Τέμπη, 2 χρόνια μετά: Τη νύχτα εκείνη νιώσαμε μια γροθιά στο στομάχι - Το ethnos.gr θυμάται την 28η Φεβρουαρίου

Στις 28 Φεβρουαρίου βιώσαμε κάτι πρωτόγνωρο, νιώσαμε την καρδιά μας να σπάει στα δύο και προδομένοι από μια χώρα που έχουμε δώσει πολλά. Ήταν κάτι που δεν επηρέασε άμεσα εμάς. Δεν χάσαμε εμείς τα παιδιά μας. Και δεν θα συγκρίνουμε ποτέ τα όσα νιώθουμε με εκείνα που νιώθουν οι γονείς, οι συγγενείς, οι φίλοι των 57 ανθρώπων που έχασαν τη ζωή τους στα Τέμπη.

Όμως, οφείλουμε να τους δείξουμε πως είμαστε στο πλευρό τους. Οφείλουμε να μάθουν όλοι πως η λύπη και η οργή που νιώθουν είναι φυσιολογικό. Είναι αναμενόμενο μετά από ένα τέτοιο συμβάν -και ειδικά όταν δύο χρόνια μετά ακόμα περιμένουμε την αλήθεια.

Δεν είστε μόνοι. Κανείς μόνος. Όλοι μαζί για οξυγόνο.

Το ethnos.gr θυμάται...

Παναγιώτης Βελισσάρης

Ήταν λίγα λεπτά πριν κλείσω τον υπολογιστή και μπω στο αυτοκίνητο για να πάω στο σπίτι από τη βάρδια στο γραφείο, όταν έφτασαν οι αρχικές πληροφορίες, ότι κάτι συνέβη στα Τέμπη. Αρχικά γινόταν λόγος για εκτροχιασμό τρένου και τίποτα περισσότερο. Η αρχική ταραχή, έδωσε τη θέση της σε μια παγωμάρα και μια ανατριχίλα, όσο περνούσε το βράδυ και άρχιζε η κατάσταση να ξεκαθαρίζει.

Οι πρώτες φωτογραφίες που ερχόταν από το σημείο δεν άφηναν πολλά περιθώρια αισιοδοξίας. Κάτι συνταρακτικό είχε συμβεί και άρχισα να αντιλαμβάνομαι το πραγματικό μέγεθος της τραγωδίας όταν διάβασα και άκουσα τις μαρτυρίες διασωθέντων από τα πίσω βαγόνια του Intercity που μεταφέρθηκαν στη Λάρισα.

Υπερένταση, σοκ, θλίψη: Υπερένταση γιατί η ροή πληροφορίας ήταν πυκνή και χαοτική, σοκ γιατί κανείς δεν μπορούσε να διανοηθεί πως εν έτει 2023 θα μπορούσε να σημειωθεί ένα τόσο σοκαριστικό σιδηροδρομικό δυστύχημα, θλίψη για τον αριθμό των νεκρών που διαρκώς μεγάλωνε. Έτσι κύλησε η μαύρη εκείνη νύχτα. Όμως τα χειρότερα, δεν είχαν τελειώσει. Ήταν μπροστά μας.

Δήμητρα Ευθυμιάδου

Όταν ράγισε η καρδιά μας: Και ξάφνου μέσα στη νύχτα, όλα άλλαξαν.

Τα τηλέφωνα άρχισαν να χτυπούν ασταμάτητα. Είχαν περάσει λίγα λεπτά από το κακό μαντάτο που σημειώθηκε στις 23:21, που όμως στην αρχή κανείς δεν μπορούσε να αντιληφθεί το μέγεθός του. Και πού να αντιληφθεί κανείς την έκταση της τραγωδίας, όταν οι πληροφορίες έρχονταν αποσπασματικά και στην αρχή ανεπιβεβαίωτες. Οι περισσότεροι δημοσιογράφοι θεωρήσαμε πως ήταν απλά ένα ατύχημα με τρένο, όπως τα εκατοντάδες άλλα ατυχήματα με αυτοκίνητα και άλλα μέσα, που είχαμε καλύψει δημοσιογραφικά τα τελευταία πολλά χρόνια.

