Οι ταινίες της εβδομάδας: Ξεχωρίζει το βραβευμένο δράμα «Πατέρας» από τη Σερβία

Έξι νέες ταινίες κάνουν πρεμιέρα, έπειτα από ένα ακόμη κακό εισπρακτικά κινηματογραφικό επταήμερο, καθώς διασώθηκε μόνο η ”Χαμένη Πόλη”, ενώ συνεχίζει να προσελκύει το κοινό και η τελευταία περιπέτεια του Μπάτμαν, που πλησιάζει τα 250.000 εισιτήρια, σε τέσσερις εβδομάδες προβολής. Έτσι, αυτή την εβδομάδα οι φίλοι του σινεμά έχουν να επιλέξουν ανάμεσα στην υπερηρωική περιπέτεια της Marvel ”Morbius” με τον Τζάρετ Λέτο, στο ρόλο ενός αθεράπευτου βαμπίρ, το βιογραφικό ντοκιμαντέρ ”Cunningham”, για τη ζωή του θρυλικού χορογράφου, ενώ ξεχωρίζει το βραβευμένο δράμα ”Πατέρας” από τη Σερβία.

Επίσης, προβάλλονται τα αξιόλογα ελληνικά ντοκιμαντέρ του Θωμά Σίδερη ”Τα Ρόδια του Ναγκόρνο Καραμπάχ” και του Λεωνίδα Βαρδαρού ”Γυναίκες Μαχήτριες - Η Τριπλή Απελευθέρωση”, καθώς και το παιδικό ”Sonic: Η Ταινία 2”.

Πατέρας (Otac) - Δράμα, σερβικής (και γαλλικής, γερμανικής, σλοβενικής) παραγωγής του 2020, σε σκηνοθεσία Σιρντάν Γκολούμποβιτς, με τους Γκόραν Μπογκντάν, Μπόρις Ισάκοβιτς, Νάντα Σαργκίν, Μίλικα Τζανέφσκι κ.ά.

Συνταρακτικό κοινωνικό δράμα, για έναν κόσμο που ζει δίπλα μας, σχεδόν σε όλες τις γωνιές του πλανήτη, για καταφρονημένους ανθρώπους, που με αποτροπιαστική ευκολία και τον κυνισμό που διέπει την εποχή μας, περνούν στον μακρύ κατάλογο του περιθωρίου, με τη στατιστική να κάνει τη δουλειά της, κρύβοντάς τους κάτω από το χαλί της εικονικής ευμάρειας. Ο Σέρβος Σιρντάν Γκολούμποβιτς (”Η Παγίδα”), μιλά με θάρρος και χωρίς ιδιαίτερες φιοριτούρες για τον διαρκή ακήρυχτο πόλεμο που δεν είναι απαραίτητο να σκοτώσει, αλλά διαλύει ζωές και τον πυρήνα της κοινωνίας, την οικογένεια.

Το λιτό, ολιγόλογο σενάριο θέλει έναν άνεργο πατέρα στα όρια της φτώχειας, μετά από την απόπειρα αυτοκτονίας της συζύγου του -λούζεται με βενζίνη και τυλίγεται στις φλόγες- να βάζει την ψυχή του στα πόδια και να ξεκινά από το χωριό του ένα μακρινό ταξίδι για το Βελιγράδι, προκειμένου να διεκδικήσει πίσω τα δυο του παιδιά, που του πήρε η ”φιλάνθρωπη” αρμόδια υπηρεσία της Πρόνοιας, για να τα στείλει σε ανάδοχες οικογένειες, λόγω της οικονομικής του ανέχειας. Ο Γκολούμποβιτς κατακρίνει το σύστημα εξουσίας που πλέον θεωρεί την απόκτηση παιδιών προνόμιο των ευκατάστατων -δηλαδή ακριβώς το αντίθετο όλων όσων διατυμπανίζουν περί του ενδιαφέροντος για το δημογραφικό πρόβλημα. Και δεν σταματά φυσικά σε αυτό το τεράστιο πρόβλημα, αλλά ανοίγεται σε δεκάδες σύγχρονα κοινωνικά ζητήματα, όχι με τον στόμφο της καταγγελίας ή του διδακτισμού, αλλά μέσα από τα περιστατικά τού τραγικού οδοιπορικού ενός ανθρώπου, που δεν θέλει να παραιτηθεί από τη ζωή, θέλει με όσες ψυχικές αντοχές τού έχουν απομείνει, να διεκδικήσει τα παιδιά του, την αξιοπρέπειά του.

