Οι IDLES στην Αθήνα: Αγκαλιάζουν τον πόνο, ουρλιάζουν την αγάπη

Αυτό το καλοκαίρι, οι IDLES έρχονται για να τραγουδήσουν όλα αυτά που μας ενώνουν. Τη θλίψη, τον θυμό, τη χαρά, την ελπίδα. Χωρίς μάσκες. Χωρίς φίλτρα. Με καρδιά.

🕛 χρόνος ανάγνωσης: 8 λεπτά ┋

Ξεκίνησαν στο Μπρίστολ, μέσα σε υπόγεια που έσταζαν ιδρώτα και μπύρα. Έπαιζαν χωρίς να ξέρουν αν θα τους ακούσει κανείς. Δεν τους ενδιέφερε η φήμη. Αυτό που ζητούσαν ήταν διέξοδος, αγάπη, αλήθεια. Σήμερα, οι IDLES γεμίζουν στάδια. Οχι επειδή έγιναν εμπορικοί, αλλά επειδή δεν έπαψαν ποτέ να είναι ειλικρινείς. Επειδή η μουσική τους χτυπά κατευθείαν στο νεύρο, όχι στο περιτύλιγμα.

Ο τραγουδιστής Joe Talbot και ο μπασίστας Adam Devonshire γνωρίστηκαν ως φοιτητές. Δυο νέοι με κοινές ανησυχίες. Βραδιές γεμάτες μουσική, συζητήσεις για τη ζωή και την απώλεια. Με την προσθήκη των Mark Bowen, Jon Beavis και Lee Kiernan, οι IDLES έγιναν οικογένεια, στηρίζοντας ο ένας τον άλλον.

Ό,τι και να έχεις δει στο YouTube, όσα live sessions κι αν έχεις αναλύσει frame-by-frame, δεν σε έχει προετοιμάσει τίποτα για την εμπειρία ενός live τους. Είναι κάτι ανάμεσα σε συναισθηματική έκρηξη και φυσική κατάρρευση, ένα ωμό και άμεσο βίωμα που σε αποκόπτει εντελώς απ’ την πραγματικότητα. Κάθεσαι κάτω και με το πρώτο «GO!» του Joe Talbot σηκώνεσαι σαν κύμα, με την μπάντα να σε σπρώχνει σ' ένα mosh pit από ενσυναίσθηση, πολιτική, οργή και αγάπη.

Ο Talbot δεν τραγουδά μόνο, αλλά μιλά, εξομολογείται, ξεγυμνώνεται. Μοιράζεται ανοιχτά τις μάχες του με τον εθισμό, την απώλεια και τις προσωπικές του ήττες και σε βρίσκει ακριβώς εκεί που κρύβεσαι, στο δικό σου τραύμα. Και μέσα σε crowd surfing και ουρλιαχτά, πιάνεις τον εαυτό σου να δακρύζει. Γιατί ναι, είναι τόσο αληθινοί. Στις 18 Ιουνίου, στην Πλατεία Νερού, η σκηνή θα γεμίσει με ηλεκτρισμό, αποδοχή και τρυφερότητα. Μια βραδιά που δεν ανήκει μόνο στους φαν του post-punk, αλλά σε κάθε άνθρωπο που κοιτά το σήμερα κατάματα και δεν φοβάται να ονειρευτεί το αύριο.

Το πρώτο τους άλμπουμ «Brutalism»

Το 2017, κυκλοφόρησαν το πρώτο τους άλμπουμ, με τίτλο «Brutalism». Ήταν ωμό, γεμάτο ένταση και κυνισμό. Έναν χρόνο αργότερα ήρθε το «Joy as an Act of Resistance». Ήταν πιο προσωπικό, πιο ζεστό, γεμάτο ιστορίες για τη φιλία, την οικογένεια, τη διαφορετικότητα. Το τραγούδι «Danny Nedelko» έγινε ύμνος κατά του ρατσισμού.

