Ναι, έχουμε ανάγκη περισσότερες συναυλίες σαν αυτή της Nalyssa Green στον Λυκαβηττό

Συνήθως, όταν ένας πολιτιστικός συντάκτης παρακολουθεί μια συναυλία, γράφει κυρίως για αυτό που ακούει – για τις ερμηνείες, τις ενορχηστρώσεις, την ποιότητα του ήχου. Σε αυτή την περίπτωση όμως, αξίζει να γράψουμε πρωτίστως για αυτό που είδαμε. Όχι γιατί το μουσικό κομμάτι της βραδιάς ήταν κατώτερο των προσδοκιών, το αντίθετο μάλιστα. Ήταν γεμάτο πάθος, αλήθεια και εκπλήξεις. Όμως, αυτό που ξεχώρισε περισσότερο ήταν η συμπεριληπτικότητα, η ζεστασιά και το ανθρώπινο πρόσωπο μιας συναυλίας που μετατράπηκε σε γιορτή για όλους, χωρίς αστερίσκους και αποκλεισμούς.

Η Nalyssa Green, περισσότερο οικοδέσποινα ενός μεγάλου πάρτι, παρά πρωταγωνίστρια, κατασκήνωσε για ένα βράδυ στον Λυκαβηττό και άνοιξε ένα παράθυρο σε μια άλλη εκδοχή της μουσικής σκηνής – πιο συλλογική, πιο τρυφερή, πιο θαρραλέα. Στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου, η σκηνή μετατράπηκε σε μια κινητή πλατφόρμα ελευθερίας, όπου δεκατρία μουσικά σχήματα, drag περφόρμερ και stand-up καλλιτέχνες εναλλάσσονταν χωρίς ιεραρχία, χωρίς πόζες, χωρίς φίλτρα. Tο κοινό δεν ήταν απλώς θεατής, αλλά συν-δημιουργός μιας βραδιάς που έμοιαζε περισσότερο με γιορτή αγάπης και ελευθερίας, παρά με απλή μουσική εκδήλωση.

Το line-up της βραδιάς είχε την πυκνότητα και τον ενθουσιασμό ενός μικρού φεστιβάλ. Συμμετείχαν οι Δεσποινίς Τρίχρωμη, Δήμητρα Νικητέα, Σκιαδαρέσες, Chraja, Dolly Vara, Logout, PapithedogTV, Penny, The Boy, Tsolimon και Vassilina. Ολα τα ονόματα μοιράστηκαν ισότιμα τη σκηνή και το φως. Ο καθένας και η καθεμιά έδωσαν κάτι δικό τους, με προσωπικότητα και στυλ. Παρουσιάστρια της βραδιάς ήταν η ίδια η Nalyssa Green, συνοδεία του Kristof, που με τα εκκεντρικά του σύνολα, την υπέροχη φωνή και το λεπτό του χιούμορ κινήθηκε ανάμεσα στο κοινό και τη σκηνή σαν οικοδεσπότης σ' ένα queer παραμύθι.

«Ελευθερία στην Παλαιστίνη»

Κατά τη διάρκεια της βραδιάς, η Penny έκανε μια από τις πιο συγκινητικές εμφανίσεις. Ανέβηκε στη σκηνή κρατώντας μια παλαιστινιακή σημαία και αφιέρωσε λόγια αλληλεγγύης στον παλαιστινιακό λαό. Το κοινό την αποθέωσε, φωνάζοντας ρυθμικά «Ελευθερία στην Παλαιστίνη», μετατρέποντας για λίγα λεπτά τη συναυλία σε πολιτική δήλωση. Ήταν μια στιγμή αλήθειας και αξιοπρέπειας, από αυτές που δεν προγραμματίζονται, αλλά συμβαίνουν όταν το έδαφος είναι ασφαλές. 

Η Δεσποινίς Τρίχρωμη εμφανίστηκε σαν μια σεληνιακή περσόνα από κάποιο άγνωστο σύμπαν με τραγούδια που ακροβατούν ανάμεσα στον σκοτεινό ρομαντισμό και την ηλεκτρονική μελαγχολία, φέρνοντας στο προσκήνιο τον ψίθυρο της εσωτερικής αναζήτησης. Η φωνή της – άλλοτε αχνή, σαν ανάμνηση, κι άλλοτε κοφτερή, σαν μαχαίρι – διαπερνούσε το πλήθος, αγγίζοντας με τρόπο σχεδόν χειροπιαστό. Ερμηνείες σαν να περπατάς σε έρημη παραλία με ακουστικά μέσα στη νύχτα. Μια μορφή που αφηγούνταν όνειρα μέσα από glitchy ήχους και σπασμένες λέξεις, φτιαγμένα για όσ@ έχουν μάθει ν' αγαπούν στο σκοτάδι.

Από την άλλη, οι Σκιαδαρέσες ήταν η νύχτα της Αθήνας σε στίχους. Με πολιτική ραχοκοκαλιά και ήχο που μπλέκει την post-punk ωμότητα με σπαρακτική αθηναϊκή ειλικρίνεια, δηλώνουν θέση, ύπαρξη και άρνηση. Οι φωνές τους ακουμπούσαν σταθερά στην καθημερινότητα, μα όχι με πεσιμισμό αλλά με πείσμα και οργή, με γλώσσα που δεν χαρίζεται και μουσική που δεν καθησυχάζει.

