Ιστορίες μαραθωνίων

Παιδάκι είδα τον Αμπέμπε Μπικίλα να τερματίζει ξυπόλητος στην αιωνιότητα, διασχίζοντας 42 χιλιόμετρα στους σκληρούς δρόμους της Αιώνιας Πόλης.

Παιδάκι πάλι άκουγα την ιστορία του Στέλιου Κυριακίδη, που έτρεξε στάζοντας από το μέτωπο Ελλάδα, στη Βοστόνη.

Και σαν μεγάλωσα, θαύμασα τον Βαλντεμάρ Τσιερπίνσκι, από τη Γερμανία την πίσω από το τείχος της Δύσης, στην ανατολή των αναβολικών.

Και μεγαλώνοντας κι άλλο, είδα με φθόνο τον φίλο μου τον Βασίλη από την Πρέβεζα να «ανασταίνεται» στον ανήφορο-Γολγοθά του Σταυρού και να κορυφώνει την υπερπροσπάθεια, λουσμένος στο φως της επιτυχίας εντός Παναθηναϊκού Σταδίου.

Και κάθε δεύτερη Κυριακή του Νοέμβρη, κατεβαίνω δήθεν τρέχοντας στον δρόμο που πάτησε ο Σπύρος Λούης για να τερματίσει στην Ιστορία· πιάνω μια γωνιά και απλώς χειροκροτώ και (γιατί να μην το ομολογήσω;) συγκινούμαι.

Τους ακούει ο χρόνος και παραμερίζει να περάσουν!

Περνούν από μπροστά μου τυφλοί δρομείς, υπέργηροι δρομείς, γονείς δρομείς-μάρτυρες, οδηγώντας τα παραπληγικά παιδιά τους εντός τροχήλατων οχημάτων, δρομείς ντυμένοι με πανοπλίες, ντυμένοι τσολιάδες, ντυμένοι με όλα τα προβλήματα της ζωής να τους σφίγγουν το στήθος.

Και το νιώθω βλέποντας όλους αυτούς που «γιορτάζουν» ασθμαίνοντας πως τη μοναξιά τους κυνηγούν, και τον χαμένο εαυτό τους στην ομίχλη των προβλημάτων συναγωνίζονται.

Τους βλέπω να μαζεύουν ένα ένα τα χιλιόμετρα, σαν τα πετραδάκια που έφεραν τον Χάνσελ και την Γκρέτελ πίσω στο σπίτι, και νιώθω πως αυτοί πασχίζουν να ξεφύγουν απ’ το «σπίτι».

Τους βλέπω να μετρούν με αγωνία τα δευτερόλεπτα που αφήνουν πίσω τους, σαν να τυλίγουν ένα αόρατο νήμα ζωής που ολοένα μαζεύει...

Και τότε με πιάνει μια λύπη. Ακαθόριστη.

Είναι για μένα που πήρα τη ζωή βαδίζοντας στο πεζοδρόμιο εκ του ασφαλούς ή για εκείνους που τρέχουν σε επικίνδυνες λεωφόρους;

Είναι για μένα που ποτέ δεν ξεπέρασα τον εαυτό μου ή για εκείνους που τους ξεπέρασε;

Κακά τα ψέματα:

Κι οι δυο θα φθάσουμε στο τέρμα.

Εγώ στεγνός κι εκείνοι κάθιδροι.

Εγώ «μικρός» κι αυτοί «μεγάλοι».

Εγώ από το πλάι στα σκοτεινά κι αυτοί πάμφωτοι επί σκηνής.

Κι οι δυο με την ίδια κούραση.

Κι οι δυο από το ακρόφρυδο της ζωής.

Το θέμα, άλλωστε, είναι να τερματίζεις...