Brian Wilson: Πίσω από τα κύματα, μια σπασμένη ψυχή - Εξαρτήσεις, ψυχική κατάρρευση και πατρική κακοποίηση

Ο Μπράιαν Γουίλσον (Brian Wilson), μουσικός, συνθέτης και παραγωγός των Beach Boys, πέθανε σε ηλικία 82 ετών, αφήνοντας πίσω του μια από τις πιο πολύπλοκες και συγκινητικές διαδρομές στην ιστορία της ποπ μουσικής. Σε ανάρτηση στο Instagram, η οικογένειά του έγραψε: «Με βαριά καρδιά ανακοινώνουμε πως ο αγαπημένος μας πατέρας, Μπράιαν Γουίλσον, έφυγε από τη ζωή. Είμαστε συντετριμμένοι και δεν βρίσκουμε λόγια αυτή τη στιγμή. Παρακαλούμε σεβαστείτε την ιδιωτικότητά μας όσο πενθούμε. Ξέρουμε πως ο πόνος μας είναι κοινός με τον κόσμο. Αγάπη & Έλεος».

Ως ηγετική δημιουργική δύναμη των Beach Boys, ο Γουίλσον διαμόρφωσε έναν ήχο άλλοτε ανέμελο και άλλοτε μελαγχολικό, που έγινε συνώνυμος με την αβέβαιη, ουτοπική αίσθηση της Καλιφόρνια του 20ού αιώνα. Με τολμηρές τεχνικές στο στούντιο, χάρισε στη μουσική του συγκροτήματος μια μεγαλειώδη λάμψη. Τα τραγούδια του για το σερφ, τα αυτοκίνητα, τα κορίτσια και τη ζωντάνια της νιότης σταδιακά εξελίχθηκαν σε πιο στοχαστικές, συχνά ψυχεδελικές δημιουργίες, χτίζοντας έτσι ένα από τα σημαντικότερα ρεπερτόρια της αμερικανικής μουσικής.

Το αριστούργημά του ήταν το άλμπουμ «Pet Sounds» του 1966, ένας στοχαστικός κύκλος τραγουδιών με ευφάνταστη παραγωγή, όπου παντρεύτηκε η ροκ μπάντα με κλασικά όργανα και ιδιόρρυθμα στοιχεία, όπως το Electro-Theremin — το οποίο ξαναχρησιμοποίησε στο «Good Vibrations». Αν και εμπορικά απογοητευτικό στην κυκλοφορία του, το «Pet Sounds» αργότερα τιμήθηκε ως ένα από τα κορυφαία επιτεύγματα στην ιστορία της μουσικής, με τραγούδια όπως τα «God Only Knows» και «I Just Wasn’t Made for These Times» να θεωρούνται διαχρονικά.

Το Rolling Stone το κατέταξε Νο. 2 στα καλύτερα άλμπουμ όλων των εποχών, τόσο το 2003 όσο και το 2020. Ήταν επίσης μέρος μιας δημιουργικής «μονομαχίας» με τους Beatles. Ο παραγωγός George Martin παραδέχτηκε ότι το «Sgt. Pepper’s Lonely Hearts Club Band» δεν θα υπήρχε χωρίς το «Pet Sounds». Ο Paul McCartney είπε: «Το Pet Sounds με τσάκισε. Νομίζω πως κανείς δεν είναι μουσικά μορφωμένος αν δεν το έχει ακούσει».

Η κακοποιητική σχέση με τον πατέρα του

Ο Γουίλσον γεννήθηκε το 1942 στο Ίνγκλγουντ της νότιας Καλιφόρνια. Από μικρός μουσική ιδιοφυΐα με εξαιρετικό αυτί, μπορούσε να επαναλάβει φράσεις που του τραγουδούσαν ακόμα και ως μωρό. Έμαθε πιάνο, ενώ μαζί με τα μικρότερα αδέρφια του, Carl και Dennis, ερωτεύτηκαν τη R&B, το rock ‘n’ roll, το doo-wop και την ποπ. Αν και έχασε μερικώς την ακοή του από το ένα αυτί (πιθανόν ύστερα από επίθεση συνομήλικου), εκείνος και ο Carl ένωσαν τις δυνάμεις τους με τον ξάδερφό τους Mike Love για να σχηματίσουν τους Carl and the Passions, φέρνοντας στη συνέχεια και τον Dennis μαζί με τον φίλο τους Al Jardine, σχηματίζοντας τους Pendletones. Η προσπάθειά τους είχε τη στήριξη του πατέρα τους, Murry Wilson, με τον οποίο ο Brian είχε μια περίπλοκη και συχνά κακοποιητική σχέση. Ο Bob Dylan είχε πει χαρακτηριστικά: «Αυτό το αυτί... Ιησού Χριστέ, πρέπει να το γράψει στη διαθήκη του να πάει στο Smithsonian».

Το πρώτο του τραγούδι για το συγκρότημα, που μετονομάστηκε τελικά σε Beach Boys, ήταν το Surfin’ το 1961. Ακολούθησαν επιτυχίες όπως Surfin’ Safari, Surfer Girl και Surfin’ USA, το τελευταίο φτάνοντας στο Νο3 των αμερικανικών charts, εδραιώνοντας την επιτυχία τους. Ο Γουίλσον έγινε και παραγωγός με το τρίτο άλμπουμ Surfer Girl, και οδήγησε την μπάντα σε εντυπωσιακά υψηλούς ρυθμούς παραγωγής, με 15 άλμπουμ πριν από το τέλος της δεκαετίας του ’60. Δεν ήθελε οι Beach Boys να παραμείνουν ένα απλό «γκρουπ της μόδας» που τραγουδούσε για παραλίες και αυτοκίνητα.

Ουσίες και νοσηλεία σε ψυχιατρικές κλινικές

Ο Γουίλσον άρχισε να χρησιμοποιεί κάνναβη και LSD. Το δεύτερο τού φάνηκε δημιουργικά χρήσιμο. Εγραψε το California Girls στο πρώτο του «ταξίδι» με LSD, λέγοντας ότι το παραισθησιογόνο τον βοήθησε να καταλάβει καλύτερα τον εαυτό του και τα όριά του. Όμως η χρήση ουσιών και ο τεράστιος φόρτος εργασίας επιδείνωσαν τις ήδη υπάρχουσες ψυχικές δυσκολίες που ξεκίνησαν στην εφηβεία του. Άρχισε να ακούει φωνές, νοσηλεύτηκε επανειλημμένα σε ψυχιατρικές κλινικές στα τέλη της δεκαετίας του ’60 και απομακρύνθηκε από τους υπόλοιπους Beach Boys. Τελικά διαγνώστηκε με σχιζοσυναισθηματική διαταραχή και ήπια διπολική διαταραχή.

Το 2019 δήλωσε: «Υπήρξαν στιγμές που η ψυχική μου ασθένεια ήταν αβάσταχτη, αλλά με τη βοήθεια γιατρών και φαρμάκων κατάφερα να ζήσω μια υπέροχη, υγιή και παραγωγική ζωή». Παρά τις δυσκολίες του, το άλμπουμ Smile, διάδοχος του Pet Sounds, δεν ολοκληρώθηκε ποτέ (αν και προσαρμόστηκε σε προσωπικό άλμπουμ του 2004 και εκδόθηκε ως The Smile Sessions το 2011). Καθώς τα υπόλοιπα μέλη συνέβαλαν περισσότερο στη σύνθεση τραγουδιών, ο Γουίλσον παρέμενε δημιουργικός, ειδικά στα άλμπουμ Sunflower και Surf’s Up (το ομώνυμο τραγούδι σηματοδότησε μια ψυχεδελική επιστροφή του στην πρώιμη θεματολογία του).

Μετά τον θάνατο του πατέρα του, οι αρχές της δεκαετίας του ’70 ήταν σκοτεινή περίοδος για τον Γουίλσον. Η χρήση ουσιών αυξήθηκε, το βάρος του επίσης, και απομονώθηκε ξανά. Επέστρεψε στους Beach Boys για το άλμπουμ 15 Big Ones το 1976, αλλά βυθίστηκε ξανά στον αλκοολισμό και την υπερφαγία. Το 1983 έχασε τον αδερφό του Dennis από πνιγμό. 

Ο Landy παρακολουθούσε τον Γουίλσον 24 ώρες το 24ωρο, ακόμη και κλειδώνοντας το ψυγείο του. Αν και τον βοήθησε να επανέλθει προσωρινά, πήρε συγγραφικά δικαιώματα, έκανε επιχειρηματικές συμφωνίες εις βάρος του και κατέληξε ν' αποκομίζει έσοδα από τα τραγούδια του. Ο Landy έχασε τελικά την άδεια του και με δικαστική εντολή το 1992 του απαγορεύτηκε κάθε επαφή με τον Γουίλσον.

Από τα τέλη της δεκαετίας του ’90, επανήλθε με περιοδείες, παρουσιάζοντας το έργο του ως θησαυρό της αμερικανικής μουσικής. Στη σκηνή καθόταν στο πιάνο, με συχνά κενό βλέμμα. Όμως η μουσική του παρέμενε αυθεντική. Κατά την εισαγωγή των Beach Boys στο Rock & Roll Hall of Fame το 1988, είχε πει απλά: «Ήθελα να γράψω χαρούμενη μουσική που θα έκανε τον κόσμο να αισθάνεται όμορφα».

Το 2021 πούλησε τα δικαιώματά του στη Universal για 50 εκατ. δολάρια και το 2022 έδωσε την τελευταία του συναυλία, μαζί με τους Chicago. Το 2024 ανακοινώθηκε πως έπασχε από άνοια και λίγους μήνες μετά τέθηκε υπό δικαστική επιμέλεια.

Παντρεύτηκε δύο φορές

Πρώτα παντρεύτηκε με τη Marilyn Rovell το 1964, με την οποία απέκτησαν δύο κόρες, την Carnie και τη Wendy (που μαζί με την κόρη του John Phillips σχημάτισαν τις Wilson Phillips και είχαν τρεις Νο1 επιτυχίες στις ΗΠΑ). Χώρισαν το 1979. Το 1995 παντρεύτηκε τη Melinda Kae Ledbetter, που είχε γνωρίσει το 1986 και έγινε και μάνατζέρ του. Μαζί υιοθέτησαν πέντε παιδιά. Η Melinda πέθανε τον Ιανουάριο του 2024.

Η ιστορία του αποτυπώθηκε σε δύο αυτοβιογραφίες (1991 και 2016), στην ταινία Love & Mercy με τον Paul Dano (2014), και στο ντοκιμαντέρ Brian Wilson: Long Promised Road (2021). Ο Ronnie Wood έγραψε στα κοινωνικά δίκτυα: «Ο κόσμος μου πενθεί», ενώ ο συγγραφέας Don Winslow χαρακτήρισε το Pet Sounds το καλύτερο άλμπουμ όλων των εποχών και πρόσθεσε: «Κανείς δεν θα ακουστεί ξανά όπως εκείνος». 

Διαβάστε ακόμη

Η σφαίρα που πήρε την αθωότητα μιας γενιάς: 17 χρόνια από τη δολοφονία του Αλέξη και η μνήμη δεν σβήνει

Αυτά είναι τα ακριβά φάρμακα που θα διατίθενται και σε ιδιωτικά φαρμακεία από τον Ιανουάριο

Ανατροπή στη δολοφονία Καρυώτη: «Μου δώσανε φράγκα για να ομολογήσω, να μείνει μεταξύ μας»

Δώρο Χριστουγέννων για όλους; Παλιά ιστορία που πονάει – Πώς καθιερώθηκε