Μίμης Δομάζος: Όταν τα αστέρια του «στρατηγού» δεν δίνονται από τα γραφεία, αλλά απ’ τον λαό, λάμπουν περισσότερο

Ο Μίμης Δομάζος «έφυγε». Τα όπλα υπο μάλης! Όταν τα αστέρια του Στρατηγού δεν δίνονται από τα Γραφεία, αλλά απ’ τον λαό, σίγουρα λάμπουν περισσότερο!

Παιδί ήμουν, εκεί κάπου στο δειλινό της δεκαετίας του ’70, όταν κάθισα με συστολή στις τσιμεντένιες εξέδρες του γηπέδου της Νέας Φιλαδέλφειας· την ΑΕΚ περιμέναμε να δούμε που θα μονομαχούσε με τον Παναθηναϊκό. Ήταν η πρώτη μου φορά σε γήπεδο. Αντάρα από φωνές, θύελλα από πάθος, κεραυνοί έντασης και ποδόσφαιρο μιας άλλης εποχής· όχι κατ’ ανάγκη της «αθωότητας», όπως πολλοί μηρυκάζουν, αλλά σίγουρα πιο αγνό και πιο θεαματικό…

Απέναντι βαρούσαν οι καμπάνες της Αγιά Τριάδας και του ορείχαλκου τις δονήσεις ακολουθούσαν από κοντά οι κραδασμοί του πλήθους… Κι όλοι μαζί έσπαγαν σε μικρά μικρά κομμάτια την κυριακάτικη αταραξία…
Η ΑΕΚ νίκησε εκείνο το μεσημέρι. Κι όταν ο διαιτητής τέλειωσε τον αγώνα, ένας κοντός μυώδης ποδοσφαιριστής, κρατώντας τη μπάλα στα χέρια του, πλησίασε την εξέδρα που πρασίνιζε από την απόχρωση των οπαδών του Παναθηναϊκού, σήκωσε το χέρι και με τον δείκτη των δαχτύλων του έδειξε προς τα ανατολικά… Εεε τι έγινε τότε... Οχλοβοή κι αναστάτωση, ασπραπόβοντο κι ανταρα!
Κι άκουσα πλάι μου έναν γέροντα να εξηγεί: «Ο Στρατηγός είπε, θα τα πούμε στη Λεωφόρο!»… Και οι ηττημένοι έφυγαν απαντέχοντας ο Στρατηγός να κρατήσει την υπόσχεσή του! Αναμνήσεις που πάντα συγκρατούν κάτι πιο πολύ από εκείνο που ζήσαμε…

Αυτός ήταν ο Μίμης Δομάζος: ένα κομμάτι ποδοσφαίρου καθαρό και διάφανο σαν πολύτιμος λίθος, που πια θαμπώνει.
Αυτός ήταν ο Μίμης Δομάζος: ένας άγιος, όταν το ποδόσφαιρο ήταν θρησκεία κι όχι παιχνίδι ανόσιου κέρδους.
Αυτός ήταν ο Μίμης Δομάζος: Στρατηγός, που τα γαλόνια δεν τ’ απέκτησε από Κρίσεις ανωτέρων και διαπλεκόμενα, παρά του τα ‘δωσε ο λαός!

Τώρα; «Το χέρι του ο θάνατος απλώνει κι ενός ενδόξου στρατηγού το μέτωπον αγγίζει»… Κι οι Στρατηγοί, οι δημεγέρτες, οι αγκιτάτορες (κατά την προσφιλή λέξη του φίλου Γ.Ν.), οι ηγέτες, εκλείπουν, όχι μόνο από τον απαίδευτο και άνυδρο τόπο μας, όχι μόνο από το ποδόσφαιρο, όχι μόνο από την πολιτική κι από τους θώκους της εξουσίας· οι «στρατηγοί» φθίνουν τραγικά από της Γης όλα τα χαρακώματα…

Τα λιοντάρια- όπως γράφει ο ποιητής- από χρόνια είχαν χαθεί από την Ελλάδα. Ούτε ένα δεν βρίσκεις πια στον τόπο μας. Το τελευταίο το σκότωσε ο Ηρακλής... Όμως, η θύμηση του λιονταριού δεν έπαψε ποτέ να τρομάζει· η εικόνα του υπήρχε σε θυρεούς και ασπίδες και το πέτρινο ομοίωμα του-μνημείο στα πεδία των μαχών- θύμιζε τον τρόμο που κατάτεχε τους ηττημένους. Και το λιοντάρι τρομάζει πάντα με το βαρύ του παρελθόν. Έτσι και οι «στρατηγοί». Χρόνια τώρα έχουν χαθεί από τις παγκόσμιες μάχες του ποδοσφαίρου· ο τελευταίος έφυγε ρίχνοντας μια κουτουλιά σ’ εκείνον που πήγε να τον χλευάσει· και ηττήθηκε με το κεφάλι ψηλά! Και στην Ελλάδα; Ο τελευταίος «στρατηγός» πέθανε την Παρασκευή 24 Ιανουαρίου του 2025! Όμως η όψη του και μόνο «τρόμαζε» ακόμα όσους τον είχαν δει να επελαύνει καβαλάρης εκεί που δεν έχει φτάσει ακόμα ποδοσφαιρικός «στρατός ελληνικός».

Φίλοι του ποδοσφαίρου, παρακαλώ σας, αφήστε τα κινητά παρά πόδα και σταθείτε σε στάση προσοχής· «υπό μάλης» τα όποια όπλα σάς έχουν απομείνει για τον Στρατηγό μιας αντάρτισσας εποχής που ηττήθηκε, αλλά δεν παραδόθηκε…
Κι εμείς που ζήσαμε σε έναν άλλον Κόσμο ποδοσφαίρου, μόνο όταν κάποιος «φύγει» επιστρέφουμε για λίγο, να θυμηθούμε, να αποδώσουμε τιμές και να αποχωρήσουμε μόνοι… Άραγε κατά που να δείχνει τώρα ο Στρατηγός;