Ο Βιασμός της Ναντσίνγκ: Ποια ήταν η Σφαγή που έκανε ακόμα και τον Χίτλερ να νοιώσει ντροπή

Η Ιστορία την έχει καταγράψει στο βιβλίο της ως ο Βιασμός της Ναντσίνγκ! Είναι η σφαγή 300.000 ανθρώπων από τον ιαπωνικό στρατό, που ακόμα και ο Χίτλερ, όταν την έμαθε ένοιωσε ντροπή… Μετά ήρθαν τα Στρατόπεδα Συγκέντρωσης και η λέξη «ντροπή» πήρε άλλη διάσταση…

Μια μέρα, λοιπόν, σαν τη σημερινή πέφτει η πρώτη τουφεκιά του Β’ Σινοϊαπωνικού Πολέμου και η Ιαπωνία εισβάλει στην Κίνα. Σύντομα ο Ιαπωνικός Αυτοκρατορικός Στρατός θα δείξει ότι έχει την υπεροπλία και την ισχύ και επίσης σύντομα θα δείξει στους αντιπάλους του το σκοτεινό πρόσωπο της βίας, της απανθρωπιάς, της αθλιότητας.

Μετά την κατάληψη της Ναντσίνγκ (πρωτεύουσα της επαρχίας Γιανγκσού) στις 13 Δεκεμβρίου 1937 οι Ιάπωνες επιδόθηκαν σε μια  - χωρίς έλεος - σφαγή αμάχων, αλλά και στρατιωτών. Ο αριθμός των Κινέζων που σκοτώθηκαν στη σφαγή έχει αποτελέσει αντικείμενο πολλών συζητήσεων, με τις περισσότερες εκτιμήσεις να κυμαίνονται από 100.000 έως και 300.000.
Η καταστροφή της Ναντσίνγκ - η οποία ήταν η πρωτεύουσα των Κινέζων Εθνικιστών από το 1928 έως το 1937 - διατάχθηκε από τον Ματσούι Ιβάνε, τον στρατηγό του Ιαπωνικού Μετώπου Κεντρικής Κίνας που κατέλαβε την πόλη.
Οι έξι εβδομάδες που ακολούθησαν έμειναν στην Ιστορία ως «Ο βιασμός της Ναντσίνγκ», και αποτελούν ένα από τα πλέον ειδεχθή κεφάλαια στις σελίδες της ιστορίας του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου.

Ήταν να μην πάρουν τη διαταγή...

Τις επόμενες εβδομάδες μετά την κατάληψη της πόλης, Ιάπωνες στρατιώτες εκτέλεσαν τις εντολές του Ματσούι... με περισσή αποφασιστικότητα και ζήλο: διέπραξαν πολυάριθμες μαζικές εκτελέσεις και δεκάδες χιλιάδες βιασμούς. Ο στρατός λεηλάτησε και έκαψε τις γύρω πόλεις, αλλά και την Ναντσίνγκ, καταστρέφοντας περισσότερο από το ένα τρίτο των κτιρίων της. Το 1940 οι Ιάπωνες έκαναν τη Ναντσίνγκ πρωτεύουσα της κινεζικής κυβέρνησής - μαριονέτας με επικεφαλής τον Γουάνγκ Τσινγκγουέι.

Στην σπουδαία μελέτη του «Hidden Horrors: Japanese War Crimes In World War II» ο ιάπωνας ιστορικός Γιούκι Τανάκα, παρουσιάζει και αναλύει σε βάθος τα εγκλήματα που διέπραξαν τα ιαπωνικά στρατεύματα, όχι μόνον σε βάρος αμάχων αλλά και εις βάρος αιχμαλώτων πολέμου. Η Ναντσίνγκ κατέχει περίοπτη θέση στη μελέτη του, όπως και η διαβόητη «Μονάδα 731», η οποία διεξήγαγε πειράματα πάνω σε ανθρώπους.

Στους πρώτους δύο μήνες της ιαπωνικής κατοχής στη Ναντσίνγκ, από τους 600.000 κατοίκους εξοντώθηκαν περίπου οι μισοί. Οι βιασμοί ήταν ένα καθημερινό φαινόμενο, ενώ οι φόνοι γινόταν πολλές φορές για να ξεσκάσουν οι γιαπωνέζοι στρατιώτες! Πολλοί από αυτούς εξασκούνταν με τις ξιφολόγχες τους πάνω σε αμάχους, που πολλές φορές ήταν έγκυες γυναίκες. Οι εκτελέσεις ήταν μαζικές και χωρίς αφορμή, ενώ οι αποκεφαλισμοί πολλές φορές γίνονταν για ένα στοίχημα και μόνο. Είναι δύσκολο να γνωρίζουμε ακριβώς πόσοι άνθρωποι σκοτώθηκαν σε αυτή τη μαζική δολοφονία, επειδή ο ιαπωνικός στρατός έκαψε πολλά πτώματα, άλλα τα έθαψε σε ομαδικούς τάφους και πολλά τα πέταξε στον ποταμό Γιανγκτσέ.