Περιστατικά που θα αναδείξουν την απάνθρωπη εποχή μας, τη διχόνοια που έχει φωλιάσει ανάμεσα σε ανθρώπους, που έπρεπε να είναι ενωμένοι σαν γροθιά, στην κατανόηση που βρίσκει ο πατέρας σχεδόν μόνο σε ένα αδέσποτο σκύλο, με το οποίο μοιράζεται ένα κομμάτι από το ταπεινό ψωμάκι του ή της συνάντησής του με τα παιδιά του και την αγκαλιά με τον έφηβο γιο του. Ή ακόμη και την περιβόητη συνάντηση στα υπερπολυτελή γραφεία του υπουργείου με έναν αξιωματούχο, τον βοηθό του υπουργού -με υπεροπτικό ύφος, ιταλικό κοστουμάκι, μαλλί κομμωτηρίου, κινητό δυο μισθών- κι ενώ έχει προηγηθεί η συνάντηση με τα τηλεοπτικά κανάλια.

Ένα σινεμά ανθρωποκεντρικό, θυμίζοντας την ιρανική σχολή, αλλά και το νέο κινηματογραφικό κύμα της Ρουμανίας ή ακόμη και της Βουλγαρίας, που παρότι αποφεύγει κάθε μελοδραματισμό, συγκινεί μέχρι δακρύων με το σπαραχτικό θέμα, το τραχύ δράμα ενός απλού ανθρώπου αλλά προκαλεί και τον τρόμο, η υπενθύμιση ότι η διαχωριστική γραμμή που χωρίζει τη φτώχεια από την εξαθλίωση, τη συντριβή, απέχει μόνο ένα κλάσμα από τις αποφάσεις των ιθυνόντων, τις ασκήσεις που εφαρμόζονται πάνω σε ανθρώπους, λες και είναι μια μουτζούρα πάνω στο λευκό χαρτί.

Και βεβαίως υπάρχει και η ερμηνεία του Γκόραν Μπογκντάν, πάνω στον οποίο στηρίζεται όλη η ταινία. Ένας άγνωστος σε μας ηθοποιός, που προσεγγίζει τον χαρακτήρα του πατέρα, με τον πλούτο των συναισθημάτων τού Λαμπέρτο Ματζοράνι, του πρωταγωνιστή στο ιερό κειμήλιο του παγκόσμιου κινηματογράφου ”Κλέφτη Ποδηλάτων”.

ΜΕ ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ… Σε μια μικρή σερβική πόλη, ένας πατέρας χάνει την κηδεμονία των παιδιών του, όταν κάποιοι φαινομενικά καλοπροαίρετοι μα τελικά βαθιά διεφθαρμένοι εκπρόσωποι των κοινωνικών υπηρεσιών αποφασίζουν ότι είναι πολύ φτωχός ώστε να τους παρέχει μια αξιοπρεπή ζωή. Απελπισμένος, αποφασίζει να πάει με τα πόδια μέχρι το Βελιγράδι προκειμένου να διαμαρτυρηθεί στο υπουργείο και να παλέψει για το δικαίωμά του να μεγαλώσει τα παιδιά του.

Cunningham. Ντοκιμαντέρ, αμερικανικής, γερμανικής, γαλλικής και βρετανικής παραγωγής του 2019, σε σκηνοθεσία Άλα Κόβγκαν.

