Γάζα: Εννέα σιωπές και μια «κραυγή» - Η μάνα με τα 9 Φέρετρα και οι νέοι που δεν ξεχνούν

Υπάρχει ένα μέρος στον χάρτη που πονάει κάθε μέρα και όλος ο κόσμος το ξέρει. Λέγεται Γάζα. Δεν είναι μόνο μια λωρίδα γης. Είναι σύμβολο. Είναι κραυγή. Είναι ένας καθρέφτης της αποτυχίας μας ως ανθρώπινο είδος να προστατεύσουμε το αυτονόητο... τη ζωή.

Εδώ και δεκαετίες, η Γάζα ζει αποκλεισμένη, παγιδευμένη, υπό συνεχή πολιορκία. Η καθημερινότητα εκεί δε μετριέται με ώρες, αλλά με επιβιώσεις. Σπίτια γκρεμισμένα, σχολεία κατεστραμμένα, νοσοκομεία χωρίς ρεύμα, άνθρωποι που δεν έχουν τίποτα και συνεχίζουν, επειδή δεν τους αφήνουν άλλη επιλογή.

Αυτό που βλέπουμε σήμερα δεν είναι «σύγκρουση». Είναι συστηματική εξόντωση. Όταν ένας λαός βομβαρδίζεται καθημερινά, όταν κόβεται το νερό, το ρεύμα, το φαγητό, όταν θάβεις τα παιδιά σου με τα χέρια σου γιατί δεν υπάρχει ούτε φτυάρι, αυτό δεν είναι πόλεμος, είναι τιμωρία.

Η Μάνα της Γάζας

Μέσα σε όλη αυτή τη βαρβαρότητα, υπάρχει μια εικόνα που μένει καρφωμένη στο μυαλό: Μια μάνα, που έθαψε και τα 9 παιδιά της. Όχι, δεν είναι υπερβολή. Δεν είναι μεταφορά. Είναι η ζωή της. Ένα βράδυ, μια βόμβα. Και ξαφνικά, τα δωμάτια άδεια. Οι φωνές σίγησαν. Δεν έμεινε ούτε ένα «μαμά». Ούτε ένα χεράκι να πιαστεί. Μονάχα εννέα μνήματα. Κι ένας πόνος που δεν μπορεί να μετρηθεί με λέξεις. Δεν υπάρχει λέξη για μια μάνα που χάνει τα παιδιά της. Η γλώσσα δεν έχει προλάβει να εφεύρει τόσο βαρύ όνομα. Κι όμως, στη Γάζα, μια γυναίκα έχει πια μόνο χώμα για συντροφιά. Έθαψε τα εννέα της παιδιά. Με τα ίδια της τα χέρια. Όχι, γιατί ήταν στρατιώτες. Όχι, γιατί κρατούσαν όπλα. Αλλά γιατί γεννήθηκαν σε λάθος πλευρά του χάρτη.

Και την επόμενη μέρα, αυτή η γυναίκα σηκώνεται. Όχι, γιατί θέλει, αλλά γιατί δεν έχει άλλη επιλογή. Κρατά φωτογραφίες, ρούχα, ήχους και όνειρα. Και προσεύχεται όχι πια για προστασία, αλλά για μη λήθη. Να μη γίνουν τα παιδιά της αριθμοί. Να μην πει κανείς πως ήταν «παράπλευρες απώλειες».

Πού είναι η ανθρωπότητα;

Ο κόσμος βλέπει. Οι κυβερνήσεις το ξέρουν. Οι διεθνείς οργανισμοί καταγράφουν, αναφέρουν, κάνουν δηλώσεις. Αλλά τίποτα δεν αλλάζει. Σαν να έχουν όλοι συμφωνήσει σιωπηρά πως κάποιοι άνθρωποι μπορούν να υποφέρουν χωρίς συνέπειες, πως κάποιοι λαοί αξίζουν λιγότερη ζωή, λιγότερο οξυγόνο, λιγότερη λύπη.

