Τελετή Λήξης: Λίγο απ’ όλα με «πολύ» από την άλλη άκρη του Ατλαντικού – Η Φλόγα έσβησε στο Παρίσι· στην Αττική πώς θα σβήσει;

Τελετή Λήξης των Ολυμπιακών Αγώνων: Λίγο απ’ όλα και με το «πολύ» να έρχεται, κονσερβοποιημένο, από την άλλη άκρη του Ατλαντικού. Και η Φλόγα έσβησε στο Παρίσι· στην Αττική πώς θα σβήσει;

Η αλήθεια είναι πως όταν η μισή Αττική είναι πολιορκημένη από τις φωτιές ουδείς- στην Ελλάδα- είχε την αγωνία να παρακολουθήσει το πώς θα έσβηνε η φλόγα των Ολυμπιακών Αγώνων στο Παρίσι…

Τέλος πάντων, η Τελετή Λήξης περατώθηκε προσφέροντας άφθονο χασμουρητό, λίγη συγκίνηση, λίγο από ό,τι είδαμε και λίγο από ό,τι μέλλεται να δούμε, αν ζούμε, σε τέσσερα χρόνια.

Αρχή με χορωδία και αοιδό μαυροντυμένους, κάτι σαν Μεγάλη Παρασκευή, και να και το φαναράκι του Επιταφίου στο χέρι του γάλλου κολυμβητή με τ’ απομεινάρια μιας Φλόγας που δεν άναψε ποτέ στο στάδιο, αλλά σε έναν κουβά που τον σήκωνε ένα αερόστατο…
Κι έπειτα μπήκαν οι αθλητές, με την Ελλάδα πρώτη. Και μπαίνανε και μπαίνανε κι ατέλειωτο ποτάμι από καθαρά χαμόγελα, κι όχι σαν τον Σηκουάνα, πλημμύρισε το Σταντ ντε Φρανς.

Και μετά, η τελευταία απονομή έκλεισε το αθλητικό κομμάτι των Ολυμπιακών Αγώνων με τη Σιφάν Χασάν περίλαμπρη και τους θεατές να αποθεώνουν την μαραθωνοδρόμο που νίκησε (και) την ανθρώπινη ενέργεια. Κι έπειτα άρχισαν οι συμβολισμοί με τους πέντε κύκλους των Ολυμπιακών Αγώνων με κάτι σαν καμένους μπαταρισμένους με γάζες που θύμιζαν Άγγλο Ασθενή- καλό, κάπως έξυπνο αλλά κούρασε. Και μετά, να κι ένα συγκρότημα, Φοίνιξ το λέγανε, συμβολικό κι αυτό για το πουλί που αναγεννιέται από τις στάχτες του – την Αττική που έγινε στάχτες ποιος θα αναγεννήσει;
Και μιλήσαν οι επικεφαλής και είπαν πολλά και ωραία για να τους δει και να (μην) τους ακούσει ο κόσμος και να καταλάβει τι γίνεται πίσω από μια τόσο μεγάλη διοργάνωση· ποιοι τρώνε και χορταίνουν και ποιοι φεύγουν νηστικοί με το μάτι άγριο γιατί κατάλαβαν έστω κι αργά…

Με χασμουρητά και προσμονή...

Και ήρθαν αβίαστα τα χασμουρητά μέχρι που ξέσπασε αίφνης προβλεπόμενη μια καταιγίδα Χόλιγουντ. Τομ Κρουζ σε επικίνδυνη αποστολή της Ολυμπιακής Σημαίας στο Λος Άντζελες και ροκ κονσέρβα από Ρεντ Χοτ Τσίλι Πεπερ και Μπίλι Άιλις κι αυτό ήτααααν.
Κι αν ζήσανε αυτοί καλά, εμείς εδώ στην Ελλάδα σίγουρα δεν θα ζήσουμε καλύτερα.
Από χθες το απομεσήμερο καίγεται ό,τι έχει μείνει πράσινο στην Ανατολική Αττική και δεν μας κάηκε καρφί για το πανηγυράκι του Παρισιού. Ναι, συγκινηθήκαμε με την αναφορά στον Ελληνικό Πολιτισμό- τώρα να τον δεις Γαλλία μου.

Πάθαμε έναν πατριωτικό παροξυσμό σαν είδαμε τη σημαία μας να κυματίζει και τον Εθνικό μας ύμνο να παιανίζεται, αλλά περιμέναμε και τον Ολυμπιακό Ύμνο και τους στίχους του Παλαμά να τον τραγουδήσουν οι Γάλλοι στα ελληνικά όπως έκαναν οι Γιαπωνέζοι· δεν το έκαναν! Σιγά μην μιλούσαν ελληνικά!

Κι έτσι, όταν τα ρολόγια των Ολυμπιακών Αγώνων έδειξαν μεσάνυχτα, ήρθε η ώρα να πάμε για ύπνο έπειτα από μια Τελετή που άρχισε σαν κηδεία κι έκλεισε σαν γιορτή, που μας αποκοίμισε όμως με τη διάρκειά της και μας ξύπνησε, όταν καταλάβαμε πως όλα είχα πια τελειώσει!

Ναι, αυτή ήταν αθλητικού περιεχομένου Τελετή Λήξης- ουδεμία σχέση με το άνοιγμα της αυλαίας- ναι, είχε λάμψη και- κυρίως- έμπνευση, άλλο αν πλατιάζοντας τα έχασε και τα δυο… Το Παρίσι αποχαιρέτησε τους Ολυμπιακούς Αγώνες του με ένα μήνυμα για τη σημασία της προστασίας του πνεύματος των Αγώνων σε έναν αβέβαιο κόσμο που διχάζεται από συγκρούσεις, η Φλόγα έσβησε κι εμείς γυρίσαμε τις αντένες μας στις φλόγες που κατακαίνε τον τόπο μας. Κάμποι, βουνά και θάλασσες ξεραίνονται και καίγονται στην Ελλάδα, που απλά παρακολουθεί Τελετές και σχολιάζει...
«Τη Φλόγα τη γιατρεύει η φλόγα όχι με των στιγμών το στάλαγμα αλλά μια λάμψη, μονομιάς», που λέει κι ο ποιητής κι οι δικές μας φλόγες μάς έκαψαν- μονομιάς- τη διάθεση για ό,τι γιορτινό.