Πεθαίνει ο Γιώργος Σεφέρης και στην Ελλάδα να δεις κηδείες τι σημαίνουν

Στις 20 Σεπτεμβρίου του 1971 πέθανε ο Νομπελίστας Ποιητής Γιώργος Σεφέρης. Μια μέρα σαν σήμερα, 22 Σεπτεμβρίου, στο φέρετρό του ακούμπησε η Ελλάδα…

Όσο εντυπωσιακή κι αν ήταν η κηδεία της βασίλισσας Ελισάβετ, όσο κι αν θαύμασαν κάποιοι αφελείς την αγάπη στο Στέμμα και μνημόνευσαν μέρες σκοτεινές, λησμονώντας έργα βασιλιάδων, που ρήμαξαν την Ελλάδα, όσο κι αν έλαμψε η βρετανική τάξη και ιδιοσυγκρασία, με τίποτα δεν μπορούν να συγκριθούν με μια κηδεία που έγινε σαν σήμερα. στην Αθήνα!

Μια κηδεία που έβγαλε στους δρόμους έξω την ψυχή της Ελλάδας ολόκληρης, στις 22 Σεπτεμβρίου του 1971 και σ’ ένα φέρετρο ταπεινό δίχως στέμματα και σκήπτρα, το φέρετρο του ποιητή Γιώργου Σεφέρη ακούμπησε ολόκληρο το χειμαζόμενο έθνος!

Τέσσερα χρόνια δικτατορίας στον τόπο μας και οι κουβέντες του Γιώργου Σεφέρη είχαν ενοχλήσει τους αυχμηρούς (και) με την ποίηση Συνταγματάρχες: «…Βλέπω μπροστά μου τον γκρεμό όπου μας οδηγεί η καταπίεση που κάλυψε τον τόπο. Αυτή η ανωμαλία πρέπει να σταματήσει. Είναι Εθνική επιταγή. Τώρα ξαναγυρίζω στη σιωπή μου. Παρακαλώ το Θεό, να μη με φέρει άλλη φορά σε παρόμοια ανάγκη να ξαναμιλήσω.».
Και ο Γιώργος Σεφέρης δεν ξαναμίλησε, αντί γι’ αυτό κραύγασαν για την ελευθερία οι χιλιάδες άνθρωποι που τον ξεπροβόδισαν στο ξόδι του. Πρόλαβε όμως να γράψει ένα ποίημα – κόλαφο για τη Χούντα, τις Γάτες του Άη Νικόλα… που διόλου δεν κατάλαβαν οι ξύλινοι στρατοκράτες…

Το πρακτορείο Associated Press, μετέδωσε ότι «… περί τα 3.000 άτομα έξω από το ναό που κηδεύθηκε ο Σεφέρης, κραύγαζαν Δημοκρατία – Ελευθερία και τραγουδούσαν τραγούδια του Μίκη Θεοδωράκη».
Η συντριπτική πλειοψηφία αυτών που κατευόδωσαν τον Νομπελίστα Ποιητή ήταν νέοι, κυρίως φοιτητές, σπουδαστές, αλλά και εργαζόμενοι νέοι.
Στις 10 Δεκεμβρίου του 1963 είχε απονεμηθεί στον Σεφέρη το Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας. Ήταν ο πρώτος Έλληνας που τιμούσε η Σουηδική Ακαδημία.
Ο Γιώργος Σεφέρης είχε αφήσει την τελευταία του πνοή στις 20 Σεπτεμβρίου του 1971 σε ηλικία 71 χρονών. H σορός του εκτέθηκε σε λαϊκό προσκύνημα στον ιερό ναό Mεταμορφώσης του Σωτήρος στην Πλάκα.

Όπως στην κηδεία του Παλαμά...

Κι έπειτα, όχι μοναχά οι Αθηναίοι μα άνθρωποι από ολόκληρη την Ελλαδα έσπευσαν να διαδηλώσουν πλάι στον νεκρό του Ποιητή· όπως το 1943, όταν «έφυγε» ο Παλαμάς κι η Αθήνα πνιγόταν από το βρόγχο των Ναζί. Και οι «Ναζί» του '71 παρακολουθούσαν από μακρυά, με πρόσωπα πελιδνά.

Γιατί οι Έλληνες, δεν έμαθαν να γονατίζουν σε βασιλιάδες και βασίλισσες. Οι Έλληνες κάποτε είχαν «αφέντες» τους τους ποιητές και τους τροβαδούρους, και τους επαναστάτες τους είχαν πάνω από το προσκεφάλι τους εικόνισμα.

Γιατί οι Έλληνες - τόσο τραγικά αυτοδίδακτοι - έμαθαν να κοιτάζουν τον ήλιο στα μάτια και τον άνθρωπο στα μάτια. Και κάτι ακόμα: Όταν ακολουθούσαν το φέρετρο κάποιου το ‘καναν όχι για να βγάλουν σέλφι, μα για να έρθουν πιο κοντά στο θείο… Αυτά κάποτε…

Δεν γνωρίζουμε τι θα γινόταν σήμερα αν πέθαινε ένας «Σεφέρης», όμως όταν πέθανε το ξόδι του έγινε Παλλαϊκή Διαμαρτυρία.
Έτσι, για να μαθαίνουν οι νέοι και να ξεσκονίζουν τη χαμένη στο διαδίκτυο μνήμη τους οι παλιοί…