Η σφαγή του Μι Λάι: Όταν οι καλοί Αμερικανοί αφάνισαν ένα ολόκληρο χωριό με γέροντες και γυναικόπαιδα στο Βιετνάμ και μετά το αποσιώπησαν

Μια μέρα σαν σήμερα, 15 Μαρτίου του 1968 ο πόλεμος του Βιετνάμ μαίνεται! Τότε είναι που δόθηκε η διαταγή: Αφανίστε το Μι Λάι. Την επομένη το βράδυ στο βιετναμέζικο χωριό δεν άκουγες παρά το ρόγχο του θανάτου!

Είναι πολλοί που λησμονούν κι είναι κι άλλοι που δεν έμαθαν ποτέ. Η Ιστορία όμως είναι εκεί και καταθέτει τα αδιάσειστα στοιχεία της: Δεν υπάρχουν καλοί ή κακοί κατακτητές, όλοι τους είναι απλά Κατακτητές, αιμοδιψείς και ανάλγητοι. Ούτε καλοί Αμερικανοί, ούτε καλοί Ρώσοι, ούτε Βρετανοί, ούτε Γερμανοί. Όλοι τους, σαν τους κυνηγούς: θεριά που χορταίνουν με θάνατο, σαρκοβόρα θηρία, που η καλημέρα τους είναι «αίμα» και η καληνύχτα τους «αίμα». Σαν βγουν στα πεδία των μαχών, σαν πιάσουν τουφέκι στις παλάμες αλλάζουν χαρακτήρα, σκληραίνουν, γίνονται μακελάρηδες. Ο πόλεμος δεν έχει πολιτισμό. Ο πόλεμος είναι θάνατος!

Προς τι ο πρόλογος; Πόλεμο έχουμε κι ακούς από θεωρητικούς κουβέντες δίχως διύλιση στο στυπόχαρτο της Ιστορίας. Οι κακοί Ρώσοι, οι καλοί Ουκρανοί, οι καλοί Αμερικάνοι, οι κακοί Κινέζοι… Όλοι θεριά σαν χρειαστεί: Homo homini lupus.

Μια μέρα σαν σήμερα λοιπόν, στις 15 Μαρτίου του 1986, οι «εκπολιτιστές» - απόγονοι του Αβραάμ Λίνκολν, έλαβαν τη διαταγή να επιτεθούν στο χωριό, το Μι Λάι, στο Βιετνάμ. Και χύμηξαν σαν πεινασμένα θηρία, αφήνοντας πίσω από τα αιματοβαμμένα χνάρια τους 500 νεκρούς!

Μόνο γυναικόπαιδα και γέροντες!

Ποια ήταν η ιστορία; Το απόγευμα της 15ης Μαρτίου 1968 η ομάδα του 25χρονου υπολοχαγού Γουίλιαμ Κάλεϊ πήρε τη διαταγή να εκκαθαρίσει το χωριό Μι Λάι από τους Βιετκόνγκ που (δήθεν) το κατείχαν. Η πληροφορία αποδείχτηκε λανθασμένη. Στο Μι Λάι βρίσκονταν μόνο γυναικόπαιδα και υπερήλικες. Οι Αμερικανοί ακολουθούσαν την τακτική της «καμένης γης», για να μην βρίσκουν βοήθεια οι Βιετκόνγκ. Στις 16 Μαρτίου το πρωί, οι στρατιώτες του υπολοχαγού Κάλεϊ, με προϋπηρεσία μόλις τριών μηνών στο Βιετνάμ, εκτελούν με αγριότητα τους αμάχους. Συνολικά εκτελέστηκαν 504 άνθρωποι, ανάμεσά τους 173 παιδιά, 76 βρέφη και 60 ηλικιωμένοι.

Τους έκοψαν χέρια, τους έκοψαν το λαιμό, άδειασαν πάνω στα κορμιά τους τα τουφέκια τους, τους έριξαν χειροβομβίδες. Το Πεντάγωνο προσπάθησε να αποσιωπήσει το γεγονός και το πέτυχε για έναν χρόνο σχεδόν. Τα δημοσιεύματα του δημοσιογράφου Σέιμουρ Χερς και οι επιστολές ενός στρατιώτη αποκάλυψαν τη σφαγή.

Τιμωρήθηκε με... αϋπνίες

«Πολλοί πολίτες συγκεντρώθηκαν σε μικρές ομάδες και εκτελέστηκαν με πυροβολισμούς, άλλους τους πέταξαν σε ένα κανάλι αποχέτευσης στην άκρη του χωριού, άλλους τους πυροβόλησαν τυχαία μέσα ή κοντά στα σπίτια τους. Ορισμένα κορίτσια τα βίασαν πριν τα σκοτώσουν», έγραφε το 1972 σε ένα άρθρο του για το New Yorker, ο Σέιμουρ Χερς.

