοσηλεύτρια, το νοσοκομείο σχεδόν δεύτερο σπίτι. Κι όμως, από νωρίς το βλέμμα της καρφώθηκε στις ελληνικές ταινίες του Σαββάτου και στις πρώτες σπίθες μιας κρυφής, αθώας υποψίας, πως κάπου εκεί, σε κάποια άγνωστη σκηνή, την περίμενε η δική της αλήθεια.

Με ένστικτο και φαντασία, χωρίς να τη συγκρατεί τίποτα, έστηνε αυτοσχέδια σκετσάκια στο σαλόνι με τα αδέρφια της. Συχνά στενοχωριόταν χωρίς λόγο, σαν να ήθελε να εξασκηθεί στον πόνο. Όχι γιατί είχε σκοτεινά βιώματα, αλλά γιατί ένιωθε την ανάγκη να 'ναι έτοιμη, όπως κάνει ένας σωστός καλλιτέχνης που κάνει πρόβες. Η τέχνη, όπως λέει, της χάρισε έναν παράλληλο εαυτό. Κι εκείνη τον αποδέχτηκε χωρίς αμφιβολίες. Πολυπράγμων, ειλικρινής και με πολύ ωραίο χιούμορ, σήμερα ζει και δημιουργεί στην Αθήνα, μητέρα τριών παιδιών και σταθερή πρωταγωνίστρια στη σκηνή της ζωής.

Φέτος, επιστρέφει με ενθουσιασμό στη «Ταράτσα του Φοίβου» στο Άλσος, γεμίζοντας το καλοκαίρι με χιούμορ, μουσική, συγκίνηση και εκείνη τη μοναδική, οικεία παρουσία που σε κάνει να θες να την ακούς και να τη βλέπεις ξανά και ξανά.

Αν έπρεπε να περιγράψετε την «Ταράτσα του Φοίβου» σε κάποιον που δεν την έχει δει ποτέ, τι θα του λέγατε ότι είναι τελικά αυτό το πρότζεκτ;

Επειδή μου έχει τύχει αυτό που λες, το πρώτο που απαντάω είναι: «Πίνεις το ποτό σου, κάνεις το τσιγαράκι σου, μιλάς χαλαρά με τον διπλανό σου…» και μετά εξηγώ πως πρόκειται για μια βραδιά με τραγούδια, νούμερα, χιούμορ, διάφορους καλεσμένους… Είναι κάτι πολύ ευχάριστο, ατμοσφαιρικό, που περνάει όμορφα η ώρα.

Πώς είναι να συνεργάζεστε για δεύτερη χρονιά με τον Φοίβο Δεληβοριά και τον Θανάση Αλευρά; Τι έχετε κρατήσει από αυτή τη χημεία – πάνω στη σκηνή αλλά και πίσω απ’ αυτήν;

Έχουμε ξαναδουλέψει με τον Θανάση πολλές φορές, και με τον Φοίβο είναι η τρίτη μας φορά. Το λέω αυτό γιατί υπάρχει μια μακρόχρονη γνωριμία, και το πράγμα αποκτά μια οικειότητα, σχεδόν οικογενειακή. Είναι και ο Άγγελος Τριανταφύλλου, ο Πάνος Παπαδόπουλος. Μετράμε πολλές παραστάσεις μαζί. Οι δεσμοί είναι παλιοί, δυνατοί. Υπάρχει αγάπη, κατανόηση, στήριξη. Και ξέρεις... όταν γνωρίζεις κάποιον τόσο καλά, κάποια στιγμή «παραγνωρίζεστε» κι αυτό είναι ωραίο. Στην τέχνη ειδικά, αυτό το «παραγνωριζόμαστε» φέρνει ελευθερία. Καμία σοβαροφάνεια.

