Δώσε μου το δακτυλικό σου αποτύπωμα να σου πω ποιος είσαι – Έτσι άλλαξε η εγκληματολογία

Μια μέρα σαν σήμερα, 28 Ιουλίου του 1858, ο Ουίλιαμ Χέρσελ αναγνωρίζει την σημαντική αξία των δακτυλικών αποτυπωμάτων.

Ο Χέρσελ, βρετανός αξιωματούχος της Ινδικής Δημόσιας Υπηρεσίας (της ανώτερης δημόσιας υπηρεσία της Βρετανικής Αυτοκρατορίας στην Ινδία κατά τη διάρκεια της βρετανικής κυριαρχίας την περίοδο μεταξύ 1858 και 1947), αναγνώρισε ότι τα δακτυλικά αποτυπώματα ήταν μοναδικά και μόνιμα και από το 1858 άρχισε να «σηματοδοτεί» συμβόλαια με τα δακτυλικά αποτυπώματα των ενδιαφερομένων.

Η ανάλυση των δακτυλικών αποτυπωμάτων βασίζεται στο γεγονός ότι τα δάκτυλα του κάθε ανθρώπου παρουσιάζουν ένα μοναδικό σχήμα που αποτελείται από σπείρες, αυλακώσεις και «θηλιές», σχήμα που παραμένει αναλλοίωτο σε όλη τη διάρκεια της ζωής του. Επίσης, οι άκρες των δακτύλων μας, μεταφέρουν κατάλοιπα ιδρώτα πάνω στα οποία κολλά σκόνη και μικροσκοπικά σωματίδια ύλης, τα οποία με τη σειρά τους μεταφέρονται σε οτιδήποτε αγγίζουμε.

Τα δακτυλικά αποτυπώματα μπορούν να ληφθούν από κάθε επιφάνεια· η ηλικία του αποτυπώματος και το είδος της επιφάνειας είναι οι παράγοντες που καθορίζουν αν ένα αποτύπωμα μπορεί να ληφθεί με τη μορφή αντιγράφου ή αν το αντικείμενο πάνω στο οποίο βρέθηκε θα πρέπει να μεταφερθεί σε εργαστήριο. Σήμερα, οι ηλεκτρονικοί υπολογιστές χρειάζονται λιγότερο από ένα δευτερόλεπτο για να αξιολογήσουν τα δακτυλικά αποτυπώματα ενός υπόπτου, συγκρίνοντάς τα με μισό εκατομμύριο αποτυπώματα που βρίσκονται αποθηκευμένα σε βάση δεδομένων, αφού σκαναριστεί το σχήμα των αυλακώσεων και συγκριθεί ως προς 10 καίρια σημεία.

Από το 1823 ο Πρώσος καθηγητής Γιοχάνες Πούργκινγιε κατηγοριοποίησε τα δακτυλικά αποτυπώματα σε 9 βασικούς τύπους, θέτοντας τις βάσεις για τη σύγχρονη εγκληματολογική επιστήμη. Πριν από αυτό ακόμα η ταυτότητα των εγκληματιών διαπιστωνόταν από μετρήσεις του σωματότυπου τους σύμφωνα με ένα σύστημα που είχε επινοήσει ο γάλλος φοιτητής της ιατρικής Λουί Αντόλφ Μπερτιγιό, σύστημα που έπασχε σοβαρά στους τομείς της πρακτικότητας και της συνέπειας.

Η μέθοδος εξακρίβωσης της ταυτότητας με βάση τα δακτυλικά αποτυπώματα οφείλει την καθιέρωσή της και την αποδοχή της ως αξιόπιστη μέθοδος από τα-αμερικανικά τουλάχιστον-δικαστήρια σε ένα τυχαίο περιστατικό: το 1903, δύο μαύροι κατάδικοι με το ίδιο όνομα και πανομοιότυπο σωματότυπο βρέθηκαν να έχουν διαφορετικά δακτυλικά αποτυπώματα. Μόνο με τις θηλώδεις γραμμές στις άκρες των δακτύλων τους μπορούσαν να διακριθούν οι δύο άνδρες, οι οποίοι έμοιαζαν σαν δίδυμοι. Αν η τύχη δεν τους είχε φέρει στην ίδια φυλακή, την ίδια χρονική στιγμή, ίσως τα δακτυλικά αποτυπώματα τους να μην είχαν ποτέ επικρατήσει ως η υπ’ αριθμόν ένα μέθοδος ταυτοποίησης.