Θοδωρής Βουτσικάκης: Το «Πρώτο μου τριαντάφυλλο» άνθισε στην ταράτσα του Λαμπέτη

Το βράδυ της Πέμπτης, 26 Σεπτεμβρίου, η ταράτσα του Θεάτρου Λαμπέτη μετατράπηκε σε σκηνή γεμάτη φως, μελωδίες και συγκίνηση. Ο Θοδωρής Βουτσικάκης παρουσίασε το νέο του άλμπουμ με τίτλο «Το πρώτο μου τριαντάφυλλο», το οποίο κυκλοφορεί από την Panik Oxygen και μας χάρισε μια βραδιά που θα θυμόμαστε για καιρό. Ο χώρος, ζεστός και φιλόξενος, έμοιαζε ν' αγκαλιάζει τους θεατές με την καλοκαιρινή τους αύρα, λίγο πριν αποχαιρετήσουμε οριστικά το θέρος.

Το κοινό, κάθε ηλικίας, είχε κατακλύσει τον χώρο. Άνθρωποι που αγαπούν το έντεχνο τραγούδι, νέοι που αναζητούν κάτι αληθινό στη μουσική τους, αλλά και θαμώνες που ακολουθούν τον Θοδωρή Βουτσικάκη στην καλλιτεχνική του πορεία. Η ατμόσφαιρα είχε κάτι γιορτινό. Ενα μείγμα ανυπομονησίας και γλυκιάς χαλάρωσης. Όταν ακούστηκαν οι πρώτες νότες, ένιωσα σαν ν' ανοίγει μπροστά μας ένα παράθυρο σε άλλους τόπους και άλλους χρόνους.

Η καλλιτεχνική επιμέλεια της βραδιάς είχε την υπογραφή της Λίνας Νικολακοπούλου. Tο πρόγραμμα κινήθηκε ανάμεσα σε αγαπημένα διαχρονικά κομμάτια και σε κανούργια του δίσκου «Το πρώτο μου τριαντάφυλλο». Άλλωστε, η συνεργασία της με τον Θοδωρή Βουτσικάκη έχει αποδείξει ότι οι δύο τους έχουν βρει έναν κοινό κώδικα επικοινωνίας, όπου ο ένας αντλεί έμπνευση από τον άλλον. Αυτό φάνηκε και στη χθεσινή εκδήλωση. Η ποίηση των στίχων της Νικολακοπούλου συναντούσε την ερμηνευτική δεξιοτεχνία του Βουτσικάκη και μαζί δημιουργούσαν στιγμές που έμοιαζαν σχεδόν μαγικές.

Τριάντα χρόνια μετά το «Μένω Εκτός», ο Ara Dinkjian ξανασυναντιέται με τη Λίνα Νικολακοπούλου

Ο δίσκος περιλαμβάνει εννέα τραγούδια σε μουσική των Ara Dinkjian, Idan Raichel, Tomasz Lato και Tomasz Kukurba, που ακούγοντάς τα ζωντανά αντιλήφθηκα πόσο εύκολα η μουσική μπορεί να γεφυρώσει διαφορετικούς κόσμους. Πρόκειται για μια δουλειά που σηματοδοτεί μια καλλιτεχνική αλλαγή για τον Θοδωρή Βουτσικάκη. Από τις προηγούμενες πιο συμφωνικές, κινηματογραφικές και ποιητικές κατευθύνσεις, περνά σε μια νέα φάση μ' έντονα στοιχεία από την ethnic, τη folk αλλά και την ποπ σκηνή. Η κρητική λύρα και το ούτι συναντούν κρουστά, χάλκινα πνευστά, ηλεκτρονικές λούπες και άλλους μουσικούς πειραματισμούς, συνθέτοντας έναν κύκλο τραγουδιών που μιλά για το σήμερα και ταυτόχρονα δείχνει προς το αύριο.

