Ο Γιώργος Περρής και η ομορφιά του να πιστεύεις ακόμη στο συναίσθημα

Τα φώτα χαμηλώνουν. Ένα ρεύμα από προσμονή διατρέχει το θέατρο Παλλάς, κι εκεί, στο κέντρο της σκηνής, εμφανίζεται ο Γιώργος Περρής ντυμένος στα μαύρα. Λιτός και κομψός. Με το πρώτο του χαμόγελο σπάει τη σιωπή. «Έχετε έρθει ορεξάτοι; Έχω πάρα πολύ άγχος σήμερα, για ανεξήγητο λόγο. Χαίρομαι πάρα πολύ που βρίσκομαι εδώ. Σας έχουμε ετοιμάσει ένα πρόγραμμα διαφορετικό από τις άλλες φορές. Εύχομαι να περάσετε καλά, να τραγουδήσετε, να συγκινηθείτε, να γελάσετε και να έχετε ένα υπέροχο βράδυ».

Έτσι ξεκίνησε η μουσική παράσταση «Μαζί ή κανείς», μια βραδιά που απέδειξε πως ο τίτλος δεν είναι απλώς μια φράση, αλλά ένας τρόπος να στέκεσαι απέναντι στη ζωή και στην τέχνη. Με τη φωνή του να γεμίζει το θέατρο, ο Γιώργος Περρής άνοιξε το πρόγραμμα με τα τραγούδια «Σταθερά στα όνειρα», «Ποιος φοβάται την αγάπη» και «Θα σ’ αγαπώ». Το τελευταίο, από τον νέο του δίσκο, σε στίχους της Λήδας Ρουμάνη.

Ανάμεσα στα τραγούδια, ο καλλιτέχνης μοιράστηκε με το κοινό την αμηχανία και τη χαρά της συνάντησης. «Κάθε φορά που έχουμε καιρό ν' ανταμώσουμε, όλη τη μέρα λέω στον εαυτό μου "έχεις ωριμάσει πια, έχεις σοβαρέψει, σταμάτα να μιλάς τόσο". Αλλά όταν σας βλέπω... μαντέψτε τι; Θέλω να πούμε όλα μας τα νέα! Ξέρετε, μιλάω σαράντα λεπτά και τραγουδάω τριάντα». Το κοινό γέλασε θερμά. Μια φράση που φανερώνει τη φυσική του ανάγκη για επικοινωνία, την αίσθηση ότι η σκηνή είναι προέκταση του σπιτιού του.

Ακολούθησαν τα νέα του τραγούδια «Το σπίτι μου είσαι εσύ» και «Πλανήτες», που φώτισαν μια πιο σύγχρονη πλευρά του ήχου του, για να περάσει αμέσως μετά στο «Μην ορκίζεσαι» της Ελευθερίας Αρβανιτάκη και στο «Μαζί ή κανείς», όπου κάλεσε το κοινό ν' ανάψει τα φώτα από τα κινητά. «Να μοιάζει σαν να τραγουδάμε κάτω από αστέρια», είπε, κι όντως το Παλλάς έλαμψε σαν νυχτερινός ουρανός.

Η Παυλίνα Βουλγαράκη και μια μικρή ιστορία

«Οι στίχοι του προηγούμενου τραγουδιού είναι από μια πολύ αγαπημένη μου φίλη, που θαυμάζω απεριόριστα για τον μαγικό της κόσμο», είπε λίγο αργότερα, κι έτσι εμφανίστηκε στη σκηνή η Παυλίνα Βουλγαράκη. Οι δυο τους διασκεύασαν το «Wonderwall» των Oasis και ερμήνευσαν το «Δεν είπες κάτι», αποδεικνύοντας πως η συνάντηση δύο καλλιτεχνικών κόσμων μπορεί να γίνει με απλότητα και αλήθεια.

Ακολούθησε και μια απολαυστική ιστορία: «Για να καταλάβετε πόσο ευαίσθητο είναι αυτό το κορίτσι, νόμιζε ότι παίζαμε στο Μικρό Παλλάς και πήγε δίπλα! Την παίρνω τηλέφωνο, "αγάπη μου πού είσαι; Έχουμε soundcheck", και μου απαντά "προσπαθώ να ανοίξω μια πόρτα που είναι κλειστή, αλλά θα τα καταφέρω και θα έρθω"». Το κοινό γέλασε με την όμορφη χημεία τους, που σφραγίστηκε λίγο αργότερα με το «Εμείς οι δυο».

Μόνος πια στη σκηνή, ο Γιώργος Περρής ερμήνευσε το «Voila» της Barbara Pravi, με τη χαρακτηριστική του ευαισθησία. «Πριν από μερικά χρόνια είχα την τύχη να συνεργαστώ με δύο πολύ ξεχωριστούς ανθρώπους, που άλλαξαν την πορεία μου στη μουσική. Το επόμενο τραγούδι είναι το πιο πολύτιμο για μένα», είπε, και οι πρώτες νότες του «Όλα ένα» πλημμύρισαν την αίθουσα.