Πού να φανταστούμε…

Ώσπου άρχισαν να έρχονται οι πρώτες πληροφορίες για νεκρούς. «Έμαθα για δύο μέχρι στιγμής» μου αποκρίνεται συνάδελφος δημοσιογράφος, απαντώντας στο αγωνιώδες τηλεφώνημά μου. «Είναι αστυνομικό ρεπορτάζ» σκέφτηκα μέσα στην νύχτα, καθώς τα δυστυχήματα καλύπτονται συνήθως από τους δημοσιογράφους που ειδικεύονται σε αυτή την θεματολογία. Μέχρι που περασμένα μεσάνυχτα ακούω το τηλέφωνό μου να ξαναχτυπά. «Τι κάνεις; Κάθεσαι; Δεν γράφεις; Έχεις καταλάβει τι έχει συμβεί; Θα έχουμε δεκάδες νεκρούς» ακούω την «πηγή» μου - που ακόμη και σήμερα βρίσκεται σε υψηλή θέση στον τομέα της Υγείας - να ουρλιάζει. «Τι εννοείς;» ανταπαντώ αμέσως. «Είναι τραγικό. Πέθαναν άνθρωποι. Δεν ξέρουμε πόσοι…» έλεγε με κομμένη την ανάσα.

Άρχισα να πνίγομαι. Είχα να ακούσω με τέτοια αγωνιώδη φωνή για πολλούς νεκρούς από το Μάτι, από το «Ήλιος», από τον σεισμό της Αθήνας το ’99. Λίγο μετά τη μία τη νύχτα, ο τότε υπουργός Υγείας Θάνος Πλεύρης ήταν ήδη καθοδόν για τα Τέμπη με τον Πρόεδρο του ΕΚΑΒ Νίκο Παπαευσταθίου. Τότε αρχίσαμε να συνειδητοποιούμε ότι δεν ήταν ένα απλό δυστύχημα. Ήταν κάτι πολύ πιο τραγικό. Μέχρι τις 4 τα ξημερώματα είχαν ήδη ανακοινωθεί οι πρώτοι 32 νεκροί.

Η κατάληξη γνωστή. Σύνολο 57 άνθρωποι κυρίως νέοι, «έφυγαν» έτσι απλά, χωρίς κανείς να μπορεί ακόμη και σήμερα να απαντήσει στο γιατί. «Έφυγαν» ταξιδεύοντας με ένα μεταφορικό μέσο που όλοι μας πιστεύαμε μέχρι τότε, ότι ήταν από τα πιο ασφαλή.

Δεν ήταν όμως... Και η καρδιά μας θα συνεχίζει να ραγίζει και να απαιτεί απονομή δικαιοσύνης για όσα και για όσους έφταιξαν...

Μαρία Ζαχαράκη

Το έζησα μακριά, από το εξωτερικό, αλλά ο θρήνος, ακόμη και σήμερα, 2 χρόνια μετά είναι σαν να το έζησα εγώ, σαν να το έζησε η οικογένειά μου.

Εκείνο το βράδυ, είδα το έκτακτο του ΟΡΕΝ, αλλά θεώρησα ότι ήταν ένας απλός εκτροχιασμός, όπως συμβαίνει κι άλλες φορές. Το αντιμετώπισα σαν μια συνήθη είδηση και πήγα για ύπνο. Την άλλη μέρα το πρωί που σηκώθηκα και άνοιξα την τηλεόραση, δεν μπορούσα να πιστέψω αυτό που άκουγα και έβλεπα. Έπαθα σοκ! Το γεγονός ότι ήταν κυρίως νέοι, με συντάραξε. Όχι ότι δεν έχει αξία η ζωή και των άλλων ανθρώπων, αλλά αμέσως σκέφτηκα τα ανίψια μου, που είναι στην ίδια ηλικία με τα περισσότερα παιδιά που χάθηκαν. Αμέσως η ερώτηση με στοίχειωσε. «Αν ήταν εκείνα μέσα σε αυτό το τρένο;» Με έπιασε σύγκρυο.

