Jean-Luc Godard: Οι 10 ταινίες σταθμοί στην καριέρα του σπουδαίου Γάλλου σκηνοθέτη

Ο Ζαν-Λυκ Γκοντάρ (Jean-Luc Godard), ο οποίος έφυγε σήμερα από τη ζωή σε ηλικία 91 ετών, υπήρξε μια από τις πιο γνωστές μορφές της La nouvelle vague, ή αλλιώς του γαλλικού Νέου Κύματος. Κινηματογραφιστής, σεναριογράφος και κριτικός, ξεκίνησε ως συγγραφέας για τα επιδραστικά Cahiers du Cinema, όπως και οι Claude Chabrol, Jacques Rivettes, Eric Rohmer και Francois Truffaut, οι οποίοι θεωρούνται επίσης σημαντικοί σκηνοθέτες του κινήματος.

Ο Andre Bazin, ο θεωρητικός και συνιδρυτής του περιοδικού, είχε επίσης μεγάλη επιρροή στο κίνημα, οπότε τα Cahiers εφοδίασαν τον Godard με όλες τις θεωρητικές γνώσεις που χρειαζόταν για να εμπλακεί περισσότερο στο κίνημα. Ως κριτικός, έγραψε για την προσέγγιση «Παράδοση της ποιότητας» του γαλλικού κινηματογράφου, εκλιπαρώντας για περισσότερα γυρίσματα σε τοποθεσίες και ένα πιο πειραματικό στυλ στον κινηματογράφο.

Η ιδιότητα του κριτικού επηρέασε το ύφος του σε όλη τη φιλμογραφία του, καθώς ο Ζαν-Λυκ Γκοντάρ είναι ένας από τους σκηνοθέτες που αναδημιούργησε τον εαυτό του τις περισσότερες φορές, πειραματιζόμενος με την κινηματογραφική αφήγηση και την κινηματογραφική φόρμα, αμφισβητώντας τα όριά της, χωρίς να προσκολλάται στο δικό του ύφος. 

1. Breathless (1960)

Η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του Γκοντάρ, το Breathless είναι και η πιο εμπορική του ταινία, με πρωταγωνιστές τον Jean-Paul Belmondo, ο οποίος αργότερα έγινε ένας από τους πιο δημοφιλείς ηθοποιούς του γαλλικού κινήματος του Νέου Κύματος, και την Jean Seberg, το pixie κούρεμα της οποίας έγινε εμβληματικό μετά την κυκλοφορία της ταινίας.

Ξεκινώντας ως γκανγκστερική ταινία που γίνεται ρομαντική ταινία καθώς εξελίσσεται η πλοκή, το Breathless σπάει τους κανόνες της αφήγησης όπως τους ήξερε το κοινό μέχρι τότε - τα jump cuts προστίθενται στο μοντάζ, το σπάσιμο του τέταρτου τοίχου δεν αποτελεί πλέον ταμπού, το soundtrack δεν περιορίζεται στον ήχο ενός συγκεκριμένου είδους και η αφήγηση μεταπηδά εύκολα από το ένα είδος στο άλλο χωρίς να προσφέρει τόσες πληροφορίες για την ιστορία όσες είχε συνηθίσει να λαμβάνει το κοινό.

Παρόλο που η ταινία ξεκινά με ένα έγκλημα, το κύριο μέλημά της είναι η σχέση μεταξύ των πρωταγωνιστών και η οικειότητά τους. Μετά το ειδύλλιό τους, το Breathless ξεκινά ένα μοτίβο που θα υπάρχει σε όλη τη φιλμογραφία του σκηνοθέτη - εραστές που διχάζονται από διαφορετικούς στόχους και απόψεις για τον κόσμο. Όπως είπε ο ίδιος ο Γκοντάρ, το μόνο που χρειάζεσαι για μια καλή ταινία είναι ένα κορίτσι και ένα όπλο. Το Breathless είναι ένα εξαιρετικό παράδειγμα.

2. Vivre sa vie (1962)

Το Vivre sa vie είναι η δεύτερη ταινία του Γκοντάρ με πρωταγωνίστρια τη μούσα (και σύζυγό του) της δεκαετίας του 1960, την Άννα Καρίνα. Χωρισμένη σε δώδεκα χαρακτήρες, που χωρίζονται από ενδιάμεσους τίτλους που θα γίνουν εμβληματικοί για το χαρακτηριστικό  οπτικό στυλ του σκηνοθέτη, η ταινία ακολουθεί την ιστορία ενός νεαρού κοριτσιού που γίνεται πόρνη, μαθαίνοντας δυσάρεστες αλήθειες για τον κόσμο.

