Όλα εδώ πληρώνονται…

Σήμερα ψηφίζουμε. Ο πολίτης εξασκώντας το ύψιστο δημοκρατικό του δικαίωμα (και υποχρέωση), αποφασίζει για την κυβέρνηση που θα διαχειριστεί τις τύχες του και την πορεία της χώρας.

Η πολιτική ως πράξη (αλλά και ως ιδεολογία), ενώ έχει πολλές ομοιότητες με τη θρησκεία, έχει μια βασική διαφορά. Στις περισσότερες θρησκείες η επιβράβευση ή η τιμωρία, έρχεται για τον κάθε πιστό, μετά θάνατον... Στην πολιτική «όλα εδώ πληρώνονται». Με μια συνετή πολιτική, ο κόσμος ζει καλύτερα και πάει μπροστά. Με μια τυχάρπαστη και λαϊκιστική, έρχεται η στιγμή που «το πάρτι», διαδέχεται ο πόνος, η ανασφάλεια, η οργή, το αδιέξοδο.

Το πολιτικό σύστημα στη χώρα μας και οι πολιτικοί ταγοί καλούνται να κοιτάξουν «στα μάτια» την πραγματικότητα. Η εποχή που έκαναν πολιτική με «ξένα κόλλυβα» πέρασε ανεπιστρεπτί. Να μην κρύβονται πίσω από τις εύκολες και μεγάλες κουβέντες. Η συντριπτική πλειοψηφία τους τουλάχιστον. Για να μην αδικούμε ορισμένους.

Ακόμη κι όταν προβλέπουν («και πολλοί προβλέπουν») ότι ένα πρόβλημα είναι υπερώριμο για λύση, ότι η κοινωνία απαιτεί τη λύση του κι είναι πιο μπροστά από αυτούς, συχνά υποχωρούν μπροστά στο φόβο του πολιτικού κόστους, στην πίεση των συμφερόντων, στην αντίδραση της αντιπολίτευσης, ή μερίδας του κόμματός τους ή κάποιων συνδικαλιστών. Το είδαμε αυτό πολλές φορές στη σύγχρονη ιστορία της χώρας. Από την περίφημη πλέον υποχώρηση Σημίτη στην εφαρμογή των προτάσεων Γιαννίτση για το Ασφαλιστικό, που θα είχε αν εφαρμοζόταν, ως συνέπεια να μη χρεοκοπήσει η χώρα, μέχρι την αβελτηρία κυβερνήσεων να εφαρμόσουν σύστημα τηλεδιοίκησης σε μια σιδηροδρομική γραμμή 500 χιλιομέτρων…

Το ένα πρόβλημα του πολιτικού συστήματος που πληρώνει κατ’ εξακολούθηση ο τόπος και ο λαός, είναι ο στρουθοκαμηλισμός και ο λαϊκισμός. Η πρώτη ιδιότητα είναι συνήθως συνοδευτικό των εκάστοτε κυβερνητικών, η δεύτερη των αντιπολιτευομένων.

Το δεύτερο, είναι η απουσία διαλόγου και εναλλακτικών προτάσεων. Οι πολιτικοί ηγέτες ενδιαφέρονται κυρίως να φορτώσουν ο ένας τα λάθη και τις παραλείψεις στον άλλον. Πρώτα σκέφτονται το «μαγαζάκι» τους κι ύστερα το δημόσιο συμφέρον. Σε μια χώρα που ακόμη και τις ντομάτες, το κρέας και το γάλα που καταναλώνονται τα εισάγει σε ποσοστά πάνω από 50% ...

Αντί να καθίσουν γύρω από ένα τραπέζι και να συμφωνήσουν σε 3-4 μείζονα. Για τα υπόλοιπα, ας «σκοτώνονται»… Πώς π.χ. θα αναπτυχθούν κάποιοι τομείς της οικονομίας και της παραγωγής, που μπορεί να απογειώσουν τη χώρα. Και πώς θα διασυνδεθεί αυτό το Σχέδιο με την παρεχόμενη εκπαίδευση, ώστε να έχει ορίζοντα μιας γενιάς και όχι μιας κυβέρνησης ή ενός υπουργού… Και μόνον η κίνηση να συζητήσουν για ένα τέτοιο πλάνο, που φαντάζει υπερβατική και μη υλοποιήσιμη, θα έδινε άλλη, θετική ψυχολογία στην οικονομία και έναν άλλον «αέρα» στη χώρα … Ας το σκεφθεί η νέα μας κυβέρνηση, όταν σχηματισθεί.

Διαβάστε ακόμη

Επεισόδια με μολότοφ και χημικά στο κέντρο της Αθήνας στην πορεία στη μνήμη του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου

Τραγωδία ανοιχτά της Κρήτης: Ναυάγιο με 18 νεκρούς μετανάστες

«Η ΕΕ πρέπει να καταργηθεί»: Ο Έλον Μάσκ εκτοξεύει απειλές προς την Ευρώπη μετά το πρόστιμο μαμούθ στο Χ

Όταν μια cult μπύρα γίνεται ακριβή συνήθεια: Το φαινόμενο Guinness και ο παράγοντας Gen Z