Βερολίνο 1936: Τζέσε Όουνες και Λουτς Λονγκ – Μια ιστορία σαν παραμύθι σε ασπρόμαυρο φόντο

Ολυμπιακοί Αγώνες Βερολίνο 1936…

Η φωτογραφική μηχανή, αυτή η σατανική εφεύρεση του 19ου αιώνα, έχει το εξής παράδοξο χαρακτηριστικό: καταδικάζει σε ισόβια αιχμαλωσία τη στιγμή και συγχρόνως της δίνει την απέραντη ελευθερία να κινείται αενάως στην αιωνιότητα! Ωστόσο κάποτε ο χρόνος επεμβαίνει δραστικά.

Tα γεγονότα παραδίδονται στον ιστορικό που θα τους εξαιρέσει με χειρουργική ακρίβεια το περίβλημα του μύθου και θα αποδώσει την αλήθεια τους δίχως ψιμύθια. Βερολίνο 1936. Ο Τζέσε Οουενς φωτογραφίζεται με τον Λουτς Λονγκ. Ο πρώτος είναι ο μαύρος που έκανε τον Χίτλερ να χάσει το χρώμα του, ο δεύτερος είναι ο Αριος που έκανε τον Χίτλερ να χάσει την ιδεολογία του. Και οι δυο τους νίκησαν αστραπιαία τον Χίτλερ πριν αυτός καν αρχίσει τον Αστραπιαίο Πόλεμος. Η Ιστορία χάιδεψε στο κεφάλι στοργικά τον Τζέσε Οουενς, αλλά άφησε άπονα να παγώνει στον χειμώνα της μνήμης τον ξανθομάλλη Λουτς.

Ο αμερικανός αθλητής νίκησε σε τέσσερα αγωνίσματα του στίβου, κάτι που πέτυχε και ένας άλλος μαύρος, ο Καρλ Λιούις, 48 χρόνια μετά. Ο Λουτς Λονγκ έμεινε στη 2η θέση του άλματος εις μήκος, κρέμασε στο στήθος του το ασημένιο μετάλλιο, χαιρέτισε ναζιστικά από το βάθρο και έβαλε βαθιά μέσα στην καρδιά του τον φτωχό μαύρο αντίπαλό του.

Κραυγές και ψίθυροι της Ιστορίας

Λέγεται- και ίσως να είναι αλήθεια- ότι ο Γερμανός πλησίασε με καλοσύνη τον Όουενς βλέποντάς τον να πηδάει και του έδειξε τον τρόπο πώς να μετράει την απόσταση από τη γραμμή των άκυρων αλμάτων στο σκάμμα του βερολινέζικου στίβου για να πετύχει μια άριστη επίδοση. Με άλλα λόγια ο Λουτς πήρε από το χέρι τον μαύρο και τον ανέβασε στο βάθρο. Επίσης λέγεται- και είναι αλήθεια- ότι ο Γερμανός έπιασε ξανά το χέρι του μαύρου Αμερικανού και μαζί έκαναν τον γύρο του Σταδίου προσπαθώντας να του δώσει να καταλάβει ότι αυτός ήταν εκείνο το απόγευμα ο πρωταγωνιστής και όχι ο Χίτλερ. Τέλος, λέγεται- και αυτό μπορεί να είναι και αλήθεια- ότι ο Χίτλερ έφυγε για να μην απονείμει χρυσό μετάλλιο σε έναν μαύρο.

Οι πραγματικές αλήθειες όμως που δεν αμφισβητήθηκαν ποτέ πονάνε ακόμη κι ας έχουν χυθεί στο ποτάμι των καιρών 76 χρόνια.
Ο μαύρος Τζέσε έφυγε από το Βερολίνο δίνοντας τέσσερα ηχηρά χαστούκια στο φρεσκοξυρισμένο μάγουλο του Γερμανού Φύρερ, γύρισε στην πατρίδα του τις ΗΠΑ και ακολούθησε τον δρόμο που ακολουθούσαν τότε όλοι οι μαύροι: στα λεωφορεία έμπαινε από την πίσω πόρτα, έτρωγε σε εστιατόρια για μαύρους, πήγαινε σε τουαλέτες για μαύρους. Γύρισε νικητής, αλλά δεν του έσφιξε το χέρι ο Πρόεδρος, ούτε ο Λευκός Οίκος είχε θέση για έναν μαύρο στα σαλόνια του· έβγαζε το ψωμί του τρέχοντας πριν από αγώνες μπέιζμπολ συναγωνιζόμενος σκυλιά, άλογα και μοτοσικλέτες κι όταν αργότερα δεν μπορούσε πια να τρέξει, απλά ιστορούσε τη ζωή του…

Τον περίμενε μια σφαίρα!

Ο Λουτς Λονγκ είχε πιο σκοτεινή τύχη. Ακολούθησε τα γερμανικά στρατεύματα στις θανάσιμες περιπέτειές τους και εκεί κάπου στη Σικελία τον περίμενε μια σφαίρα. Έφυγε μόνος και πικραμένος και τον σκέπασε για πάντα το χώμα των Κορλεόνε... Ο Λονγκ έγινε φίλος αχώριστος με τον Οουενς κι ας μην αντάμωσαν ποτέ ξανά. Κάποιο πρωινό του 1943 ο μαύρος Τζέσε ξεδίπλωσε με τρεμάμενα χέρια ένα λευκό χαρτί που έγραφε: «Η καρδιά μου, μου λέει πως ίσως αυτό θα είναι το τελευταίο γράμμα της ζωής μου. Αν επαληθευτώ ζητώ μια χάρη από εσένα. Όταν ο πόλεμος τελειώσει σε παρακαλώ πήγαινε στη Γερμανία, βρες τον γιο μου και μίλησέ του για τον πατέρα του. Μίλησε του για τις στιγμές που ζήσαμε μαζί και που κανένας πόλεμος δεν μπόρεσε να χαλάσει και μίλησε του ακόμη για ‘κείνα τα πράγματα που κάνουν τη διαφορά ανάμεσα σε δύο άντρες σ’ αυτό τον κόσμο. Ο αδελφός σου Λουτς».

Ο Λουτς δεν ξανάγραψε ποτέ και ο Τζέσε δίπλωσε εκείνο το γράμμα και δάκρυσε. Η ιστορία είχε τελειώσει· μόλις άρχιζε το παραμύθι.