Ακόμα και ο Χίτλερ δυσφόρησε...

Λέγεται ότι πολλοί από τους κατοίκους της πόλης σώθηκαν από έναν Γερμανό, τον Γιαν Ράμπε, που ανήκε στο Ναζιστικό κόμμα· όταν εκείνος επέστρεψε στην Γερμανία έγραψε γράμμα στον Χίτλερ περιγράφοντας τις επαίσχυντες πράξεις των Ιαπώνων. Λέγεται ότι ακόμα και ο σφαγέας του κόσμου ολόκληρου, ο Αδόλφος Χίτλερ, όταν διάβασε όσα περιγράφονταν σ’ εκείνη την επιστολή, έκλεισε τα μάτια και μονολόγησε: «Ντροπή»… Αυτό για λίγο γιατί μετά, ο επιστολογράφος συνελήφθη από την Γκεστάπο και του ζητήθηκε να μην ξαναμιλήσει ποτέ για ό, τι συνέβη εκεί.
Μέχρι σήμερα, Ιάπωνες εθνικιστές αρνούνται την ύπαρξη της Σφαγής. Το ιαπωνικό κράτος δεν έχει ζητήσει ποτέ του συγγνώμη, ενώ στα σχολεία το γεγονός υποβαθμίζεται, με τους Ιάπωνες να υποστηρίζουν πως ναι μεν κάτι συνέβη, αλλά οι νεκροί ήταν κατά πολύ λιγότεροι από ό,τι έχει αναφερθεί.

Ο F. Tillman Durdin, δημοσιογράφος για τους New York Times, ο οποίος ήταν παρών στη σφαγή είχε γράψει: «Κατά την ανάληψη του Ναντσίνγκ, οι Ιάπωνες απολάμβαναν σφαγές, λεηλασίες και βιασμούς, υπερβαίνοντας σε βαρβαρότητα τις φρικαλεότητες που είχαν διαπραχθεί έως τότε στη διάρκεια της Σινο - Ιαπωνική διαμάχης... Τα ανυπεράσπιστα κινεζικά στρατεύματα, αφοπλισμένα στο μεγαλύτερο μέρος και έτοιμα να παραδοθούν, συστηματικά κακοποιήθηκαν και εκτελέστηκαν! Πολίτες και των δύο φύλων και όλων των ηλικιών εκτελέστηκαν επίσης από τους Ιάπωνες».

Έγκλημα και τιμωρία

Λίγο μετά το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, ο στρατηγός Ματσούι Ιβάνε και ο αντιστράτηγος που είχε προσωπικά συμμετάσχει σε εκτελέσεις, δολοφονίες και βιασμούς Τανί Χισάο κρίθηκαν ένοχοι για εγκλήματα πολέμου από το Διεθνές Στρατιωτικό Δικαστήριο και εκτελέστηκαν δι απαγχονισμού. Ο Ματσούι παραδέχτηκε ότι γνώριζε κάποια μεμονωμένα εγκλήματα που διαπράχθηκαν από μεμονωμένους στρατιώτες, συμπεριλαμβανομένων βιασμών, λεηλασιών και δολοφονιών, αλλά αρνήθηκε κατηγορηματικά ότι είχαν γίνει σφαγές μεγάλης κλίμακας στην πόλη. Αρνήθηκε ότι φέρει «νομική ευθύνη», επειδή, όπως ισχυρίστηκε, ήταν η στρατιωτική αστυνομία κάθε τμήματος που ήταν αρμόδια για τη δίωξη μεμονωμένων εγκληματικών πράξεων και όχι ο διοικητής του στρατού. Ωστόσο, ο Ματσούι κατέθεσε επίσης ότι είχε προτρέψει να τιμωρηθούν αυστηρά οι παραβάτες, μια δήλωση που, όπως σημείωσε γρήγορα η εισαγγελία, υπονοούσε ότι είχε κάποιο επίπεδο νομικής ευθύνης. Ο Ματσούι καταδικάστηκε σε θάνατο. 

Το 2009, ο Βιασμός της Ναντσίνγκ ζωντάνεψε σε ένα κινηματογραφικό αριστούργημα από τον σκηνοθέτη Λου Τσουάν, με τίτλο «Η πόλη της Ζωής και του Θανάτου».