Σκέφτηκα μετά τον εξάδελφό μου, που ήταν κλειδούχος στον ΟΣΕ και η ευθύνη του ήταν τεράστια. Αν τυχόν και μπέρδευε τις γραμμές... Όπως έγινε στα Τέμπη. Τον πήρα τηλέφωνο, προσπάθησα να καταλάβω πώς μπορεί να έγινε ένα τέτοιο λάθος. Δυστυχώς, ούτε ο ίδιος μπορούσε να εξηγήσει με τόσες δικλείδες ασφαλείας που διαθέτουν πλέον οι σύγχρονοι σιδηρόδρομοι και τα πρωτόκολλα που ακολουθούνται.

Λίγες εβδομάδες πριν είχα καλύψει τους σεισμούς στην Τουρκία και την καταστροφή που είχα δει εδώ την είχα αποδώσει... την είχα «δικαιολογήσει» -θα έλεγα- στη χαμηλή ποιότητα υπηρεσιών και στην έλλειψη τεχνογνωσίας. Δεν μπορούσα να πιστέψω ότι και η χώρα μου, είχε τέτοιες ελλείψεις. Δεν μπορώ να το «δικαιολογήσω»! Αρνούμαι! Κανείς δεν την ήθελε αυτή την τραγωδία, αλλά ευθύνη υπάρχει.

Δεν θέλω να σκέφτομαι τον πόνο αυτών των γονιών. Αλλά όσο κι αν προσπαθώ να το αποφύγω, τα μάτια μου γεμίζουν δάκρυα κάθε φορά.
Αυτός ο πόνος είναι όλων των Ελλήνων, αυτός ο πόνος δεν είναι μόνο των οικογενειών των 57 ανθρώπων.

Γιάννης Ζιάκας

Μόλις έχει τελειώσει η ταινία που παρακολουθούσα. Ούτε που θυμάμαι ποια ταινία ήταν αυτή. Το κινητό ενός αστυνομικού συντάκτη δεν είναι ποτέ στο αθόρυβο. Χτυπάει. Έρχεται η πρώτη ενημέρωση από την Πυροσβεστική. Οι πρώτες πληροφορίες είναι κάπως συγκεχυμένες. Το μυαλό αρνείται αρχικά να δει την τραγωδία που θα αποκαλυφθεί σε λίγο. Δεν περνάνε όμως πολλά λεπτά και την βλέπει. Έρχονται οι πρώτες εικόνες. Άνθρωποι που έχουν βγει από το τρένο μιλάνε στις κάμερες. Δεν έχουν βγει όλοι όμως. Τα σωστικά συνεργεία αρχίζουν και μετράνε. Και συνεχίζουν να μετράνε. Και είναι σαν να μην σταματάνε να μετράνε.

Και ξαφνικά καταλαβαίνεις ότι δεν ξέρεις τίποτα. Ό,τι είχες δεδομένο, δεν είναι πια. Σκέφτεσαι εκείνες τις φορές που σε έπιανε ταχυκαρδία στην απογείωση του αεροπλάνου. Τώρα τι να σκεφτείς; Ότι μπορεί να πεθάνεις επειδή συγκρούστηκε το τρένο σου με ένα άλλο τρένο που είναι στην ίδια γραμμή; Παθαίνεις πανικό. Αυτό δεν το είχες σκεφτεί ποτέ. Δεν ήσουν υποχρεωμένος να το σκεφτείς. Αυτή η χώρα σε υποχρέωσε.