Ανάμεσα στις κορυφαίες στιγμές της βραδιάς ξεχώρισε το ομότιτλο «Το πρώτο μου τριαντάφυλλο». Ενα αρμένικο παραδοσιακό που απέδωσε στα ελληνικά η Λίνα Νικολακοπούλου και διασκεύασε ο Ara Dinkjian. Η ερμηνεία του Θοδωρή ήταν βαθιά αισθαντική, σχεδόν εξομολογητική. Κάθε λέξη έμοιαζε να φωτίζεται από μέσα, κουβαλώντας μνήμες και συγκινήσεις.

Παράλληλα, ακούστηκε «Το τραγούδι του καιρού», ήδη αγαπημένο στο ραδιόφωνο, το οποίο σιγοτραγουδήσαμε όλοι μαζί κάτω από τον φθινοπωρινό ουρανό. Ιδιαίτερη στιγμή αποτέλεσε και ο συνδυασμός του «Una Mujer / Μια γυναίκα» με το «Puerto Rico», που χάρισε μια ακόμη ξεχωριστή γέφυρα ανάμεσα σε διαφορετικά μουσικά τοπία.

Η παράσταση, όμως, δεν περιορίστηκε μονάχα στο νέο υλικό. Ακούσαμε και παλιότερα τραγούδια του, όπως το «Ομορφη ζωή», αλλά και διαχρονικά τραγούδια, όπως «Η Σαϊτιά», «Τα πιο ωραία λαϊκά», «Αυτή η νύχτα μένει». Ερμηνείες που, ενώ σέβονταν το πρωτότυπο, έφεραν τη σφραγίδα του Θοδωρή Βουτσικάκη. Κι αυτό είναι ίσως το πιο σημαντικό στοιχείο της πορείας του. Η ικανότητά του να συνδέει το παρελθόν με το παρόν, να στέκεται με σεβασμό απέναντι στη μουσική κληρονομιά, αλλά και να ανοίγει νέους δρόμους. Καθώς περνούσε η ώρα, η αίσθηση που μου δημιουργήθηκε ήταν ότι παρακολουθώ έναν καλλιτέχνη σε μια ιδιαίτερη φάση της διαδρομής του. Δεν αρκείται σε όσα έχει ήδη κατακτήσει. Πειραματίζεται, εξερευνά, αναζητά νέες μουσικές. 

Προς το τέλος της βραδιάς, η συγκίνηση κορυφώθηκε όταν στη σκηνή ανέβηκε η Λίνα Νικολακοπούλου. Με λόγια τρυφερά και γεμάτα σεβασμό μίλησε για τον Θοδωρή Βουτσικάκη, για τη συνεργασία τους, αλλά και για το πώς η μουσική μπορεί να γίνει καταφύγιο και πηγή έμπνευσης. Ενα πέρασμα της σκυτάλης από τη γενιά των μεγάλων δημιουργών στη νέα γενιά των ερμηνευτών που καλούνται να συνεχίσουν την παράδοση με φρεσκάδα και αυθεντικότητα.

Λίνα Νικολακοπούλου: «Ο Θοδωρής είναι άξιος συνεχιστής του ελληνικού τραγουδιού»

«Θυμάμαι παλιότερα τους δημοσιογράφους που μάχονταν να βρεθούν στις press conference για να ακούσουν το νέο δίσκο. Στις εφημερίδες υπήρχε μια στήλη με τα ευυπόληπτα – ποια τραγούδια πήγαιναν πρώτα σε πωλήσεις. Μια φορά, τότε που είχε κυκλοφορήσει το "Βενζινάδικο", έβλεπα πως πάνω από εμάς ήταν ο Λευτέρης Πανταζής και ακριβώς από κάτω εμείς. Και είπα μέσα μου: "Θα σε χορέψω στο ταψί τώρα". Δεν ήταν κακία, αλλά η λαχτάρα μας, η φλόγα που μας έσπρωχνε να δώσει ο καθένας μας το καλύτερο δυνατό για το ελληνικό τραγούδι. Ευχαριστώ τη ζωή γιατί συνάντησα τον Θοδωρή. Πιστεύω ακράδαντα ότι είναι άξιος ερμηνευτής, συνεχιστής ενός μεγάλου θησαυρού, που δεν είναι άλλος από το ελληνικό τραγούδι» είπε αρχικά.