Η θρυλική προσωπικότητα του Μέρσι Κάνινγκχαμ, ενός από τους μεγαλύτερους σύγχρονους καλλιτέχνες που σημάδεψε τον χορό, μεταφέρεται στη μεγάλη οθόνη σε ένα τρισδιάστατο αφιέρωμα, που γύρισε η Άλα Κόβγκαν το 2019, με αφορμή τα 100 χρόνια από τη γέννηση και τα δέκα χρόνια από τον θάνατο του φημισμένου χορογράφου.

Ο Κάνινγκχαμ, ένας ταλαντούχος χορευτής, που ανακάλυψε η Μάρθα Γκράχαμ και χόρευε για έξι χρόνια με τη χορευτική της ομάδα, θα εξελιχθεί σε έναν από τους σημαντικότερους χορογράφους μεταπολεμικά στη Νέα Υόρκη, όπου για τριάντα χρόνια, από το 1944 μέχρι το 1972, στα οποία θα εστιάσει και η σκηνοθέτης, έπειτα από δοκιμασίες και πειραματισμούς θα καταξιωθεί, με τη μεγαλύτερη διάκριση, που δεν είναι άλλη από την εκμάθηση της τεχνικής του σε σχολές χορού σε όλο τον κόσμο.

Το ντοκιμαντέρ της Κόβγκαν, η οποία έχει επιλέξει την τεχνική του τρισδιάστατου, κάτι που μάλλον δεν είχε ανάγκη το θέμα της, παρότι ο Κάνινγκχαμ πίστευε στην κίνηση, στο βάθος πεδίου και στον χορό, πέρα από το στερεότυπο του κλασικού μπαλέτου που θέλει τους κεντρικούς χορευτές, τους σολίστ, στο κέντρο και μπροστά και να πλαισιώνονται από τους χορευτές του corps ballet. Ο Κάνινγκχαμ, που βασίστηκε σε μεγάλο βαθμό στα βήματα του κλασικού μπαλέτου, εγκατέλειψε την παραδοσιακή δομημένη αναπαραστατική χορογραφία, την κλασική αφήγηση, τη συναισθηματική κατάσταση, αφήνοντας ελεύθερο τον θεατή να κάνει τις δικές του σκέψεις για αυτό που βλέπει.

Το φιλμ ακολουθεί την καλλιτεχνική πορεία του χορογράφου, μέσα από συναρπαστικές εικόνες χορού και μουσικής, αλλά και από συνεργασίες με σημαντικούς εκπροσώπους της τέχνης, ενώ κερδίζουν τις εντυπώσεις τα αποσπάσματα από το αρχειακό υλικό, που προβάλλονται για πρώτη φορά.

Ένα φιλμ, που απευθύνεται κυρίως σε όσους αγαπούν το χορό, ενώ ακόμη και οι αμύητοι θα αισθανθούν να ανεβαίνουν οι σφυγμοί τους, να χορεύουν ασυναίσθητα τα πόδια τους, να καταλαβαίνουν ότι ο χορός εκτός από το σώμα κάνει καλό και στην ψυχή.

Morbius. Περιπέτεια φαντασίας, αμερικανικής παραγωγής του 2022, σε σκηνοθεσία Ντάνιελ Εσπινόζα, με τους Τζάρεντ Λέτο, Μάικλ Κίτον, Ματ Σμιθ, Άντρια Αρτζόνα, Τζάρεντ Χάρις, Αλ Μάντριγκαλ, Τάιρεζ Γκίμπσον κ.ά.