Κατερίνα Καραβία

«Τι έγινε;» Ξύπνησα με δεκάδες μηνύματα στο κινητό μου. «Δυστύχημα, Τέμπη, νεκροί» ήταν πάρα πολλά, όπως και οι ειδήσεις. Έτρεξα νωρίτερα για το γραφείο, είχα βάρδια, επικρατούσε πανικός. Μούδιασμα και κενό. Εννιά ώρες δεν σηκώσαμε κεφάλι, βαριά ατμόσφαιρα, δεν προλαβαίναμε τα έκτακτα, τις πληροφορίες, τις εικόνες. Όλα ήταν άσχημα, ασήκωτα, αλλά συνηθισμένοι στην δημοσιογραφική φρενίτιδα είχαμε μπει στον αυτόματο. Ο κόσμος έπρεπε να ενημερωθεί. Ενημερώθηκε ποτέ στα αλήθεια ο κόσμος;

Το μούδιασμα, κράτησε για ημέρες: τα ερωτήματα, οι αιτίες, οι ευθύνες και \τελικά η απόλυτη σιωπή ύστερα από το ενδεδειγμένο 10μερο που κρατά μια μεγάλη είδηση. Όλα ξεχνιούνται. Ευτυχώς το πάλεψαν, οι συγγενείς, κάποιοι δημοσιογράφοι, κάποιες φωνές.

Τα ξημερώματα της 28ης Φεβρουαρίου για πολλούς γκρεμίστηκαν οι τελευταίες εναπομείναντες ψευδαισθήσεις. Η ψευδαίσθηση της ασφάλειας που μερικές φορές έχουμε και που με περίσσια τέχνη καλλιεργούσε η κυβέρνηση από την εκλογή της. Και η ψευδαίσθηση ότι το κράτος λειτουργεί και όχι ότι είναι ένα τέρας που δουλεύει καλά μόνο για τους από πάνω.

Το από τύχη ζούμε είναι ίσως το πιο καίριο σύνθημα εκείνων των ημερών, καθώς η σύγκρουση δυο τρένων αποκάλυψε το ξεχαρβάλωμα και το πάρτυ δεκαετιών πάνω στον δημόσιο μεταφορέα, τα χρήματα που φαγώθηκαν, την ιδιωτικοποίηση που αποτελείωσε τον σιδηρόδρομο, το συστηματικό λαθρεμπόριο, την εμπλοκή κυκλωμάτων με πολιτικούς, και άλλα τόσα που ειπώνονται και αναζητούν απαντήσεις. Και όλα αυτά πάνω στις δικές μας ζωές. Το χειρότερο; Οι άνθρωποι σε αυτή τη ρημαδοχώρα που ξέρουν ότι ζουν από τύχη και ξέρουν ότι Τέμπη θα ξαναγίνουν και θα ξαναγίνονται όσο δεν υπάρξει τιμωρία. Υπάρχει χειρότερη τραγωδία από αυτό;

Ρωμανός Κοντογιαννίδης

Εκκωφαντική σιωπή επικράτησε για κάποιες στιγμές στην παρέα μας, μία παρέα συναδέλφων, όταν ένας από εμάς μάς διάβασε το μήνυμα που μόλις είχε δεχτεί στο κινητό του: «Συγκρούστηκαν τρένα στα Τέμπη. Η μία αμαξοστοιχία επιβατική. Σίγουρα υπάρχουν νεκροί». Ήταν λίγα λεπτά πριν τα μεσάνυχτα της 28ης Φεβρουαρίου 2023 και η μία σκέψη άρχισε να διαδέχεται αστραπιαία την άλλη. Πάλι τα Τέμπη ζήτησαν φόρο αίματος; Πόσοι να είναι οι νεκροί; Αυτήν τη στιγμή κάποιες μανάδες πληροφορούνται το τραγικό γεγονός…

Ο απολογισμός τραγικός και γνωστός. Από 57 ανθρώπους έσβησε για πάντα το χαμόγελο. Οι τραυματίες 85 και δεκάδες επιβάτες θα ζουν σε όλη τους τη ζωή με το ψυχολογικό τραύμα. Δύο χρόνια μετά ολόκληρη η χώρα δεν μπορεί και δεν θέλει να ξεχάσει.