Φέτος, σε ποιους ρόλους θα σας απολαύσουμε στην Ταράτσα; 

Έχουμε το «Πρώτο Νεκροταφείο» που λειτουργεί σαν μια κριτική ματιά στην παρελθοντολαγνεία μας. Έχουμε ένα καυστικό νούμερο για το πόσο πρόθυμα — και γρήγορα — πουλάμε την Ελλάδα στους Αμερικανούς. Έχουμε και ένα «First Dates» εμπνευσμένο από την τηλεοπτική εκπομπή, αλλά με μια δόση σουρεαλισμού που το κάνει απρόβλεπτο. Και φυσικά, έχουμε και ένα νούμερο που ο Θανάσης ως «μαγισσα» μας δίνει απαντήσεις σε καυτά ερωτήματα των καιρών.

Η «Ταράτσα του Φοίβου» έχει πια καθιερωθεί ως θεσμός των αθηναϊκών καλοκαιριών. Τι πιστεύετε ότι είναι αυτό που γεννά αυτή τη μαγική σύνδεση με το κοινό; Και πώς νιώθετε εσείς μέσα σ’ αυτό το ονειρικό, καλοκαιρινό σύμπαν;

Μοιάζει λίγο με παγωτό, σορτσάκι, θερινό σινεμά. Σου δίνει αυτή την αίσθηση της δροσιάς και της ξεκούρασης. Είναι φτιαγμένη με «παλιά υλικά», μια παλιά συνταγή που όμως εξακολουθεί να δουλεύει. Αυτό το κάνει αναγνωρίσιμο, διασκεδαστικό, ευχάριστο. Εκεί πιστεύω γίνεται και η σύνδεση με το κοινό. Είναι κάτι διαχρονικό. Τραγούδι, χιούμορ, δροσερό ποτό... ίσως και κανένα φλερτ.

Ζούμε σε μια εποχή όπου το χιούμορ συχνά παρεξηγείται, παρερμηνεύεται ή ακόμα και λογοκρίνεται. Πιστεύετε ότι υπάρχουν – ή πρέπει να υπάρχουν – όρια στην κωμωδία; Κι αν ναι, ποιος έχει τον ρόλο να τα θέτει;

Ότι δεν πρέπει να γελάμε με τον πόνο του άλλου, το ξέρουμε όλοι. Η ευγένεια δεν επιβάλλεται, την έχεις μέσα σου. Αν πλησιάζεις τους ανθρώπους με αγάπη, δεν κινδυνεύεις. Το λέω ειδικά για το θέατρο — και για την κωμωδία πιο πολύ — που υπάρχει για να φωτίσει τους ηλίθιους, τους μ@λάκες, τους απελπισμένους. Δεν υπάρχουν όρια στην τέχνη. Ο καθένας κάνει ό,τι νιώθει. Και το κοινό, αν δεν του αρέσει, έχει κάθε δικαίωμα να γιουχάρει. Έτσι πάει.

Η σάτιρα και το χιούμορ μπορούν να λειτουργήσουν ως όπλα κοινωνικής ή πολιτικής κριτικής;

Η επικαιρότητα είναι πρώτη ύλη για την επιθεώρηση. Πιστεύω όμως πως ακόμα κι όταν σατιρίζεις την πολιτική ή την κοινωνία, στην ουσία αγγίζεις ανθρώπους που είναι έρμαια των συνθηκών. Το θέατρο είναι πολιτική πράξη, ναι — αλλά και μια πράξη συμπόνιας. Μια προσπάθεια να δεις βαθύτερα την ψυχή.

Πώς είναι να δουλεύεις καλοκαίρι στην Αθήνα, όταν οι περισσότεροι αναζητούν παραλίες και νησιά; Είναι απελευθερωτική η αίσθηση μιας άδειας πόλης ή σάς γεννά την ανάγκη για μια βαλίτσα και μια απόδραση;

Μου αρέσει πάρα πολύ η Αθήνα το καλοκαίρι! Ερχόμασταν μικροί εδώ για διακοπές. Φυσικά θα φύγουμε λίγο, να πάμε κοντά στη φύση, αλλά η Αθήνα τον Αύγουστο έχει μια ξεχωριστή ομορφιά, αυτή τη γλυκιά ερημιά.

