Αλέξανδρος Καϊάφας: Όταν τερματίζεις τον Μαραθώνιο νιώθεις πλούσιος

Ο αρχηγός της Εθνικής ομάδας ποδοσφαίρου αστέγων βρήκε στον αθλητισμό μία δεύτερη ευκαιρία και νέους στόχους

🕛 χρόνος ανάγνωσης: 2 λεπτά ┋

Στα εφηβικά του χρόνια ο Αλέξανδρος Καϊάφας ήταν αθλητής της πάλης, αλλά πάντα του άρεσε το ποδόσφαιρο. Εργαζόταν για 16 χρόνια σε γνωστή γαλακτοβιοµηχανία και ποτέ δεν φανταζόταν πως θα βρισκόταν να κοιµάται στον δρόµο. Το 2011 απολύθηκε µαζί µε άλλους 150 συναδέλφους του. Η κρίση ήταν στο φόρτε της. ∆εν υπήρχαν
δουλειές και έκανε ευκαιριακά µεροκάµατα ως ντελιβεράς, σε διανοµή φυλλαδίων και µετακοµίσεις. «Τα χρόνια ήταν δύσκολα. Η αποζηµίωση τελείωσε γρήγορα.

Έφτασα σε σηµείο να κοιµηθώ και έξω, αλλά ευτυχώς είχα την αδελφή µου που µου συµπαραστάθηκε και µε φιλοξένησε για κάποιο διάστηµα» είπε ο Αλέξανδρος
Καϊάφας. Το 2013 γνωρίστηκε µε έναν πωλητή του περιοδικού «Σχεδία» και άρχισε τη διανοµή του. Μέσω του περιοδικού κλήθηκε να στελεχώσει την οµάδα ποδοσφαίρου αστέγων κάνοντας πραγµατικότητα ένα όνειρο ζωής: «Αγωνιζόµουν στην οµάδα ποδοσφαίρου αστέγων. Μία µέρα µε φώναξε ο υπεύθυνος του περιοδικού και µε ρώτησε
τι ξέρω για τη Χιλή. Του είπα πως είναι χώρα της Λατινικής Αµερικής κοντά στην Κούβα και ήταν πάντα το όνειρό µου να την επισκεφθώ. Μου είπε πως θα πάµε στο παγκόσµιο πρωτάθληµα ποδοσφαίρου αστέγων και θα είµαι ο αρχηγός. Τρελάθηκα. ∆εν πήγα Κούβα, χτύπησα στο… δοκάρι, αλλά και η Χιλή ήταν καταπληκτική.

Πέρασα τις 13 καλύτερες ηµέρες της ζωής µου» είπε ο Καϊάφας. Από τις 13 ονειρικές µέρες στη Χιλή ο µαραθώνιος της Αθήνας προσφέρει και πάλι µεγάλες συγκινήσεις
στον Αλέξανδρο. Φέτος θα αγωνιστεί για τέταρτη φορά: «Το 2015 έτρεξα για πρώτη φορά. Κοντά στην Παλλήνη, γύρω στο 28ο χιλιόµετρο σκέφτηκα να τα παρατήσω και να πάω στο σπίτι της αδελφής µου που είναι εκεί κοντά. Ξαφνικά στην άκρη του δρόµου είδα την αδελφή µου µαζί µε τα πιτσιρίκια της που µε χειροκροτούσαν. Λέω µέσα µου “Αλέξανδρε, προχώρα µέχρι το τέλος”. Από ένα σηµείο και µετά ξεπέρασα την κούραση, τις δυσκολίες. Είχα στόχο ζωής να τερµατίσω. Μόλις τερµάτισα στο Καλλιµάρµαρο, ξέσπασα σε κλάµατα. Αισθανόµουν ο πιο πλούσιος άνθρωπος στον κόσµο και ας είµαι ουσιαστικά άστεγος. Ετσι είναι η ζωή. Ενας µαραθώνιος. Πρέπει να ζούµε τη διαδροµή και να µην τα παρατάµε µέχρι τον τερµατισµό».

Διαβάστε ακόμη