Μα είχαμε και άλλοτε δυστυχήματα και με περισσότερους νεκρούς σε μέσα μαζικής μεταφοράς. Γιατί τα Τέμπη μας έχουν σημαδέψει; Διότι πέρα από το βεβαιότατο ανθρώπινο λάθος υπάρχει σειρά ερωτημάτων που ζητούν απάντηση. Η τοποθέτηση ατόμων σε θέσεις – κλειδιά για τις ζωές άλλων ανθρώπων με ποια κριτήρια γίνεται; Αν οι εκάστοτε κυβερνώντες φρόντιζαν να είχε προμηθευτεί η χώρα μας όλα τα απαραίτητα συστήματα ασφαλείας στους σιδηροδρόμους, θα είχε συμβεί το τραγικό δυστύχημα; Η έκρηξη και η φωτιά, που πήραν και επιζώντες από τη σύγκρουση μαζί τους, για ποιο λόγο προκλήθηκαν; Έγινε αλλοίωση στον τόπο του δυστυχήματος και άρα συγκάλυψη; Έχουν δικαίωμα να γνωρίζουν τις απαντήσεις οι επιζώντες, οι συγγενείς των νεκρών, όλοι όσοι συμπάσχουμε σε μικρό ή μεγαλύτερο βαθμό μαζί τους.

Θα συνεχίσω να ζητώ τις απαντήσεις στην καθημερινότητά μου, να τις διεκδικώ σε όποια εκδήλωση γίνει με αφορμή τη μοιραία εκείνη νύχτα. Θα το κάνω έχοντας εμπιστοσύνη στην ελληνική Δικαιοσύνη, το τελευταίο οχυρό των απλών ανθρώπων σε κάθε διαφορά τους με μεγάλους και ισχυρούς. Θα συνεχίσω να πιστεύω ότι θα λάμψει η αλήθεια και ότι η εμπιστοσύνη μου δεν θα διαψευσθεί. Γιατί αν διαψευσθεί, είμαι σίγουρος ότι θα το νιώσω. Θα το νιώσουμε όλοι μας. Και τότε μαζί με τους 57 αυτούς ταξιδιώτες, τα 57 παιδιά και συνάνθρώπους μας, θύμα, το μεγαλύτερο, θα αποτελέσει ολόκληρη η χώρα.

Κυριάκος Μελλίδης

Μπορεί άραγε να διαγραφεί ποτέ από τη μνήμη μια στιγμή όπως αυτή που μαθαίνεις για μια πολύνεκρη τραγωδία, ειδικά όταν έχει τόσα σημεία ταύτισης με εσένα τον ίδιο; Η απάντηση ίσως και να είναι «ναι», αναλόγως σε ποια πλευρά της ιστορίας (και της Ιστορίας) βρίσκεσαι. Εγώ, εσύ που διαβάζεις και οποιοσδήποτε άλλος σκεπτόμενος πολίτης της χώρας, σε σχέση με έναν υπουργό ας πούμε της κυβέρνησης και ένα «κομματόσκυλο» που στηρίζει τα λεγόμενά του, ανεξαρτήτως του περιεχομένου τους, δεν έχουμε την ίδια επιθυμία σήμερα να θυμόμαστε τι συνέβη το βράδυ της 28ης Φεβρουαρίου του 2023.

