Οι Ναζί ξεκληρίζουν τα Καλάβρυτα – Τι απέγιναν οι δήμιοι 677 ανθρώπων

Σφαγή των Καλαβρύτων: 677 εκετελσθένες! Πλήρωσε κάποιος; Οι δήμιοι έμειναν ατιμώρητοι! Ήταν μια μέρα σαν σήμερα 13 Δεκεμβρίου του 1943, όταν τα ρολόγια κι οι καρδιές σταμάτησαν να χτυπούν στα Καλάβρυτα. Εκείνη τη μέρα σώπαιναν οι λύκοι γιατί ουρλιάζανε οι άνθρωποι…

Είναι από εκείνες τις σελίδες της Ιστορίας που πολλοί ονομάζουν «μαύρες», που άλλοι έχουν σκίσει για να μη διαβάζουν και η μνήμη αιμορραγεί κι άλλοι τις έχουν κεντήσει βελονιά βελονιά στο νου για να μην ξεχάσουν ποτέ: Η σφαγή των Καλαβρύτων!

Η γη των Καλαβρύτων σκέπασε πάνω από 600 ανθρώπους μέσα σε λίγες ώρες! Τα Καλάβρυτα δεν ξεχνούν· αντικρίζουν κάθε πρωί τον γιγάντιο λευκό σταυρό στη ράχη του Καππή, στον Γολγοθά της πόλης, και σπαράζουν με βαθιά σιωπή και τα συννεφιασμένα μάτια πλημμυρίζουν και πάλι εικόνες και μνήμες.

Λίγοι από εκείνους που ένοιωσαν το παγωμένο χαστούκι του θανάτου εκείνον τον Δεκέμβρη του ’43 ζουν. Η μνήμη όμως ζει στο κύτταρο του Καλαβρυτινού που άκουσε τις ιστορήσεις από τα στόματα που κραύγασαν πόνο, του Καλαβρυτινού που τώρα τις ακούει, νήπιο ακόμα, του Καλαβρυτινού που ακόμα δεν γεννήθηκε κι αφουγκράζεται τους σπασμούς της θύμησης…

Τα Καλάβρυτα είναι ολόκληρα ένας σπαραγμός κι ας πέρασαν από τότε 80 παρά έναν χρόνοι…
Κι αν ακόμα στην σταυρωμένη πόλη της Πελοποννήσου τα καρφιά του θανάτου πονούν, κάποιοι ρωτάνε: οι σταυρωτές τι απέγιναν; Ο στρατηγός Φλέμι, ο Λε Σουίρ, ο Ακαμπχούμπερ, ο Εμπερσμπέργκερ;

Η τύχη των δημίων

1.Στ/γος Χέλμουτ Φλέμι, διοικητής του 68ου Σώματος Στρατού (General der Flieger Hellmuth Felmy) Ο Φλέμι καταδικάστηκε στην Νυρεμβέργη, στην Δίκη των Στρατηγών της ΝΑ Ευρώπης, και εξέτισε τρία χρόνια στην φυλακή για μια πράξη που in concreto δεν διέταξε και δεν γνώριζε, είχε όμως διατάξει γενικώς παρόμοια «μέτρα εξιλασμού».
2.Υπ/στγος Καρλ φον λε Σουίρ, διοικητής της 117ης Μεραρχίας Κυνηγών [Ορεινού Πεζικού] (Generalmajor Karl von le Suire) Ο Λε Σουίρ υπέγραψε στις 25//11/43 την διαταγή 1296/43 για την «Επιχείρηση Καλάβρυτα» (Untermehmen Kalawrita). Πέθανε αιχμάλωτος στων Σοβιετικών το 1955 και κηδεύτηκε στην γενέτειρά του στην Βαυαρία με πλήρεις στρατιωτικές τιμές.
Αν/χης Γιούλιους Βαίλφινγκερ, διοικητής του 749 Συντάγματος (Oberstleutnant Julius Wolfinger). Τοποθετήθηκε επί κεφαλής της «Επιχείρησης Καλάβρυτα» αλλά λόγω τραυματισμού του σε αυτοκινητιστικό ατύχημα, η ηγεσία της στρατιωτικής επιχείρησης ανατέθηκε στον Χανς Εμπερσμπέργκερ.
Τ/χης Χανς Εμπερσμπέργκερ, διοικητής του Ι/749 Τάγματος (Major Hans Ebersberger) Ο Εμπερσμπέργκερ εκτέλεσε «επιτυχώς και απαρεγκλίτως» την «Επιχείρηση Καλάβρυτα». Πέθανε στο Ανατολικό Μέτωπο.
Υπ/γός Βίλλιμπαλντ Ακαμπχούμπερ (Oberleutnant Willibald Akamphuber) Ο Ακαμπχούμπερ υπήρξε ο επικεφαλής του εκτελεστικού αποσπάσματος. Πέθανε στην Αυστρία το 1972 σε ηλικία 67 ετών.
Δ/νέας Κόνραντ Νταίνερτ (Obergefreiter Konrad Dohnert). Ο Νταίνερτ -το πρόσωπο που περισσότερο εντυπώθηκε στην μνήμη όσων επέζησαν, πέθανε στην Αυστρία το 1979 σε ηλικία 64 ετών.

