Στην εποχή της Σάττι, της Νέγκα και της Κουτσελίνη, τι άλλο να περιμένεις εκτός από καύσωνες και ανομβρία;

Στην εποχή που Σάττι και Νέγκα γίνονται είδηση, τι άλλο να περιμένεις εκτός από καύσωνες και ανομβρία και ξηρασία απέραντη; Πόσο φθηνή η εποχή μας, αλήθεια; Ψώνια από τα «οκαζιόν» της δεκαετίας του ’60 είναι πιο «ακριβά» σήμερα από τις ειδήσεις που μας πουλάνε!

Έκανε γκριμάτσα, λέει η Μαρίνα Σάττι ακούγοντας τα λόγια της Αθηναΐδος Νέγκα… Στους καιρούς της νιότης μας, τη Μαρίνα Σάττι θα την ήξεραν και θα την άκουγαν κάποιοι στο πανηγύρι του Αγίου Παντελεήμονα στον Μαραθώνα, άντε και στο κινηματογραφικό… Κάτω Λεστινιώ. Σε ποιο μονόστηλο εφημερίδας θα μπορούσε να χωρέσει είδηση για τη Σάττι, τα χασμουρητά της και τις παραχορδίες της, όταν ήδη στριμώχνονταν στα χαμηλά του Τύπου τότε, αοιδοί σαν τον Μπιθικώτση, τη Μούσχουρη, τον Μαρούδα και τη Δανάη, τον Καζαντζίδη, τη Μαρινέλα, τη Τζένη Βάνου και συνθέτες… Ας μην ιεροσυλήσουμε ιερές εικόνες…

Κι αν πεις για Αθηναΐδα Νέγκα; Τι θα έγραφε και τι θα έλεγε στην εποχή που χαράσσαμε πορεία στο μέλλον μας με εξάντες έναν Φρέντι Γερμανό, έναν Ιάσωνα Μοσχοβίτη, τον Κώστα Σταματίου, τη Ρούλα Μητροπούλου, τη Μαρία Παπαδοπούλου, τη Μικέλα Χαρτουλάρη αργότερα, τον Γιάννη Κάτρη, τον Γιάννη Φάτση;  Και ας μην μιάνουμε «μνημεία» σαν τον Πλωρίτη, τον Παλαιολόγο, τον Ψαθά, τον Πρετεντέρη (τον Κώστα), τη Ρεζάν, τη Θεολογίδου… Ποια Νέγκα και ποια Σάττι; Ούτε κάτω από τις Μικρές Αγγελίες στα «ΝΕΑ» οι ακκισμοί τους…
Ας είναι… Χάσμα γενεών; Πείτε το κι έτσι. Εμείς, που στο αντήχειο της νιότης μας ακουγόταν Ασναβούρ, Χαλιντέι, Τζάγκερ, Πινκ Φλόιντ και Ίαν Γκίλαν, Πάνος Γαβαλάς, Φλέρυ Νταντωνάκη, Αντώνης Καλογιάννης, δεν βολευόμαστε με Notorious B.I.G. (λέει…), Wu-Tang, Τζάστιν Μπίμπερ και Αργυρό…

Όσοι διαβάζαμε κείμενα από Φρέντυ Γερμανό, Έλενα Ακρίτα και Αθηνά Γλυνού, σχόλια του Μάριου Πλωρίτη και του Παντελή Μπουκάλα (πιο πρόσφατα), ρεπορτάζ του Κώστα Παπαπέτρου, του Βασίλη Καβαθά, του Γιώργου Λιάνη και βυθιζόμασταν στο απέραντο γαλάζιο του πνεύματός τους, πώς να… περπατήσουμε στα ρηχά της Λούτσας με ενοχλητικούς αχινούς ανορθόγραφων και ανορθόδοξων- κατ΄επίφαση- δημοσιογράφων- σχολιαστών;

