Ματίνα Νικολάου στο ethnos.gr: «Δεν μ' ενδιέφερε ποτέ η φήμη, με γεμίζει να βρίσκομαι πάνω στη σκηνή»

Η Ματίνα Νικολάου είναι από τους ανθρώπους που, μόλις βρεθείς κοντά τους, νιώθεις αμέσως πως η θετική τους ενέργεια γεμίζει τον χώρο. Ειλικρινής, αυθεντική, γελαστή και πάντα με μια δόση χιούμορ που σε αφοπλίζει. Είναι ένας από εκείνους τους σπάνιους ανθρώπους που καταφέρνουν να παραμένουν προσγειωμένοι, παρά τη μεγάλη αγάπη και αναγνώριση που έχουν δεχθεί τα τελευταία χρόνια.

Ταλαντούχα ηθοποιός, με φυσική παρουσία στη σκηνή και γοητευτική απλότητα στην καθημερινότητά της, εκπέμπει αισιοδοξία, καλοσύνη και έναν γνήσιο ενθουσιασμό για τη ζωή και τη δουλειά της. Μια κουβέντα μαζί της είναι σαν ανάσα φρεσκάδας. Γεμάτη αλήθεια, γέλιο και συγκίνηση. 

Αυτή την περίοδο, συμμετέχει στην επιτυχημένη και άκρως επίκαιρη κωμωδία «Στο Τσακ» των Ray Cooney Plays και John Chapman, σε προσαρμογή και καλλιτεχνική επιμέλεια της Δήμητρας Παπαδοπούλου, που επιστρέφει με ανανεωμένο θίασο, στο θέατρο Αλέκος Αλεξανδράκης, σε σκηνοθεσία Γιώργου Λύρα. «Δέχτηκα τον ρόλο με πολύ ενθουσιασμό, γνωρίζοντας ότι το έργο αυτό είχε παιχτεί πριν από αρκετά χρόνια μ' έναν εξαιρετικό θίασο. Τότε, είχε ερμηνεύσει υπέροχα τον ρόλο μου η Μίρκα Παπακωνσταντίνου. Το να μου εμπιστευτεί, λοιπόν, η Δήμητρα αυτόν τον ρόλο ήταν πραγματικά τιμή για μένα».

Η Ματίνα Νικολάου υποδύεται έναν πολύ όμορφο και ιδιαίτερο ρόλο. Οι χαρακτήρες παίρνουν τ' όνομα του ηθοποιού που τους υποδύεται, οπότε και στο έργο τη λένε Ματίνα. «Η Ματίνα, λοιπόν, προσπαθεί να καλύψει τα διάφορα τεχνάσματα της φίλης της, η οποία επιχειρεί ν' απατήσει τον άντρα της κι από εκεί αρχίζει ένας καταιγισμός παρεξηγήσεων και ξεκαρδιστικών καταστάσεων».

Είναι ένα έργο που δεν ζητάει από τον θεατή να προβληματιστεί, παρά μόνο να γελάσει με την ψυχή του. «Βλέπεις τον κόσμο να φεύγει από την παράσταση με χαμόγελο, να μας λέει "τι ωραία που περάσαμε, πόσο γελάσαμε!". Αυτός είναι και ο στόχος της φάρσας, να προσφέρει ξέγνοιαστο, καθαρό γέλιο» υπογραμμίζει. Η παράσταση έχει γρήγορο ρυθμό. «Μπαίνουμε, βγαίνουμε, προσπαθούμε να καλύψουμε ο ένας τον άλλον, και όλο αυτό δημιουργεί μια ευχάριστη ένταση, μια χαρούμενη ενέργεια πάνω στη σκηνή. Είναι πραγματικά απόλαυση, τόσο για τους θεατές όσο και για εμάς. Κάθε φορά που πηγαίνω στο θέατρο νιώθω σαν να πηγαίνω σε παιδική χαρά» προσθέτει. 

Η πρόταση από τη Δήμητρα Παπαδοπούλου ήρθε πέρσι τον χειμώνα, λίγο μετά το πρόωρο τέλος της εκπομπής «ΝΜ Βραδιάτικα» στον Alpha και ενώ ανάρρωνε η ηθοποιός από ένα χειρουργείο στο γόνατο. «Με τη Δήμητρα είχαμε συνεργαστεί ξανά πριν από δύο χρόνια, στο Άλσος, σε μια επιθεώρηση με δικό της κείμενο. Είχαμε περάσει υπέροχα τότε, οπότε όταν ξανασμίξαμε τώρα, ήταν σαν να συνεχίσαμε από εκεί που είχαμε μείνει. Ταιριάζουμε πολύ — ειδικά στο χιούμορ μας — και αυτό κάνει τη δουλειά ακόμα πιο απολαυστική» λέει και συνεχίζει: «Η Δήμητρα είναι ένας άνθρωπος εξαιρετικά έξυπνος, με οξυδέρκεια και πηγαίο χιούμορ. Οι πρόβες μαζί της είναι χαρά. Δουλεύουμε, αλλά ταυτόχρονα γελάμε, δημιουργούμε, νιώθεις ασφάλεια και έμπνευση. Μακάρι να μας δοθεί η ευκαιρία να συνεργαστούμε ξανά και στο μέλλον, γιατί πραγματικά περνάω υπέροχα μαζί της».

