Κατερίνα Πολέμη και Στάθης Αννίνος στο ethnos.gr: «Η μουσική έχει μια ενωτική δύναμη που δεν γνωρίζει από γλώσσα, χρώμα ή σύνορα»

Το Σάββατο 14 Ιουνίου ο Στάθης Άννινος με το κουαρτέτο του συναντά τη χαρισματική ερμηνεύτρια και συνθέτη Κατερίνα Πολέμη σε μια περιπετειώδη διαδρομή που διασχίζει μουσικά τα σύνορα, από την Ελλάδα έως τη Βραζιλία. Οι δύο καλλιτέχνες με τη συμβολή των υπολοίπων διακεκριμένων μουσικών, στον ειδυλλιακό Κήπο του Μεγάρου, δημιουργούν μια πολύχρωμη γιορτή αποκαλύπτοντας μέσα από τη δύναμη του τραγουδιού και της μουσικής, όλα όσα μας ενώνουν. Η φωνή και οι λέξεις γεννούν τις νότες που θα μας συγκινήσουν, θα μας φέρουν αναμνήσεις στο νου και θα μας ταξιδέψουν στην Ελλάδα και στο εξωτερικό.

Με αφορμή την πρόσφατη κυκλοφορία του τραγουδιού «Μη φοβάσαι» των Ν. Ξυδάκη και Μ. Ρασούλη (ΠΚmusic) η παράσταση αποκτά ξεχωριστή χροιά με τη συμμετοχή του σπουδαίου δημιουργού Νίκου Ξυδάκη, ο οποίος θα φωτίσει επί σκηνής την ιδιαίτερη αυτή μουσική συνύπαρξη. 

Ετοιμάζετε μια ξεχωριστή, πολύχρωμη γιορτή στον Κήπο του Μεγάρου. Τι θέλετε ν' αποκομίσει το κοινό από αυτή τη βραδιά;

Στάθης Αννίνος: Δεν θα ήθελα να καθοδηγήσω την αίσθηση του κοινού. Θα ήθελα, όμως, να το προτρέψω ν' αφεθεί και ν' απελευθερωθεί όσο το δυνατόν περισσότερο σε αυτή την περιπετειώδη διαδρομή που ετοιμάσαμε.

Κατερίνα Πολέμη: Η πολύχρωμη γιορτή για μένα εχει να κάνει με τη σπουδαιότητα και δύναμη του να ήμαστε μαζί, το να αφεθούμε εμείς οι μουσικοί στο πνεύμα της μουσικής και οι ακροατές να νιώσουν, να θυμηθούν ενδεχόμενος, να εμπνευστούν και να γαργαλίσει και να ψυχαγωγηθεί το είναι όλων μας.

Το πρόγραμμά σας ταξιδεύει από τη Μεσόγειο ως τη Λατινική Αμερική, ξεπερνώντας σύνορα, στυλ και γλώσσες. Ποιες στιγμές λειτουργούν για εσάς ως γέφυρες ανάμεσα στα διαφορετικά στυλ;

Σ.Α.: Οι στιγμές όπου όλοι – κοινό και καλλιτέχνες – γινόμαστε ένα, μέσα από τη Μουσική. Αυτή έχει μια ενωτική δύναμη που δεν γνωρίζει από γλώσσα, χρώμα ή σύνορα. Μπορεί να διευρύνει τα όριά μας και να ξεπεράσει ό,τι σκοτεινό φέρει η ανθρώπινη φύση.

Κ.Π.: Η αλήθεια είναι πως όλες οι ενορχηστρώσεις του Στάθη Άννινου -που είναι σχεδόν όλες- αλλά και όσες έχω κάνει εγώ, εμπεριέχουν παραπάνω από ένα στυλ μουσικής είτε το τραγούδι είναι από την Ελλάδα, είτε είναι από την Αργεντινή, την Αγγλία, ακόμη και τη Βραζιλία. Για παράδειγμα, το νέο μας single «Μη φοβάσαι» του Νίκου Ξυδάκη και Μανώλη Ρασούλη που διασκεύασε ο Στάθης, ενώ έχει ελληνικούς στίχους και ελληνότροπη μελωδία ερμηνεύεται από όλους μας με τρόπο πολύ ατμοσφαιρικό, γκρουβάτο, δυτικότροπο και μέσα στα πλαίσια της μοντέρνας τζαζ.

