Τόκιο 1964: Αμπέμπε Μπικίλα - Ο ξυπόλητος πρίγκιπας όταν φόρεσε παπούτσια έχασε τη γη κάτω από τα πόδια του…

Ολυμπιακοί Αγώνες, Τόκιο 1964…

Στη Ρώμη έτρεξε ξυπόλητος για να «φωνάξει» στον κόσμο πως οι Αιθίοπες παλεύουν και νικούν, αν και φτωχοί κι ανυπόδητοι. Αργότερα φόρεσε παπούτσια και «φώναξε» ξανά πως οι Αιθίοπες ξέρουν να μάχονται ακόμα κι όταν αποκτήσουν υποδήματα.

Η δόξα τού χάρισε ένα αυτοκίνητο που τον άφησε παράλυτο! Ο ισχνός Αιθίοπας είχε φωνάξει στον κόσμο πως η τεχνολογία καμιά φορά σε σκοτώνει. Τον έλεγαν Αμπέμπε Μπικίλα και το καλοκαίρι του 1972 εμφανίστηκε στους τηλεοπτικούς δέκτες καθηλωμένος σε αναπηρική πολυθρόνα να παρακολουθεί τους Ολυμπιακούς Αγώνες.

Το λευκό Volkswagen Σκαθάρι που του είχε προσφέρει ο αυτοκράτορας Χαϊλέ Σελασιέ τον είχε «δαγκώσει» προκαλώντας του ανεπανόρθωτη ζημιά. Ο Αμπέμπε δεν είχε πλέον τίποτα να κάνει από το να κλείνει τα μάτια και να θυμάται. Να θυμάται τότε που έψαχνε στον σωρό των παπουτσιών που του είχαν προσφέρει για να τρέξει στους δρόμους της Ρώμης και να βρίσκει μόνο αριστερά υποδήματα! «Δεν μου χρειάζονται παπούτσια» είχε πει «…θα τρέξω όπως στην πατρίδα μου, ξυπόλητος».

Και έτρεξε ξυπόλητος στον μαραθώνιο της Ρώμης και πέρασε πρώτος την Αψίδα του Κωνσταντίνου έξω από το Κολοσσαίο και είδε τον κόσμο να τον κοιτάζει όχι στα μάτια, αλλά στα πόδια, στα πρησμένα γυμνά πόδια που είχαν διασχίσει 42 χιλιόμετρα. Έγινε θρύλος. Και έβλεπε κι άλλα κλείνοντας τα μάτια: τότε που ο αυτοκράτορας τον υποδέχτηκε στο παλάτι και τον έκανε λοχαγό και αργότερα που τον έβαλε στην ανακτορική φρουρά. Θυμόταν που δεν περπατούσε πια χωρίς παπούτσια, που δεν πεινούσε πια, που όλοι τον σέβονταν και τον θαύμαζαν, γιατί; Γιατί είχε κάνει αυτό που είχε μάθει χρόνια στα βουνά της Αιθιοπίας: να τρέχει ξυπόλητος!

Ο Αμπέμπε Μπικίλα θυμόταν με πόνο όταν φυλακίστηκε ως συμμέτοχος σε απόπειρα δολοφονίας του Χαϊλέ Σελασιέ. Το χρυσό μετάλλιο τον είχε σώσει, είπαν πολλοί. Θυμόταν ακόμη πως όταν προετοιμαζόταν για τους Αγώνες του Τόκιο τον είχε πιάσει εκείνος ο αφόρητος πόνος στην κοιλιά. Οξεία σκωληκοειδίτιδα, του είχαν πει και τον χειρούργησαν αμέσως. «Δεν προλαβαίνεις τον μαραθώνιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες, βγάλε το από τον νου σου» τον είχαν συμβουλεύσει οι γιατροί. Δεν τους άκουσε, έτρεξε στον μαραθώνιο του Τόκιο και δεν πρόλαβαν οι αντίπαλοί του ούτε να τον δουν. Παγκόσμιο ρεκόρ και παγκόσμια αναγνώριση.

Για πρώτη φορά ένας ισχνός Αιθίοπας που έβοσκε πρόβατα στα βουνά νικούσε σε δύο συνεχόμενους Ολυμπιακούς Αγώνες στο πιο επίπονο αγώνισμα! Θυμόταν ακόμη τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Μεξικού. Και τότε είχε πάει, αλλά εγκατέλειψε στη μέση της διαδρομής.

Λίγες μέρες πριν είχε τρέξει ξανά χωρίς παπούτσια και είχε σπάσει το μικρό δάχτυλο του ποδιού του. Δεν άντεξε. Κάποιοι είχαν πει πως αν είχε κόψει την κακή συνήθεια να τρέχει ξυπόλητος θα είχε νικήσει και στο Μεξικό. Δεν θα μάθουμε ποτέ αν είχαν δίκιο. Μάθαμε όμως ότι ο αυτοκράτορας πολύ είχε χαρεί με τα κατορθώματα του Αμπέμπε και τον φώναξε και όπως λένε αυτοί που βρέθηκαν κοντά τού είπε: «Γιατί να τρέχεις, παιδί μου, πάρε ένα αυτοκίνητο να σε τρέχει εκείνο» και του χάρισε τον μοιραίο Σκαραβαίο.

Ο Μπικίλα τώρα έκλεινε τα μάτια και θυμόταν πόσο πιο ωραία ήταν η ζωή του χωρίς παπούτσια. Το 1973 έκλεισε τα μάτια ξανά για να θυμηθεί κάτι από τις μέρες τις λαμπερές και τότε ένιωσε τα πόδια του ζωντανά και πάλι. Έβγαλε τα παπούτσια του, σηκώθηκε από το αναπηρικό του καροτσάκι και πέταξε πάμφωτος στην αθανασία. Ήταν μόλις 41 χρόνων.