All’s Fair ή All’s Fake; - Η σειρά του Ryan Murphy που μπέρδεψε τον φεμινισμό με την επίδειξη πλούτου

Υπήρξε μια εποχή που κάθε νέα σειρά του Ryan Murphy αντιμετωπιζόταν ως σημαντικό γεγονός. Από το «Nip/Tuck» και το «Glee» μέχρι το «American Crime Story», ο δημιουργός είχε κατορθώσει να συνδυάσει τη σατιρική οξυδέρκεια με τη θεατρική υπερβολή, προσφέροντας έναν φαντασμαγορικό, καυστικό, υπερφορτωμένο αλλά γοητευτικό θέαμα. Με το «All’s Fair», ωστόσο —που έκανε πρεμιέρα στην Ελλάδα μέσα από το Disney+— ο Murphy μοιάζει να έχει χάσει κάθε αίσθηση προσανατολισμού.

Η σειρά, που φιλοδοξεί να είναι ένα «φεμινιστικό νομικό δράμα» με χολιγουντιανή λάμψη και κοινωνική οξύνοια, είναι στην πραγματικότητα ένα θλιβερό θέαμα. Μια άσκηση ματαιοδοξίας, γεμάτη χρυσόσκονη και κενές ατάκες, όπου η επιτήδευση υποκαθιστά κάθε ίχνος συναισθήματος. Είναι δύσκολο να θυμηθεί κανείς πότε η αμερικανική τηλεόραση παρουσίασε κάτι τόσο προφανώς αμήχανο, τόσο βαθιά παρεξηγημένο ως προς τον ίδιο του τον εαυτό.

Στο επίκεντρο του «All’s Fair» βρίσκονται τρεις γυναίκες – η Allura (Kim Kardashian), η Liberty (Naomi Watts) και η Dinah (Niecy Nash) – οι οποίες ιδρύουν μία δικηγορική εταιρεία αποκλειστικά για γυναίκες πελάτισσες, προσφέροντας «δικαιοσύνη με στυλ» στις πιο πλούσιες και πιο δυστυχισμένες συζύγους της Καλιφόρνιας. Το σενάριο, σύμφωνα με τους δημιουργούς, αντλεί έμπνευση από την αληθινή δικηγόρο Laura Wasser, γνωστή από τις πολύκροτες υποθέσεις διαζυγίων των διασήμων.

Στην πράξη, όμως, η σειρά μοιάζει περισσότερο με μια επίδειξη πολυτελών ρούχων, κοσμημάτων και επιφανειακών αντιδράσεων. Οι τρεις πρωταγωνίστριες εμφανίζονται ανάμεσα σε Bentley, μαρμάρινα γραφεία και ιδιωτικά τζετ, ανταλλάσσοντας φράσεις όπως «η πτήση μου ήταν ταραχώδης, και έτσι είναι και η διάθεσή μου». Αν κάποιος δεν γνώριζε ότι πρόκειται για κανονικό σενάριο, θα μπορούσε εύκολα να υποθέσει ότι πρόκειται για παρωδία.

Το πρόβλημα της υπερπαραγωγής

Ο κατάλογος των εκτελεστικών παραγωγών της σειράς είναι σχεδόν μεγαλύτερος από τους τίτλους των επεισοδίων. Εκτός από τον Ryan Murphy, βρίσκουμε την Kim Kardashian και τη μητέρα της, Kris Jenner, τη Naomi Watts, τη Glenn Close και πλήθος άλλων. Το αποτέλεσμα θυμίζει το γνωστό «φαινόμενο του περαστικού». Οσο περισσότεροι συμμετέχουν, τόσο λιγότερες ευθύνες έχει ο καθένας. 

Η σειρά ταλαντεύεται ανάμεσα στο «Ally McBeal» και στο «Real Housewives of Beverly Hills», χωρίς να καταφέρνει να ενταχθεί ούτε στο ένα ούτε στο άλλο. Δεν διαθέτει ούτε τη σατιρική ευστροφία του πρώτου ούτε την αυθαιρεσία του δεύτερου. Ο Ryan Murphy και οι συνεργάτες του δείχνουν να έχουν ξεχάσει ότι το camp —το ύφος που ο ίδιος κάποτε κατείχε με δεξιοτεχνία— χρειάζεται επίγνωση και πειθαρχία για να λειτουργήσει. Εδώ, απλώς γίνεται κιτς.

