«Είδωλα στον καθρέπτη» ή η δυσκολία να αντικρίσεις τον πραγματικό εαυτό σου

Με το ένθερμο χειροκρότημα του κοινού στην Κατερίνη και συνεχίζοντας στη Θεσσαλονίκη (16 -17-18 Μαΐου), η παράσταση απέσπασε τις καλύτερες εντυπώσεις

🕛 χρόνος ανάγνωσης: 6 λεπτά ┋

Καταιγιστικές ερμηνείες και φορτισμένη σκηνική ατμόσφαιρα σε ένα έργο του Θεοχάρη Μπικηρόπουλου με κοινωνικό προβληματισμό που επιχειρεί να ακτινογραφήσει τα ανθρώπινα αδιέξοδα και να θέσει υπαρξιακά ζητήματα.

Ο συγγραφέας φωτίζει την υπόθεση και την τοποθετεί επακριβώς στο σήμερα, αλλά περισσότερο σε ένα άχρονο επίπεδο. Η δράση εξελίσσεται απέναντι από καθρέπτες και μέσα σε ένα ασανσέρ, όπου εγκλωβίζονται ανάμεσα σε δύο ορόφους οι ήρωες. Σημειολογικά προφανώς υπονοώντας τον γενικότερο, κοινωνικό, οικονομικό και αισθηματικό εγκλωβισμό. Τα ρεαλιστικά στοιχεία υπερισχύουν και συνεπακόλουθα ορίζουν σημαντικά την αισθητική της παράστασης, που σκηνοθετεί με μαεστρία ο Σταύρος Παρχαρίδης, αποδίδοντας στοιχεία που γοητεύουν και συνεπαίρνουν το θεατή.

Μέσα από στιγμές δραματικής πυκνότητας, συγκίνησης και ενίοτε ζωηρών χαρακτήρων. Ένας άντρας και μία γυναίκα. Στη μοναχική τους διαδρομή αναμετριούνται με τα χρόνια που έφυγαν σαν άδεια βαγόνια, τα εσωτερικά τους ελλείμματα και την αναμέτρηση που μοιραία κάποτε θα συμβεί με το παράδοξο του θανάτου. Το έργο «Είδωλα στον καθρέπτη» θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ένα σκοτεινό παραμύθι. Μια σύγχρονη παραβολή και μία διείσδυση στην αχαρτογράφητη περιοχή της ανθρώπινης ψυχής. Ο ηθοποιός Δημήτρης Μπικηρόπουλος κατάφερε να προσδώσει σε αυτό το απόλυτα ρεαλιστικό έργο μία εξαίσια σκηνική μορφή. Ταυτίστηκε με τον ήρωα και έβγαλε μία «κραυγή» υπαρξιακής και κοινωνικής αγωνίας. Καταλήγοντας σε ένα (αυτό)σαρκαστικό κρεσέντο. Η ηθοποιός, Βάσω Δήμογλου με μια δυνατή ερμηνεία, έδωσε στο κοινό ένα εύθραυστο πλάσμα, θύμα αλλά και τιμωρό μαζί, σαν μία μαγισσούλα που θέλει να αλλάξει γύρω της τα πράγματα, αλλά δεν κρατάει το μαγικό ραβδάκι. Κρατάει όμως μία μαύρη σοκολάτα υγείας.

Οι πρωταγωνιστές, βυθίζονται στην αίσθηση της απώλειας, του πόνου, του φόβου, της ανασφάλειας, της υποκρισίας και της αβεβαιότητας για το μέλλον. Με μοναδικά εφόδια την ελπίδα, τον άκρατο έρωτα και την αγάπη. Ακροβατούν σε ένα τεντωμένο σκοινί. Και ταλανίζονται ανάμεσα στις επιθυμίες και τα απωθημένα τη στιγμή που τα είδωλα τους αντικατοπτρίζονται στον καθρέπτη. Γιατί αυτό που αντικρίζουμε στον καθρέπτη είναι μόνο ο ίδιος μας ο ψυχισμός..

Ο καθρέπτης μας γνωρίζει πάντα την αλήθεια. Άραγε μήπως από εκεί ξεκινά και η μακρά διαδρομή της αυτογνωσίας;

Στην πραγματικότητα, ο συγγραφέας, αντλώντας το υλικό του από την αληθινή περιπτωσιολογία της καθημερινότητας έγραψε ένα έργο με άκρως δραματικό πυρήνα. για την μοναξιά και για τις κακοποιητικές και σχέσεις, για το σύστημα που συνθλίβει τον άνθρωπο και την ελευθερία, για την εκμηδένιση των ιδεολογιών, για την εμπορευματοποίηση. Όμως όλο αυτό το περιέβαλε με τρυφερότητα ακόμα και με χιούμορ. Κάνοντας ακόμα και την απελπισία και τον θυμό να μοιάζουν με τον θυμό ενός παιδιού που του πήραν την καραμέλα. Από άκρη σε άκρη της παράστασης τα λόγια «βγάζουν γλώσσα» και κοροϊδεύουν, το κιτς, το trash αποτυπώνοντας σε κάθε του όψη την ασχήμια του κόσμου.

