Όταν τα καλοκαίρια μας γεμίζουν από πολύχρωμες πολιτικές μέδουσες και από ξεθωριασμένους Τούρκους

Ξαφνικά πέρσι το καλοκαίρι…
Οι τουρκικές προκλήσεις θυμίζουν – σε όσους το έχουν υπ’ όψη τους βέβαια – το θεατρικό μονόπρακτο του Τένεσι Ουίλιαμς. Για όσους το ακούνε πρώτη φορά και δεν θυμούνται έτσι πρόχειρα - τέλος πάντων - ποιος είναι ο Τένεσι Ουίλιαμς, γιατί ο νους τους ξεχείλισε από το να παρακολουθούν ποιος πήγε στη Μύκονο με ελικόπτερο για ένα ούζο στα όρθια ή πού βάφτισε το παιδί της η τάδε ημιδιάσημη, ή με τα πιο σοβαρά: πόσες σελίδες ήταν το Ε9 του συγχωρεμένου του Τράγκα, ας του κάνουμε μια γρήγορη περίληψη:

Χελωνάκια που τρέχουν απεγνωσμένα προς τη θάλασσα προτού τα κατασπαράξουν όρνεα… Ο πρωταγωνιστής Σεμπάστιαν δεν πρόλαβε, κατασπαράχτηκε, από σμάρι πεινασμένων παιδιών σε έναν πυρακτωμένο λόφο στο Μεξικό… Η μάνα - νάρκισσος, που ακούγεται με το άνοιγμα της σκηνής να λέει: «Χωρίς εμένα, πέρσι το καλοκαίρι, πέθανε…». Η αυταρχική - δεσποτική μητέρα που κυριαρχεί πάντα και παντού. Και κάτι άλλο κυριαρχεί: ο κανιβαλισμός, η ωμοφαγία, η λοβοτομή για να ξεχάσει και να μην μιλήσει η άλλη πρωταγωνίστρια, η ανιψιά… Ζώα που αλληλοσπαράσσονται . Άνθρωποι που καταβροχθίζουν σάρκες ανθρώπων. Σκοτεινό, τολμηρό, σοκαριστικό, βάναυσο, διονυσιακό το θεατρικό του αμερικανού συγγραφέα του «Γυάλινου Κόσμου».

Και έπειτα από κάπου 200 λέξεις προλόγου για ένα θεατρικό που ο μέσος Έλληνας δεν γνωρίζει καν την ύπαρξη του συγγραφέα του, ξαφνικά φέτος το καλοκαίρι στον δικό μας ανθρωποφάγο κόσμο με τη δική μας – λέγε με Ελλάδα – στυγνή και δεσποτική και αυταρχική μάνα.
Οι Τούρκοι απειλούν, προκαλούν, ειρωνεύονται: «…θα πετάξω τους Έλληνες στη θάλασσα», λέει ο Σουλτάνος Ερντογάν, σαν να μην ξέρει ότι μας τρομάζουν οι μωβ μέδουσες πιο πολύ κι από τους Τούρκους… Τα πλοία του στόλου με τις μηχανές «Standby» για το Αιγαίο, να αναζητήσουν και πάλι ερευνητικά σκάφη και λοβοτομημένους γείτονες.

Το θέμα κυριαρχεί στις πρώτες σελίδες των (ναι, ακόμα υπάρχουν…) εφημερίδων και στο «άνοιγμα» των sites. Τα λόγια του «πατέρα» πρωθυπουργού μας, που ακούγονται πια σαν σε νούμερο επιθεώρησης… Η οργή των υπουργών, που θυμίζουν χορευτικό στο Δελφινάριο, κι ο κόσμος στα καφενεία, δήθεν, σοκαρισμένος να ψιθυρίζει «αποκλιεστικές πληροφορίες»…

Εκλογές έρχονται το καταλάβατε; Και στον τόπο μας και στην Τουρκία. Όσο ο πρωθυπουργός μιλάει για «πέρας τετραετίας», τόσο να ψάχνετε το σχολείο που θα ψηφίσετε. Στην Τουρκία; Για Ιούνιο του ’23 το έχουν προγραμματίσει, αλλά η ομιχλώδης Ανατολία πρέπει από τώρα να μπει στο κλίμα.
Και όπως… ξαφνικά πέρσι το καλοκαίρι έτσι και φέτος η ένταση στις σχέσεις των γειτόνων βοηθάει - να το πούμε απλά - τους Ελέω Τύπου και επιχειρηματιών μονάρχες· γείτονες και δικούς, ένθεν κακείθεν…

Γιατί; Ψέματα; Πότε θυμάστε από το 1974 και μετά το ξεδοντιασμένο λιοντάρι που βρυχάται, να βγει από το κλουβί του και να αρχίσει να καταδιώκει;
Πότε θυμάστε καλοκαίρι με μπουνάτσα και τον στόλο τον Ελληνικό δεμένο στις μπίντες της ραστώνης; Πάντα ένταση και κανιβαλισμός, ή μάλλον απειλή κανιβαλισμού με λοβοτομημένους πολίτες… Με πολίτες που (πολλοί από αυτούς) αγνοούν τι θα πει θέατρο και τι πολιτική.

Άλλωστε, το θέατρο σε αντίθεση με την πολιτική, παίζει με ανοιχτά χαρτιά κι ενώ στηρίζεται στην αυταπάτη του θεατή δεν εξαπατά κανέναν. Κι αν υπάρχει κακό θέατρο, αυτό κακοποιεί την αισθητική του κοινού. Η κακή πολιτική όμως κακοποιεί την ύπαρξη του λαού και του τόπου.

Ξαφνικά όπως κάθε καλοκαίρι λοιπόν, και αφού ο κορονοϊός μας γνέφει «καλήν αντάμωση στον Τρύγο» κι όσο η Πισπιρίγκου δεν ομολογεί και το Μουντιάλ μας έρχεται χειμωνιάτικα, καλό είναι που τα όρνεα, που θέλουν να μας καταβροχθίσουν σαν χελωνάκια, να πετούν και πάλι πάνω από τα κεφάλια μας· καλό είναι να σκαλίζουμε στα βάθη της μνήμης μας «Συνωστισμούς» και Επαναστάσεις, έτσι για να ξεχνάμε πως δεν έρχονται όλα ξαφνικά κάθε καλοκαίρι… Προσχεδιασμένα είναι! Κι όπως έχει γράψει κι ο Τένεσι Ουίλιαμς: «Είμαστε όλοι καταδικασμένοι σε ένα μοναχικό ισόβιο εγκλεισμό μέσα στο ίδιο μας το δέρμα». Ξαφνικά… καλό καλοκαίρι, λοιπόν, Ναύαρχε…