Είδαμε την Αρβανιτάκη και τον Φραγκούλη στο Παλλας - Ένα δέσιμο σπάνιο και αυθεντικό

Ο χειμώνας αγκάλιαζε την Αθήνα με την ψυχρή του ανάσα, καθώς ο παγωμένος αέρας σάρωνε τους δρόμους της. Όμως, μέσα στο κατάμεστο Θέατρο Παλλάς, η ατμόσφαιρα έβραζε από προσμονή, μια ένταση που παλλόταν και φούντωνε σε κάθε γωνιά της αίθουσας. Όσο περνούσε η ώρα, οι ψίθυροι έσβηναν, τα βλέμματα καθηλώνονταν στη σκηνή και η στιγμή που όλοι περίμεναν έμοιαζε να πλησιάζει με σχεδόν τελετουργική ιερότητα. Η Ελευθερία Αρβανιτάκη και ο Μάριος Φραγκούλης, οι οποίοι ενώνουν τις φωνές τους για πρώτη φορά, έκαναν την είσοδό τους, ενώ οι νότες της μπάντας και οι ενορχηστρώσεις των Νίκου Μέρμηγκα και Θωμά Κοντογεώργη άρχισαν να υφαίνουν το μουσικό ταξίδι. 

Η βραδιά ξεκίνησε με το τραγούδι «Με την Πλάτη» της Ευανθίας Ρεμπούτσικα. Το θέατρο βυθίστηκε σ' ένα απαλό, χρυσαφένιο φως, καθώς οι πρώτες νότες κύλησαν σαν ψίθυρος στον αέρα. Η Ελευθερία Αρβανιτάκη, ντυμένη σε αποχρώσεις που έπαιζαν με το φως, εμφανίστηκε με την αέρινη χάρη που τη χαρακτηρίζει. Η φωνή της, τρυφερή και μελωδική, απλώθηκε σαν μουσικό χάδι στον χώρο, ενώ ο Μάριος Φραγκούλης, με τη θεατρικότητα και τη φωνητική του δύναμη, προσέδωσε μια δραματικότητα στη στιγμή. Οι φωνές τους ενώθηκαν με τρόπο σχεδόν μυσταγωγικό, σε μια συνεργασία που έδινε την αίσθηση πως υπήρχε ανέκαθεν, απλώς ανέμενε την κατάλληλη στιγμή για να παρουσιαστεί.

«Καλησπέρα, ελπίζουμε τις επόμενες ώρες να σας κρατήσουμε μια όμορφη συντροφιά» είπε η Αρβανιτάκη με ζεστασιά, σηματοδοτώντας την έναρξη μιας παράστασης που δεν ήταν απλώς μια μουσική σύμπραξη, αλλά ένας διάλογος ψυχής, ένα συναίσθημα που αντηχούσε βαθιά μέσα στο κοινό.

Ένα πρόγραμμα γεμάτο λάμψη 

Η επιμέλεια του προγράμματος από τη Λήδα Ρουμάνη εξασφάλισε μια δυναμική ροή, κρατώντας το κοινό σε εγρήγορση. Από το συγκινητικό «Εφυγες νωρίς» μέχρι τον «Τρελό ποταμό» και το ατμοσφαιρικό «Κι εγώ που έλεγα», οι ερμηνείες κρατούσαν το ενδιαφέρον των θεατών. Ο «Μικρός Πρίγκιπας» από τον Μάριο Φραγκούλη απέκτησε μια αέρινη, σχεδόν ονειρική νοσταλγία, σαν ένα ταξίδι πίσω στον χρόνο, όπου η αθωότητα και η σοφία συνυπήρχαν σε απόλυτη αρμονία. Στη «Ζωή Κλεμμένη», οι δυο τους ένωσαν ξανά τις φωνές τους, δημιουργώντας ένα ντουέτο που καθήλωνε, σαν δύο μαγνητικά ρεύματα που συναντήθηκαν για να γεννήσουν μια τρυφερή στιγμή.

Μια από τις πιο ιδιαίτερες στιγμές ήταν το «Hijo de la Luna». «Το κάνω πάντα λάθος όταν το λέω» είπε, μ' ένα παιχνιδιάρικο χαμόγελο, η Αρβανιτάκη, πριν η φωνή της πλημμυρίσει τον χώρο, ταξιδεύοντας το κοινό πέρα από τα σύνορα. Η φωνή της ξεπερνά κάθε όριο, αρνούμενη να περιοριστεί σε στεγανά ή να προσαρμοστεί σε προκαθορισμένα πλαίσια. Κάθε ερμηνεία της είναι ένα μοναδικό ταξίδι που γεφυρώνει το παρελθόν με το παρόν, το διαχρονικό με το μοντέρνο, την ελληνική μουσική παράδοση με τον παγκόσμιο ήχο. Με μια πορεία γεμάτη επιτυχημένα άλμπουμ, αμέτρητες συναυλίες, πολυάριθμους χρυσούς και πλατινένιους δίσκους, αλλά και διεθνή καταξίωση που την καθιερώνει στο παγκόσμιο μουσικό στερέωμα, συνεχίζει αδιάκοπα να μαγεύει και να εμπνέει.