Η παρουσία της Kim Kardashian, που πολλοί αντιμετώπισαν με περιέργεια ή ειρωνεία, αποδεικνύεται εν τέλει συμβολική. Ως Allura, μια γυναίκα που βλέπει τον γάμο της να διαλύεται ενώ παράλληλα διαφημίζει τη γυναικεία ενδυνάμωση και ανεξαρτησία, είναι εξίσου ανέκφραστη και παγωμένη όσο και η σειρά που τη φιλοξενεί. Δεν είναι κακή με την παραδοσιακή έννοια, απλώς είναι απούσα. Η κάμερα μοιάζει να τη θαυμάζει, αλλά όχι να τη σκηνοθετεί.

Η Naomi Watts, πάντα εξαιρετική όταν έχει υλικό να δουλέψει, εδώ αναλώνεται σ' ένα σύνολο πόζας και κακογραμμένου κειμένου, προσπαθώντας ν' αναπληρώσει με ένταση αυτό που το σενάριο στερείται σε αλήθεια. Η Niecy Nash, από την άλλη, κατορθώνει τουλάχιστον να προσδώσει κάποια ενέργεια στις σκηνές της, αλλά το σενάριο εξακολουθεί να τη φυλακίζει στο γνωστό στερεότυπο της «δυναμικής, θορυβώδους μαύρης γυναίκας». Ενα μοτίβο που η αμερικανική τηλεόραση υποτίθεται πως έχει αφήσει πίσω της.

Ακόμη και η Glenn Close, σ' έναν μικρό ρόλο ως μέντορας των τριών γυναικών, μοιάζει χαμένη μέσα στην υπερβολή. Είναι σαν να έχει συνειδητοποιήσει την αποτυχία του εγχειρήματος, αλλά να έχει αποφασίσει να την αντιμετωπίσει ως άσκηση υπομονής.

Είναι δύσκολο να περιγράψει κανείς πόσο αδέξια είναι η γραφή του «All’s Fair». Οι διάλογοι εναλλάσσονται ανάμεσα στο αφόρητα κοινότοπο και στο υπερβολικά χυδαίο, σαν να γράφτηκαν με μοναδικό στόχο να προκαλέσουν στα social media. Η σειρά προσπαθεί απεγνωσμένα να δημιουργήσει «viral στιγμές», αλλά ξεχνά ότι οι στιγμές αυτές αποκτούν σημασία μόνο όταν εντάσσονται σε μια συνεκτική δραματουργία. Αντί για αυτό, μοιάζει με μια συλλογή από αποσπασματικά GIF, έτοιμα να κυκλοφορήσουν στο TikTok χωρίς να χρειάζεται κανείς να δει το υπόλοιπο επεισόδιο.

Όταν το στυλ υποκαθιστά την ουσία

Αν υπάρχει ένα στοιχείο στο οποίο η σειρά δείχνει κάποια φροντίδα, αυτό είναι η εικόνα. Η ενδυματολόγος Paula Bradley έχει δημιουργήσει έναν φανταστικό κόσμο υπερβολής. Γραφεία που θυμίζουν αίθουσες υποδοχής για πλούσιους πελάτες, κοσμήματα σε μέγεθος μπάλας του μπέιζμπολ, και ρούχα που θα τρόμαζαν ακόμη και τη Μιράντα Πρίστλι.

Ωστόσο, ακόμη και αυτό το οπτικό πανηγύρι καταλήγει κουραστικό. Οι σειρές που στοχεύουν στην πολυτέλεια έχουν πάντοτε έναν κίνδυνο. Οταν το βλέμμα απορροφάται από τη φόρμα, το περιεχόμενο εξαφανίζεται. Στο «All’s Fair», η αισθητική δεν συμπληρώνει τη δραματουργία, αλλά την υποκαθιστά. Και το αποτέλεσμα είναι μια διαρκής οπτική φλυαρία, που κουράζει αντί να γοητεύει.

