Οι… φίλοι μας Αγγλογάλλοι επιβάλλουν κατοχή: δεν ήθελαν η Ελλάδα να πολεμήσει ξανά τους Τούρκους

Τα συμφέροντα των Αγγλογάλλων «φίλων» μας δεν εξυπηρετούντο από το πάθος των Ελλήνων που ήθελαν να πολεμήσουν ξανά τους Τούρκους και να επεκτείνουν την Ελλάδα μέχρι την Ήπειρο και τη Θεσσαλία.

Είχαν περάσει κιόλας κοντά 30 χρόνια από τότε που είχαν ξεσηκωθεί οι Έλληνες εναντίον των Οθωμανών. Ήταν πια 1853 και οι Ρώσοι είχαν εμπλακεί σε πόλεμο με την Τουρκία τον ονομαζόμενο Κριμαϊκό. Οι Έλληνες, που ακόμα μέσα τους σιγόκαιγε η επαναστατική ψυχή, βρήκαν την ευκαιρία να ξεσηκωθούν και πάλι κατά των Οθωμανών.

Αγωνιστές, που είχαν πολεμήσει τους Τούρκους κατά την Επανάσταση είχαν ήδη βολευτεί σε μαλακές πολυθρόνες και είχαν την ίδια άποψη με τους δήθεν συμμάχους μας Άγγλους και Γάλλους, πως δεν έπρεπε να αναμειχθούμε και να αφήσουμε τους Ρώσους να τα βγάλουν πέρα μόνοι τους. Οι άλλοι όμως, εκείνοι που δεν είχαν βρει ακόμα «καρέκλα», έβλεπαν τη Ρωσοτουρκική διαμάχη ως ευκαιρία για την προσάρτηση νέων, μεγαλύτερων και πιο εύφορων εδαφών στο ισχνό και φιλάσθενο Ελληνικό Κράτος.
Και έτσι, πολλοί στρατιώτες του τακτικού στρατού, του οργανωμένου από τους Βαυαρούς κατά τα γερμανικά πρότυπα, παίρνουν το δρόμο προς τα βόρεια· μέχρι και ολόκληρες μονάδες ξεσηκώνονταν για να εισβάλουν στη Θεσσαλία και την Ήπειρο.
Και ενώ η κυβέρνηση βλέπει με δυσφορία όλη αυτή την κατάσταση, ο βασιλιάς Όθων ενθουσιάζεται και κάνει τα πάντα για να βοηθήσει τους στρατιώτες.

Ο γιος του Γεώργιου Καραϊσκάκη, Σπυρίδων, υπολοχαγός τότε του ελληνικού στρατού, απελευθερώνει όλη τη νότια Ήπειρο· οι στρατιώτες του απελευθέρωσαν την Άρτα, όμως υποχρεώθηκαν να αποχωρήσουν κακήν κακώς, λίγες ημέρες μετά, κυνηγημένοι από τη βαρυχειμωνιά και την έλλειψη πολεμοφοδίων. Οι αυλικοί-στρατηγοί Τζαβέλλας, Φράγκος, και Ζέρβας υπέβαλλαν τις παραιτήσεις τους φιλούν το χέρι του Βασιλιά και φεύγουν για το μέτωπο.

Και οι δήθεν φίλοι μας, οι Αγγλογάλλοι, παρατηρώντας όλη αυτή την επαναστατική κίνηση τρομάζουν. Ο Αλέξανδρος Μαυροκορδάτος, πρεσβευτής τότε στο Παρίσι, κάνει τα πάντα για να ανακόψει την προέλαση των Ελλήνων. Και οι φίλοι του οι Βρετανοί θα τον στείλουν στην Ελλάδα και θα τον επιβάλουν ως Πρωθυπουργό με μία και μόνη εντολή: να «μαζέψει τους Έλληνες».

Αν έχεις τέτοιους φίλους...

Οι Αγγλογάλλοι, άρχισαν να πιέζουν τον Όθωνα για την απόσυρση των ελληνικών στρατιωτικών σωμάτων από τα εδάφη της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, μάταια όμως, αφού ο Όθων έδειχνε αμετακίνητος. Και μια μέρα σαν σήμερα, 12 Μαΐου του 1854 Άγγλογαλλικά στρατεύματα καταλαμβάνουν τον Πειραιά.

Η κυβέρνηση Κριεζή, που απολάμβανε της εμπιστοσύνης του Όθωνα, παύεται και αναλαμβάνει ο ελεεινός Μαυροκορδάτος. Και οι Σύμμαχοι μας, στέλνουν στρατιωτικές μπάντες να παρελάσουν στους δρόμους της Αθήνας, με την εντολή να σταθούν ώρες πολλές κάτω απ’ τα παραθύρια των Ανακτόρων. Ο Όθων και η Αμαλία δεν ανοίγουν ούτε μια φορά τα παντζούρια τους. Η Κυβέρνηση του Αλέξανδρου Μαυροκορδάτου, γνωστή και ως υπουργείον Κατοχής, κυβέρνησε την Ελλάδα, την περίοδο του ναυτικού αποκλεισμού του Πειραιά από τα πολεμικά πλοία των Γάλλων και την κατοχή της πρωτεύουσας από Γάλλους στρατιώτες, που επέβαλαν ουδετερότητα. Η Άγγλογαλλική κατοχή θα συνεχιστεί για τα επόμενα τρία χρόνια, μέχρι του τέλους του Κριμαϊκού Πολέμου και στο μεταξύ καταλαγιάζει ο ελληνικός ενθουσιασμός. Οι «σύμμαχοι» και «φίλοι» μας για μια ακόμη φορά ανέκοψαν την πορεία προς το καλύτερο· δεν θα σταματήσουν να το κάνουν μέχρι και τις μέρες που ζούμε. Ας προσέχαμε…