Όταν η πρώτη ανάμνηση των παιδικών σου χρόνων είναι οι χιλιάδες αθώοι άνθρωποι που έχασαν μες σε μια στιγμή (ή και δυο, τρεις, τέσσερις στιγμές) τη ζωή τους στους Δίδυμους Πύργους το 2001 και έχεις δει τα επόμενα 20+ χρόνια, εκατομμύρια κόσμου να σκοτώνεται παγκοσμίως από πολέμους, τρομοκρατικά χτυπήματα, αυτοκτονίες εν μέσω κρίσης, αεροπορικά, ναυτικά, σιδηροδρομικά δυστυχήματα και ο θάνατος έχει γίνει πια συνήθεια στην ίδια σου την εργασία, μπορείς ακόμη να σοκάρεσαι μαθαίνοντας ότι έφυγαν τόσο άδικα από τη ζωή 57 συνάνθρωποί σου λίγα χιλιόμετρα μακριά σου; Η απάντηση έχει δοθεί στην πρώτη παράγραφο.

Πέντε μήνες είχαν περάσει εκείνον τον Φλεβάρη από την τελευταία φορά που μπήκα στο Intercity για Θεσσαλονίκη, πάντα κάπου μεταξύ δεύτερου και τρίτου βαγονιού για να κάθομαι στο κυλικείο την περισσότερη ώρα και να γράφω στο λάπτοπ. Γίνεται να μην είναι το πρώτο πράγμα που θα σκεφτείς, μόλις μάθεις για τη σύγκρουση, το ότι θα μπορούσα να είμαι εγώ εκεί; Από το 2012 που έχω φύγει από το νησί, πόσες και πόσες φορές μου έχει πει ο πατέρας μου «πάρε τρένο καλύτερα για Θεσσαλονίκη, είναι το πιο ασφαλές μέσο». Πόσοι άραγε από τους γονείς που σήμερα δίνουν τη μάχη της ζωής τους για τη δικαίωση των νεκρών παιδιών τους, δεν τους είχαν πει το ίδιο ακριβώς πράγμα;

Τρεις μέρες μετά την δολοφονία αυτών των 57 ψυχών ήρθε η μητέρα μου στην Αθήνα. Τη βλέπω δυο φορές τον χρόνο, λόγω απόστασης με την Λήμνο. Όταν δεν ήμουν στη δουλειά να γράφω για όλα όσα τραγικά εκτυλίσσονταν, ήμουν μαζί της στο σπίτι μπροστά από την τηλεόραση, που έδειχνε μάνες να σπαράζουν, τα πρόσωπα των νεκρών, την αγωνία των συγγενών να μάθουν για τους δικούς τους ανθρώπους που βρίσκονταν μέσα στο τρένο και αγνοούνταν. Πώς να ξεχάσω τη μαμά μου που έκλαιγε, πώς να ξεχάσω εμένα βουρκωμένο για ώρες; Δεν υπάρχουν άλλα λόγια για το πώς ένιωσα εκείνες τις μέρες. Λόγια υπάρχουν αμέτρητα για το πώς ένιωσα τα επόμενα δυο χρόνια και τι υπάρχει μέσα μου σήμερα για όλα όσα μαθαίνουμε και θα μάθουμε ακόμη. Προσεχώς η συνέχεια…

Έλενα Μητσάλη

Το βράδυ της σιδηροδρομικής τραγωδίας τη θυμάμαι σαν χθες! Εκείνο τα βράδυ είχα γυρίσει στο σπίτι λίγο πριν τις 00:00 και «σαν να μου έλεγε κάτι» άνοιξα την τηλεόραση όπου λίγο αργότερα βγήκε έκτακτο δελτίο στο OPEN πως υπάρχει ένα ατύχημα στη Λάρισα.