Γνωριστήκατε μέσω του Διονύση Σαββόπουλου. Πώς θυμάστε εκείνη την πρώτη συνάντηση και τι σημαίνει αυτός ο άνθρωπος για εσάς, ως καλλιτέχνης και ως προσωπικότητα;

Σ.Α.: Γνώρισα την Κατερίνα, σε μια συναυλία στην Κύπρο, όπου ο Διονύσης Σαββόπουλος μας ανακοίνωσε ότι θα είναι μαζί μας. Χρόνια μετά, με κάλεσε στις συναυλίες της – πρώτη στάση, ο Κήπος του Μεγάρου. Ξαναβρεθήκαμε τώρα, σαν να εκπληρώσαμε μια παλιά υπόσχεση. Τη θαυμάζω για το ταλέντο και την αυθεντικότητά της. Ο Σαββόπουλος υπήρξε μέντοράς μου. Κάναμε μαζί διάφορα projects – από πιάνο και φωνή, μέχρι μεγάλα ensemble, όπου έπαιξα και ενορχήστρωσα. Δημιούργησε ένα δικό του σύμπαν, με αστέρια, πλανήτες και ήλιους. Ήταν πρωτοπόρος και η αισθητική του είναι το αποτέλεσμα βαθιάς και πολύπλευρης γνώσης, την οποία έχει το χάρισμα να συνθέτει και να μετουσιώνει σε κάτι υψηλό. Ως προσωπικότητα, είναι ισχυρός, με αντιθετικές – και σαββοπουλικές – πλευρές που χρειάζονται αποκωδικοποίηση.

Κ.Π.: Είναι κάποιες συναντήσεις όπως αυτή με τον Στάθη, όπου ο χρόνος γνωριμίας δεν συνάδει με την άνεση, απόλαυση, καλή προσωπική αλλά και μουσική συνεννόηση και χημεία. Κάπως έτσι τον ένιωσα από την πρώτη στιγμή. Απολαμβάνω πάρα πολύ να τον ακούω να παίζει πιάνο. Κατά τη γνώμη μου έχει έναν προσωπικό τρόπο παιξίματος το οποίο εκτιμώ και με συνεπαίρνει. Είναι σαν να ακούς μια ορχήστρα ολόκληρη, ενώ παίζει μόνο ένα όργανο. Αξιοποιεί όλο το κλαβιέ και όλες τις δυναμικές. Επίσης με συγκινεί η ευαισθησία και η αισθητική που έχει σαν πιανίστας.

Τι είναι αυτό που σας κάνει να λέτε «ναι» σε μια συνεργασία; Είναι θέμα χημείας, καλλιτεχνικής πορείας ή στιγμής;

Σ.Α.: Ξεκινά πάντα από τη μουσική, τη συνεργασία, τη θέληση για δουλειά και το ίδιο το project. Μια συνεργασία χτίζεται όπως μια ανθρώπινη σχέση – με εμπιστοσύνη, κατανόηση και συνέπεια.

Κ.Π.: Είναι θέμα χημείας, αλλά και προσωπικής ανάγκης των συμβαλλομένων την εκάστοτε στιγμή. Μπορεί για παράδειγμα να έρθει μια πολύ πρότας που να σου αρέσει, αλλά να μην συνάδει η ανάγκη σου εκείνη τη περίοδο με την πρόταση που λαμβάνεις - για όποιους λόγους. Δε συμβαίνειτο ίδιο και στον έρωτα καμία φορά;

Πόσο δύσκολο είναι σήμερα για έναν δημιουργό να ξεχωρίσει χωρίς να χάσει την ταυτότητά του;

Σ.Α.: Το δύσκολο είναι να τη βρει. Αν τη βρει, δεν τη χάνει – εκτός αν κυνηγά μόνο τα λεφτά και τη δόξα.

Κ.Π.: Κατά τη γνώμη μου είναι πολύ εύκολο άπαξ και είναι σε στενή και αληθινή επαφή με τον εαυτό του γιατί καθορισμού ο κάθε άνθρωπος είναι μοναδικός. Και αν δεν είναι, μπορεί να εργάζεται καθημερινά ώστε να μαθαίνει τον εαυτό του σιγά - σιγά και να μάθει πως να επανέρχεται στον εαυτό του. Δεν πιστεύω πως μπορεί κάποιος να ξεχωρίσει χωρίς να εμπεριέχει όλη του την αλήθεια κάθε στιγμή της πορείας του.

Πιστεύετε ότι το κοινό ακούει με τον ίδιο τρόπο σήμερα, όταν έχει τόσο άμεση πρόσβαση σε χιλιάδες ήχους;

Σ.Α.: Σήμερα όλα γίνονται γρήγορα, με υπερβολικά πολλές πληροφορίες. Παλιά υπήρχε χρόνος και συγκέντρωση. Τώρα υπάρχει πίεση χρόνου και διάσπαση, που περνά ακόμα και στις ανθρώπινες σχέσεις. Όταν παίζω, στόχος μου είναι να μας συνεπάρει η στιγμή. Να ξεφύγουμε από την πραγματικότητα και τον χρόνο, και να αφεθούμε στο «τώρα». Αυτή είναι η ουσία της ζωντανής επαφής καλλιτέχνη και κοινού. Αυτή είναι, για μένα, η έννοια της βαθιάς ακρόασης.