Η πιο εμβληματική σκηνή της ταινίας είναι η σκηνή του κινηματογράφου, όπου η Nana (Karina) κλαίει ενώ παρακολουθεί Το πάθος της Ιωάννας της Λωραίνης, η επαναλαμβανόμενη αντιπαράθεση μεταξύ της Maria Falconetti (Ιωάννα της Λωραίνης) και της Nana δημιουργεί έναν παραλληλισμό μεταξύ τους που είναι συμβολικός για την ιστορία. 

3. Contempt (1963)

Με πρωταγωνίστρια την Μπριζίτ Μπαρντό, τη μοιραία γυναίκα του γαλλικού κινηματογράφου τη δεκαετία του '60 και με συμβολική εμφάνιση του σκηνοθέτη Φριτς Λανγκ σε δευτερεύοντα ρόλο, η ταινία Contempt είναι μια ταινία για τη σύγκρουση μεταξύ τέχνης και επιχείρησης στη βιομηχανία. Ο σύζυγος της Camille (Bardot) εργάζεται στην παραγωγή μιας ταινίας βασισμένης στην Οδύσσεια του Ομήρου, συμβολίζοντας την εποχή κατά την οποία ο κινηματογράφος ήταν περισσότερο τέχνη παρά επιχείρηση, αλλά εμφανίζονται συγκρούσεις και η ταινία υφίσταται αλλαγές προκειμένου να είναι πιο επιτυχημένη.

Ο Φριτς Λανγκ, εμβληματικός σκηνοθέτης της εποχής του βωβού κινηματογράφου, γνωστός για τα εξπρεσιονιστικά του έργα, είναι ένας σκηνοθέτης για τον οποίο ο Γκοντάρ εξέφρασε τον σεβασμό του, οπότε ο ρόλος του στην ταινία έχει συμβολική σημασία. Η αυξανόμενη περιφρόνηση της Καμίλ για τον σύζυγό της, καθώς εκείνος εγκαταλείπει σταδιακά τις καλλιτεχνικές του επιθυμίες για την εμπορική αξία, φαίνεται να ανταποκρίνεται στην περιφρόνηση του σκηνοθέτη.

Ο Jean-Luc Godard συχνά δημιουργεί ταινίες που εστιάζουν περισσότερο στις πνευματικές ιδέες και έννοιες πίσω από την ιστορία παρά στην ίδια την ιστορία, και η περιφρόνηση είναι ένα τέλειο παράδειγμα, καθώς η αφήγησή της είναι ένας οπτικός μονόλογος για την κινηματογραφική βιομηχανία και τον τρόπο με τον οποίο γυρίζει την πλάτη στις καλλιτεχνικές φιλοδοξίες που είχε κάποτε. 

4. Bande a part (1964)

Το Bande a part είναι αναμφισβήτητα η πιο εμβληματική ταινία του Γκοντάρ από τη δεκαετία του '60, ειδικά μετά το The dreamers (2003) του Bernardo Bertolucci που την επανέφερε στην προσοχή των νέων σινεφίλ. Η Άννα Καρίνα βρίσκεται και πάλι πρωταγωνίστρια ανάμεσα σε δύο άντρες αντιπάλους, όπως έκανε και στην πρώτη της ταινία με τον Γκοντάρ, Une femme est une femme (1961), παίζοντας το κλισέ menage a trois του γαλλικού κινηματογράφου. Αν η ταινία του 1961 ήταν κωμωδία, ωστόσο, το Bande a part απέχει πολύ από το να είναι.

Με ένα κορίτσι και ένα όπλο, η ταινία ακολουθεί την ιστορία της Odile (Karina), η οποία προσκαλείται από τον Franz (Sami Frey) και τον Arthur (Claude Brasseur) να διαπράξει μια ληστεία προκειμένου να ξεφύγει από τη ρουτίνα. Η Odile, ένα μοναχικό κορίτσι που αγαπάει πολύ να πηγαίνει στον κινηματογράφο, χάνεται στη δράση που αναμφισβήτητα αντίκρισε ως κάτι από ταινία παρά ως πραγματική ληστεία - μέχρι που ήταν πολύ αργά.

5. Alphaville (1965)

Μια από τις πρώτες ταινίες του είδους της, πριν από ταινίες όπως το Equilibrium (2002), το Alphaville είναι μια δυστοπική ταινία επιστημονικής φαντασίας για μια κοινωνία που βρίσκεται σε έναν διαφορετικό πλανήτη, όπου τα συναισθήματα είναι απαγορευμένα. Ο Γκοντάρ κάνει μια έξυπνη κριτική για τις λειτουργίες της γλώσσας: όταν ένα συναίσθημα γίνεται απαγορευμένο στο Alphaville, οι λέξεις που το περιγράφουν αφαιρούνται από το λεξικό, και το πάντα ανανεωμένο λεξικό λειτουργεί ως η Βίβλος της κοινωνίας.

