┋ Απόψεις ┋ 01.04.2019 14:54

It’s only rock ’n’ roll

Μια περιοδεία των Στόουνς στη Βόρεια Αµερική αναβάλλεται επειδή ο Μικ Τζάγκερ είναι ασθενής

🕛 χρόνος ανάγνωσης: 2 λεπτά ┋

Οταν µπορέσει θα λάβει µέρος. Εισιτήρια δεν επιστρέφονται για την ώρα. Οι ευχές των θαυµαστών χιλιάδες, σε µερικά πρωτοσέλιδα του χώρου ένα νέφος µαύρων µαντάτων κρέµεται απειλητικά στο µέλλον. Λεπτοµέρεια: ο Μιχαήλ Φιλίππου Τζάγκερ τον Ιούλιο που µας έρχεται κλείνει τα 76.

Απέχουµε όντως πολλές δεκαετίες από την εποχή που διάβαζαν οι αναγνώστες πως «παρεσύρθη υπό αµάξης γέρων ετών 40» ή από τότε που οι παρεΐτσες διασκέδαζαν ακούγοντας συνοδεία κιθάρας το «Βρε πώς µπατιρίσαµε / που σαρανταρίσαµε». Εκτοτε, η λατρεία της νεότητας, τυπικό γνώρισµα του περασµένου αιώνα, διευρύνθηκε, απλώθηκε και κυριάρχησε στις αγορές, στη διαφήµιση, στις ελπίδες του µέλλοντος. Παράλληλα όµως η µπάλα πήρε µαζί της τους όχι και τόσο νέους που ωστόσο είχαν ταυτιστεί µε τα νιάτα την εποχή της ακµής τους.

Τέτοια φαινόµενα ο µεταπόλεµος τα δηµιούργησε, τα διαµόρφωσε και επεκτάθηκαν στο καθετί, του δηµόσιου και του ιδιωτικού βίου. Βέβαια, τηρήθηκε ένα πρωτόκολλο: νέος και εύελπις χαρακτηριζόταν ένας µεσόκοπος πολιτικός αλλά και ένας εξηντάρης που δεν έλεγε να κατέβει από τη Χάρλεϊ. Η πραγµατική νεότητα, ειδικά στον Τρίτο Κόσµο, δεν πέρασε µε τον ίδιο τρόπο στην παγκόσµια ιστορία. Ο δυτικός κόσµος πάθαινε κατάθλιψη όταν έναν ήρωα ή ηρωίδα του τον έπαιρνε ο Χάρος στο άνθος της ηλικίας του, αλλά οι µη προνοµιούχες χώρες πρόσθεταν τις µικρές ηλικίες στις τάξεις των µεταναστών, των πολυµελών οικογενειών και σε στατιστικές παιδικής θνησιµότητας.

Αλλού οι νεολαίοι ήταν ένας άριστος µηχανισµός κατανάλωσης, κι αλλού αναµενόµενη απώλεια λόγω συνθηκών. Στα τριάντα του ο Μικ, στο τραγούδι «Μια ροκιά είναι µόνο, αλλά γουστάρω», αναρωτιέται «άραγε θα ήταν αρκετό για τον εφηβικό σας πόθο, θα βοηθούσε να µαλακώσει ο πόνος στο µυαλό σας, αν κάρφωνα µαχαίρι στην καρδιά, αυτοκτονώντας επί σκηνής;».

Περαστικά και χαρά στο κουράγιο του. Αυτό και µόνο.

Διαβάστε ακόμη