Κατευθείαν έστειλα σε μια φίλη μου από τη Λάρισα να μου πει αν ξέρει κάτι, με την ίδια να μου απαντάει «Συγκρούστηκαν τρένα και έχει πολλούς τραυματίες». Μείναμε ξύπνιοι μέχρι τις 5 το πρωί παρακολουθώντας τις εξελίξεις σοκαρισμένοι και μουδιασμένοι. Το πρωί πήγα στη δουλεία και το τοπίο είχε γίνει λίγο πιο ξεκάθαρο με τις πληροφορίες να αναφέρουν πια και για νεκρούς, με τις ειδήσεις να βγαίνουν μια μια για το τι τελικά συνέβη, με όλη τη χώρα ξαφνικά να σιωπά και να παρακολουθεί τις εξελίξεις. Πέρασαν δύο χρόνια από τότε και κάθε φορά που ακούω τη λέξη Τέμπη μου έρχονται στο μυαλό όλα τα παιδιά που χάθηκαν τόσα άδικα σε αυτήν την τραγωδία…με μια φωνή μέσα μου να μου λέει: «Θα μπορούσε να ήταν ο καθένας μας σε αυτό το τρένο, δεν πρέπει να φθαρεί και να ξεχαστεί το θέμα στο πέρασμα του χρόνου». 

Μάγδα Μπακούση

Αγωνία, τρόμος, ταύτιση, θλίψη, οργή. Εκείνη τη νύχτα νομίζω πως ένιωσα όλα αυτά τα συναισθήματα μαζί. Και σίγουρα όχι μόνο εγώ.

Θυμάμαι πως είχα 1-2 μέρες που είχα επιστρέψει από ένα σύντομο ταξίδι στο εξωτερικό και ήταν ώρα χαλάρωσης, λίγο πριν τον ύπνο, αφού νωρίς το πρωί έπρεπε να πάω στο γραφείο. Εκεί που καθόμουν όμως, με ωραίες αναμνήσεις από τη Βουδαπέστη και μισοκοιμισμένη, άρχισαν τα μηνύματα και τα πρώτα έκτακτα στα sites και την τηλεόραση. Μούδιασμα. Το πρώτο συναίσθημα ήταν η ενοχή. Ενοχή που εγώ μόλις είχα επιστρέψει. Που είχα πει στη μητέρα μου «μαμά, γύρισα» και τόσοι άλλοι άνθρωποι δεν πρόλαβαν...

Σύντομα ήρθε η αγωνία, «τι έγινε;», «πόσοι πέθαναν;», «τώρα τι;», «πώς θα τους βρουν μες τη νύχτα;». Σιγά σιγά ακολούθησαν όλα τα αρνητικά συναισθήματα.

Δύο χρόνια μετά, παραμένουν όλα. Δύο χρόνια μετά αγωνιούμε για απαντήσεις, τρομάζουμε κάθε φορά που μπαίνουμε σε τρένο, ταυτιζόμαστε με τον αγώνα των οικογενειών για τους ανθρώπους τους, θλιβόμαστε που δεν πρόλαβαν να ζήσουν τη ζωή τους και είμαστε οργισμένοι. Είμαστε πολύ οργισμένοι που κάποιοι «μπάζωσαν» την αλήθεια.

Θέλουμε οξυγόνο.

Γρηγόρης Ραχωβίτσας

Ηταν μια κλασσική-τυπική ημέρα στη δουλειά, με την ειδησεογραφία της εποχής. Και στο Μέσο που εργαζόμουν ετοιμαζόμασταν για το πλάνο της επόμενης ημέρας όταν κάποια στιγμή μαθαίνουμε για ένα σιδηροδρομικό ατύχημα στα Τέμπη. Οι πληροφορίες το μοιραίο βράδυ ήταν συγκεχυμένες και κανείς δεν μπορούσε να αντιληφθεί τι ακριβώς είχε συμβεί…

Ώρα με την ώρα όμως έφταναν περισσότερες πληροφορίες. Και αυτά που ακούγαμε μόνο καλά δεν ήταν… Στο άκουσμα και μόνο των όσων κατέγραφαν συνάδελφοι που βρίσκονταν εκεί, ένας κόμπος έσφιξε το στομάχι. Λίγο αργότερα θα μας έφταναν και οι πρώτες εικόνες από το σημείο της τραγωδίας. Παντού «μύριζες» τον θάνατο… Εκείνη τη νύχτα δεν κοιμήθηκε κανείς. Πώς να κοιμηθείς άλλωστε… Και δεν ήταν ο επαγγελματισμός που λειτούργησε εκείνη τη στιγμή για όλους εμάς. Αλλά περισσότερο η αγωνία να μάθεις αν έζησαν άνθρωποι από το «μαργαριτάρι» φωτιάς που ξέσπασε. Αν υπήρξαν επιβάτες που κατάφεραν να βγουν σώοι από την αμαξοστοιχία. Και πώς να κοιμηθείς άλλωστε όταν αντιλαμβάνεσαι τα ξημερώματα της επόμενης ημέρας πως έχεις μπροστά σου μια μεγάλη τραγωδία.

