Αρχαίο θέατρο Διονύσου: Φως ιλαρό ανά τους αιώνες - Ιστορικές λεπτομέρειες

Το αρχαιοελληνικό θέατρο είναι το θεμέλιο του ευρωπαϊκού θεάτρου και εμφανίστηκε στην Αθήνα το 534 π.Χ. Ο Θέσπις, ένας περιπλανώμενος βάρδος, κατέπληξε το κοινό στα Μεγάλα Διονύσια, μια εαρινή γιορτή προς τιμήν του Διονύσου, του θεού του κρασιού.

Στο λόγο του πρόσθεσε χορωδούς και χορευτές, απαγγέλλοντας ποίηση σαν να ήταν ο ίδιος ο πρωταγωνιστής των στίχων του. Με αυτό τον τρόπο επινόησε την υποκριτική (γι’ αυτό και οι ηθοποιοί ονομάζονται Θέσπιοι). Αργότερα, ο τραγικός ποιητής Αισχύλος εισήγαγε το δράμα προσθέτοντας και δεύτερο ηθοποιό, ενώ ο Σοφοκλής πρόσθεσε ένα τρίτο μέρος, δημιουργώντας πιο σύνθετες ιστορίες. 

Η φθηνότερη ασφάλεια αυτοκινήτου ή μηχανής με έως 12 άτοκες δόσεις!σύγκριση ανάμεσα σε 27 ασφαλιστικές εταιρίες

Η τραγωδία είναι το πιο γνωστό είδος ελληνικού θεάτρου. Τραγωδίες όπως ο Οιδίπους Τύραννος και οι Τρωάδες μετέφεραν στο κοινό τις καταστροφικές εμπειρίες ή τη μεγάλη θλίψη του πρωταγωνιστή εξαιτίας ηθικής κατάπτωσης ή της αδυναμίας του να αντιμετωπίσει αντίξοες καταστάσεις. 

Ωστόσο, οι Αρχαίοι Έλληνες επινόησαν και την κωμωδία. Ο Αριστοφάνης χλεύαζε τους πανίσχυρους Αθηναίους για τη ματαιοδοξία και τη μωρία τους. Πολύ αργότερα, ο Μαίνανδρος έγραψε κωμωδίες για συνηθισμένους ανθρώπους παρόμοιες με τις σημερινές κωμωδίες καταστάσεων. Άλλη μια μορφή διασκέδασης ήταν οι σάτιρες, σύντομες ιστορίες στα διαλείμματα των τραγωδιών. 

Με την εξέλιξη της δραματικής τέχνης εξελίχθηκαν και τα θέατρα. Το θέατρο του Διονύσου χτίστηκε στο χώρο του ναού του θεού με ξύλινο, αρχικά, αμφιθέατρο και αργότερα πέτρινο. Η σκηνή ήταν ένα κυκλικό κομμάτι στο έδαφος, με πολύχρωμα σκηνικά και ένα γερανό που ανύψωνε τους ηθοποιούς. Τα Διονύσια περιλάμβαναν έναν πενθήμερο διαγωνισμό όπου τρεις ποιητές παρουσίαζαν μια τραγωδία και μια σάτιρα. Οι κριτές επέλεγαν το νικητή. 

Παρακάτω μπορείτε να κάνετε κλικ στην εικόνα και να πάρετε πληροφορίες για το θέατρο του Διονύσου και τον τρόπο διεξαγωγής των θεατρικών παραστάσεων κατά την αρχαιότητα.

To παρόν άρθρο δημοσιεύτηκε στο περιοδικό All About History στις 16/12/2018