Διατάχτηκε δικαστική έρευνα και σε πέντε στρατιώτες απαγγέλθηκαν κατηγορίες και δικάστηκαν από στρατοδικείο.
Η δίκη άρχισε στις 17 Νοεμβρίου του 1970 και η απόφαση, τέσσερις μήνες μετά ήταν καταδικαστική μόνο για τον επικεφαλής της ομάδας, τον υπολοχαγό Γουίλιαμ Κάλεϊ τζούνιορ. Ο υπολοχαγός υποστήριξε ότι εκτελούσε διαταγές ανωτέρων του (πάγια υπερασπιστική γραμμή των σφαγέων), γεγονός που αρνήθηκε ο διοικητής του, λοχαγός Έρνεστ Μεντίνα, που κατέθεσε ως μάρτυς.
Ο Κάλεϊ καταδικάστηκε σε ισόβια κάθειρξη η οποία μετατράπηκε σε πρόσκαιρη κάθειρξη 20 ετών και στη συνέχεια 10 ετών. Ο Κάλεϊ παρέμεινε σε κατ’ οίκον περιορισμό στο δωμάτιό του στο στρατόπεδο Φορτ Μπένιγκ της Τζόρτζια, μόλις τρεισήμισι χρόνια και στη συνέχεια πήρε χάρη από τον πρόεδρο Νίξον. Σήμερα, ο Ουίλιαμ Κάλεϊ, 78 χρονών πλέον, ζει στο Κολάμπους της Τζόρτζια και είναι ιδιοκτήτης κοσμηματοπωλείου. Σύμφωνα με τους οικείους του, πάσχει από αϋπνίες… Ένας από τους στρατιώτες που πήραν μέρος στη σφαγή είχε καταθέσει: «Ένας από μας πυροβόλησε μια γυναίκα και τότε σκόπευσαν όλοι στο κεφάλι της και άρχισαν να πυροβολούν όλοι μαζί. Κομμάτι, κομμάτι τινάζονταν στον αέρα τα θραύσματα από τα κόκαλα του κεφαλιού της…».

Επιστροφή στον τόπο του εγκλήματος

Το 2012, ο δημοσιογράφος Τζος Ράσινγκ του Al Jazeera και πρώην μέλος του πολεμικού ναυτικού των ΗΠΑ, επισκέφθηκε το χωριό Μι Λάι έχοντας μαζί του τον βετεράνο στρατιώτη Κεν Σίελ, που ήταν τότε ανάμεσα στους δολοφόνους αμάχων. Ο Σίελ ήταν ο μοναδικός που δέχτηκε να κάνει το ταξίδι πίσω στο χρόνο και στο αιματοβαμμένο χωριό . Σύμφωνα με τον δημοσιογράφο Τζος Ράσινγκ όταν αναζητήθηκαν στρατιώτες που είχαν λάβει μέρος στη σφαγή, ανακάλυψαν ότι πολλοί είχαν αυτοκτονήσει ενώ άλλοι αντιμετώπιζαν σοβαρά ψυχολογικά προβλήματα. Ο Σίελ ήταν ο μοναδικός που αποφάσισε να πάει. Τους υπόλοιπους τους είχαν αγκαλιάσει οι Ερινύες. Στα πρακτικά της δίκης έχει καταχωρηθεί για τον Κεν ότι σύντροφός του τον είδε να πυροβολεί σε πλήθος αμάχων φωνάζοντας: «Δεν θέλω να το κάνω αυτό, δεν θέλω να το κάνω αυτό»!

«Από τους στρατιώτες που προσπαθήσαμε να εντοπίσουμε για να πείσουμε να επιστρέψουν στο Μι Λάι κανένας δεν ήταν στη ζωή ή καταρύχονταν από τους εφιάλτες τους. Όσοι από αυτούς δεν είχαν αυτοκτονήσει, δεν ήταν πια άνθρωποι...», δήλωσε ο Ράσινγκ.
Ο αμερικανικός Τύπος αντιμετώπιζε πάντα τη σφαγή του Μι Λάι ως τραγωδία που, ωστόσο, «δεν αντικατοπτρίζει την επίσημη αμερικανική πολιτική».

Από τότε που η έκθεση της Eπιτροπής Πιρς για το Μι Λάι δόθηκε στη δημοσιότητα, ο Τύπος και η αμερικανική κοινή γνώμη πίστεψαν ότι η επιτροπή υπό την ηγεσία του στρατηγού Γουίλιαμ Πιρς όχι μόνο αποκάλυψε την έκταση της σφαγής αλλά εξέθεσε επίσης την προσπάθεια κάλυψης της υπόθεσης εμπλέκοντας αξιωματικούς μέχρι και τον διοικητή της Αμερικανικής Διεύθυνσης, τον στρατηγό Σάμιουελ Κόστερ.
H Επιτροπή Πιρς όμως συμμετείχε σε μια μεγαλύτερη κάλυψη: Απάλλαξε τον διοικητή των αμερικανικών δυνάμεων στο Βιετνάμ, τον στρατηγό Γουίλιαμ Γουέστμόρλαντ από οποιαδήποτε ευθύνη για τη σφαγή στο Μι Λάι, παρά το γεγονός ότι η πολιτική του ήταν οι Αμερικανοί στρατιώτες να μεταχειρίζονται τους αμάχους που παρέμεναν σε περιοχές βάσης των κομμουνιστών και των Βιετκόνγκ, όπως το Μι Λάι, ως ένστολους εχθρούς! νάλογη σφαγή είχε γίνει και στην πόλη Pleiku. Και μην ξεχνάμε ότι οι Αμερικανοί είχαν ρίξει μέχρι το 1968 στο Νότιο Βιετνάμ περισσότερες βόμβες απ’ όσες στην Ευρώπη κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου!

Και τα χρόνια πέρασαν κι οι σφαγές του «πολιτισμού» συνεχίζονται. Χθές ήταν Η Μαριούπολη, πέρυσι ήταν η Βαγδάτη, η Συρία. Και η Ιστορία τραβάει το δρόμο της με τον πόλεμο στο πλάι...