Παράλληλα, ο The Boy βγήκε με σιωπή. Αυτή τη χαρακτηριστική του ένταση που προηγείται της μουσικής του. Ό,τι είπε και τραγούδησε έμοιαζε να αιμορραγεί αλήθεια, σαν να ξεφλουδίζει τη σάρκα της πόλης και της εφηβείας, των γονιών, της μοναξιάς, της χώρας. Με φωνή σχεδόν ασκητική και ερμηνείες γεμάτες ένταση, σαρκασμό, συγκίνηση, καθήλωσε όχι μόνο με τους στίχους του, αλλά και με το βλέμμα που κοιτούσε το κοινό χωρίς συμβιβασμούς.

Και σε όλο αυτό, οι drag performers δεν έπαιξαν τον ρόλο του διαλείμματος, αλλά της γέφυρας. Με σώματα που δήλωναν παρούσα και φωνές που απαιτούσαν χώρο, με περούκες, glitter, βάθος και χιούμορ, ανέβασαν τη βραδιά επίπεδο. Δεν υποδύθηκαν ρόλους, υπήρξαν, και αυτό ήταν αρκετό. Σαν μια μίνι όπερα αυτοέκφρασης, ανάμεσα στις μουσικές πράξεις, έδωσαν φωνή σε όλες τις πλευρές του εαυτού μας που η κανονικότητα αφήνει απέξω.

Σημειώνεται πως την ώρα που ακούστηκε το «Κοκτέιλ» ή το «Όλα τα πάρτυ του κόσμου» δεν υπήρχε άνθρωπος που να μην λικνίζεται. Αλλοι έντονα, άλλοι ντροπαλά, αλλά όλοι παρόντες. Ήταν μια στιγμή που έμοιαζε να καταργεί το βάρος των ημερών. 

Εικόνες που έμειναν

Ο λόφος του Λυκαβηττού φωτίστηκε όχι μόνο από τα φώτα της σκηνής, αλλά και από τα μάτια των ανθρώπων που τον γέμισαν. Ζευγάρια όλων των φύλων χορεύαν αγκαλιασμένα, παρέες γελούσαν και έπιναν τις μπύρες τους, άγνωστοι τραγουδούσαν μαζί κοιτάζοντας τα αστέρια. Ήταν η μαγεία της αποδοχής, εκείνης της σπάνιας συνθήκης όπου όλοι μπορούν να 'ναι ακριβώς όπως είναι, χωρίς εξηγήσεις, χωρίς άβολα βλέμματα. Σαν να λέει κάθε κομμάτι: «Σε βλέπω, σε ακούω, είσαι εντάξει όπως είσαι».

Μια γυναίκα στην πρώτη σειρά, γύρω στα σαράντα, τραγουδούσε κάθε στίχο. Δίπλα της, ένα νεαρό αγόρι με γκλίτερ στα μαλλιά και δάκρυα στα μάτια την αγκάλιαζε. Πιο πέρα, μια drag queen χόρευε ασταμάτητα, με την αυτοπεποίθηση ότι της ανήκει ο κόσμος και ίσως, εκείνο το βράδυ, της άνηκε στ’ αλήθεια.

Ανάμεσα στο πλήθος, διακριτικός αλλά παρών, ο Φοίβος Δεληβοριάς παρακολουθούσε τη σκηνή μ' εκείνη τη σπάνια προσοχή που μοιάζει με σεβασμό – όχι μόνο στη μουσική, αλλά και σε όσους τη φέρουν. Καθόταν ήσυχα, μα με βλέμμα ζωντανό, συγκεντρωμένο, σαν να άκουγε όχι μόνο τους ήχους αλλά και όσα οι καλλιτέχνες ήθελαν πραγματικά να πουν. 

Ήταν μια γιορτή ανθρώπινης παρουσίας χωρίς όρους και ταμπέλες. Και είναι σημαντικό να το πούμε αυτό, ειδικά τώρα. Τώρα που ο πολιτισμός στην Ελλάδα κινδυνεύει να χάσει το νόημά του και να μετατραπεί σ' ένα προνόμιο των λίγων. Με εισιτήρια που ακριβαίνουν ανεξέλεγκτα, με χώρους που αποκλείουν αντί να υποδέχονται, με διοργανώσεις που μετρούν μόνο τα νούμερα και όχι τις καρδιές που χτυπούν στον ρυθμό. Σε μια εποχή που η τέχνη εμπορευματοποιείται και τα ζωντανά θεάματα γίνονται όλο και πιο απρόσιτα, τέτοιες βραδιές δεν είναι απλώς ευχάριστες, είναι απαραίτητες.

Η συναυλία της Nalyssa Green στον Λυκαβηττό μάς υπενθύμισε ότι η μουσική μπορεί να είναι κάτι περισσότερο από προϊόν. Μπορεί να είναι χώρος. Ένα καταφύγιο. Μια πράξη αγάπης. Και ίσως, τελικά, αυτό να είναι το πιο επαναστατικό πράγμα που μπορεί να προσφέρει σήμερα ένας καλλιτέχνης. Να φτιάξει έναν κόσμο όπου όλοι χωράνε.

Διαβάστε ακόμη

Νέα κίνητρα για να στελεχώσουν οι γιατροί τα νησιά και τις άγονες περιοχές - Οι κενές θέσεις και τα αγκάθια

Το σχέδιο των ψύχραιμων στου Μαξίμου για τους αγρότες, τα καρφιά σε Καραμανλή και Σαμαρά και η Γκίλφοϊλ με τον Πάτση

Τι θα κάνει η κυβέρνηση με τα μπλόκα των αγροτών - Πώς αντιμετωπίζει Σαμαρά - Καραμανλή

Η μοναξιά του σχοινοβάτη: Η ΕΕ ισορροπεί ανάμεσα σε Τραμπ και Ουκρανικό