Λακές της εξουσίας, από διάκος προήχθη σε Ταξίαρχο-Φρούραρχο του Ακροκόρινθου – Άνανδρος και ελεεινός είχε τέλος οικτρό

Ήταν λακές της Εξουσίας. Το ονοματεπώνυμό του ήταν Ιάκωβος Θεοδωρίδης, όμως οι δικοί του, τού είχαν κολλήσει το παρατσούκλι Αχιλλέας, θέλοντας ίσως να τον εμπαίξουν παρομοιάζοντάς τον με τον Ομηρικό ήρωα.

Ο Θεοδωρίδης ήταν ιερωμένος (διάκος) - δημοδιδάσκαλος, υδραίος, που ούτε πατέρα γνώρισε ούτε μητέρα· μυήθηκε στα της Φιλικής Εταιρείας· και τότε ήταν που απέκτησε το προσωνύμιο «Αχιλλέας» και με αυτό έγραψε Ιστορία που ουδεμία σχέση έχει με αυτή του μυθικού γιού του Πηλέα, θρύλου της Ιλιάδας· το αντίθετο μάλιστα.

Το καλοκαίρι του 1822, ο Θεοδωρίδης, διορίστηκε φρούραρχος του Ακροκορίνθου και επειδή ένας φρούραρχος δεν θα μπορούσε να είναι ούτε διάκος ούτε δάσκαλος του απονεμήθηκε ο βαθμός του Ταξιάρχου! Μέσα σε ένα βράδυ…

Όταν έπεσε ο Ακροκόρινθος

Τον Ιανουάριο του 1822, το άπαρτο κάστρο της Κορίνθου, ο Ακροκόρινθος, πατήθηκε από τους Επαναστάτες έπειτα από δυο πολιορκίες.
Ο φρούραχος του Ακροκορίνθου Ασλάν μπέης- λέγεται ότι- υποδέχτηκε στην πύλη τον πορθητή Θεόδωρο Κολοκοτρώνη του παρέδωσε- συμβολικά- τα κλειδιά του κάστρου και του είπε φωναχτά (για να τον ακούσει η υστεροφημία του ισως…): «Χαλάλι σας, χαλάλι σας…! Κι ο Κολοκοτρώνης ύψωσε τη σημαία της Επανάστασης στις επάλξεις του κάστρου κι αποχώρησε αφήνοντας πίσω του μανιασμένο σμάρι με το μάτι άγριο για φόνους, αρπαγές, βιασμούς και λεηλασίες. Και ουδείς μπορεί να τους ψέξει. Μέχρι τότε οι Τούρκοι έσφαζαν, λεηλατούσαν, βίαζαν και εξανδραπόδιζαν· τώρα λάμβαναν τα επίχειρά των θηριωδιών τους.

Έχει γραφτεί ότι από τους περίπου 600 Οθωμανούς που παραδόθηκαν στους Επαναστάτες, ουδείς επέζησε.
Αξίζει η λεπτομέρεια της ιστορίας των κατακτημένων Τούρκων: ο κληρικός και ιστορικός Αμβρόσιος Φραντζής γράφει πως: «Κατά τη μεταφορά τους ως στα πλοία που ήσαν στο Λουτράκι, υπέστησαν επιθέσεις από ομάδες ατάκτων, ληστεύτηκαν, γυναικόπαιδα αρπάχτηκαν και άντρες σφαγιάσθηκαν. Οι εναπομείναντες μπαρκαρίστηκαν σε δύο καράβια που κατά δυστυχίαν, τρικυμίας επιπεσούσης, εις την θάλασσαν επνίγησαν άπαντες». Αν αυτά γράφει ο Φραντζής, αποδίδοντάς τον αφανισμό των Τούρκων στη μοίρα, κάποιοι άλλοι ιστορικοί τον αποδίδουν στα χέρια των δεσμωτών τους. 

Και τότε η Ιστορία κάνει τόπο για να χωρέσει στις αράδες της ένας ακόμα Αχιλλέας, ο παπα Ιάκωβος Θεοδωρίδης, που τα ‘χε καλά με την Εξουσία και σ’ ένα βράδυ μέσα δίπλωσε τα ράσα και τα τρύπωσε στο σεντούκι του παρελθόντος και ντύθηκε Φρούραρχος με τον βαθμό του Ταξιάρχου. Αυτός, ο παρακολουθών τα τεκταινόμενα από απόσταση ασφαλείας, αυτός που ούτε τουφέκι δεν είχε πιάσει στον μέχρι τότε βίο του, χρίστηκε από την Κυβέρνηση του Μαυροκορδάτου Ταξίαρχος-Φρούραρχος του Ακροκορίνθου. Ο Υδραίος, πατριώτης του ισχυρού Γεώργιου Κουντουριώτη, δεν ήταν δυνατόν να μείνει δίχως οφίτσιο. Υπέβαλλε μια- τυπική- αίτηση και προσελήφθη!

Κάνε μια άιτηση να είμαστε νόμιμοι...