Όπως έχει εξομολογηθεί ο Joe Talbot στον Guardian, «δεν μας νοιάζει να κάνουμε δηλώσεις για κόμματα ή για πολιτικούς. Αλλά όλα όσα ζούμε είναι πολιτικά. Το πώς μεγαλώνουμε, το πώς αγαπάμε, το πώς μας αντιμετωπίζει η κοινωνία. Αν γράφεις αλήθεια για τη ζωή σου, γράφεις πολιτικά. Ακόμα κι όταν μιλάς για αγάπη ή για θλίψη».

Με το «Ultra Mono» το 2020, οι IDLES κατέκτησαν τα charts. Ήταν θορυβώδες, επιθετικό, με στίχους που μιλούσαν για την πίεση, την τοξική αρρενωπότητα, τη φτώχεια. Ήταν ένας δίσκος γεμάτος ένταση, σαν ένας καθρέφτης των εσωτερικών συγκρούσεων που ζούσαν τα μέλη της μπάντας.

Το 2021, το «Crawler» έφερε μια πιο εσωστρεφή πλευρά. Εκεί, ο Joe Talbot μίλησε πιο καθαρά για τις εξαρτήσεις, την κατάθλιψη, τη θλίψη που κουβαλά κανείς χωρίς να τη δείχνει. Τα τραγούδια έμοιαζαν με εξομολόγηση. Μια προσπάθεια να ξαναβρεί κάποιος τον εαυτό του όταν όλα γύρω του μοιάζουν ρευστά.

Ένας ψίθυρος που κουβαλάει κραυγή

Ο πέμπτος δίσκος των IDLES, με τίτλο TANGK, είναι μια εξομολόγηση, ένα άνοιγμα καρδιάς χωρίς φίλτρα. Είναι η στιγμή όπου η μπάντα, γνωστή για την ακατέργαστη ενέργεια και την πολιτικά φορτισμένη οργή της, στρέφεται προς τα μέσα και μιλά με τη γλώσσα της ευαλωτότητας. Ο Joe, πιο ώριμος και πιο εκτεθειμένος από ποτέ, παραδίδει στίχους σαν προσωπικά γράμματα. Μιλά για την απώλεια της μητέρας του, την εμπειρία του με τα ναρκωτικά, τον πόνο του θανάτου, τη μοναξιά μετά τον χωρισμό.

Σε παραγωγή του θρυλικού Nigel Godrich (Radiohead), του Kenny Beats και του Mark Bowen, το άλμπουμ εξερευνά ηχητικά τοπία που απλώνονται πολύ πέρα από τα όρια του punk: soul, trip-hop, ηλεκτρονική ατμόσφαιρα και μετα-ροκ υφές χτίζουν ένα νέο ηχητικό σύμπαν, πιο τρυφερό, πιο σύνθετο, πιο ονειρικό.

Όπως λέει ο Talbot, «η αγάπη είναι ίσως η πιο επαναστατική πράξη. Δεν εννοώ μόνο τη ρομαντική αγάπη. Μιλάω για την αγάπη που δείχνεις όταν συγχωρείς, όταν κρατάς τον άλλον όρθιο, όταν διαλέγεις να μην πληγώσεις. Μου πήρε καιρό να καταλάβω πως το να είμαι ευάλωτος είναι πολύ πιο γενναίο από το να δείχνω σκληρός».

Από το «Dancer», με τον ρυθμό που σε παρασύρει σε ένα ντελίριο disco-punk έκστασης, ως το «Grace», που θυμίζει ψαλμωδία σε στιγμές εσωτερικής λύτρωσης, και το «Gratitude», όπου η λέξη ευγνωμοσύνη επαναλαμβάνεται σαν ιερή επίκληση, κάθε κομμάτι λειτουργεί σαν ένας σταθμός σ' ένα προσωπικό ταξίδι αποδοχής και αγάπης.

Μιλώντας στο ΝΜΕ, o Talbot έχει αναφέρει ότι «πέρασα χρόνια προσπαθώντας να θάψω τον εαυτό μου. Μέσα στο ποτό, στα ναρκωτικά, στην οργή. Έγραφα τραγούδια για να επιβιώσω, όχι για να ακουστώ. Όταν έχασα τη μητέρα μου, όταν έχασα το παιδί μου, κατάλαβα πως το μόνο που με κρατά ζωντανό είναι να μιλάω ανοιχτά για τον πόνο. Και να τον μετατρέπω σε κάτι χρήσιμο για κάποιον άλλον».