«Είδωλα στον καθρέπτη»

Μέσα από τη σκηνοθετική προσέγγιση από τον Σταύρο Παρχαρίδη, οι ηθοποιοί εξωθούνται μπροστά στον καθρέπτη με μοναδική παρέα το «είδωλό» τους, ο καθένας να αναθεωρήσει τη στάση του απέναντι στη ζωή, και προσπαθώντας να συγκρατήσουν το «χαμένο χρόνο» που ξεφεύγει σαν την άμμο μέσα από τα δάχτυλά. Παρακινώντας και προτρέποντας το κοινό να κάνει μια νέα αρχή. Και να ζήσει αυτό ακριβώς που ονειρεύεται. Το γέλιο εναλλάσσεται με την πικρία συστήνοντας «ένα συγκλονιστικό ψυχολογικό θρίλερ» σύμφωνα με τον σκηνοθέτη του έργου. Ο οποίος «ενορχηστρώνει» τους ήρωες με εργαλεία την εναλλαγή της αφήγησης και των έξοχων μονολόγων, κάνοντας τους δύο ηθοποιούς να εγγράψουν επάνω στο σώμα τους, στο πρόσωπο τους και στις φωνές τους τα χαρακτηριστικά του σύγχρονου βίου.

Μία παράσταση αξιώσεων λοιπόν όπως μας έχει συνηθίσει να προσφέρει από το 1992 το Θέατρο ΜΑΙΩΤΡΟΝ, όπου και ιδρύθηκε από τον σκηνοθέτη και ηθοποιό Σταύρο Παρχαρίδη. Ένας εναλλακτικός και ιδιαίτερα ζεστός χώρος με ατμόσφαιρα … Παρισιού στην Οδό Αθηνάς 21, πλησίον του Τουρκικού Προξενείου στη Θεσσαλονίκη με αμεσότητα των θεατών στη σκηνή, φωτιστικά σαλονιού παντού από γυαλί και αναπαυτικές δερμάτινες θέσεις στο χρώμα της πορφύρας. Για λίγο νομίζεις, ότι είσαι κάπου αλλού.

Δυο λόγια για τους ρόλους

Μια γυναίκα στα όρια της απόγνωσης. Ένα παραλήρημα εσωτερικών συγκρούσεων. Ανάμεσα στις ανασφάλειες και στη δίψα για ζωή. Μοιάζει να αιωρείται μα στο τέλος βρίσκει τη δύναμη να κάνει αυτό που πρέπει, να διάγει τη ζωή χωρίς βαρίδια. Είναι έντονος ο αυτοσαρκασμός, το χιούμορ, γιατί «μέσα στο χιούμορ βρίσκει κανείς τον αστεϊσμό ενός ανθρώπου που είναι σπάνια ευδιάθετος και ποτέ ευτυχισμένος», όπως είπε ο Μαρκ Τουαίην, (1835-1910, Αμερικανός συγγραφέας). Αν αγαπήσουμε τον εαυτό μας, μπορούμε να προχωρήσουμε στο δρόμο της ευτυχίας.

Ο ήρωας του έργου χάνεται στην αίσθηση της απώλειας, της θλίψης, του πόνου, της αυτολύπησης, του φόβου, της ανασφάλειας, της αγωνίας για το μέλλον, αλλά και της ελπίδας για τη ζωή, τον έρωτα και την αγάπη. Αιωρείται και αυτός μεταξύ ονείρου και πραγματικότητας. Βλέπει στον καθρέπτη τη χαμένη νεότητα, την ομορφιά από τις προσωπικές στιγμές που θυσιάζονται στο μόχθο της καριέρας και τον πόνο. Μπορεί ο θάνατος μέσα από την τελετουργία του πένθους, να οδηγήσει στην αναθεώρηση των σχεδίων και των επιλογών της ζωής και στην αναζήτηση της ευτυχίας και της ουσίας της ζωής;

«Αν δε ζεις όπως ονειρεύτηκες, τι διάολο κάνεις σε αυτόν τον κόσμο;» ψιθυρίζει κάπου.

Παίζουν οι ηθοποιοί:

Δημήτρης Μπικηρόπουλος

Βάσω Δήμογλου

Συντελεστές:

Σκηνοθεσία: Σταύρος Παρχαρίδης

Συγγραφέας: Θεοχάρης Μπικηρόπουλος

Σκηνικά -κοστούμια : Μαρία Παπατζέλου

Μουσική επιμέλεια :Λάζαρος Σουσλόγλου (Λάρρυ Κράμα)

Κολάζ -ανακυκλώσιμα γιλέκα: Ειρήνη Μητούδη

Φωτογραφίες- Γραφιστικός Σχεδιασμός: Πασχάλης Μουδούρης (Part Grafic)

Αξίζει να σημειωθεί, ότι στο σκηνικό και στα κουστούμια χρησιμοποιήθηκαν και ανακυκλώσιμα υλικά εκπέμποντας επιπλέον το μήνυμα της ανακύκλωσης και της κυκλικής οικονομίας.

Διαβάστε ακόμη