Ο Ψυχρός Πόλεμος τους άνοιξε τα κελιά!

Σημασίας στις λεπτομέρειες: Ο υποστράτηγος Λε Σουίρ δεν δικάστηκε στη Νυρεμβέργη, αφού την εποχή εκείνη ήταν αιχμάλωτος των Σοβιετικών. Αν και το δικαστήριο προσπάθησε να επιτύχει την έδοσή του οι σοβιετικοί το αρνήθηκαν. Εξάλλου ο Λε Σουίρ δεν θα αντιμετώπιζε, κατά πάσα πιθανότητα, κατηγορίες στο πλαίσιο της δίκης των στρατηγών του νοτιοανατολικού χώρου καθώς είχε διατελέσει υπό τις διαταγές του Φλέμι.
Ούτε και ο Σιμάνα δικάστηκε στη Νυρεμβέργη καθώς σύμφωνα με την άποψη των αμερικανών δικαστών τελούσε υπό τις διαταγές του Σπάιντελ. Κατά τη διάρκεια της δίκης ο διοικητής των SS ήταν προφυλακισμένος του Σάλτσμπουργκ· εκεί αυτοκτόνησε το Σεπτέμβριο του 1948.
Ο Μπέμε είχε επίσης αυτοκτονήσει στη φυλακή της Νυρεμβέργης τον Μάιο του 1947, πριν καταθέσει στον ανακριτή.
Ο φον Βάιχς κατά τη διάρκεια της δίκης αρρώστησε και έπειτα από αίτηση των συνηγόρων του οι δικαστικές διεργασίες σε βάρος του διακόπηκαν. Και η απόφαση του δικαστηρίου αναμενόταν πλέον μόνο σχετικά με τον Φλέμι τον Σπάιντελ.

Ο Φλέμι, ήταν βέβαιος ότι επρόκειτο να αθωωθεί· δεν πίστευε ότι είχε κάνει κάτι που τον ενοχοποιούσε και θεωρούσε πως ό,τι είχε γίνει ήταν καθ’ όλα νόμιμο. Ακριβώς όπως και οι υπόλοιποι υποστήριξε ότι ήταν «αθώος». Παρά τις φρικαλεότητες, ο Φλέμι παρέμεινε σταθερός τον ισχυρισμό του ότι τα αντίποινα που έλαβαν χώρα στα εδάφη του 68ο Σώματος Στρατού ήταν «απαραίτητα». Την ίδια άποψη είχε υποστηρίξει και σχετικά με την περίπτωση των Καλαβρύτων: όπως ανέφερε ο Φλέμι η εκτέλεση των 78 Γερμανών στρατιωτών ήταν σοβαρός λόγος για τα αντίποινα.
Το δικαστήριο έκρινε τον Χέλμουτ Φλέμινγκ ένοχο ως εγκληματία πολέμου και τον καταδίκασε σε 15 χρόνια φυλάκιση. Ο Βίλχελμ Σπάιντελ κρίθηκε επίσης ένοχος και καταδικάστηκε σε 20 χρόνια φυλάκιση.

Όμως λόγω του Πολέμου στην Κορέα, του Ψυχρού Πολέμου και των προσπαθειών των δυτικών κατοχικών δυνάμεων να εντάξουν την Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας στην αμυντική τους συμμαχία, αποφασίστηκε - στα πλαίσια γενικής αμνηστίας - να αφεθεί ο Σπάιντελ αμέσως ελεύθερος ενώ η ποινή του Φλέμι μειώθηκε από 15 σε 10 χρόνια, αλλά αφέθηκε ελεύθερος άμεσα.
Κατά τη διάρκεια της Δίκης της Νυρεμβέργης καταδικάστηκαν ασφαλώς εκείνοι που επέτρεψαν να γίνουν οι φόνοι, αλλά εναντίον των φυσικών αυτουργών μόλις τη δεκαετία του ‘50 άρχισαν ανακρίσεις από τις ομοσπονδιακές εισαγγελίες. Αν και με την πάροδο του χρόνου άρχισαν συνολικά 392 προανακρίσεις σε βάρος 1269 πρώην μελών της Βέρμαχτ των ενόπλων SS και της αστυνομίας, με την κατηγορία εγκλημάτων πολέμου στην Ελλάδα, μόνο μία από αυτές κατέληξε τελικά σε δίκη.

Σε αντίθεση με την άποψη των αμερικανών δικαστών, οι οποίοι είχαν χαρακτηρίσει την Επιχείρηση Καλάβρυτα «φόνο και καταστροφή περιουσίας», οι εισαγγελίες του Μονάχου και του Μπόχουμ κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι τα αντίποινα μπορούσαν να θεωρηθούν δικαιολογημένα!

Τον Απρίλιο του 2000 ο Πρόεδρος της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας Γιοχάνες Ράου κατέθεσε στεφάνι στο μνημείο των Καλαβρύτων, συνοδευόμενος από τον Έλληνα Πρόεδρο της Δημοκρατίας Κωνσταντίνο Στεφανόπουλο.
Με μία βαθυστόχαστη δήλωση, άφησε πίσω του τις τυπικές εκφράσεις συγνώμης: «Νιώθω εδώ, στον τόπο αυτό βαθύτατα λύπη και ντροπή». Πάλι καλά…