Μεγαλώσατε στην Αλεξανδρούπολη. Πώς ήταν η παιδική σας ηλικία στην επαρχία; Υπάρχει κάποιο στοιχείο του τόπου που διαμορφώνει ακόμη τον τρόπο με τον οποίο εκφράζεστε ή βλέπετε τον κόσμο;

Η Αλεξανδρούπολη ήταν πολύ ωραία. Όχι τίποτα σπουδαίο, αλλά τότε υπήρχε ασφάλεια, άδειοι δρόμοι, καθαρές θάλασσες... μόνο λίγο περισσότερο κρύο. Και, ξέρεις, αυτό το βλέμμα που είχα τότε ως παιδί, νομίζω δεν το έχασα ποτέ. Είναι ακόμα μέσα μου. Όλοι ξέρουμε ότι τα παιδικά χρόνια δεν σε αφήνουν ποτέ.

Πώς άλλαξε ο τρόπος που βλέπετε τον εαυτό σας – αλλά και τον κόσμο – από τότε που γίνατε μητέρα; Τι μαθαίνετε καθημερινά από τα παιδιά σας;

Νομίζω πως τώρα βλέπω τον εαυτό μου πιο καθαρά. Αναγκαστικά. Τα παιδιά σε ξεμπροστιάζουν, ζητούν αλήθεια. Δεν αντέχουν τις ψευτιές. Ακούγεται θεωρητικό, αλλά είναι πολύ πρακτικό. Σε μια οικογένεια με πολλά μέλη, η ειλικρίνεια είναι βασικό εργαλείο για να συνεννοηθείς. Υπάρχει βέβαια και ο φόβος, πιο έντονα τώρα, με τα χρόνια. Θες τα παιδιά σου να επιβιώσουν πρώτα, κι ύστερα να ευτυχήσουν, να δημιουργήσουν. Κουβαλάς μια συνεχή αγωνία.

Βλέπετε διαφορές ανάμεσα στον τρόπο που μεγαλώσατε εσείς στην Αλεξανδρούπολη και στον τρόπο που μεγαλώνουν τα παιδιά σας στην Αθήνα; Τι νιώθετε ότι κερδίζουν ή χάνουν, μεγαλώνοντας σε μια μεγαλούπολη;

Η Αθήνα... είναι όμορφη. Τέλος πάντων, αυτήν έχουμε, αυτήν αγαπάμε. Αν μεγάλωναν στην επαρχία, ίσως να ήταν πιο ελεύθερα. Θα είχαν μια αίσθηση κυριαρχίας στον χώρο, θα τον γνώριζαν από άκρη σ’ άκρη. Τώρα πια... η Αθήνα είναι η πατρίδα τους. Ας επικεντρωθούμε στα καλά. Μοσχοβολάνε και οι νεραντζιές.

Αν μπορούσατε να τους μεταδώσετε μόνο μία αξία για τη ζωή, ποια θα ήταν αυτή; Και γιατί τη θεωρείτε τόσο σημαντική ώστε να σταθεί θεμέλιο για το δικό τους αύριο;

Μία ε; Η αλήθεια. Η αναζήτηση της αλήθειας είναι δρόμος γνώσης. Γιατί όσο ψάχνεις, τόσο καταλαβαίνεις. Μαθαίνεις πράγματα, και γίνεσαι πιο φιλάνθρωπος, πιο συμπονετικός.

Διαβάστε ακόμη

Το δόγμα Τραμπ αναδιατάσσει την Ανατολική Μεσόγειο: Πώς επηρεάζονται Αθήνα και Λευκωσία

«Μυστήριο τρένο» ο σιδηρόδρομος: Ζητήματα ασφαλείας και στον σταθμό Λαρίσης εξαιτίας της χρόνιας εγκατάλειψης

«Δεν θέλω άλλα πρόβατα, θέλω τα δικά μου»: Συγκλονίζει ο κτηνοτρόφος που χάνει το κοπάδι του λόγω ευλογιάς

Όργιο αστυνομικής βίας σε άλλη μια πορεία για τον Αλέξη - Κι όμως, κόσμος έσπασε τον αποκλεισμό και τραγούδησε στο μνημείο