Ο Φραγκούλης, από την άλλη, έδωσε μία από τις πιο φορτισμένες ερμηνείες της βραδιάς με τον «Προσκυνητή» του Αλκίνοου Ιωαννίδη, ενώ στο εμβληματικό «Caruso», η σκηνή μεταμορφώθηκε σ’ έναν καμβά γεμάτο πάθος και δραματική ένταση. Το «Μη φεύγεις», το «Σαν βροχή» και το «Μέτρησα» ανέδειξαν την εσωτερικότητα της Αρβανιτάκη, ενώ ο «Χάρτινος Ήλιος» γέμισε τη σκηνή με δυναμισμό. Κλείνοντας το πρώτο μέρος, το «Ne me quitte pas» του Jacques Brel και το «Θέλω να σε δω» συνδέθηκαν σ' έναν μουσικό διάλογο, που προκάλεσε καταιγισμό χειροκροτημάτων. 

Ένα δεύτερο μέρος γεμάτο θάλασσα και έρωτα

Μετά το σύντομο διάλειμμα, οι δύο καλλιτέχνες μάς παρέσυραν σ' ένα μουσικό ταξίδι γεμάτο εικόνες καλοκαιριού. Ο Φραγκούλης ερμήνευσε το «Θάλασσα πλατιά» και το «Πέρα από τη θάλασσα», ενώ η Αρβανιτάκη είπε το «Μια θάλασσα μικρή» και το «Μοιάζεις κι εσύ σαν θάλασσα». Οι φωνές τους συναντήθηκαν σαν κύματα που σμίγουν στην ακτή, δημιουργώντας μια ατμόσφαιρα γεμάτη από αγάπη και όνειρα. Στη συνέχεια, ακούστηκαν τα τραγούδια «Κι αν σε θέλω», «Τον έρωτα ρωτάω» και «Δε μιλώ για μια νύχτα εγώ». Οι φωτισμοί, από διακριτικοί έως εκτυφλωτικοί, έδιναν ξεχωριστή ταυτότητα σε κάθε στιγμή του προγράμματος. Απαλές μπλε αποχρώσεις τύλιγαν τη σκηνή σε μια θαλασσινή αύρα, προκαλώντας αίσθηση απεραντοσύνης και νοσταλγίας. Στις πιο έντονες και ερωτικές στιγμές, τα παιχνιδίσματα των σκιών και οι χρυσοκόκκινες ανταύγειες πρόσθεταν βάθος και δυναμισμό, μετατρέποντας τη μουσική σε μια ζωντανή εικόνα που πάλλονταν με συναίσθημα.

Η Ελευθερία Αρβανιτάκη φέρει μέσα της ένα σπάνιο χάρισμα, μια αρετή που λίγες τραγουδίστριες της χώρας έχουν την τύχη να κατέχουν σε τόσο πλήρη και έντονη μορφή: την απόλυτη αυθεντικότητα. Κάθε στιγμή πάνω στη σκηνή, από την πρώτη της κίνηση μέχρι την τελευταία νότα που βγαίνει από το στόμα της, αποκαλύπτει μια αλήθεια που δεν χρειάζεται στολίσματα ή επιτήδευση. Με το μικρόφωνο στο ένα χέρι και το ντέφι στο άλλο, δεν τραγουδά απλά – αναστατώνει τον αέρα, δημιουργεί μαγεία, παρασύρει τους πάντες. Και αυτό φάνηκε όταν ερμήνευσε το τραγούδι «Τα κορμιά και τα μαχαίρια» μαζί με τους άντρες της ορχήστρας, σε μία πολύ ωραία διασκευή. 

Η κορύφωση της βραδιάς ήρθε μ' ένα φινάλε που έμοιαζε με ηχητική έκρηξη συναισθημάτων. Ο συνδυασμός του «Bohemian Rhapsody» με «Τον εαυτό μου παιδί» υπήρξε μια στιγμή αδιαμφισβήτητου καλλιτεχνικού μεγαλείου, με τον Μάριο Φραγκούλη να γεφυρώνει δύο κόσμους, παντρεύοντας το λυρισμό με τη ροκ αισθητική. Αμέσως μετά, το «Να με θυμάσαι και να μ’ αγαπάς» ήρθε σαν μια τρυφερή αποχαιρετιστήρια νότα, προετοιμάζοντας το κοινό για τη δυναμική απογείωση του «Δυνατά Δυνατά». Το θέατρο πάλλονταν από το πάθος, το χειροκρότημα μετατράπηκε σε ρυθμικό παλμό, και οι δύο καλλιτέχνες, με χαμόγελα συγκίνησης, εισέπραξαν την αγάπη του κοινού. 

Η παράσταση συνεχίζεται…

Με την τεράστια ανταπόκριση του κόσμου, προστέθηκαν επιπλέον παραστάσεις στις 17 και 18 Μαρτίου στο Θέατρο Παλλάς, ενώ στις 12 και 13 Μαρτίου, η Ελευθερία Αρβανιτάκη και ο Μάριος Φραγκούλης θα βρίσκονται στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης. Μια συναυλία που απέδειξε πως όταν η μουσική συναντά το πάθος, η τέχνη δεν μένει απλώς στη στιγμή, αλλά γίνεται μνήμη ανεξίτηλη.

Διαβάστε ακόμη

Μητσοτάκης στο υπουργικό: «Θέλω χειροπιαστά αποτελέσματα - Σύνθημά μας: Πιο γρήγορα, πιο τολμηρά»

Νέα τηλεδιάσκεψη για την Ουκρανία υπό τον Στάρμερ - Ποιοι θα συμμετέχουν

Έλον Μασκ: Μέχρι το 2031 ο πρώτος άνθρωπος στον Άρη - Πρώτη δοκιμαστική αποστολή το 2026

Ευτυχία Φαναριώτη: «Έχασα 50 κιλά – Δεν θέλω να ξαναγυρίσω στο παρελθόν»