Η έννοια του «φεμινισμού» made in Hollywood

Η σειρά προβάλλεται ως ύμνος στη γυναικεία ανεξαρτησία. Οι πρωταγωνίστριες υπερασπίζονται τις πελάτισσές τους, απελευθερώνουν τις γυναίκες από καταπιεστικούς συζύγους και απολαμβάνουν την οικονομική και συναισθηματική τους αυτάρκεια. Ωστόσο, κάτω από την επιφάνεια, το «All’s Fair» αναπαράγει ακριβώς τις ίδιες αξίες που υποτίθεται ότι αποδομεί.

Ο «φεμινισμός» της σειράς είναι καθαρά επιφανειακός. Ενα είδος lifestyle ακτιβισμού, όπου η χειραφέτηση μετριέται σε καράτια και followers. Η φράση «Μήπως δεν αγάπησα αρκετά τον εαυτό μου;» ειπωμένη ανάμεσα σε Goyard βαλίτσες και διαμάντια των 40 εκατομμυρίων δολαρίων, αποκαλύπτει μια βαθιά παρεξήγηση για το τι σημαίνει ενδυνάμωση. Είναι η λογική του Instagram μεταμφιεσμένη σε κοινωνικό σχόλιο.

Το «All’s Fair» μοιάζει να υπάρχει κυρίως για να συντηρεί την εικόνα της Kardashian ως «παίκτριας» στη σοβαρή τηλεόραση. Η παρουσία της παράγει buzz, φέρνει τίτλους, εξασφαλίζει δημοσιότητα. Όμως πίσω από αυτή τη στρατηγική επικοινωνίας δεν υπάρχει τίποτα. Το αποτέλεσμα θυμίζει τηλεοπτικό αντίστοιχο ενός προϊόντος-βιτρίνας: εντυπωσιακή συσκευασία, ανύπαρκτο περιεχόμενο.

Η ειρωνεία είναι ότι ο ίδιος ο Murphy, που κάποτε κατόρθωνε να διακωμωδεί με δηκτικότητα τη ματαιοδοξία της αμερικανικής σόουμπιζ, έχει πια παραδοθεί πλήρως σε αυτήν. Το «All’s Fair» δεν είναι σάτιρα του κόσμου των πλουσίων και των διάσημων, αλλά αυτοπροσωπογραφία του.

Η περίπτωση του «All’s Fair» υπερβαίνει τα όρια μιας κακής σειράς. Από κάθε άποψη είναι μια χαμένη ευκαιρία. Με το καστ που διαθέτει και το θέμα που υποτίθεται ότι πραγματεύεται, θα μπορούσε να ήταν μια έξυπνη μαύρη κωμωδία για το πώς ο πλούτος, η φήμη και η «ενδυνάμωση» γίνονται εμπορεύματα. Αντί γι’ αυτό, προσφέρει μόνο τη στείρα απομίμηση μιας πολυτελούς ζωής, αποκομμένης από κάθε πραγματικό συναίσθημα.

Η τηλεόραση δεν χρειάζεται να είναι σοβαρή για να έχει αξία. Αλλά χρειάζεται να γνωρίζει γιατί υπάρχει. Το «All’s Fair» φαίνεται να αγνοεί ακόμη και αυτό το βασικό ερώτημα. Είναι, κατά έναν παράδοξο τρόπο, το τέλειο προϊόν της εποχής του. Φτιαγμένο για να καταναλωθεί αστραπιαία, να προκαλέσει μερικά ειρωνικά tweets και να εξαφανιστεί.

Διαβάστε ακόμη

Αυτά είναι τα πρόσωπα που αναζήτησαν περισσότερο οι Έλληνες στη Google - «Πρωτιά» για την Klavdia

Είναι επίσημο: Η Netflix εξαγοράζει την Warner Bros για αστρονομικό ποσό

Παράνομες συνταγογραφήσεις με κέρδη πάνω από 100.000 ευρώ: Τρεις συλλήψεις - Η ανακοίνωση του ΕΟΠΥΥ

Έφηβος εξομολογείται πώς κατέληξε σε ηλικία 13 ετών να κάνει 11 γραμμαρία κεταμίνης την ημέρα