Η Εθνική μπάσκετ του 1987, πρώτα από όλους νίκησε τον εαυτό της και γι’ αυτό ακόμα μνημονεύεται

Εθνική μπάσκετ 1987: πρώτος αντίπαλος ο εαυτός της· τον νίκησε κι αυτόν! Μπορεί ο χρόνος να γερνάει, όμως εμείς εκεί: πάντοτε νέοι, «νήπιοι» κι αγέραστοι. Κι αφού τα Αρχαία Ελληνικά έχουν πια λησμονηθεί στα συρτάρια άλλων σχολικών εποχών, λίγοι μπορούν να εντοπίσουν την ακριβή σημασία της λέξης «νήπιο», που σήμαινε «άκριτος, ανόητος, άμυαλος»… Έτσι «νήπιοι» φθάσαμεν εδώ, 36 χρόνια από εκείνο το βράδυ, το σαν σήμερα, που δεν θέλαμε να ξημέρωσε ποτέ… Κι από τότε έχουν ξημερώσει χιλιάδες επαύριον της καταιγίδας.

Ένας τόπος με ανθρώπους που παθιάζονταν με το καθετί, μια χώρα που ταξίδευε πάνω σε όνειρα - σαπιοκάραβα και έπιανε σε κάθε γης λιμάνι, δεν είχε να θυμάται σπουδαία και μεγάλα από τα αθλητικά της δρώμενα. Κάτι η μπασκετική ΑΕΚ του ’68, κάτι ο Παναθηναϊκός του Ουέμπλεϊ, είχαν φθάσει «λερωμένα» - γαριασμένα ασπρόρουχα να κατασπαράσσονται από τον σκόρο της λήθης, δίχως η ναφθαλίνη της νοσταλγίας να τα προστατεύει από αντίπαλους οπαδούς, που φθονούσαν και κουρέλιαζαν… Και ήρθαν ο Γκάλης, ο Γιαννάκης, ο Φασούλας, ο Φάνης κι ο Φιλίππου και οι άλλοι και υπερέβησαν τον εαυτό τους και το όριο της αθλητικής ταχύτητας της Ελλάδας.

Κι από τότε; Τι Πατουλίδου, τι Πύρρος Δήμας, τι Θάνου, τι Κεντέρης, τι Γιούρο 2004, τι Ολυμπιακοί Αγώνες… Η γενιά των φιλάθλων που μιλούσε με δέος για το παγκόσμιο ρεκόρ του Χρήστου Παπανικολάου στο άλμα επί κοντώ, είχε ξαφνικά - με ύψος άνευ φοράς - φθάσει στη Σελήνη!

Δυστυχώς, όλα τα ωραία σε τούτο τον τόπο έχουν κοντή ημερομηνία λήξης, ίσως γιατί τα συντηρητικά της τροφής του μυαλού μας δεν προστατεύουν τις επιτυχίες, αλλά αντίθετα δημιουργούν αλλεργίες και πολλές φορές όγκους φθόνου κακοήθεις. Η επιτυχία και οι πετυχημένοι στην Ελλάδα, χειροκροτούνται μια μέρα, δυο μέρες, άντε μια εβδομάδα· μετά αναζητούνται οι αχίλλειες πτέρνες των «άφθαρτων» για να τρωθούν από τους ακαμάτηδες, τους μυαλοπώληδες, τους «ξέρειςτιθακαναεγώ»· έτσι για να βγουν από τον δικό τους υπόγειο μικρόκοσμο.

Εκείνη η ομάδα του Κώστα Πολίτη λοιπόν, και σ’ αυτό έκανε την υπέρβασή της: παραμένει ιερή και όσια μετά 36 χρόνια ανούσιων κι ανόσιων σχολιοπτώσεων εν μέσω καλοκαιρίας… Θες γιατί ήταν η πρώτη εθνική υπερηφάνεια που ύψωσε σημαίες έπειτα από το έπος του ’40· θες γιατί ξαφνικά εκείνο το καλοκαίρι μόνο ευτυχία θα μπορούσε να ξεσπάσει, έμεινε νέα και ωράια και άφθαρτη.

Μια Ελλάδα, τότε, πολλαπλά προβληματισμένη, με το ΠΑ.ΣΟ.Κ να φθίνει· μια χώρα υλικά εξουθενωμένη, με την κυβέρνηση να δίνει ό,τι είχε απομείνει στο τραπέζι, μια αθλητική επιτυχία αποδείχτηκε ξέχειλη πυριτιδαποθήκη για ψυχές, που η παραμικρή θρυαλλίδα άναβε πυρκαγιές ανεξέλεγκτες…

Και οι καλαθοσφαιριστές του ’87 ήξεραν – κυρίως – πώς να νικήσουν τον εαυτό τους για να φθάσουν στην κορυφή της Ευρώπης. Κι όποιος γνωρίζει την ώρα της νίκης να νικά και τον εαυτό του, είναι δυο φορές νικητής· και στον τόπο μας σπανίζουν τέτοιοι!  Άξιοι λοιπόν και νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων…