Είδαμε τις ταινίες-φαβορί για το Όσκαρ – Στις τυφλές, η μονόφθαλμη «Anora» βραβεύτηκε

Τριήμερο Καθαράς Δευτέρας και αντί να σηκώνουμε αετούς με αναπόδραστη πτώση, είδαμε τα φιλμ-φαβορί για το Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας. Τι αποκομίσαμε; Στις τυφλές, η μονόφθαλμη «Anora» ξεχώρισε!

Χειμωνιάτικα βράδια, παγωμένα κι άδεια… γεμίζουν και ζεσταίνουν με κινηματογράφο. Ώρες πριν από την απονομή των βραβείων Όσκαρ είδαμε τα τέσσερα φιλμ-φαβορί για το Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας και ψηφίσαμε… ως θεατές και φίλοι του καλού σινεμά κι όχι ως ειδικοί- που δεν είμαστε. Τι είδαμε;

Το παλέψαμε για να παρακολουθήσουμε την «Emilia Perez» (που σάρωσε τις υποψηφιότητες), αλλά δεν… Τραγουδιστά, μόνο από Πουτσίνι και Βέρντι και Μπιζέ… Προσωπική άποψη, και περί ορέξεως και Τέχνης δεν υπάρχει αντικειμενική γνώμη· και ταινία που τραγουδάει ο ισραηλινός χειρουργός: «κυρία μου ξέρεις ότι εγώ μόνο το σώμα φτιάχνω, το δέρμα, τα κόκκαλα, αλλά ποτέ δεν φτιάχνω την ψυχή. Αν είναι κάπως, κάπως θα παραμείνει, λύκος ως άντρας, λύκος κι ως γυναίκα» και τα λοιπά και τα λοιπά… την κλείνεις και πας για ύπνο. Προσωπική γνώμη: απεχθάνομαι τα μιούζικαλ! Τραύμα παιδικό η 155 λεπτών ταινία Funny Girl, που παρακολούθησα σε έναν υγρό κινηματογράφο στην Πατησίων με καρέκλες ποντικοφαγωμένες το 1969. Η μάνα μου πλάι, πολύ το χαιρόταν να ακούει τη Μπάρμπαρα Στρέιζαντ να τραγουδάει και τον Ομάρ Σαρίφ να ερωτεύεται κι εγώ βασανιζόμουν απάνθρωπα, εννιά χρονώ παιδάκι. Ε, αυτό ήταν· μίσησα τα μιούζικαλ.

Η αλήθεια είναι ότι προσπάθησα με ψυχική πίεση κι έπειτα από την προτροπή του καλού συνάδελφου Άγγελου Γεραιουδάκη να φθάσω μέχρι τη μέση της ταινίας, αλλά πολύ πριν από τη μέση τράπηκα σε φυγή… Για σκέψου το «Χώμα βάφτηκε Κόκκινο» σε μιούζικαλ… Τον Δυσσέα Χορμόβα και τον Ρήγα να τραγουδούν υπό τη σκέπη των Μετεώρων! Και τον Γιάγκο, τον κολύγα να κλείνει την τελευταία πράξη του δράματος με ένα γουστόζικο ρεφραίν: ««Και τώωωωρα, Ρήγααααα, κοίτα χαμηλά κάτω τον Κάμποοοο και πες μου πόση γη είναι δική σουουου»… Όχι! Τα μιούζικαλ για τους Αμερικάνους, οι Όπερες για τους Ιταλούς και η Λιόλιου για τους Έλληνες!

Στα άδυτα του Βατικανού

Και πάμε στην επόμενη ταινία της χρονιάς: Conclave. Παρασκήνιο πίσω από πόρτες και σκέψεις ερμητικά κλειστές στο κράτος της θρησκείας, το Βατικανό. Ωραία ταινία, ανατροπές, σπουδαία ερμηνεία από τον Ralph Fiennes και φινάλε απρόσμενο… Ναι, την βλέπεις ευχάριστα και τη συστήνεις. Και τώρα που ο πάπας Φραγκίσκος σχοινοβατεί στο ακρόφρυδο της αιωνιότητας, η ταινία γίνεται επίκαιρη και χρήσιμη για να καταλάβουν κάποιοι θρησκόληπτοι πώς παίρνουν το χρίσμα οι επί της Γης εκπρόσωποι του Θεού που κάποτε- όχι πολλά χρόνια πίσω- αιματοκύλιζαν τον Κόσμο στο όνομα του Χριστού… Τον παίρνει τον βαθμό της η ταινία του Edward Berger. Το Όσκαρ δεν το πήρε… Ήταν θέλημα Θεού; Και ανθρώπων, σίγουρα!

Και συνεχίζουμε: The Brutalist, δηλαδή η άριστη ερμηνεία του Adrien Brody! Σενάριο; Με αρχή ενδιαφέρουσα μέχρι καθηλωτική, μέση για ύπνο και τέλος: «γιατί να τη δω την ταινία;». Οι (εις τους αιώνας των αιώνων) κατατρεγμένοι Εβραίοι, η ισχύς τους και οι κακοί «άλλοι» που τους κυνηγούν… Κάτι τέτοιο, τέλος πάντων… Κι εδώ το Αμερικανικό Όνειρο που γίνεται εφιάλτης… Μας κούρασε πια αυτό το όνειρο. Μήπως να ξυπνήσουμε να δούμε την πραγματικότητα, με την τσίμπλα στο μάτι; Άριστος ο Νεοϋορκέζος Brody και δικαίως κράτησε στα χέρια του ακόμα ένα χρυσό αγαλματάκι. Τώρα, για την τσίχλα που πέταξε στη σύντροφό του τη στιγμή που ανέβαινε στη σκηνή για να βραβευτεί και το θέμα που έγινε… αμερικανιές! Αηδίασαν, λέει, οι θεατές… οι Αμερικανοί που έχουν αηδιάσει ολόκληρο τον Πλανήτη. Ουαί υμίν Γραμματείς και Φαρισαίοι απόγονοι του Τζέσε Τζέιμς και του Ντίλιγκερ… Μπράβο για τον Α’ Ανδρικό Ρόλο, χασμουρητό για την ταινία!

Και φθάνουμε στο «Anora». Ήταν κάτι διαφορετικό. Ποιες Σταχτοπούτες και Pretty Woman και σαχλαμάρες; Μια καθημερινή ιστορία με όχι παραμυθένιο τέλος, όπως συνήθως στις «καθημερινές ιστορίες», με ενδιαφέρον σενάριο, με έξυπνη και ευφάνταστη σκηνοθεσία, με χιούμορ και ένταση και δραματικές σκιές στη λάμψη της χλιδής και των Ηνωμένων Πολιτειών των ΤΡΑΜΠαγέρηδων και των ΜΑΣΚαρεμένων του Πλανήτη. Σενάριο αρτιμελές, με ερμηνείες άψογες: από τον κουφό ιδιοκτήτη του γλυκατζίδικου μέχρι την πρωταγωνίστρια, που δικαίως «έκλεψε» το Όσκαρ από την Demi Moore.

Μια κωμωδία με δραματική εσάνς

Ταινία που θύμιζε λίγο το «Ψάρι που το έλεγαν Γουάντα», αλλά με δραματική εσάνς και πιο βαθυστόχαστο στόρι. Και για γυρίστε πίσω και θυμηθείτε τι μας είχαν ταΐσει για καλύτερες ταινίες της χρονιάς;
Ψυχωσικός «Οπενχάιμερ» με την απολογία του Αμερικάνικου Ονείρου το 2023. Χαοτικό και άθλιο «Τα Πάντα Όλα» με τα κόκκαλα του Αλέφαντου να τρίζουν το 2022. CODA: Στον Ρυθμό της Καρδιάς, που κάτι «κραύγασε» στον κωφάλαλο κόσμο του Χόλιγουντ το ’21 και το κάτι σαν «ντοκιμαντέρ» «Nomadland» το 2020, ταξίδι χωρίς χάρτη και πυξίδα και που ουδείς το θυμάται να το περιγράψει. Και μετά τα καλά «Παράσιτα» το ’19 που αναπτύχθηκαν εις βάρος του χολιγουντιανού οργανισμού και κάτι είχαν να σηματοδοτήσουν· τέλος εποχής, ίσως; Κι έτσι φθάσαμε στη θριαμβεύτρια «Anora», που- κακά τα ψέματα- λίγο αν είχε προσέξει το σενάριο του ο Brady Corbet (και τη σκηνοθετική ματιά του, είναι η αλήθεια) και η Mona Fastvold στο «The Brutalist», όλα θα ήταν διαφορετικά και για το «Anora» και για τα Όσκαρ…

Δικαίως το Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας στο «Anora» και βραβείο στον σκηνοθέτη της. Δικαίως στην 25χρονη πρωταγωνίστρια Mikey Madison το Όσκαρ Α' Γυναικείου Ρόλου και χαλάλι οι δυο ώρες και κάτι που κύλισαν δίχως χασμουρητά και με την αγωνία για το τι θα γίνει στο τέλος, κάτι που τελευταία το έχουμε απωλέσει…

Η ταινία στα γρήγορα; Ιστορία απλή με νεαρή καλλίπυγο πόρνη που την παντρέυεται στο Λας Βέγκας γόνος Ρώσων Ολιγαρχών (παντού υπάρχει ένας Ρώσος...), που παθαίνουν εγκεφαλικό όταν μαθαίνουν την ανοησία του σπλάχνου τους. Κι εκεί αρχίζει η ταινία! Μικρές στιγμές με θηριώδεις-αφελείς έως ανόητους μπράβους που μεγάλωσαν με το πρίσμα του σκηνοθέτη. Γκριμάτσες, ατάκες, χαμόγελα που γίνονται γέλια δυνατά. Κι ένα φινάλε που λέει πολλά δίχως να ακούγεται λέξη· μόνο κλαυθμός. Στους τυφλούς βασιλεύει ο μονόφθαλμος και η «Anora» μπορεί να είδε με καθαρό βλέμμα τα Όσκαρ όμως ταινιάρα δεν ήταν. Απλή ταινία, ευχάριστη και με χιούμορ και με αρχή μέση και τέλος ήταν και γι’ αυτό βραβεύτηκε. Μην ψάχνετε άλλα. Οι καιροί των «Schindler's List» και των «Νονών» και των «Όσα Παίρνει ο Άνεμος» έχουν καεί σαν τις μπομπίνες των σελιλόιντ στο κατακαημένο Λος Άντζελες…
Όσο για τη βαριά κουλτούρα που μας προσφέρουν σαν ακριβό κυρίως γεύμα; Gaviscon για γιατρικό και ύπνο…

Υ.Γ: Τιμοτέ Σαλαμέ να ερμηνεύει Ντίλαν δεν έχουμε δει, ούτε.. τα Όσκαρ είδαν. Ο υπερεκτιμημένος Σαλαμέ γρήγορα θα σβήσει όπως τόσοι άλλοι που σπρώχτηκαν προκλητικά από τη βιομηχανία παραγωγής 7ης Τέχνης...