Είμαι σίγουρος πως πολλοί ένοιωσαν αυτό το πλάκωμα στο στήθος. Σε αυτή την τραγωδία 57 ψυχές «έμειναν» εκεί και όλοι εμείς «εγκλωβισμένοι» χωρίς οξυγόνο, πλακωμένοι από λιωμένες λαμαρίνες και από μπαζώματα αναζητούσαμε την άκρη του νήματος…

Το οξυγόνο που έλειπε τότε, είναι παράγων ζωοποιός και «έθρεψε» και την μεγάλη πυρκαγιά που ξέσπασε. Στο χέρι μας όμως να οξυγονώσουμε τις νέες γενιές για να ζήσουν σε μια καλύτερη Ελλάδα…

Γιώργος Φακής

Μούδιασμα και δάκρυα λίγα μέτρα από το σημείο της τραγωδίας

Για μένα τα Τέμπη πάντα ήταν ένα ξεχωριστό μέρος. Με την κακή έννοια. Λόγω καταγωγής και επαγγελματικών υποχρεώσεων περνούσα από το σημείο που έγινε το δυστύχημα το 2003, με θύματα μαθητές από την Ημαθία, αλλά και από το μνημείο για τους αδικοχαμένους οπαδούς του ΠΑΟΚ. Έκανα την ίδια διαδρομή τουλάχιστον δύο φορές την εβδομάδα και πάντα ένιωθα το ίδιο ρίγος μέσα μου.

Το βράδυ της 28ης Φεβρουαρίου 2023 θα ήθελα να μην είχε έρθει ποτέ. Θυμάμαι να έχω ξυπνήσει γύρω στις 4 τα ξημερώματα της επόμενης μέρας (1 Μαρτίου) και να βλέπω στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης όλα όσα έγιναν. Αμέσως ξεκίνησα από Θεσσαλονίκη και πήγα στο σημείο.

Ανατριχίλα, δάκρυα, μούδιασμα. Ένα τεράστιο σοκ. Είναι από τις στιγμές που όσες λέξεις και αν χρησιμοποιήσεις, δεν θα καταφέρεις ποτέ να περιγράψεις αυτό που ένιωσες. Παράλληλα, είχα έντονο φόβο μέσα μου. Έβλεπα τους γερανούς να σηκώνουν τα βαγόνια και έτρεμα. Η καρδιά μου χτυπούσε πολύ δυνατά και προσπαθούσα να συνειδητοποιήσω τι συνέβαινε. Ήταν από τις (λίγες) φορές που λέμε ότι από την έντονη θλίψη δεν σε βαστάνε τα πόδια σου.

Διαβάστε ακόμη

«Ήρθαμε για να μείνουμε»: Αμετακίνητοι οι αγρότες – Συντονίζουν τις επόμενες κινήσεις, αποφασισμένοι για μπλόκα μέχρι τις γιορτές

«Μου χαμογέλασε και έκλεισε τα μάτια»: Ραγίζει καρδιές ο πατέρας του 2χρονου που πέθανε μετά την επίθεση σκύλου

«Δεν υπάρχει καλύτερος από αυτόν»: Το τηλεφώνημα του Ρονάλντο που ενθουσίασε τον Τραμπ

Μουντιάλ 2026: Ανακοινώθηκε το αναλυτικό πρόγραμμα των ομίλων - Οι μέρες και οι ώρες των αγώνων