Ακόμα και το Ατσάλι λυγίζει με σχετική επεξεργασία… Ο Στάλιν καταρρέει και δεν ξανασηκώνεται

Μια μέρα σαν σήμερα, 1η Μαρτίου του 1953, ο τρομακτικός ηγέτης της Σοβιετικής Ένωσης Ιωσήφ Στάλιν δεν ξυπνάει! Ο πανίσχυρος Γεωργιανός, που το όνομά του σήμαινε «ατσάλι», είχε καταρρεύσει. Και τα ατσάλια κάποτε ή σκουριάζουν ή λυγίζουν. Ο χρόνος βλέπεις. Μπορείς να τα βάλεις με τον χρόνο; Μήπως όμως το «ατσάλι» είχε υποστεί… ανθρώπινη επεξεργασία για να λυγίσει; Για να δούμε…

Το 1953, ο Στάλιν ήταν ήδη στα 73 του χρόνια και παραπονιόταν συχνά για ιλίγγους. Ωστόσο, το βράδυ της 28ης Φεβρουαρίου ήταν έξω φρενών, όπως συνήθως. Είχε καλέσει κάποιους από τους πιο στενούς συντρόφους του στην ντάτσα του στο Κούντσεβο, κοντά στη Μόσχα. Έπειτα από μερικά ποτήρια αραιωμένο με φρουτοχυμό γεωργιανό κρασί, ο Στάλιν τα έβαλε με τον προσωπικό του γιατρό, που του είχε συστήσει να αποχωρήσει από την αρχηγία της κυβέρνησης λόγω των προβλημάτων της υγείας του.

Έπειτα επιτέθηκε κατά των επιφανέστερων γιατρών της Μόσχας, που είχαν προσφάτως συλληφθεί με χαλκευμένες κατηγορίες, στο πλαίσιο της λεγόμενης Συνωμοσίας των Γιατρών. Ο Στάλιν απαιτούσε να παραδεχτούν δημόσια την ενοχή τους. Ανάμεσα στους καλεσμένους εκείνη τη βραδιά ήταν και ο Λαβρέντι Μπέρια, ένας από τους πιο πιστούς του Στάλιν και αρχηγός των Μυστικών Υπηρεσιών. Ο Μπέρια ήταν εξοικειωμένος με τις εκρήξεις οργής του Πατερούλη, ωστόσο τα έχασε και αυτός, όταν ο Στάλιν εξαπέλυσε τους κεραυνούς του κατά των παρισταμένων. Τους κατηγόρησε ότι νοσταλγούσαν τα περασμένα μεγαλεία και άρχισε να εκτοξεύει αόριστες- πλην όμως σοβαρές- απειλές εναντίον τους. Το συμπέρασμα ήταν ξεκάθαρο: Ο Μπέρια και άλλοι προσκεκλημένοι θα ήταν οι επόμενοι στη λίστα του… Εκείνο το βράδυ βρέθηκαν στη ντάτσα του Στάλιν ο Μαλενκόφ, ο Χρουτσόφ, ο Μπουλγκάνιν και ο Μπέρια.

Ο Στάλιν συνέχισε για αρκετή ώρα ακόμα τις κατηγορίες του, πίνοντας κρασί και εκτοξεύοντας απειλές. Όταν πια έδωσε την άδεια στους καλεσμένους του να φύγουν η ώρα είχε πάει 04:00, ξημερώματα της 1ης Μαρτίου. Ο Στάλιν δεν έμεινε μόνος. Εκείνη τη βραδιά υπήρχαν στην ντάτσα του τρεις αξιωματικοί της φρουράς του και ο υποδιοικητής της ντάτσας. Ο Στάλιν κοιμήθηκε μέχρι αργά το επόμενο πρωί. Το ρολόι χτύπησε 11 μετά 12 και όσοι είχαν μείνει στην ντάτσα άρχισαν να ανησυχούν: «Κάτι δεν πάει καλά τι κάνουμε τώρα;». Δεν μπορούσαν όμως να κάνουν το παραμικρό. Ο Στάλιν είχε δώσει αυστηρές εντολές να μην τον ενοχλούν ποτέ, όταν κοιμόταν. Ουδείς επιτρεπόταν να μπει στο δωμάτιό του!

Οι φρουροί περίμεναν αρκετές ώρες, ώσπου επιτέλους άναψε το φως στο δωμάτιο του Στάλιν. «Δόξα σοι ο Θεός», σκέφτηκαν, «…όλα είναι εντάξει». Όμως για τις επόμενες ώρες δεν ακουγόταν καμία κίνηση, κανένας ήχος. Και είχε πάει πια 11:00 το βράδυ, όταν οι φρουροί άρχισαν και πάλι να ανησυχούν.

Όταν έφτασε ένα σημαντικό δέμα από την Κεντρική Επιτροπή, ένας από τους φρουρούς σκέφτηκε πως είχε τη δικαιολογία που χρειάζονταν για να μπει στο δωμάτιο. Άνοιξε δειλά την πόρτα και έμεινε εμβρόντητος με το θέαμα που αντίκρισε: Ο Στάλιν ήταν σωριασμένος στο πάτωμα, μουσκεμένος στα ούρα του, με το χέρι απλωμένο. Είχε τις αισθήσεις του, αλλά ήταν σαν να προσπαθούσε να σηκωθεί έπειτα από σκληρό μεθύσι.

«Να φωνάξω γιατρό;» τον ρώτησε ο φρουρός και ο Στάλιν έβγαλε έναν περίεργο ήχο κάτι σαν «τζ τζ»... Ήταν ο τελευταίος ήχος που ακούστηκε από το στόμα του θηριώδους ηγέτη· τέσσερα 24ωρα μετά έβγαινε από το δωμάτιο μέσα σε ένα πολυτελές φέρετρο. Και η Ιστορία αναλάμβανε- σαν Γραφείο Τελετών των Μεγάλων- τις λεπτομέρειες…
Υ.Γ Αναζητείστε και δείτε την ταινία «Ο Θάνατος του Στάλιν». Μέσα από μια παρωδία σκιαγραφείται η ζοφερή πραγματικότητα στη Σοβιετική Ένωση εκείνη την εποχή.