Άμαχοι είπατε; Ποιος νοιάζεται; Οι καλοί Βρετανοί και Αμερικάνοι σκοτώνουν χιλιάδες γυναικόπαιδα σε Δρέσδη και Αμιρίγια – Οι κακοί Γερμανοί και οι κακοί Ιρακινοί παίρνουν το μάθημά τους

Λένε πώς, όταν στον βάλτο μαλώνουν τα βουβάλια την πληρώνουν τα βατράχια... Έτσι είναι. Οι άμαχοι πληρώνουν πάντα το πιο ακριβό αντίτιμο των πολέμων των Μεγάλων. Και στην Ιστορία έχουμε τους «κακούς» και τους «καλούς». Οι κακοί Γερμανοί, οι καλοί Σύμμαχοί... Μακελάρησες οι μεν, φονιάδες οι δε, ας μην κρυβόμαστε. Οι καλοί Αμερικάνοι, οι κακοί Ιρακινοί. Χασάπηδες οι μεν, σφάγια οι δε...

Ήταν 13 Φεβρουαρίου του 1945 όταν βομβαρδιστικά της βρετανικής και αμερικανικής πολεμικής αεροπορίας ισοπεδώνουν τη πόλη της Σαξονίας Δρέσδη, αφήνοντας πίσω τους περισσότερους από 25.000 άμαχους νεκρούς και την «Φλωρεντία του Έλβα» πνιγμένη σε ένα σύννεφο σκόνης και σιωπής…

Ήταν 13 Φεβρουαρίου του 1991 όταν διατρητικές - έξυπνες - βόμβες τρύπωσαν σε καταφύγιο με γυναικόπαιδα στην Αμιρίγια της Βαγδάτης, στέλνοντας στην αγκαλιά του Αλάχ περισσότερους από 400 ανθρώπους.
Οι καλοί Σύμμαχοι είχαν τιμωρήσει τους κακούς αυτού του κόσμου με τον πιο αποτελεσματικό και επώδυνο τρόπο: Σκοτώνοντας τα παιδιά τους!

Καλός Γερμανός, ο νεκρός Γερμανός...

Η Δρέσδη έπρεπε να ισοπεδωθεί! Αυτή ήταν η επιθυμία των Σοβιετικών που είχαν φθάσει στα περίχωρα του Βερολίνου κι αφουγκράζονταν τις τελευταίες ανάσες του Χίτλερ… Ήταν 13 Φεβρουαρίου του 1945, κι αν σκεφτείς ότι, σχεδόν δυο μήνες μετά, ο Φύρερ θα είχε γίνει σκόνη στα ερείπια της Καγκελαρίας και μόνο η κάτω γνάθος του θα απέμενε από το αδηφάγο στόμα που κατασπάραξε τον κόσμο ολόκληρο, ίσως και να ήταν υπερβολική η καταστροφή της Δρέσδης. Ίσως…
Όμως, όταν οι Γερμανοί ολετήρες έχουν κονιορτοποιήσει ολόκληρη την Ευρώπη - και όχι μόνο - όταν έχουν σκοτώσει στα πεδία των μαχών, σε θαλάμους αερίων, σε ανέμελα χωριά και σε τρομαγμένους δρόμους εκατομμύρια ανθρώπους, εύκολα βρίσκεις άλλοθι για τα συμμαχικά αεροσκάφη που έσπειραν θάνατο και πόνο σε μια γερμανική πόλη.
Το βράδυ της 13ης Φεβρουαρίου του 1945, άρχισε μια σειρά από βομβαρδισμούς των Συμμάχων εναντίον της Δρέσδης, με αποτέλεσμα να μετατραπεί η «Φλωρεντία του Έλβα» σε ερείπια, σκόνη και φλόγες, ενώ έχασαν τη ζωή τους περίπου 25.000 άνθρωποι. Η έκταση της καταστροφής, πέτυχε ελάχιστα τον στόχο της, αφού οι Γερμανοί ήταν ήδη στα πρόθυρα της παράδοσης. Η απόφαση του βομβαρδισμού είχε παρθεί στη Γιάλτα από τις τρεις Μεγάλες Δυνάμεις. Η τραγική ειρωνεία της αεροπορικής επιδρομής στη Δρέσδη - μια μεσαιωνική πόλη που φημιζόταν για τους πλούσιους καλλιτεχνικούς και αρχιτεκτονικούς θησαυρούς της - είναι ότι κατά τη διάρκεια του Πολέμου δεν υπήρξε ποτέ τόπος βιομηχανίας και παραγωγής πολεμικού υλικού. Τόσο οι Σύμμαχοι όσο και οι Γερμανοί έχουν διαφωνήσει για τον πραγματικό σκοπό του βομβαρδισμού. Το φαινομενικά «επίσημο» σκεπτικό ήταν ότι η Δρέσδη ήταν ένα σημαντικό κέντρο επικοινωνιών και ο βομβαρδισμός του θα εμπόδιζε τη γερμανική ικανότητα να μεταφέρει μηνύματα στον στρατό της, ο οποίος πολεμούσε τις σοβιετικές δυνάμεις εκείνη την εποχή.