Κι ας μην πάμε παραπέρα… Όχι ας πάμε! Ακούς τηλεοπτικές ποδοσφαιρικές μεταδόσεις και ο νους σου τρέχει στου Διακογιάννη τη φωνή, στου Μαυρομμάτη (που αναρρώνει από σκληρό χτύπημα της τύχης τούτες τις μέρες) τους σχολιασμούς, στου Νίκου Κατσαρού τις γνώσεις, στου Αλέξανδρου Θεοφιλόπουλου την εκρηκτικότητα, στου Μπάμπη Κουβαράκη την ηρεμία.. Και σήμερα (ας μην θεωρηθώ ρατσιστής, αλλά έτσι είναι) σπορτκάστερς αδιάβαστοι, δίχως φαντασία στη μετάδοσή τους, με πρόβλημα εκφοράς λόγου, ελλειμματικοί ως προς την άρθρωση, τον τρόπο προφοράς των φθόγγων, των συλλαβών, δηλαδή. Πολλοί δεν μπορούν να εκφέρουν τα μισά σύμφωνα, άλλοι τραυλίζουν και σχεδόν όλοι… δεν βλέπουν, τουλάχιστον ό,τι οι τηλεθεατές… Φθηνή η εποχή μας!

Και, οι Αλήθειες να λέγονται κυρία Κουτσελίνη: κι εμείς στην εφηβεία με κεμπάπ τη βγάλαμε κι ακούγαμε για «χάμποργκερ» και φαντασιωνόμαστε πως γινόμαστε Ευρωπαίοι, αλλά τη βλαχιά δεν την αποβάλαμε από το ιδρωμένο δέρμα μας. Κι οι καριέρες που χτίζονται πάνω στην άμμο των διαπλεκόμενων, νομοτελειακά, με την πρώτη φουσκοθαλασσιά θα σκορπίσουν στο πέλαγος των αμαρτιών τους. Κυρία Κουτσελίνη...

Όχι και πως στη δική μας εποχή δεν υπήρχαν οι παράφωνοι· υπήρχαν, αλλά ήταν η μειοψηφία, που έλεγες: «ποιος ξέρει τι δόντι έχουν για να είναι στην τηλεόραση;». Σήμερα, μόνο αυτοί με «τα δόντια»…

Αργεί ο πόλεμος Ναύαρχε; Γιατί, 80 χρόνια από το τελευταίο «μπαμ» στην Ευρώπη, όλα έχουν γίνει απόηχος εκκωφαντικής σιωπής…
Και υπάρχουν σταγόνες δροσιάς, είναι η αλήθεια, στον καύσωνα της μετριότητας και στο καμίνι του κάκιστου, αλλά… Αλλά δεν επαρκούν για να δροσίσουν τους δυσφορούντες στην αποπνικτική ατμόσφαιρα των ατάλαντων, τυχάρπαστων, μυαλοπώληδων, των πανελιστών, των μεταμφιεσμένων αγράμματων σε φιλόσοφους, των τίποτα, των απύθμενων ρηχών, των ναυαγίων της δημοσιότητας που αυτοπροβάλλονται σαν μνημεία ευφυούς λόγου…

Βολευτείτε λοιπόν με Σάττι, ακούστε «EIMAI KALA», σβήστε τα φώτα και κλάψτε… Η εποχή μας ξερή· άγονοι άνθρωποι την λυμαίνονται.
Παλιά, οι ποιητές πρώτοι «έβλεπαν» τους εθνικούς εφιάλτες που κάλπαζαν, συνταιριάζοντας με λέξεις που πονούσαν σαν φραγγέλιο-βιτσιά στο μάγουλο· που σε γράπωναν από τον λαιμό και σ’ έπνιγαν: «Όπου και να ταξιδέψω η Ελλάδα με πληγώνει […] Στο μεταξύ η Ελλάδα ταξιδεύει ολοένα ταξιδεύει κι αν «ορώμεν ανθούν πέλαγος Αιγαίον νεκροίς»…

Κι άντε σήμερα να καταλάβει ο μέσος αναγνώστης-τηλεθεατής, τι θέλει να πει ο ποιητής… Γι’ αυτό, εμείς που κλάψαμε αβίαστα κι όχι όταν έπρεπε, εμείς που γελάσαμε αυτοσαρκαζόμενοι κι όχι με των άλλων τα πάθια, εμείς που δροσίσαμε τα μάτια μας με βροχή από γνώση, που ερωτευτήκαμε δια ζώσης κι όχι τηλεφωνικά, που αγκαλιάσαμε κορμιά κι όχι εικονικής πραγματικότητας ινφλουένσερς, που ακούσαμε την ήπια (είναι η αλήθεια) οιμωγή των καιρών μας και ταραχτήκαμε, τώρα νομιμοποιούμαστε να γκρινιάζουμε. Τούτη η εποχή δεν είναι εποχή για ποίηση κι’ άλλα παρόμοια, άλλωστε· ακούστε Σάττι και Νέγκα και έχει ο Θεός…