Αντιμέτωποι με τον φόβο της αποτυχίας

Μας τρομάζει όλους η αποτυχία. Σαν να πήγαμε ένα βράδυ που νιώθαμε κάτι ενοχλήσεις στο στομάχι στον εφημερεύοντα γιατρό, κι αυτός μετά από μία γρήγορη εξέταση, να διέγνωσε μία σοβαρή κολλητική ασθένεια. Το πρώτο πράγμα που σκεφθήκαμε, είναι ότι κανείς δεν θα θέλει να μας πλησιάσει. Έτσι είναι και κάποιος που έχει αποτύχει. Δεν τον θέλει κανείς.

Κανείς δεν ήθελε να αγοράσει και τις λεπτές σαν χαρτί τηγανίτες, που έκανε ένας μετανάστης στην Αμερική, με το όνομα Έρνεστ Χαμουί, το 1905 στην Παγκόσμια Έκθεση της πόλης του. Δούλευε ολημερίς ψήνοντας τις νόστιμες τηγανίτες του, αλλά μάταια! Οι χιλιάδες εξουθενωμένοι από την κούραση επισκέπτες της έκθεσης περνούσαν από μπροστά του, χωρίς όμως να σταθούν, ούτε λεπτό στον πάγκο του, αλλά έσπευδαν να μπουν στην ουρά του παγωτατζή λίγο παρακάτω. Ο Έρνεστ έβλεπε απλώς τον παγωτατζή να πλουτίζει και αυτός να πετάει στον κάλαθο απορριμμάτων τις αζήτητες τηγανίτες.

Ένα ζεστό, με ιδιαίτερα υψηλές θερμοκρασίες απόγευμα ο παγωτατζής δεν προλάβαινε να πουλάει τις μπάλες με το παγωτό, ώσπου του τελείωσαν όλα τα πιάτα. Μην ξέροντας τι να κάνει, έτρεξε στον πάγκο του Έρνεστ και τον παρακάλεσε να του δώσει μερικά πιάτα. Ο Έρνεστ δεν είχε πιάτα. Το μόνο που είχε από τη μία άκρη ως την άλλη του πάγκου του ήταν στοίβες ολόκληρες με μαλακές τηγανίτες. Ξαφνικά άστραψε μέσα στο μυαλό του μία ιδέα. Να πουλάνε το παγωτό, μέσα στην τηγανίτα κάνοντας την χωνάκι. Τη συνέχεια, την γνωρίζουμε όλοι μας. Το παγωτό και οι τηγανίτες του Έρνεστ έγιναν «ζευγάρι» και το παγωτό χωνάκι το γεγονός στην Παγκόσμια Έκθεση του 1905, φτάνοντας μέχρι σήμερα να είναι ένας από τους πιο αγαπημένους γευστικούς συνδυασμούς σε ολόκληρο τον κόσμο.

Η αποτυχία δεν είναι ασθένεια. Αλλά ο δείκτης αποδοχής του εαυτού και των δραστηριοτήτων μας σε μία δεδομένη χρονική στιγμή από τους άλλους. Ένα θερμόμετρο που μετράει την στάση προς εμάς, του περιβάλλοντος μας. Κι αν υπάρχουν μέρες που δείχνει μείον, δεν πειράζει. Ο ανθρώπινος νους είναι κάτι παραπάνω από ένα μαθηματικό πρόσημο. Μία τέλεια μηχανή που μπορεί ταυτόχρονα να μοχθεί, να ξοδεύει, να φθονεί, να ενδίδει, να αγαπάει, να προσκολλάται, να περιφρονεί, να αντιστέκεται, να σχεδιάζει, να θέλει με μοναδικό της καύσιμο το κίνητρο. Τι να έλεγε δηλαδή και ο καημένος ο Έρνεστ, όταν πέταγε τις πεντανόστιμες τηγανίτες του στα σκουπίδια; Ο καθένας μας μπορεί να πλάσει κάτι σαν τις τηγανίτες του Έρνεστ. Απλά, μερικοί τις αφήνουν για πάντα τηγανίτες και κάποιοι άλλοι περνάνε στην ιστορία κάνοντας τες παγωτό χωνάκι.

Διαβάστε ακόμη

Η σφαίρα που πήρε την αθωότητα μιας γενιάς: 17 χρόνια από τη δολοφονία του Αλέξη και η μνήμη δεν σβήνει

Αυτά είναι τα ακριβά φάρμακα που θα διατίθενται και σε ιδιωτικά φαρμακεία από τον Ιανουάριο

Ανατροπή στη δολοφονία Καρυώτη: «Μου δώσανε φράγκα για να ομολογήσω, να μείνει μεταξύ μας»

Δώρο Χριστουγέννων για όλους; Παλιά ιστορία που πονάει – Πώς καθιερώθηκε