Έβρεχε βόμβες επί δύο ημέρες

Περισσότεροι από 3.400 τόνοι εκρηκτικών έπεσαν στη Δρέσδη από 800 αμερικανικά και βρετανικά αεροσκάφη. Η πυρκαγιά που προκλήθηκε από τους 2ήμερους βομβαρδισμούς κατέκαιγε την πόλη επί πολλές μέρες, πλημμυρίζοντας τους δρόμους με απανθρακωμένα πτώματα αμάχων, ανάμεσα στα οποία διέκρινες και πολλά παιδιά. Δέκα τετραγωνικά χιλιόμετρα της πόλης καταστράφηκαν και ο συνολικός αριθμός των νεκρών εκτιμήθηκε μεταξύ 22.700 και 25.000, σύμφωνα με έκθεση που δημοσιεύτηκε από την πόλη της Δρέσδης το 2010. Τα νοσοκομεία που έμειναν όρθια δεν μπορούσαν να διαχειριστούν τον αριθμό των τραυματιών και των εγκαυματιών.

Η Δρέσδη έγινε σκόνη και αίμα και έμεινε στην Ιστορία για την καταστροφή της παρά για την περίοδο της αίγλης της. Οι Γερμανοί είχαν αρχίσει να πληρώνουν με υψηλούς τόκους ανθρώπινων ζωών και υλικών τα τραγικά λάθη τους.

Από την πλευρά των Γερμανών προβλήθηκε ο ισχυρισμός ότι οι βομβαρδισμοί ανοχύρωτων γερμανικών πόλεων ήταν κυρίως πράξη αντεκδίκησης και τιμωρίας του γερμανικού λαού. Μετά τον Πόλεμο, αμφισβητήθηκε έντονα η ισοπεδωτική στρατηγική της RAF και έγινε, από βρετανικής πλευράς, απόπειρα να αποδοθεί στον πτέραρχο σερ Άρθουρ Χάρις η ευθύνη για τον βομβαρδισμό της Δρέσδης. Ο επονομαζόμενος Bomber Harris ήταν υπέρμαχος των στρατηγικών βομβαρδισμών. Σήμερα, ωστόσο, ο Τσώρτσιλ θεωρείται ο υπεύθυνος της ισοπέδωσης της πόλης, αν και ο ίδιος, ως δεινός πολιτικός φρόντισε να κρατήσει αποστάσεις από το γεγονός. Και ο Ουίνστον Τσώρτσιλ και ο Άρθουρ Χάρις απολαμβάνουν πλέον από τον ουρανό τα επιβλητικά αγάλματά τους. Άλλωστε έτσι γίνεται σε όλους τους πολέμους: Οι Βρετανοί κερδίζουν μία μάχη, την τελευταία!

