Οι ζαρντινιέρες έχουν πάνω τους ανεξίτηλο τον χαρακτήρα μας!

Ισως και να μην ήταν οι ζαρντινιέρες ο στόχος! Αυτοί που… βανδάλισαν τα πανάκριβα στολίδια του πεζόδρομου της Αθήνας, ίσως δεν ήθελαν να δοκιμάσουν καν την ανθεκτικότητα του υλικού στα γκράφιτι και να ήταν μια πράξη αυτοτιμωρίας, απλά!

🕛 χρόνος ανάγνωσης: 3 λεπτά ┋

Βρέθηκαν ανάμεσά στους «βέβηλους» και κάποιοι από αυτούς τους 96.660 ψηφοφόρους, που χάρισαν το 65,25% στον δήμαρχο για να πράττει ό,τι βούλεται; Καλό θα ήταν να μαθαίναμε. Για να το ξεκαθαρίσουμε: Ούτε οι πρωθυπουργοί, ούτε οι δήμαρχοι, ούτε οι βουλευτές ούτε οι δημοτικοί σύμβουλοι ένα πρωί στάθηκαν στην ουρά του ΟΑΕΔ κι όταν έφτασαν στον γκισέ είπαν: «Ήρθα για τη θέση που ζητήσατε…». Ολους αυτούς κάποιοι τους ψήφισαν και τους άνοιξαν την πόρτα της εξουσίας.

Κι όλους αυτούς (αυτό είναι ένα από τα καλά της δημοκρατίας) κάποια στιγμή κάποιοι από αυτούς που τους ψήφισαν, θα τους γυρίσουν την πλάτη. Αλλά πάντα θα είναι αργά· μονάχα για τους ψηφοφόρους. Γιατί οι αιρετοί άρχοντες, γνωρίζοντες άριστα το παραποιημένο ρητό: «ό,τι φάμε ό,τι πιούμε τώρα που μπορούμε», σπεύδουν να φάνε και να πιουν και να ταΐσουν φίλους και να γεμίσουν στόματα για να μη μιλούν και να εξασφαλίσουν τα παιδιά των παιδιών τους και να χτίσουν «πυραμίδες» για να τους κρατήσει μια θέση και η Ιστορία στα συρτάρια της· και κάποτε κάποτε μιλούν για να δικαιολογήσουν τις αυθαιρεσίες ή τις ανομίες τους και η Ιστορία κοκκινίζει...

Κι όχι δεν υπεισέρχομαι στη βιτρίνα των γεγονότων, σε ό,τι στέκεται στις προθήκες των ειδήσεων, όπως παρουσιάζεται από τον Τύπο, και παρατηρείται από τους «περαστικούς» αυτού του τόπου ασκαρδαμυκτί, στην ουσία πασχίζω να βυθιστώ και χάνομαι σε ερεβώδη βάθη… Οι ζαρντινιέρες και τα δενδρύλλια κόστισαν στους Έλληνες φορολογούμενους όσο οι κρεμαστοί κήποι της Βαβυλώνας. Τα εκατομμύρια στις λίστες των «δικών» ρέουν σαν τα νερά του Πακτωλού.

Οι συνομιλίες ανάμεσα σε εχθρούς και φίλους που φέρνουν στη δημοσιότητα οι «κοριοί», αφήνουν με το στόμα ορθάνοιχτο κάθε υγιώς και ανυστεροβούλως σκεπτόμενο πολίτη. Η υπόθεση Novartis κάτι βορορώδες αναδίδει… Το παρελθόν έρχεται, σε πιάνει από το χέρι και σε φέρνει σέρνοντας σε ένα παρόν ίδιο, με μόνη αλλαγή τα ονόματα των επικεφαλής. Αλαζονεία, αναλγησία, ασυδοσία, αμετροέπεια, αδιαφορία και κυρίως αναισθησία, τα σταθερά γνωρίσματα της εξουσίας!

Φωνάζουν για τον «Μεγάλο Περίπατο»; Ελα θα τους περάσει! Διαμαρτύρονται για τις λίστες Πέτσα; Θα τις ξεχάσουν! Novartis είπατε; Κάτι, κάτι μας θυμίζει… Ζαρντινιέρες αξίας όσο ένα μεταχειρισμένο αυτοκίνητο; Θα τις μουτζουρώσουμε και θα βγάλουμε το άχτι μας. Και δένδρα που παράγουν τα χρυσά μήλα των Εσπερίδων; Θα τα ξεράνουμε και θα γελάμε όλο το βράδυ…

Κι ενώ εμείς θα γελάμε, οι άλλοι θα μετράνε, κι ένα βράδυ δεν θα τους φτάνει! Θα μετράνε πόσο χρόνο έχουν ακόμα για να φάνε και πόσος τους απομένει για να ρίξουν στην εξουσία τον επόμενο κλώνο τους, καθαρό, άσπιλο κι αμόλυντο, έτοιμο για την τελική μετάλλαξη…

Κι αυτοί που φώναζαν πριν, τώρα σιωπούν κι εκείνοι που φωνάζουν τώρα θα σιωπήσουν μετά, γιατί έτσι πάει: ζούμε στη χώρα της σιωπής και των κραυγών, του καύσωνα και των κεραυνών: το ιδανικό κλίμα για εκείνους που λιάζονται, μετρούν και γελούν!

Διαβάστε ακόμη