Καίτη Κωνσταντίνου: Οι πραγματικοί καλλιτέχνες δεν φεύγουν ποτέ, μένουν στις ψυχές που άγγιξαν

Μ' ένα βλέμμα που καθήλωνε και μια φωνή που μπορούσε να γίνει άλλοτε ζεστή αγκαλιά, άλλοτε τρυφερό χάδι, η Καίτη Κωνσταντίνου ταξίδεψε μέσα από ρόλους που άγγιξαν, διασκέδασαν και προβλημάτισαν. Τη Δευτέρα 10 Μαρτίου, η αυλαία της ζωής της έπεσε για πάντα, αφήνοντας όμως πίσω της ένα αποτύπωμα ανεξίτηλο, μια παρακαταθήκη γέλιου, συγκίνησης και αλήθειας. Πάλεψε γενναία, όπως πάλευε πάντα, και τώρα περνά στην αιωνιότητα, εκεί όπου οι μεγάλοι καλλιτέχνες δεν χάνονται ποτέ, παρά μόνο αλλάζουν σκηνή…

Γεννημένη στη Ροδοδάφνη του Αιγίου, μεγάλωσε αγναντεύοντας τις εποχές ν' αλλάζουν, τις θάλασσες να βαθαίνουν, τις ελπίδες ν' ανθούν και να μαραίνονται. Η παιδική της ηλικία είχε το γλυκό και το πικρό της. Έπαιξε πολύ, έτρεξε ανέμελα, αλλά η απώλεια του πατέρα της, δασκάλου στο επάγγελμα, τη βάρυνε από νωρίς. Ήταν μόλις οκτώ χρόνων όταν η απουσία του έπεσε σαν σκιά στο σπίτι τους. Η μητέρα της, νέα και μόνη, πάλεψε με τη θλίψη, κουβαλώντας τη ζωή στις πλάτες της. «Πέρασα δύσκολα» έλεγε η ηθοποιός. «Η έλλειψη του πατέρα ήταν μεγάλη. Όμως η αγάπη της μάνας μου μάς κράτησε όρθιες».

Η Αθήνα την καλωσόρισε για σπουδές. Η Φιλοσοφική ήταν μια επιλογή που δεν της άρεσε, μα έγινε το εισιτήριο για μια νέα ζωή. Το όνειρο της Ιατρικής χάθηκε μέσα σε αλλαγές των εξεταστικών συστημάτων. Δεν τη δυσκόλεψε η πόλη. Αντιθέτως, την εντυπωσίασαν οι δρόμοι, η κίνηση, οι ρυθμοί της. Ήταν χρόνια γεμάτα παρέες, στιγμές ανεμελιάς. Το θέατρο, η αληθινή της αγάπη, άρχισε να της ψιθυρίζει υποσχέσεις. Η σχολή του Κάρολου Κουν άνοιξε τις πύλες της και εκείνη, με τρακ αλλά και αποφασιστικότητα, πέρασε τις εξετάσεις. Η χαρά της δεν είχε όρια. «Δεν το πίστευα» έλεγε, «ήταν σαν να μου δόθηκε ένα δώρο απρόσμενο». Ένιωθε τη σκηνή σαν ψυχοθεραπεία, μα το τρακ, η αγωνία, η αμηχανία της έκθεσης δεν έφυγαν ποτέ.

Ηθοποιός με ψυχή, χιούμορ και μια μοναδική υποκριτική αλήθεια

Η κωμωδία έγινε το φυσικό της καταφύγιο. Όχι γιατί ήταν ένας άνθρωπος που γελούσε συνεχώς, αλλά γιατί μέσα από το γέλιο έβλεπε την παραμόρφωση της πραγματικότητας, μια άλλη οπτική του κόσμου. Δεν ήθελε να παίζει τον εαυτό της, ήθελε να χάνεται στους ρόλους, να μην την αναγνωρίζουν πάνω στη σκηνή. Εκεί ήταν το μεγαλείο της υποκριτικής για εκείνη. Και το πέτυχε.

«Μετά την αποφοίτησή μου από το Θέατρο Τέχνης, συνεργάστηκα με την Υρώ Μανέ, τη Μαρία Καβογιάννη, τη Μαρία Γεωργιάδου, τον Πέτρο Φιλιππίδη, τον Γιάννη Καπετάνιο. Κάποιοι από εμάς, δημιουργήσαμε μια θεατρική ομάδα στο "Αποθήκη" – έναν δεσμό που μας ένωσε για πάντα. Η Υρώ Μανέ, πάντα δραστήρια και πρωτοπόρα, ήταν εκείνη που κινoύσε τα νήματα, και έτσι ανεβάσαμε την πρώτη μας παράσταση, το "Άι Βασίλης είναι σκέτη λέρα". Ακολούθησαν το "Αναμείνατε στο ακουστικό σας" και στη συνέχεια το "Σεσουάρ για δολοφόνους". Μετά αποχώρησα. Διαφωνήσαμε και δεν ήθελα να συνεχίσω. Δεν μου αρέσει να επιβάλλω τη γνώμη μου – μου αρέσει να τη στηρίζω όσο μπορώ».