Η ταινία παρακολουθεί την ιστορία μιας νεαρής γυναίκας από την Αλφαβίλ, η οποία παρανομεί και ερωτεύεται τον Αμερικανό ντετέκτιβ που βρέθηκε εκεί για να ερευνήσει τον πλανήτη της. Με αισθητική φιλμ νουάρ, με την αξεπέραστη μοιραία γυναίκα (Anna Karina) και έναν ντετέκτιβ (Eddie Constantine) με ψυχρή εμφάνιση, το Alphaville είναι άλλο ένα έργο του Godard για την τέχνη, αυτή τη φορά την τέχνη των λέξεων και τη δύναμή τους να στηρίζουν την πραγματικότητα. 

6. Pierrot le fou (1965)

Μετά τη σκοτεινή αισθητική του Alphaville, το Pierrot le fou έρχεται ως μια έκρηξη χρώματος. Ο Jean-Paul Belmondo υποδύεται για άλλη μια φορά τον τρελά ερωτευμένο άντρα σε μια ταινία για έναν γκάνγκστερ και τον έρωτά τους, αλλά αυτή τη φορά ο γκάνγκστερ είναι η κοπέλα (Anna Karina) και δεν μπορεί να αρνηθεί να το σκάσει μαζί της. Χρωματισμένο από πολλές ομοιότητες με το Breathless, το Pierrot le fou σπάει όλες τις αφηγηματικές προσδοκίες καθώς ακολουθεί τους πρωταγωνιστές στο δρόμο της αυτοκαταστροφής, με πολύχρωμες εκρήξεις - τόσο με την μεταφορική όσο και με την κυριολεκτική έννοια.

Η ταινία Δύο στο κύμα (2010), ένα ντοκιμαντέρ για τον Jean-Luc Godard και τον Francois Truffaut, διερευνά τον παραλληλισμό μεταξύ της αισθητικής των ταινιών του Godard και της παρακμής της σχέσης του με την Anna Karina. Μετά το Une femme est une femme, την πρώτη ταινία στην οποία συνεργάστηκαν, η αισθητική των ταινιών τους γίνεται όλο και πιο σκοτεινή, με αποκορύφωμα το ζοφερό Alphaville - αμέσως μετά το φωτεινό Pierrot le fou και, αργότερα, το Made in U.S.A. (1966).

Σύμφωνα με τον παραλληλισμό που προτείνει το ντοκιμαντέρ, αυτή η αλλαγή στη διάθεση της ταινίας κάθε άλλο παρά υποδηλώνει ότι η σχέση μεταξύ του σκηνοθέτη και της μούσας του άρχισε και πάλι να κινείται ανοδικά - απόδειξη ότι χώρισαν το 1967. Αντίθετα, η πολυχρωμία αυτών των δύο τελευταίων ταινιών που γύρισαν μαζί είναι ένας τρόπος να γιορτάσουν το παρελθόν της σχέσης τους. Υπό αυτή την έννοια, είναι ενδιαφέρον να σημειωθεί ότι το Pierrot le fou τελειώνει με τον θάνατο και των δύο εραστών. 

7. Masculin feminin (1966)

Το Masculin Feminin είναι η πρώτη ταινία του Γκοντάρ που δίνει μια σαφή πολιτική κατεύθυνση στη φιλμογραφία του , αφού το Le petit soldat (1963) έδωσε μια νύξη προς αυτή την κατεύθυνση, αλλά δεν ακολούθησαν ταινίες με σαφέστερα πολιτικά μηνύματα. Ο Paul (Leaud) έχει μόλις ολοκληρώσει την υποχρεωτική στρατιωτική του θητεία και μέσα από τις αλληλεπιδράσεις του με τους ανθρώπους γύρω του, ειδικά με τη φίλη του, η οποία είναι τραγουδίστρια της ποπ, η ταινία αντλεί παρατηρήσεις και κριτική για τη νεανική κουλτούρα της Γαλλίας αυτή τη στιγμή.

Η αντίθεση μεταξύ των πεποιθήσεων του πρωταγωνιστή και των πεποιθήσεων της νεολαίας γύρω του περιγράφεται στον υπότιτλο «τα παιδιά του Μαρξ και της Coca-Cola». Το γεγονός ότι στην ταινία πρωταγωνιστεί ο Jean-Pierre Leaud, η μούσα του καλού φίλου του Godard, Francois Truffaut, είναι κάπως ειρωνικό, καθώς η στροφή του σκηνοθέτη στον πολιτικό κινηματογράφο θα σημάνει το τέλος της φιλίας του με τον Truffaut. 