Σε πολλές δυτικές χώρες, η στάση απέναντι στη Γάζα είναι είτε αμήχανη είτε κυνικά υπολογισμένη. Κάποιοι κρύβονται πίσω από λέξεις όπως «ισορροπία» ή «διπλωματία». Κάποιοι άλλοι μιλούν για «δικαίωμα στην αυτοάμυνα», αγνοώντας το αναφαίρετο δικαίωμα στην ύπαρξη.

Η ανθρωπότητα δοκιμάζεται όχι από τις βόμβες, αλλά από τη σιωπή της. Από το πόσο εύκολα μπορεί να αδιαφορήσει, να αποστρέψει το βλέμμα, να ξεχάσει.

Οι νέοι δεν ξεχνούν

Μέσα σε αυτή την απελπισία, αναδύεται κάτι που αξίζει να το κρατήσουμε...η φωνή των νέων. Σε κάθε γωνιά του κόσμου, από τα πανεπιστήμια των ΗΠΑ μέχρι τα σοκάκια της Αθήνας, νέοι άνθρωποι σηκώνουν τη φωνή τους.

Δεν είναι ειδικοί. Δεν είναι πολιτικοί. Είναι παιδιά που μεγάλωσαν με τα social media, που βλέπουν τις εικόνες χωρίς φίλτρα, που διαβάζουν από πρώτο χέρι μαρτυρίες και μαθαίνουν την αλήθεια χωρίς μεσάζοντες. Και αυτή η αλήθεια τους θυμώνει. Τους κινητοποιεί.

Κάποιοι γράφουν. Άλλοι σχεδιάζουν, τραγουδούν, διαδηλώνουν, οργανώνονται. Πολλοί πολιτικοποιούνται για πρώτη φορά μέσα από αυτό. Και ακόμα περισσότεροι χάνουν την πίστη τους στους θεσμούς, αλλά όχι στην ανάγκη για δικαιοσύνη.

Η γενιά αυτή έχει κουραστεί να λένε πως είναι «αδιάφορη». Αντιθέτως,  έχει ξυπνήσει. Απλώς δεν εμπιστεύεται πια όσους μιλούν για ανθρωπισμό με όρους συμφερόντων. Δεν περιμένει άδεια για να μιλήσει. Μιλά. Και θα συνεχίσει.

Απέναντι στο σκοτάδι, οι φωνές που υψώνονται έχουν βάρος. Γιατί δεν είναι απλώς «αλληλεγγύη». Είναι απόφαση. Είναι δήλωση. Είναι μια υπενθύμιση ότι όσο υπάρχουν άνθρωποι που βλέπουν και δεν αντέχουν να μένουν θεατές, υπάρχει ελπίδα.

Αν η ανθρωπότητα έχει ακόμα κάποιο νόημα, θα κριθεί από το αν θα σταθεί δίπλα σε εκείνους που δεν έχουν φωνή. Αν θα υπερασπιστεί το δικαίωμα να ζεις με αξιοπρέπεια, ακόμα κι αν δεν είσαι ισχυρός, πλούσιος ή «συμμαχικός».

Γιατί η αλήθεια είναι πως κανείς δεν είναι ελεύθερος όσο κάποιος άλλος είναι φυλακισμένος πίσω από τείχη και συρματοπλέγματα. Γιατί αν η Γάζα πεθαίνει, τότε ένα κομμάτι της παγκόσμιας συνείδησης πεθαίνει μαζί της.

Διαβάστε ακόμη

Νέα επίθεση του Ιράν με πυραύλους στο Ισραήλ, μετά το θανάσιμο χτύπημα στην Τεχεράνη

Νέα παρέμβαση Τραμπ: «Ιράν και Ισραήλ πρέπει και θα κάνουν συμφωνία - Make the Middle East Great Again»

«Μου χρωστάνε την ελευθερία μου»: Επιστολή Ρωμανού από τη φυλακή

Λένα Πλάτωνος στο ethnos.gr: «Οι άνθρωποι έχουν γίνει τρομακτικά επιθετικοί - Ο φασισμός έχει εισχωρήσει μέσα στα σχολεία»