Ένα ξημέρωμα στη Βαγδάτη που σκοτείνιασε ο τόπος…

Σχεδόν 50 χρόνια μετά το εκκωφαντικό σάρωμα του θανάτου στη Δρέσδη, πολύ πιο μακριά, κάπου στη γειτονία της Αμιρίγια - μια φτωχική περιοχή της Βαγδάτης - χιλιάδες γυναικόπαιδα στρυμωγμένα σε ένα καταφύγιο προσπαθούσαν να κοιμηθούν για να μην ακούν τις βόμβες που όργωναν τον τόπο τους. Οι «κουτοί» Ιρακινοί μπορεί να κοιμούνται, οι «έξυπνες βόμβες» όμως ποτέ…
Δύο από αυτές, 2.000 λιβρών, έπεσαν στο καταφύγιο. Οι Αμερικανοί ισχυρίστηκαν ότι το κτίριο χρησίμευε ως κέντρο διοίκησης και ελέγχου για τις δυνάμεις του Σαντάμ Χουσεΐν.
Ήταν γύρω στις 04:30 της Τετάρτης 13 Φεβρουαρίου 1991, όταν αμερικανικά αεροσκάφη F-117 βομβάρδισαν το καταφύγιο καίγοντας 408 απροστάτευους ανθρώπους, πολλοί από τους οποίους ήταν γυναίκες και παιδιά.
«Τα περισσότερα πτώματα εξαϋλώθηκαν», ανέφερε το BBC. Ήταν η μεγαλύτερη σφαγή αμάχων που σημειώθηκε κατά τη διάρκεια της Επιχείρησης «Desert Storm», κατά την εκστρατεία των ΗΠΑ για να αναγκάσει το Ιράκ να αποσυρθεί από το γειτονικό Κουβέιτ.
Κάτοικοι της Αμιρίγια υποστήριζαν ότι στο κτίριο μπαινόβγαιναν οικογένειες με παιδιά επί εβδομάδες πριν από την επίθεση, δίνοντας στους «έξυπνους» Αμερικανούς άφθονο χρόνο για να τους αναγνωρίσουν ως άμαχους, αλλά μάταια.
Το καταφύγιο είχε χρησιμοποιηθεί και στον πόλεμο Ιράν-Ιράκ και στον πόλεμο του Περσικού Κόλπου από εκατοντάδες πολίτες. Σύμφωνα με τον αμερικανικό στρατό, το καταφύγιο είχε στοχοποιηθεί επειδή ταίριαζε στο προφίλ ενός στρατιωτικού κέντρου διοίκησης
Στις 04:30 το πρωί της 13ης Φεβρουαρίου, δύο βομβαρδιστικά stealth F-117 έριξαν δύο βόμβες GBU-27, 910 κιλών η κάθε μία, καθοδηγούμενες από λέιζερ, στο καταφύγιο. Η πρώτη βόμβα έκοψε 3 μέτρα οπλισμένου σκυροδέματος πριν εκραγεί. Λίγα λεπτά αργότερα, η δεύτερη βόμβα ακολούθησε τον δρόμο της πρώτης. Λίγες ώρες μετά την επίθεση, όσοι έσπευσαν να βοηθήσουν, βρήκαν φωτιά, σπαραγμό και χάος.

«Όταν έφτασα στο καταφύγιο άκουσα τις κραυγές των ανθρώπων που προσπαθούσαν να βγουν έξω», είπε ένας Ιρακινός. «Στις 10 το πρωί οι φωνές δεν ακούγονταν πια… Όλα τα είχε τυλίξει η θανατερή σιωπή». Περισσότερα από 1.500 άτομα σκοτώθηκαν συνολικά. Το Παρατηρητήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων κατέληξε στο συμπέρασμα ότι «η αποτυχία των Ηνωμένων Πολιτειών να προειδοποιήσουν πριν βομβαρδίσουν το καταφύγιο ήταν σοβαρή παραβίαση των νόμων του πολέμου». Ποιος τους άκουσε;
Ο ιρακινός Τύπος ζήτησε να δικαστούν οι ΗΠΑ για εγκλήματα πολέμου σχετικά με τον βομβαρδισμό στην Αμιρίγια, κάτι που δεν έγινε ποτέ. Τα καλά παιδιά ήταν οι Αμερικανοί, τα κακά παιδιά είχαν ταξιδέψει στον άλλο κόσμο… Κι έτσι γίνεται πάντα κάθε «κακός» έχει αμαρτωλό παρελθόν, κάθε «καλός» αμαρτωλό μέλλον... Και η ζωή κι οι πόλεμοι θα συνεχίζονται, όσο υπάρχουν άνθρωποι!