Χάλκινο όπως λέμε χρυσό

Επιστροφή στο παρόν με μια ομάδα σχεδόν καμικάζι, μαθητευόμενο μάγο προπονητή, απουσίες, σύνθεση που σχεδόν δεν πρόλαβε να ψελλίσει το «Χ» απο την λέξη χημεία, η οποία σκαρφάλωσε επάξια στο βάθρο μετά απο 7 «άσφαιρα» τουρνουά

🕛 χρόνος ανάγνωσης: 3 λεπτά ┋

Σε ένα τουρνουά που περιλάμβανε όλες τις συνιστώσες μιας και ήταν χαρά αυτών που λατρεύουν εκτός από το άθλημα καθαυτό τα στερεότυπα, τις παραδόσεις, την στατιστική,την σύγκριση μεταξύ ΝΒΑ και Ευρωπαϊκού μπάσκετ και τον εμπλουτισμό των παραπάνω με μια γενναία δόση γεωπολιτικής, οπαδισμού και προσωπικών προτιμήσεων εν γένει, είναι δεδομένο οτι μια πλήρης προσέγγιση του τουρνουά θα συγκέντρωνε τόση πληροφορία ωστε να μη χωράει ούτε σε στικάκι τρίτης γενιάς.

Του Αντρέα Παπατριανταφύλλου

Όταν έχεις κατακτήσει την κορυφή δις, έστω και αν η τελευταία φορά ήταν όταν κερδίζαμε τα πάντα, από Euro στο ποδόσφαιρο μέχρι και Eurovision, οι απαιτήσεις παραμένουν υψηλές. Με ό,τι αυτό συνεπάγεται.

Επιστροφή στο παρόν με μια ομάδα σχεδόν καμικάζι, με μαθητευόμενο μάγο προπονητή, με απουσίες, με σύνθεση που σχεδόν δεν πρόλαβε να ψελλίσει το «Χ» απο την λέξη χημεία, η οποία σκαρφάλωσε επάξια στο βάθρο μετά απο 7 «άσφαιρα» τουρνουά.

Στον απόηχο μιας χρονιάς που το Ελληνικό μπάσκετ, παρά τις επιτυχίες του σε συλλογικό επίπεδο, υπέφερε πολλά, με τις δυο κυρίαρχες ελληνικές ομάδες, την ΕΟΚ, την πολιτεία αλλά και το σύνολο του αθλητικού και όχι μόνο τύπου να βρίσκονται σε ένα διαρκές μπρα ντε φερ, η τρελή παρέα του Βασίλη Σπανούλη κατάφερε να επιστρέψει με μετάλλιο στις αποσκευές της, με το χρώμα να έχει μικρή σημασία μπροστά στο σθένος, τον ιδρώτα και το πάθος που επέδειξε αυτή η φθινοπωρινή παρέα.

Πολλές φορές στον αθλητισμό εστιάζουμε στο «δεν παίξαμε καλά» και όχι στο «κάποιος καλύτερος δεν μας άφησε να παίξουμε καλά».

Χαμόγελα και όχι γκρίνια

Ο,τι και από τα παραπάνω να ισχύει, αλλάζοντας το κλασικό «η εθνική ομάδα τρύπησε το ταβάνι της» με το ενδεχομένως πιο γραφικό και απο τη Σαντορίνη «το τρύπησε και ας ήταν ταβάνι νεοκλασικού», ο λογαριασμός στο τέλος του γεύματος φέρνει χαμόγελα και όχι γκρίνια.

Ο Γιάννης, οι έμπειροι αλλά και πρωτάρηδες παίκτες, οι «αντιστάρ» ...όλη η ομάδα, ο προπονητής και το staff συνέθεσαν το πάζλ μιας ετερόκλητης παρέας που μας κέρασε ένα πλατύ χαμόγελο, μαζί με το μετάλλιο που κάνει παρέα στο εθνόσημο τις ιδρωμένης γαλανόλευκης φανέλας. Αυτά όμως φέρνουν όμως και κάτι άλλο εκτός από χαμόγελα.

Φέρνουν νεολαία στις μπασκέτες της γειτονιάς, αυτές που δεν έχουν καν διχτάκι, φέρνουν νέους σε κλειστά γυμναστήρια, φέρνουν Κυριακές με παρέες που σταματάνε σε βενζινάδικα για να φουσκώσουν την καινούρια τους μπάλα, φέρνουν νέες φιλίες στα γήπεδα, φέρνουν την υγεία που προσφέρει ο αθλητισμός όταν δεν εργαλειοποιείται.

Για εμάς τους μεσήλικες, έχει και έξτρα μπόνους.

Τα τσίπουρα μετά το μονό στη γειτονιά, που αξίζουν τη δικαιολογημένη μουρμούρα όσων απο εμάς είμαστε παντρεμένοι.

Τελικά μάλλον είναι «Χρυσό όπως λέμε χάλκινο»

Σε ευχαριστούμε πολύ επίσημη αγαπημένη. Ξανά.

Διαβάστε ακόμη