Στο Αρχείον της Ελληνικής Παλιγγενεσίας (υπάρχουν και οι 25 τόμοι σε μορφή PDF στο διαδίκτυο) αναγράφεται περί της… προαγωγής του από παπά σε Ταξίαρχο: «Εν Κορίνθω τη 26 Απριλίου 1822. Εν τη σημερινή συνελεύση του Βουλευτικού, επί Αντιπροέδρου Σωτηρίου Χαραλάμπη, ανεγνώσθη αναφορά του Μινίστρου του Πολέμου (σ.τ.σ. Κωλέττης) περί προβιβασμού του Αχιλλέως, περί του οποίου εγένετο σκέψις και διαφιλονείκησις· τέλος ενεκρίθη να προβιβασθή εις βαθμόν ταξιάρχου, κατά το προβούλευμα υπό αριθ.86.».

Όπως γίνεται αντιληπτό από τα γραφόμενα υπήρξαν και αντιρρήσεις, που όμως παρακάμφθηκαν!
Και λίγες σελίδες παρακάτω να και ο διορισμός: «…περί του ταξιάρχου Αχιλλέως Θεοδωρίδου, ότι, κατά την δε αναφοράς αίτησιν του τού να μη μένη αργός, ενεκρίθη φρούραρχος της Ακροκορίνθου»! Για να μην μείνει αργός, άνεργος δηλαδή...
Και ο κομβικής σημασίας, για ολόκληρο τον Μωριά, Ακροκόρινθος(της «κλείδας της χερσονήσου» κατά τον Σπηλιάδη) περνάει παραδίδεται στον άπειρο περί στρατιωτικών παπα-δάσκαλο! Και ο «Αχιλλέας» ζώνεται τ’ άρματά του και μπαίνει πομπώδης και πλήρης οιήσεως στο κάστρο. Και το τι επακολουθεί δεν χρειάζεται να περιγραφεί με λέξεις πολλές· μία είναι αρκετή: μακελειό!

Φαγοπότι, διασκέδαση, ακολασίες, ερωτικές συνευρέσεις, μεθύσια και γλεντοκόπι νυχθημερόν! Ο «Αχιλλέας», λέγεται μάλιστα ότι, σύναψε και σχέση με την καλλονή σύζυγο του Κιαμήλ Μπέη, του πλούσιου διοικητή της Κορίνθου, που κρατείτο αιχμάλωτος (βασανιζόμενος για να αποκαλύψει που έχει κρύψει τα αμύθητα πλούτη του) από Επαναστάτες. Και έξι μήνες μετά την εισβολή των Ελλήνων Επαναστατών στο κάστρο του Ακροκορίνθου, και λίγους μήνες μετά την ανάληψη των καθηκόντων του φιλήδονου Φρουράρχου, ξέσπασε η καταιγίδα.

Η κάθοδος του Δράμαλη...

Ο Μαχμούτ πασάς, ο επονομαζόμενος και Δράμαλης λόγω καταγωγής από τη Δράμα, άρχισε να κατεβαίνει από βορρά σαν κακοκαιρία και να σαρώνει ό,τι εμπόδιζε το πέρασμά του. Ο Δράμαλης διέσχισε τη Ρούμελη με ταχύτητες ανέμου δυνατού, δίχως να βρει αντίσταση· αντικειμενικός σκοπός του ήταν να πατήσει τον Μωριά και να πάρει πίσω ό,τι είχαν καταλάβει ο Επαναστατημένοι.

Κι όταν ακούστηκε ότι ο Δράμαλης πέρασε και τα Μέγαρα, ο Αχιλλέας, ρίψασπις, δειλός και φυγόμαχος άρπαξε όσα περισσότερα μπορούσε από τα πλούτη που είχε μαζέψει στον Ακροκόρινθο και εγκατέλειψε το κάστρο, που του είχαν εμπιστευτεί!
«Ο φρούραρχος Ιάκωβος Θεοδωρίδης, παρά το ηχηρό προσωνύμιο που έφερε ως “Αχιλλέας”, σαν είδε τη σκόνη που σήκωναν τα λεφούσια του τούρκικου στρατεύματος, δείλιασε, μάζεψε τους 150 άντρες που είχε στις διαταγές του και έφυγε από την Τενεατική πύλη- της Δραγονέρας», γράφει ο αγωνιστής, συγγραφέας και πολιτικός Νικόλαος Σπηλιάδης.

Πριν όμως εγκαταλείψει το κάστρο, ο «Αχιλλέας» ολοκληρώνει την μιαρή παρουσία του: δίνει διαταγή στον υποφρούραρχο Διαμαντή Λαλάκα να ξεκάνει τον Κιαμήλ μπέη. Ο Λαλάκας σε συνεργασία με τον ηγούμενο της Μονής Φανερωμένης Παρθένιο Βλάχο και τον πρώην μπιστικό του Κιαμήλ μπέη, Δημήτριο Μενάκη, μπαίνουν στο κελί και ο τελευταίος αδειάζει την πιστόλα του στο στήθος του δέσμιου και εμβρόντητου Κιαμήλ… Οι κακές γλώσσες λένε ότι πίσω από την εν ψυχρώ δολοφονία του πάμπλουτου τούρκου αξιωματούχου ήταν ο Παπαφλέσσας που ήθελε να καρπωθεί τα πλούτη του Κιαμήλ Μπέη και περισσότερο από όλα την όμορφη σύζυγό του Γκιούλ Χανούμ…

Και την επόμενη ημέρα, 7 Ιουλίου του 1822, ο Δράμαλης μπήκε θριαμβευτικά και με κάθε επισημότητα στο φρούριο του Ακροκόρινθου· τον υποδέχτηκαν η μάνα του Κιαμήλ μπέη, Νουρή Μπεγίνα, μαζί με την χήρα του, Γκιούλ Χανούμ. Η Γκιούλ Χανούμ, μάλιστα, υπέδειξε- όπως θρυλείται- στον Δράμαλη ένα πηγάδι, όπου ήταν κρυμμένα χιλιάδες πουγκιά γεμάτα με χρυσά νομίσματα. Ο Δράμαλης γοητευμένος από τη χήρα του Κιαμήλ, την παντρεύτηκε πάνω στον Ακροκόρινθο! Και για τιμήσει τη μνήμη του δολοφονημένου συζύγου της, ο οθωμανός πασάς, διέταξε κι έχτισαν ζωντανούς στα τείχη όσους επιφανείς έλληνες έσερνε από τη Ρούμελη αιχμαλώτους πλάι του και κρέμασε με το κεφάλι προς τα κάτω δύο ιερείς.

«Να ήταν ο Νικήτας, έφευγε;»

Γράφει ο Μακρυγιάννης στα Απομνημονεύματά του: «Ο Τούρκος έτρωγε ποντίκια και μας γάμησε το κέρατο με τα κανόνια και τις μπόμπες. Ο Αχιλλέας αρνιά και κριάρια μέσα, τ’ αφήνει όλα και πάγει νάβρη τους συντρόφους του όπου τον διορίσαν. [...] Εβάλατε και νέον αρχηγόν εις το φρούριον της Κόρθος, Αχιλλέγα τον έλεγαν, λογιώτατον… Λεβέντης ήταν, Αχιλλέα τον έλεγαν, είχε και το κάστρο εφοδιασμένο από τα αναγκαία του πολέμου, είχε και τόσο στράτευμα. Όταν είδε τους Τούρκους του Δράμαλη από μακριά και ήταν καταπολεμισμένος από Ρούμελη και Ντερβένια, βλέποντας τον ο Αχιλλέας άφησε το κάστρο και έφυγε απολέμιστο. Να ήταν ο Νικήτας, έφευγε;
»Και αφού τους είδε τους Τούρκους από μακριά ο Αχιλλέας, ο νέος αξιωματικος της Κυβερνήσεώς μας, άφησε εφοδιασμένο κάστρο και πήρε τόσο ασκέρι και έπιασε τα βουνά. Και ύστερα σκοτώθηκε… Θέλουν Αχιλλέα οι Κυβερνήται να αφήνη αντουφέκιγον κάστρο οπούναι πλησίον του ουρανού εις το ψήλωμα και είχε όλα του τα αναγκαία. Η μαγαρισιά το φκυάρι της θέλει».

Κι ενώ ο Φρούραρχος έτρεχε να σώσει την κεφαλή του, το ίδιο έκαναν και οι αξιωματούχοι της Κυβέρνησης που έσπευσαν να τρυπώσουν σαν τα ποντίκια στα καράβια των Υδραίων στον Αργολικό κόλπο.

Η Ιστορία κύλησε σαν τα ποτάμια του Μωριά κι έπνιξε τον Δράμαλη, που μετά την πανωλεθρία στα Δερβενάκια επέστρεψε στον Ακροκόρινθο, κλείστηκε σε να δωμάτιο και βγήκε νεκρός από εκεί, λέγεται, από τη στενοχώρια του…
Ο «Αχιλλέας» περιφρονημένος πια και στιγματισμένος από την άνανδρη πράξη του πετάχτηκε σε ένα κελί σε μοναστήρι στο Κρανίδι, όπου ένα πρωί τον βρήκαν με μια σφαίρα να του ‘χει ρημάξει το κεφάλι· «αυτοκτονία», είπαν. Ο Σπυρίδων Τρικούπης γράφει ότι «…περιπεσών εις μελαγχολίαν ηυτοκτόνησε»…

Γιατί έτσι γίνεται συνήθως με τους τιποτίζοντες λακέδες της Εξουσίας: όταν ολοκληρώσουν ή δεν ολοκληρώσουν τη δουλειά που τους ανατίθεται, χάνονται από προσώπου γης είτε «αυτοκτονώντας» είτε απολαμβάνοντας τα πλούτη τους… Ο Ιάκωβος, που τον φώναζαν Αχιλλέα, Θεοδωρίδης ήταν από εκείνους που «αυτοκτόνησαν»…

*** Πληροφορίες αντλήθηκαν (και) από το βιβλίο του Θεόδωρου Δ. Παναγόπουλου «Τα Ψιλά Γράμματα της Ιστορίας» εδόσεις Ενάλιος.