Το ελαττωματικό γονίδιο των πολλών που αποκάλυψε η πτώση της κυρίας Μαρινέλλας

Ένα ελαττωματικό γονίδιο, που χαρακτηρίζει το DNA πολλών, «έδειξε» η πτώση της κυρίας Μαρινέλλας...

Το βρίσκουμε συνεχώς μπροστά μας: εντυπωσιάζονται κάποιοι (πολλοί) και- γιατί όχι- τους κυριεύει ηδονή απέραντη, περισσότερο στη μετάλλαξη του διαμαντιού σε άνθρακα, παρά του άνθρακα σε διαμάντι! Η κατάρρευση της δημοφιλούς αοιδού (ιερό τέρας της λαϊκού πενταγράμμου την αποκαλούν οι θαυμαστές της) Μαρινέλας υπό τη σκέπη του Ιερού Βράχου της Ακρόπολης, αποκάλυψε ξανά το πάθος των πολλών στο να παρακολουθούν, να μαθαίνουν, να γίνονται αυτόπτες μάρτυρες αρνητικών γεγονότων.

Το καταγεγραμμένο στιγμιότυπο της κατάρρευσης ενός ανθρώπου έγινε μέσα σε λίγην ώρα viral… «Να δούμε τη Μαρινέλα να γκρεμίζεται». Τι ενδόμυχη τέρψη για εκείνους που δεν θα πέσουν ποτέ, γιατί απλά ποτέ δεν ανέβηκαν ούτε σκαλί…

Ηδονή να βλέπεις έναν άνθρωπο, που μεσουρανεί επί χρόνια στον χώρο του, να συντρίβεται από ένα εγκεφαλικό επεισόδιο; Για κάποιους- πολλούς δυστυχώς- ναι, ηδονή. Γονίδιο ελαττωματικό, που μέσω των γονιδιακών προϊόντων του ελέγχει κάθε κυτταρική δραστηριότητα και κατευθύνει την συμπεριφορά του οργανισμού!

Κάποτε, πριν από 24 χρόνια, η εφημερίδα ΕΘΝΟΣ σχεδόν ξεπούλησε δημοσιεύοντας σε δισέλιδο (σαλόνι το λέμε στη δημοσιογραφική ορολογία) το τεμαχισμένο κορμί της Ζωής. Η Ζωή στο «σαλόνι» κι ο αναγνώστης, αριμελής, στο καθιστικό του απόλαυσε την τραγωδία!
Σήμερα όλα αυτά έχουν γίνει τόσο κοινότοπα, τόσο καθημερινά. Το να καταρρεύσει όμως η Κυρία Μαρινέλα, ε, δεν το βλέπεις και κάθε μέρα, Ε; Και κάποιοι έσπευσαν να καταθέσουν την αλγεινή και άχρηστη άποψή τους: «Τι το ‘θελε το Ηρώδειο στα 86 της;»…
Να σταματήσει να φτιάχνει ταινίες ο Γούντι Άλεν ή ο Κλιντ Ίστγουντ, σύμφωνα με το ελεεινό σκεπτικό τους· ο ένας είναι 88 κι ο άλλος- ο αφιλότιμος- 94… Ή, να επιστρέψει το Όσκαρ ο Αντονι Χόπκινς που έλαβε στα 84 του... Ενοχλεί η δημιουργικότητα και η ζωντάνια ενός ανθρώπου ηλικίας 80+ κάποιους που σέρνονται στο διαδίκτυο από τα 50 τους με δεκανίκια το χωλό παρελθόν τους. Έπεσε η Μαρινέλλα! Και οι εκατοντάδες χιλιάδες «πεσμένοι» αυτού του τόπου «ανέβηκαν». Η θολωμένη όραση των αδρανών θεατών της καθημερινότητας ευαισθητοποιήθηκε ξαφνικά…

Και άστραψαν πια οι τιποτίζοντες των πρωινών φαυλεπίφαυλων εκπομπών της (πολύ) μικρής μας οθόνης και τα θηρία, οσμιζόμενα αίμα, βγήκαν από τις σπηλιές τους και οι ατάλαντοι, οι έχοντες το ταλέντο του να λογίζονται για σημαντικοί, όλοι τους κατέθεσαν κι από μια προσωπική εμπειρία με τη Μαρινέλλα δευτεραγωνίστρια- πρωταγωνιστές αυτοί φυσικά- και πολύ στενοχωρήθηκαν (έτσι έδειξαν τουλάχιστον) και σιγά σιγά όλοι γύρισαν στο σκοτάδι τους για να ξαναδούν πάλι και πάλι την Πτώση…

Και πέφτοντας, η σπουδαία ερμηνεύτρια, η ετών 86 Μαρινέλλα… συμπαρέσυρε μια πολυπληθή ομάδα ανθρώπων, που ζουν ανάμεσά μας στο να αποκαλυφθούν- ξανά. «Έδειξε» τους «καθημερινούς» εκείνους, που πασχίζουν να γεμίσουν τις άδειες μέρες τους, να σκοτώσουν την ώρα τους μέσα στον υπερκορεσμό της εποχής μας και ταυτόχρονα παν-κενο κόσμο και θεωρούν πως το πετυχαίνουν φυτεμένοι μπρος στις- μικρές ή πιο μεγάλες- οθόνες τους γευόμενοι εκατοντάδες σωριάσματα… Αγνοώντας, οι τάλαινες, τον δικό τους απύθμενο γκρεμό…

Κι έπειτα κάτι άλλο σημαντικότερο: είναι οδυνηρό το κενό που αφήνει η απώλεια ενός αγαπημένου προσώπου- που έχει γεμίσει μια ολόκληρη ζωή, με όλες τις ανηφοριές, τους πόνους και τις χαρές, τις επιτυχίες ή τις αποτυχίες που συνέθεσαν την ύπαρξή του. Η φύση, ναι, απεχθάνεται το κενό, αλλά στο τέλος ένα κενό μένει. Κενό, που διογκώνεται διαρκώς με αδειανούς και κούφιους ανθρώπους που το εμπλουτίζουν. Αλλά, αυτοί είμαστε… «Καμιά φορά λέω να αλλάξω ουρανό μα δεν υπάρχουν δρόμοι», κυρία Μαρινέλλα…