Μετά από αρκετές αναβολές, που έφτασαν τα δυο χρόνια, λόγω της πανδημίας, σύμφωνα με τις επίσημες εξηγήσεις τής παραγωγής, έφτασε η ώρα της πρεμιέρας για τον νέο υπερήρωα της Marvel, η οποία μάλλον δίσταζε να βγάλει την ταινία στις αίθουσες μη πιστεύοντας στην εισπρακτική της επιτυχία. Και κάπου ίσως να είχαν δίκιο οι άνθρωποι της Marvel, αφού ο πληθωρισμός υπερηρωικών ταινιών πλέον έχει ξεφύγει, αλλά και γιατί η ταινία δεν συμβαδίζει με τα καθιερωμένα -ακόμη ένα ανούσιο αμερικάνικο παραμυθάκι, επίδειξη θεάματος και εντυπωσιασμού. Μπορεί η ταινία να διαθέτει κάποιο βάθος, ένα ενδιαφέρον σενάριο και την ερμηνεία του Τζάρεντ Λέτο στον πρωταγωνιστικό ρόλο, αλλά αυτό δεν αποτελεί μάλλον εγγύηση για καλές εισπράξεις. Έχοντας εκπαιδεύσει ήδη μια γενιά στην κατανάλωση χάρτινων υπερηρώων, γνωρίζουν πλέον πολύ καλά στη Marvel τι πουλάει και τι όχι.

Εδώ, έχουμε τον Morbius, έναν δευτερεύοντα χαρακτήρα που πρωτοεμφανίστηκε το 1971 στο ”The Amazing Spider-Man” και που προάγεται σε κεντρικό ήρωα, σε ένα ιδιαιτέρως σκοτεινό στόρι, που τον θέλει να προσπαθεί να θεραπεύσει, ως βιοχημικός που είναι, τον εαυτό του από μια σπάνια ασθένεια του αίματος, αλλά πειραματιζόμενος με διάφορες ανορθόδοξες θεραπείες άθελά του μολύνεται με μια μορφή βαμπιρισμού.

Μια ταινία, που διαθέτει σε μικρότερο βαθμό τους εύκολους εντυπωσιασμούς, τα θεαματικά σπέσιαλ εφέ και τις γνώριμες συνταγές για τις ταινίες του είδους, αλλά το νόημα της ταινίας μπορεί να συμπυκνωθεί στην παρατήρηση του μέντορα του Morbius «τελικά, το φάρμακο γίνεται χειρότερο από την ασθένεια».

Ο σκηνοθέτης Ντάνιελ Εσπιννόζα (”Life”, ”Child 44”) πιστώνεται την αποφυγή της ανούσιας φλυαρίας και τους φτηνούς εντυπωσιασμούς, καθώς και την ανάδειξη ενός ζητήματος που προβληματίζει πλέον όλο και περισσότερο, αλλά χρεώνεται και την αδυναμία του να μπει ακόμη βαθύτερα στους χαρακτήρες και βεβαίως να αναδείξει έναν ήρωα που μπορεί να σταθεί και στο μέλλον.

Από την πλευρά του, ο Τζέρεντ Λέτο δείχνει την ερμηνευτική του ικανότητα, μέσα από τη διαμάχη του κακού και του καλού που έχει μέσα του, ενώ ικανοποιητικά κινείται και το υπόλοιπο καστ, απ’ το οποίο ξεχωρίζει για την αστραπιαία εμφάνισή του ο Μάικλ Κίτον, σε έναν μυστηριώδη ρόλο.

ΜΕ ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ… Ο Μάικλ Μόρμπιους είναι ένας ιδιοφυής επιστήμονας, ο οποίος έχοντας ξεπεράσει μια δύσκολη παιδική ηλικία, παλεύει ακόμη με μια σπάνια αρρώστια του αίματος που απειλεί να τον σκοτώσει. Προκειμένου να επιβιώσει δεν θα διστάσει να δοκιμάσει τις πιο ανορθόδοξες και παράνομες μεθόδους θεραπείας, μεταμορφώνοντας τον εαυτό του σε βαμπίρ στην πορεία.

