Οσκαρ 2025: Πώς το «Anora» του Sean Baker κατάφερε να κερδίσει το βραβείο καλύτερης ταινίας

To «Anora» του Σον Μπέικερ απέσπασε συνολικά πέντε Όσκαρ

🕛 χρόνος ανάγνωσης: 4 λεπτά ┋

Φέτος, η ταινία που ξεχώρισε και τελικά πήρε το πολυπόθητο χρυσό αγαλματίδιο ήταν η ταινία του Σον Μπέικερ (Sean Baker), «Anora», η οποία απέσπασε συνολικά πέντε Όσκαρ. Η κατηγορία για το βραβείο καλύτερης ταινίας, φέτος, δεν είχε ξεκάθαρο φαβορί. Από τη συναισθηματική ένταση του «Anora» του Σον Μπέικερ έως την υποβλητική ατμόσφαιρα του «The Brutalist» του Μπρέιντι Κορμπέ, και από τα υπαρξιακά και θρησκευτικά διλήμματα του «Conclave» του Γερμανού σκηνοθέτη Έντβαρντ Μπέργκερ μέχρι το μιούζικαλ «Emilia Perez» του Ζακ Οντιάρ, η επιλογή των νικητών ήταν αμφίρροπη. Οι υπόλοιπες υποψηφιότητες περιλάμβαναν το «Dune Part Two» του Ντενί Βιλνέβ, το «Nickel Boys» του Ραμέλ Ρος, το «The Substance» της Κοραλί Φαρζά και το «I’m Still Here» του Ουόλτερ Σάλες.

Αναλογιζόμενοι τα φετινά βραβεία, οι ιστορικοί του μέλλοντος ίσως συμπεράνουν ότι η εποχή μας χαρακτηριζόταν από μια απόδραση από την πραγματικότητα. Είναι χαρακτηριστικό ότι οι περισσότερες από τις ταινίες που προτάθηκαν διαδραματίζονται στο παρελθόν, σε απομονωμένους χώρους ή σε φανταστικούς κόσμους. Το «Anora» όμως, αποτελεί εξαίρεση, καθώς καταγράφει τη σύγχρονη ζωή σε μια πλευρά της κοινωνίας που σπάνια αποτυπώνεται στο mainstream σινεμά – από τους δρόμους του Μπρούκλιν και τα strip clubs μέχρι τις πολυτελείς επαύλεις και τις ιδιωτικές πτήσεις των ολιγαρχών.

Το «Anora» και το μυστικό της επιτυχίας του

Ο βασικός λόγος για τον οποίο το «Anora» ξεχώρισε ήταν η μοναδική του ενέργεια, το πάθος και η ζωντάνια του. Η ταινία αφηγείται την ιστορία της Άνι, μιας γενναίας αλλά αφελούς χορεύτριας σ' ένα strip club, η οποία ερωτεύεται τον γιο ενός Ρώσου ολιγάρχη και αποφασίζει να τον παντρευτεί αυθόρμητα. Η ερμηνεία της Μάικι Μάντισον, γεμάτη συναίσθημα και ειλικρίνεια, καθιστά την ηρωίδα συμπαθή και καθηλωτική. Πολλοί την παρομοίασαν με μια σύγχρονη Σταχτοπούτα – αλλά χωρίς το «έζησαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα». Η ταινία δεν είναι «Pretty Woman», αλλά προσφέρει μια βαθύτερη αποτύπωση του σύγχρονου Αμερικανικού Ονείρου.

Ένα από τα μεγαλύτερα επιτεύγματα του «Anora» είναι η ικανότητά του να συνδυάζει τον πόνο με τη χαρά, τη σκληρή πραγματικότητα με τη ρομαντική φαντασίωση. Η ιστορία της Άνι και του Βάνια ξεκινά μ' έναν μεθυστικό ρυθμό, με λαμπερά φώτα, χορό και ποπ μουσική, αλλά το κοινό γνωρίζει πως αυτή η ευτυχία δεν θα διαρκέσει.

Όταν τελικά η φούσκα σκάει, η ταινία γίνεται ταυτόχρονα τραγική αλλά και χιουμοριστική. Μια από τις πιο χαρακτηριστικές σκηνές περιλαμβάνει την προσπάθεια των μπράβων Ιγκόρ και Γκάρνικ ν' απαγάγουν την Άνι από το αρχοντικό της οικογένειας, αγνοώντας πλήρως τη μαχητικότητά της. Όταν ο πατέρας του Βάνια, Τόρος, φτάνει και βλέπει τους άνδρες του τραυματισμένους, το μόνο που μπορεί να ρωτήσει είναι «Τι συνέβη;», για να πάρει την απάντηση: «Εκείνη συνέβη».

Όπως και στις προηγούμενες ταινίες του Σον Μπέικερ («Tangerine», «The Florida Project», «Red Rocket»), το «Anora» εξερευνά τη βιομηχανία του σεξ ως μικρογραφία του αμερικανικού καπιταλισμού, όπου το χρήμα, η εξουσία και η επιβίωση είναι αλληλένδετα. Η Άνι είναι η προσωποποίηση του «fake it till you make it», ενώ η σχέση της με τον Βάνια φανερώνει τη ρευστότητα ανάμεσα στην αυθεντική αγάπη και την οικονομική συναλλαγή.

Όμως, δεν είναι μόνο η Άνι που προσποιείται. Ολόκληρη η ταινία περιστρέφεται γύρω από χαρακτήρες που υποδύονται ρόλους. Ο Βάνια θέλει να δείχνει πλούσιος και ανεξάρτητος, ο Ιγκόρ είναι ένας έντιμος άντρας που όμως πληρώνεται για να κάνει τη βρώμικη δουλειά, και ο Τόρος αλλάζει ρόλο στη μέση μιας βάφτισης μόλις λάβει ένα τηλεφώνημα.

Στην αμφίσημη τελευταία σκηνή της ταινίας, καθώς η σχέση της Άνι και του Ιγκόρ φτάνει στο αποκορύφωμά της (ή μάλλον, δεν φτάνει), εκείνη ξεσπά σε κλάματα. Είναι εξουθενωμένη, αλλά ίσως και να μην γνωρίζει πλέον τι πραγματικά νιώθει. Η ταινία αφήνει τον θεατή να σκεφτεί αν αυτό που βλέπει είναι αληθινό ή απλώς μια ακόμα ψευδαίσθηση.

Διαβάστε ακόμη