Η τηλεόραση την αγκάλιασε, και εκείνη την τίμησε. Δεν την υποτίμησε ποτέ. Ήξερε πόσο απαιτητική είναι, ήξερε πως οι πρόβες είναι πολυτέλεια, πως η εγρήγορση είναι μονόδρομος. Έγινε γνωστή μέσα από τους ρόλους της, μα ο κόσμος την αγάπησε περισσότερο ως τη μοχθηρή, αξέχαστη Σωσώ Παπαδήμα στα «Εγκλήματα». Ήταν μια ηρωίδα σκοτεινή, γεμάτη κακία, κι όμως, στα χέρια της, μεταμορφώθηκε σε μια μορφή απολαυστικά σατανική. 

Το κοινό γελούσε, επαναλάμβανε τις ατάκες της, την αναγνώριζε στον δρόμο. Ηξερε πως η αγάπη του κόσμου ήταν ανεκτίμητη, ακόμα και όταν έπαιρνε αλλόκοτες μορφές –όπως τότε που μια γυναίκα της ζήτησε να «σκοτώσει τον άντρα της» επειδή δεν μπορούσε να το κάνει εκείνη! Η τέχνη της ήταν μια συνεχής εξερεύνηση των ορίων. Δεν ήξερε αν τα είχε αγγίξει ποτέ. Τελευταία της τηλεοπτική εμφάνιση ήταν στη σειρά «Η Κατάρα της Τζέλας Δελαφράγκα», όπου υποδύθηκε την Αλέξις Βροντάκη, σε μία παρωδία του Σασμού έχοντας βεντέτα με τη Χρύσα Ρώπα.

Η ζωή της, μακριά από τα φώτα της σκηνής, ήταν ήσυχη. Δεν αγαπούσε τις υπερβολές, δεν αναζητούσε τη δημοσιότητα. «Είμαι σπιτόγατος» έλεγε, «μου αρέσει η ησυχία μου, οι φίλοι μου, τα ταξίδια –τώρα πια, γιατί παλιά τα βαριόμουν– και η οδήγηση». Ο σύντροφός της στις βόλτες ήταν ο σκύλος της, ο Τζόρας.

Η αυλαία έπεσε, μα το φως της μένει ζωντανό

Στην ερώτηση «αν πιστεύει στον Θεό», η απάντησή της ήταν πάντα ανοιχτή, γεμάτη σκέψη. «Κάτι υπάρχει» έλεγε. «Δεν ξέρω τι. Ίσως είναι η θέληση, η ψυχή, ο ίδιος ο άνθρωπος. Αλλά στα δύσκολα, όλοι προσευχόμαστε». Η πίστη της δεν είχε όνομα, μα έκρυβε μια βαθιά σιγουριά πως ο άνθρωπος είναι φτιαγμένος από φως και σκοτάδι, από καλοσύνη και πόνο, από δύναμη και αδυναμία.

Ίσως αυτή η ίδια άγνωστη δύναμη να την πήρε τώρα κοντά της. Ίσως, όμως, είναι και αυτή που τη διατηρεί ζωντανή στις καρδιές όσων τη γνώρισαν, τη θαύμασαν, γέλασαν και συγκινήθηκαν μαζί της. Η Καίτη Κωνσταντίνου δεν έφυγε – παραμένει στις στιγμές που μας χάρισε, στις σκηνές που ζωντάνεψε, στις λέξεις που ακούστηκαν με τη φωνή της. Και αν η ίδια έλεγε πως η ζωή της άρχισε στα οκτώ της χρόνια, η μνήμη της δεν θα γνωρίσει τέλος.

Γιατί οι αληθινοί καλλιτέχνες δεν χάνονται ποτέ. Μένουν εκεί όπου τους κρατούν οι ψυχές που άγγιξαν, στις αναμνήσεις που γεννούν ακόμα συγκίνηση, στα συναισθήματα που συνεχίζουν να υπάρχουν, ακόμα και μετά το τελευταίο αντίο.

Διαβάστε ακόμη

Προκαλεί εκ νέου για την Κύπρο ο Ερντογάν: «Είμαστε ατελείς χωρίς τα Κατεχόμενα»

Συγκλονιστική ομιλία Καρυστιανού σε εκδήλωση για τα Τέμπη: «Θέλω να μάθω γιατί κάηκε το παιδί μου»

Βρετανία: Μέλος του συγκροτήματος Kneecap κατηγορείται για τρομοκρατική ενέργεια!

Και η Παρί Σεν Ζερμέν βλέπει ζεστά τον Καρέτσα!