8. La chinoise (1967)

Με πρωταγωνιστές τον Jean-Pierre Leaud και τη νέα σύζυγο και μούσα του Godard, Anne Wiazemsky, το La Chinoise είναι η πρώτη ριζοσπαστική πολιτική ταινία του Godard. Η πλοκή ακολουθεί μια ομάδα Γάλλων φοιτητών που μελετούν τον Μάο, αναζητώντας τρόπους να αλλάξουν τον κόσμο σύμφωνα με τις θεωρίες του μέσω της τρομοκρατίας.

Η φύση της ταινίας είναι πιο εμφανής από κάθε άλλη φορά, καθώς η κύρια πλοκή είναι καθαρά πολιτική θεωρία και η ιστορία είναι ένα μωσαϊκό από επι μέρους πλοκές. Η ταινία αυτή είναι η πρώτη σε μια σειρά ριζοσπαστικών πολιτικών ταινιών που διαχωρίζουν τον Γκοντάρ από τους άλλους σκηνοθέτες του γαλλικού Νέου Κύματος, καθώς η ιδεολογία του απομακρύνεται από εκείνη του κινήματος. 

9. Weekend (1967)

Το Weekend, που κυκλοφόρησε την ίδια χρονιά με το La chinoise, είναι μια πολιτική σάτιρα για τη γαλλική αστική τάξη - ακολουθώντας ένα ζευγάρι στο ταξίδι του στην εξοχή, η ταινία κατηγορεί την καταναλωτική συμπεριφορά τους χρησιμοποιώντας κυκλοφοριακή συμφόρηση, κανιβαλισμό και φόνο ως μεταφορές για τη γαλλική κοινωνία της εποχής. Η αφηγηματική της δομή είναι πιο αποσπασματική από εκείνη του La chinoise, οπότε η ταινία μοιάζει μάλλον με μια σειρά σύντομων αλληγοριών και όχι με μια συνεχή ιστορία.

10. Histoire(s) du cinema (1988-1998)

Η σειρά Histoire(s) du cinema αποτελείται από 8 ταινίες μικρού μήκους για την ιστορία του κινηματογράφου και τη σχέση της με τον 20ό αιώνα. Δημιουργούνται με αντιπαραβολές μεταξύ εικόνων, δειγμάτων, αποσπασμάτων ταινιών, μονολόγων του σκηνοθέτη και ήχων μέσα ή έξω από τις ταινίες που προβάλλονται.

Θεωρώντας τα 8 μέρη μαζί ένα ενιαίο έργο, το συγκεκριμένο κομμάτι της φιλμογραφίας του Γκοντάρ αναδεικνύει περισσότερο από κάθε άλλο τις καταβολές του ως κριτικού κινηματογράφου και τις ικανότητές του ως κινηματογραφιστή - χαρακτηριστικά που υποδηλώνονται από όλες τις ταινίες του, αλλά ποτέ δεν αποκαλύπτονται πλήρως. Η δημιουργία αυτού του έργου επέτρεψε στον Γκοντάρ να συνεχίσει να εξελίσσει και να αναπτύσσει ένα νέο, πειραματικό αλλά συνεχές ύφος για τις ταινίες του μετά το 1990.

Με πληροφορίες από το Taste of Cinema

ΟΛΕΣ ΟΙ ΕΙΔΗΣΕΙΣ

• Το κυκλοφοριακό χάος επέστρεψε και οι πληγές της Αθήνας άνοιξαν ξανά - «Χάθηκε πολύτιμος χρόνος», λένε οι συγκοινωνιολόγοι
• Θεσσαλονίκη: Γνωστός στις Αρχές ο άνδρας που σκότωσε γατάκι ποδοπατώντας το - Είχα κακοποιήσει και στο παρελθόν ζώο
• Μεγάλη ανατροπή σχεδιάζει η κυβέρνηση στο ΕΣΥ - «Παράθυρο» για ιατρείο και χειρουργεία σε ιδιωτικές κλινικές από γιατρούς του Δημοσίου 
• Jean-Luc Godard: Πέθανε ο σπουδαίος κινηματογραφιστής σε ηλικία 91 ετών

Διαβάστε ακόμη

Υποβαθμίζει την επίθεση του Ισταήλ η Τεχεράνη - «Δεν επλήγησαν πυρηνικές εγκαταστάσεις, ρίξαμε drones»

Ελληνοτουρκικά: Το επόμενο ραντεβού Μητσοτάκη- Ερντογάν, οι υψηλοί τόνοι της Άγκυρας και η απάντηση της Αθήνας

Όλο και μικρότερος ο ΟΑΣΘ όσο ενισχύεται η παρουσία ιδιωτών στις συγκοινωνίες της Θεσσαλονίκης

Το παρασκήνιο της αποπομπής Παπανώτα: Η επιμονή της Κουμουνδούρου, το τελεσίγραφο Μπεκατώρου και η στάση Κασσελάκη