Η περιουσία του Γλύξμπουργκ: Τα κοντέινερ με την αμύθητη περιουσία που εξαφανίστηκαν από το Τατόι και η μακροχρόνια σύγκρουση

Τον επίλογο σε μια ταραχώδη όσο και ιστορική εποχή βάζει ο θάνατος του τέως βασιλιά Κωνσταντίνου, ωστόσο επαναφέρει στην επικαιρότητα για άλλη μια φορά το εξίσου ταραχώδες όσο και ακανθώδες ζήτημα της λεγόμενης βασιλικής περιουσίας. Γιατί μπορεί το πολιτειακό να λύθηκε μια για πάντα μετά το δημοψήφισμα του 1974, ωστόσο ο οικονομικός «πόλεμος» κράτησε για αρκετά χρόνια μετά, με τις τελευταίες πράξεις να γράφονται στα διεθνή δικαστήρια.

Το τέλος της μακροχρόνιας σύγκρουσης με το ελληνικό δημόσιο, η οποία ξεκίνησε από την εποχή της Χούντας μπήκε το 2002 με τελεσίδικη απόφαση του Ευρωπαϊκού δικαστηρίου.

Το χρονικό της «μάχης» για την περιουσία

Ο τέως βασιλιάς αν και εγκατέλειψε την χώρα τον Δεκέμβριο του 1967 συνέχισε να λαμβάνει την βασιλική χορηγία από την Χούντα μέχρι το 1973. Ήδη όμως το 1970 είχε πουλήσει μια μεγάλη αγροτική έκταση στο Τατόι, έναντι πέντε εκατομμυρίων δολαρίων.

Το 1992 η κυβέρνηση της ΝΔ συνάπτει συμφωνία με τον τέως βασιλιά, με την οποία εκχωρείται το μεγαλύτερο μέρος της λεγόμενης «βασιλικής ακίνητης περιουσίας» σε ένα μη κερδοσκοπικό ίδρυμα με αντάλλαγμα εκείνος να πάρει τα πρώην ανάκτορα του Τατοΐου μαζί με τα αντικείμενα ανεκτίμητης αξίας που υπήρχαν εκεί.

Νταλίκες με Κοντέινερ μεταφέρουν τη λεγόμενη κινητή βασιλική περιουσία, ανεκτίμητης αξίας από τα παλαιά ανάκτορα του Τατοϊου στο λιμάνι του Πειραιά και από εκεί στην Αγγλία. Σύμφωνα με δημοσιεύματα της εποχής ανάμεσα τους υπήρχαν κλασικές και βυζαντινές αρχαιότητες. Είχε προηγηθεί μια «ύποπτη» διάρρηξη μέσα από τα Κοντέινερς, που ποτέ κανείς δεν μπόρεσε να δώσει μια λογική εξήγηση.

Ο Ανδρέας Παπανδρέου ακύρωσε τη συμφωνία Κωνσταντίνου-κυβέρνησης ΝΔ

Με την άνοδο στην εξουσία της κυβέρνησης του Ανδρέα Παπανδρέου η συμφωνία του Κωνσταντίνου με την κυβέρνηση Μητσοτάκη ακυρώνεται και με νέο νόμο, αφαιρείται η ελληνική ιθαγένεια από τον Κωνσταντίνο και την οικογένειά του, ενώ η λεγόμενη βασιλική περιουσία περνά στην κατοχή του ελληνικού δημοσίου, με την αιτιολογία ότι είχε ήδη απαλλοτριωθεί από την Χούντα.

Προσφυγή κατά του ελληνικού κράτους

Ο Γλύξμπουργκ προσφεύγει στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή Δικαιωμάτων του Ανθρώπου στο Στρασβούργο κατά του ελληνικού κράτους. Το 1988 το δικαστήριο αποδέχεται μόνο το περιουσιακό σκέλος της προσφυγής και παραπέμπει την υπόθεση σε νέο τμήμα. Οι διαφορές αφορούσαν το Μον Ρεπό στην Κέρκυρα, το Κτήμα Τατοΐου, και το κτήμα Πολυδενδρίου στην Αγιά Λάρισας.

Ένας από τους νομικούς που εκπροσώπησαν την χώρα στο Στρασβούργο για λογαριασμό του δημοσίου ήταν ο Μιχάλης Σταθόπουλος ο οποίος δήλωσε στο Open: «Παρουσιάσαμε πρώτον, ότι δεν πλήρωνε ποτέ φόρο, φόρο κληρονομιάς και λοιπά. Δεύτερον, όλα τα έξοδα για την περιουσία αυτή επισκευές και λοιπά καταβάλλονταν από το ελληνικό δημόσιο και με πολλά άλλα επιχειρήματα μειώσαμε σε ένα πολύ μικρό από το αιτούμενο».

Η απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου

Το 2002 το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου επιδίκασε υπέρ του τέως βασιλιά 13,7 εκατομμύρια ευρώ, σημαντικά μικρότερο ποσό από τα 161 εκατομμύρια που διεκδικούσε ο Κωνσταντίνος. Το Ελληνικό Κράτος κατέβαλε αυτό το ποσό από τον προϋπολογισμό «φυσικών καταστροφών» το 2003.

Ο τέως δημιούργησε το Ίδρυμα «Άννα – Μαρία» για να διαθέσει την αποζημίωση σε φιλανθρωπικούς σκοπούς, αλλά η δραστηριότητά του παραμένει άγνωστη. Με την λήξη της δικαστικής διαμάχης ο Κωνσταντίνος άρχισε να επισκέπτεται συχνότερα την Ελλάδα για να μείνει τελικά μόνιμα εδώ.