Και συνέχισε: «Η ζωή έχει αλλάξει πολύ, και μαζί της και το νευρικό μας σύστημα. Κάθε φορά παλεύω μέσα μου να βρω τον προσανατολισμό μου. Ποιο είναι αυτό που σήμερα μπορεί να εκφράσει το συλλογικό μας αίσθημα; Γιατί χρειαζόμαστε και το μπροστά και το πίσω. Να διεκδικούμε όλο αυτό που κουβαλάμε στην καρδιά μας: τη μουσική μας, τα τραγούδια που έγραψαν τόσοι σπουδαίοι άνθρωποι. Σε αυτή τη διαδρομή, πάντα φέρνω στον νου μου τον Γιάννη Σπανό, τον Θάνο Μικρούτσικο… και βέβαια τον Μίκη Θεοδωράκη και τον Μάνο Χατζηδάκι, που πρόλαβα κι εγώ – έστω στο τελευταίο βαγόνι του τρένου, λίγο πριν μπει η νέα χιλιετία και κοπεί εκείνη η γέφυρα. Γι’ αυτό θεωρώ πως έχουμε υποχρέωση οι δημιουργοί, μέχρι την τελευταία στιγμή, να γράφουμε γερά, ουσιαστικά τραγούδια. Γιατί το τραγούδι, στο τέλος της μέρας, είναι να το ακούσει κάποιος μια φορά, να γυρίσει σπίτι του και να κουβαλάει μέσα του μια μελωδία».

Από τους αγαπημένους καλλιτέχνες της νέας γενιάς

Καθώς αποχωρούσα από το χώρο, η αίσθηση που με συνόδευε ήταν αυτή της πληρότητας. Είχα παρακολουθήσει μια μουσική παράσταση που συνδύαζε ωραίους στίχους και μουσική, παράδοση και χορό, φωνή και ψυχή. Ο Θοδωρής Βουτσικάκης απέδειξε για άλλη μια φορά γιατί θεωρείται ένας από τους πιο ιδιαίτερους και αγαπημένους καλλιτέχνες της νέας γενιάς. Με τη βελούδινη φωνή του, την αφοσίωση και το πάθος του, κατάφερε να μας ταξιδέψει σε τόπους γνώριμους και άγνωστους, να μας κάνει να συγκινηθούμε, να χαμογελάσουμε, να ονειρευτούμε.

«Το πρώτο μου τριαντάφυλλο» είναι το σύμβολο μιας νέας διαδρομής, ενός καλλιτεχνικού κύκλου που μόλις ξεκινά. Κι αν κρίνω από εκείνη τη νύχτα στην ταράτσα του Λαμπέτη, αυτός ο κύκλος προμηνύεται γεμάτος ανθοφορίες.

Διαβάστε ακόμη

Ο αντίκτυπος της ομιλίας Τσίπρα σε κυβέρνηση και ΠΑΣΟΚ, η απάντηση Φάμελλου για τα περί ιδιοτέλειας και ο υπερ-γουρλής Μαγειρίας που πήρε δώρο μια Ferrari από τη μητέρα του

Από το Καστέλι μέχρι τον ΒΟΑΚ και το μετρό: Αποζημιώσεις εκατοντάδων εκατ. ευρώ απειλούν μέχρι και να διπλασιάσουν το κόστος των μεγάλων έργων

Κακοκαιρία Byron: «Βροχή» τα 112 όλη τη νύχτα - Πώς θα κινηθούν οι καταιγίδες τις επόμενες ώρες

Αμετακίνητοι οι αγρότες στα μπλόκα - Ποιες κινήσεις εξετάζει η κυβέρνηση