Προβάλλονται ακόμη οι ταινίες:

Τα Ρόδια του Ναγκόρνο Καραμπάχ. Το αξιόλογο ντοκιμαντέρ του Θωμά Σίδερη για τον ξεριζωμό και την περιπλάνηση των κατοίκων του ταλαίπωρου Ναγκόρνο Καραμπάχ, έρχεται στη μεγάλη οθόνη. Ένας τόπος κι ένας λαός που εδώ και τέσσερις δεκαετίες ζει μια τραγωδία, από τον πόλεμο μεταξύ της Αρμενίας και του Αζερμπαϊτζάν, για τον έλεγχο του θύλακα στο Ναγκόρνο Καραμπάχ. Ένας πόλεμος με χιλιάδες νεκρούς και ακόμη περισσότερους πρόσφυγες, που μετακινούνται συνεχώς στο γκρίζο και βροχερό τοπίο, μη γνωρίζοντας τι είναι δικό τους, πού βρίσκονται τα σύνορα και ποια εν τέλει είναι η πατρίδα τους.

Ένα κινηματογραφικό δοκίμιο για ένα πρόβλημα που μοιάζει άλυτο, καθώς ουδείς μπορεί να κατανοήσει πλήρως τι είναι αυτό που χωρίζει τους ανθρώπους, πέρα από τα γεωπολιτικά παιχνίδια που παίζονται πολύ μακριά από το πεδίο των εχθροπραξιών. Η γκρίζα φωτογραφία είναι του Mert Kaya, η πρωτότυπη μουσική του Χρήστου Τσιαμούλη και το μοντάζ του Γιώργου Χαλαμπαλάκη.

Γυναίκες Μαχήτριες - Η Τριπλή Απελευθέρωση. Συγκινητικό ντοκιμαντέρ του Λεωνίδα Βαρδαρού, με 22 αγωνίστριες που καταθέτουν αυτά που έζησαν από τη δικτατορία Μεταξά το 1936 έως και το 1949. Σπάνιες μαρτυρίες γυναικών που έζησαν τη δίνη των κοινωνικών αγώνων, έδωσαν τη μάχη της επιβίωσης, αντιστάθηκαν, φυλακίστηκαν, εξορίστηκαν, έφτασαν μπροστά στο εκτελεστικό απόσπασμα. Η πάλη τους ενάντια στον κατακτητή, αλλά και για εθνική ανεξαρτησία και κοινωνική δικαιοσύνη, μέσα από τη διήγηση των γυναικών αυτών, γιαγιάδες σήμερα, που καταθέτουν τις δικές τους ανώνυμες ιστορίες, για τις οποίες μπορούμε να υπερηφανευόμαστε, ασχέτως πολιτικής τοποθέτησης.

* Αποκλειστικά στο κινηματογραφικό στέκι “ΤΡΙΑΝΟΝ” (Κοδριγκτώνος 21 και Πατησίων).

Sonic: Η Ταινία 2 (Sonic the Hedgehog 2). Συνδυασμός live action με animation, αμερικανικής παραγωγής του 2022, σε σκηνοθεσία του Τζεφ Φόουλερ. Ο τριχωτός Sonic επιστρέφει, με άγριες διαθέσεις για να αντιμετωπίσει τον Δρ Ρομπότνικ ο οποίος αναζητά ένα σμαράγδι που η δύναμή του αφανίζει πολιτισμούς. Φασαριόζικη νηπιακή ταινία, που προβάλλεται και μεταγλωττισμένη.

(Φωτογραφία από την ταινία ”Πατέρας”)

Πηγή: ΑΠΕ - ΜΠΕ

Διαβάστε ακόμη

Επιβεβαιώνει και η Άγκυρα την «αναβολή» της επίσκεψης Ερντογάν στις ΗΠΑ

Γιάννης Καλλιάνος: Οι 23 λόγοι για τους οποίους θα κινηθεί δικαστικά για τον θάνατο του πατέρα του

Οικονομάκου - Μιχόπουλος: Ο παραμυθένιος γάμος στη Μύκονο και το βίντεο όλο νόημα πριν το διαζύγιο

Σκάνδαλο με διαιτητή της Euroleague: Κάμερα τον κατέγραψε να κλέβει κολόνια από το αεροδρόμιο του Βελιγραδίου!