Κ.Π.: Η εμπειρία μου από τις δικές μου συναυλίες είναι πως ακούει, ναι. Συμμετέχει κιόλας με τον τρόπο του και είναι πολύ όμορφη εμπειρία. Γενικά στις συναυλίες, δεν μπορώ να σας απαντήσω με σιγουριά. Πάντως στη ζωή γενικά, παρατηρώ πως αρκετές φορές σε μια συζήτηση με κάποιον άλλον, καθώς μιλάει ο ένας, ο άλλος αντί απλά να ακούει, σκέφτεται τι θα του πει. Αυτό για μενα είναι δείγμα πως δεν τα πάμε και πολύ καλά με το να ακούμε απλά. Γενικά ο χώρος υπάρξεις σε όλα τα κομμάτια της ζωής, έχει στενέψει δυστυχώς.

Ποια είναι η γνώμη σας για το σημερινό κόστος των εισιτηρίων σε μουσικές και θεατρικές παραγωγές; Μπορεί η ποιότητα να συμβαδίσει με την προσιτή τιμή;

Σ.Α.: Πιστεύω πως ναι – και πρέπει. Είναι σημαντικό να δίνεται η δυνατότητα σε περισσότερους ανθρώπους να συμμετέχουν σε παραστάσεις και καλλιτεχνικά γεγονότα.

Κ.Π.: Πιστεύω πως ειναι πολύ προσιτή η τιμή των εισιτηρίων. Αν σκεφτούμε πως για να ανεβεί μια παράσταση (όποιας τέχνης), συμβάλουν τόσα άτομα επι σκηνής και κάτω από τη σκηνή που εργάζονται μήνες πριν για να την ετοιμάσουν -χωρίς αμοιβή για τους μήνες αυτούς τις περισσότερες φορές. Μπορεί η ποιότητα να συμβαδίσει με την προσιτή τιμή για κάποιο ορισμένο καιρό πιστεύω. Κάποια στιγμή δεν αντέχει πια ο άνθρωπος να διαχειριστεί με υγεία και αποτελεσματικότητα τη ζωή του όταν το λεωφορείο λέει πως περνάει στις 12:10 και κάθε φορά περνάει άλλη ώρα. Λογικό δεν είναι;

Τι είναι αυτό που σας φοβίζει και σας θυμώνει περισσότερο στις μέρες μας;

Σ.Α.: Με φοβίζει η αδιαφορία και, την ίδια στιγμή, με θυμώνει όταν τη συναντώ.

Κ.Π.: Ένα που με θυμώνει πολύ είναι ότι δεν αναλαμβάνουμε όλοι την ευθύνη μας. Δεν είναι δίκαιο να την αναλαμβάνεις εσύ και εγώ όχι (και να με κατηγορείς και από πάνω). Με φοβίζει το ότι πολλοί άνθρωποι δεν τιμούν και αγαπούν τον εαυτό τους άρα συμπεριφέρονται κακοποιητικά καταρχάς στον εαυτό τους και κατά προέκταση στους άλλους, στο περιβάλλον, στον εργασιακό τους χώρο, στα παιδιά τους…

Ποιο ήταν το πιο αξέχαστο καλοκαίρι της ζωής σας και ποια μελωδία το συνοδεύει ακόμα;

Σ.Α.: Όταν πήγα για πρώτη φορά διακοπές με τον γιο μου, τον Ορφέα, πριν από περίπου έξι χρόνια. Το ιδανικό soundtrack; Το «Μια θάλασσα μικρή» του Σαββόπουλου.

Κ.Π.: Αξέχαστα καλοκαίρια ήταν αυτά που ήμουν στη θάλασσα, ήρεμη και ανέμελη, ξυπόλητη, με αγαπημένους ανθρώπους, μουσικές, χωρίς πρόγραμμα, που με έναν μαγικό τρόπο ζούσα πράγματα που και να τα οργάνωνα δεν θα μπορούσαν να γίνουν τόσο μαγικά. Η μουσική που θα την συνόδευε θα ηταν ένας αυτοσχεδιασμός.

Διαβάστε ακόμη

Βίντεο - ντοκουμέντο πριν τη δολοφονία του Πολωνού καθηγητή στην Αγία Παρασκευή

Η απανθρωπιά δεν έχει τέλος: Τουλάχιστον 29 Παλαιστίνιοι νεκροί από πυρά ενώ περίμεναν διανομή βοήθειας στη Γάζα

Τουρκία κατά Spotify: Έρευνα για αθέμιτο ανταγωνισμό - Το κατηγορούν για στόχευση της Εμινέ Ερντογάν

Ανάληψη... με 2,10 ευρώ: Τι συμβαίνει με τις χρεώσεις από τα ATM της Τράπεζας Πειραιώς και της Cashflex