Η βραδιά απέκτησε σχεδόν κινηματογραφική διάσταση όταν μίλησε για τη γνωριμία του με τον Michel Legrand. «Ήταν μια από τις πιο καθοριστικές συναντήσεις της ζωής μου. Πέρυσι, βρέθηκα στις Κάννες, στην προβολή της ταινίας για τη ζωή του. Ανάμεσα σε ονόματα που λάτρευα παιδί —τη Νάνα Μούσχουρη, τη Μπάρμπρα Στρέιζαντ, τον Στινγκ— στο τέλος είδα… τη μούρη μου! Ήταν εντελώς παρανοϊκό!» Και αμέσως μετά, με το «Windmills of your mind», απέτισε έναν συγκινητικό φόρο τιμής στον μεγάλο Γάλλο συνθέτη.

Ακολούθησαν τα «Όλα και πολύ» και «Καρδιά Κοίτα», ώσπου από το κοινό ακούστηκε μια φωνή να φωνάζει «Τέλειος, τέλειος!», προκαλώντας ένα χαμόγελο του καλλιτέχνη και την έναρξη του «Πάντα ανήκω κάπου αλλού».

Η Μαρίζα Ρίζου στη σκηνή

Μετά το τραγούδι, στη σκηνή ανέβηκε η Μαρίζα Ρίζου. «Θέλω να σας πω πόσο ευγνώμων είμαι που ο ένας ήρθε στη ζωή του άλλου. Από συνάδελφοι γίναμε φίλοι, από φίλοι αδέλφια. Και συμπορευόμαστε ουσιαστικά στη ζωή — κι αυτό είναι πολύ σημαντικό», είπε ο Περρής, πριν ερμηνεύσουν μαζί το «Ένα τραγούδι», το «No More Tears» και το «Είναι μικρή η ζωή».

Η Βουλγαράκη επέστρεψε στη σκηνή για το «Παλίρροια», και τότε πήρε τον λόγο η Ρίζου: «Προσπαθώ καιρό να του πω ότι ο Γιώργος είναι πολύ καλλιτέχνης, με την κανονική έννοια του όρου. Να γράφει, να εκτίθεται, να νιώθει αμηχανία. Είναι άλλο συναίσθημα όταν τραγουδάς κάτι δικό σου. Αυτή ήταν η πρώτη του φορά που εκτέθηκε έτσι. Κι αυτό είναι το αγαπημένο μου τραγούδι από τον δίσκο του». Η στιγμή ήταν γεμάτη τρυφερότητα. Μια δημόσια εξομολόγηση φιλίας και θαυμασμού, μπροστά σ' ένα κοινό που κρατούσε την ανάσα του.

Αργότερα, η βραδιά εξελίχθηκε σε μία μεγάλη γιορτή. Για πάνω από δέκα λεπτά, το Παλλάς ήταν όρθιο, χειροκροτώντας, τραγουδώντας, χορεύοντας. Πριν από το φινάλε, ο Γιώργος Περρής τόνισε: «Ζούμε σε μια δυστοπική εποχή, όπου φοβόμαστε το συναίσθημα και το ενοχοποιούμε. Βλέπουμε παιδιά να προσπαθούν να σωθούν από βόμβες, να ξεβράζονται στις θάλασσες, και σχιζοφρενείς να διοικούν τον κόσμο. Στη δουλειά που κάνουμε με τη UNICEF σκέφτομαι πως κανένα παιδί δεν γεννιέται δολοφόνος. Κάτι γίνεται στην πορεία. Η δουλειά μας είναι να μην αφήσουμε την απελπισία να μας κατακλύσει. Μια φίλη μου είπε: "Μην τσιμπάτε στην απελπισία"».

Η σιωπή που ακολούθησε ήταν από τις πιο εύγλωττες στιγμές της βραδιάς. Και ύστερα, ήρθαν τα τελευταία τραγούδια — «Χάρτινο το φεγγαράκι» και «Ηλιοφάνεια» — σαν ένα απαλό κλείσιμο στο ταξίδι της νύχτας.

Η έκπληξη πριν από το φινάλε

Πριν κατεβεί η αυλαία, ο Γιώργος Περρής φύλαγε μία μεγάλη έκπληξη. «Θέλω να σας ανακοινώσω ότι στις 22 και 23 Δεκεμβρίου, μαζί με τον Μάριο Φραγκούλη, ετοιμάζουμε μια μουσική παράσταση που ελπίζουμε να σας αρέσει». Το κοινό ξέσπασε σε παρατεταμένο χειροκρότημα.

Η φωνή του, η αλήθεια του, η γενναιοδωρία του, όλα έπλεξαν μια βραδιά γεμάτη ελπίδα, συγκίνηση και ουσία. Μια υπόμνηση ότι τα όνειρα, όσο κι αν αλλάζει ο κόσμος, μένουν πάντα εκεί — σταθερά.

Διαβάστε ακόμη

Βορίζια: Αποκάλυψη - Φωτογραφικά ντοκουμέντα από τις τελευταίες κινήσεις του 39χρονου

Η πρώτη αντίδραση από το Μαξίμου μετά την κατά μέτωπο επίθεση Σαμαρά κατά Μητσοτάκη

Αυτός είναι ο ναός που ήταν η «καβάτζα» του κυκλώματος ναρκωτικών με τους παλαιοημερολογίτες

Ιωακείμ Υφαντίδης: Ο τελευταίος «νερουλάς» του 42ου Αυθεντικού Μαραθωνίου που έτρεχε μια ζωή μαζί με το νερό