Τα δάκρυα του Talbot και τα floral φορέματα του Bowen

Στο Glastonbury το 2019, μετά το «Danny Nedelko», ο τραγουδιστής έπεσε στα γόνατα και έκλαψε στη σκηνή. Η γυναίκα του ανέβηκε και τον αγκάλιασε. Κι αυτή η στιγμή ήταν δύναμη στην πιο ανθρώπινη μορφή της. Αυτό κάνει τους IDLES να μην φοβούνται να δείξουν τι τους πονά, κι αυτός ο πόνος γίνεται σύνδεση. Και όσο ο Talbot βγάζει τα εσώψυχά του, ο Mark Bowen κάνει το πιο θορυβώδες fashion statement της post-punk σκηνής. Με φορέματα κάθε είδους — από λουλουδάτα μέχρι φουτουριστικά — ανεβαίνει στη σκηνή και ισοπεδώνει την έννοια του gender expression. Σε κάθε live, ένα διαφορετικό look. Ένα challenge στον καθωσπρεπισμό.

Οι IDLES και οι… i-dolls

Η πρωτοβουλία της μητέρας του ντράμερ του συγκροτήματος, Jon Beavis, αποτελεί μια από τις πιο τρυφερές ιστορίες που συνοδεύουν τη μπάντα. Με τα ίδια της τα χέρια, πλέκει μικρές φιγούρες – τις λεγόμενες «i-dolls» – που απεικονίζουν τα μέλη της μπάντας με χαρακτηριστική ακρίβεια και χιούμορ. Τα τατουάζ, τα μαλλιά, τα όργανα, τα ρούχα τους. Καθεμία φτιαγμένη με αγάπη, υπομονή και μια βαθιά αίσθηση υπερηφάνειας.

Τα έσοδα από τις πωλήσεις των i-dolls προσφέρονται εξ ολοκλήρου σε φιλανθρωπικούς οργανισμούς, όπως αυτοί που στηρίζουν άστεγους, ανθρώπους με ψυχικές ασθένειες ή γυναίκες που έχουν υποστεί κακοποίηση. Οι IDLES, άλλωστε, από την αρχή της πορείας τους έχουν δείξει ότι δεν αντιμετωπίζουν την τέχνη ως φήμη και δόξα, αλλά ως εργαλείο κοινωνικής προσφοράς.

Οι IDLES με τις… i-dolls

Οι κούκλες έχουν γίνει ανάρπαστες. Έχουν ταξιδέψει από το Μπρίστολ μέχρι τις ΗΠΑ, την Πολωνία, την Πορτογαλία, τη Σουηδία, την Ιαπωνία. Πολλοί από τους ανθρώπους που έχουν αγοράσει τις κούκλες έχουν μοιραστεί ιστορίες συγκινητικές. Κάποιοι τις χάρισαν σε φίλους που περνούσαν δύσκολες περιόδους. Άλλοι τις κράτησαν ως υπενθύμιση δύναμης, ενσυναίσθησης, ή ακόμα και ως μικρό φυλαχτό. Κάτι που να τους θυμίζει ότι δεν είναι μόνοι.

Μια συναυλία σαν γιορτή

Στην Πλατεία Νερού, το κοινό θα ζήσει μια εμπειρία γεμάτη ενέργεια, ένταση, και συναίσθημα. Οι IDLES παίζουν κάθε live σαν να είναι το τελευταίο. Το setlist θα κινείται ανάμεσα στα παλιά δυναμικά κομμάτια, όπως «Mother», «Never Fight a Man With a Perm» και «Rottweiler», και στα πιο τρυφερά του TANGK.

Πριν από αυτούς, οι Glass Beams από την Αυστραλία και οι Sprints από την Ιρλανδία θ' ανοίξουν τη βραδιά. Οι πρώτοι φέρνουν ήχους γεμάτους ψυχεδέλεια και ατμόσφαιρα, οι δεύτεροι ενέργεια και punk ένταση.

Διαβάστε ακόμη