Πιστεύετε ότι το κοινό σήμερα γελάει πιο εύκολα ή πιο δύσκολα;

Θα έλεγα ότι το κοινό σήμερα γελάει πιο δύσκολα, και αυτό είναι φυσιολογικό. Οι άνθρωποι κουβαλούν μια ψυχολογική κούραση, ένα βάρος απ' όλα όσα συμβαίνουν γύρω μας. Παρ’ όλα αυτά, πιστεύω βαθιά ότι ο κόσμος έχει ανάγκη την κωμωδία περισσότερο από ποτέ. Ακόμα κι αν κάποιοι δεν το παραδέχονται εύκολα, όλοι έχουμε ανάγκη να ξεφύγουμε, να ξεχαστούμε για λίγο. Η καθημερινότητα δεν είναι εύκολη για κανέναν και η κωμωδία είναι ίσως το πιο γλυκό αντίδοτο.

Πώς βλέπετε τη σημερινή κωμωδία μέσα στην εποχή της «woke ατζέντας» και της πολιτικής ορθότητας;

Προσπαθώ να το αντιμετωπίζω με ψυχραιμία και να μην το αφήνω να με επηρεάζει στη δουλειά μου. Γιατί, αν χάσουμε το χιούμορ μας —και νομίζω ότι κάπου εκεί κινδυνεύουμε να φτάσουμε— τότε χάνουμε ένα τεράστιο κομμάτι της ελευθερίας μας. Εμένα, ως επαγγελματία, αυτό δε με βοηθάει καθόλου. Θέλω να κρατάω μέσα μου μια παιδικότητα, μια ελαφράδα στην προσέγγιση της κωμωδίας. Γιατί αλλιώς... καταστραφήκαμε!

Εσάς τι είναι αυτό που σας κάνει να γελάτε;

Με κάνει να γελάω η ίδια η ζωή και οι απρόβλεπτες στιγμές της. Οι άνθρωποι έχουν την ικανότητα να βρίσκουν το αστείο ακόμα και μέσα στο δράμα, όπως, ας πούμε, στις κηδείες. Όλοι έχουμε βρεθεί σε μια τέτοια στιγμή, που ενώ επικρατεί θλίψη, συμβαίνει κάτι απρόοπτο, ακούμε μια φράση ή βλέπουμε μια σκηνή και μας πιάνει νευρικό γέλιο. Αυτή η κωμική πλευρά της ζωής είναι πολύτιμη και πιστεύω πως πρέπει να τη διατηρήσουμε, γιατί αλλιώς θα ήμασταν όλοι μελαγχολικοί.

Με κάνουν να γελάω τα όμορφα, καλοπροαίρετα αστεία. Με κάνει να γελάω όταν βλέπω παιδιά να παίζουν αυθόρμητα, με εκείνη την αγνότητα που μόνο τα παιδιά έχουν. Και, ομολογώ, πολύ συχνά βλέπω βίντεο με ζωάκια. Με ξεκουράζουν, με κάνουν να χαμογελάω και να περνάω όμορφα. Αυτές οι μικρές, καθημερινές χαρές είναι που με κρατούν σε καλή διάθεση.

Η αναγνωρισιμότητα ήρθε στη ζωή σας μέσα από τον ρόλο της «Βάνιας». Πώς άλλαξε αυτό την καθημερινότητά σας και τη ζωή σας γενικότερα;

Η αλήθεια είναι πως στην καθημερινότητά μου δεν άλλαξε σχεδόν τίποτα. Ο ρόλος της «Βάνιας» ήρθε στη ζωή μου μέσα από μεγάλη τύχη. Είχε προηγηθεί θεατρική παράσταση «Κοκομπλόκο» του Νίκου Μουτσινά. Εκεί ήταν η πρώτη μου επαφή με τον ρόλο, που τότε ήταν απλώς ένα μέρος της παράστασης. Όταν πέρασε στην τηλεόραση, δεν είχα συνειδητοποιήσει τι μπορούσε ν' ακολουθήσει. Προσπάθησα όλα αυτά τα χρόνια να κρατήσω τον χαρακτήρα σταθερό, να μην ξεφύγω από τη γραμμή του και να τον υπηρετήσω με σεβασμό και συνέπεια. Ίσως αυτό ήταν και το πιο δύσκολο κομμάτι για μένα. Κατά τ' άλλα, η ζωή μου δεν άλλαξε ουσιαστικά. Μόνο οι ώρες δουλειάς αυξήθηκαν!

Η αναγνωρισιμότητα δεν είναι κάτι που με βάρυνε. Αντίθετα, με γεμίζει χαρά όταν με σταματούν στον δρόμο και μου λένε: «Μέσα στα δύσκολα χρόνια —με την πανδημία, τον πόλεμο, τα Τέμπη, όλα αυτά που μας λύγισαν— γελάσαμε μαζί σας, περάσαμε όμορφα». Αυτά τα λόγια είναι για μένα η μεγαλύτερη ανταμοιβή. Γιατί σημαίνουν ότι κάτι καταφέραμε να προσφέρουμε στον κόσμο, έστω και λίγη ανάσα μέσα σε δύσκολες εποχές.

Δεν σας δημιούργησε καθόλου βάρος αυτή η ξαφνική επιτυχία;

Όχι, καθόλου. Είμαι πραγματικά ευγνώμων για όλο αυτό που μου συνέβη. Πολλοί με ρωτούν αν αισθάνομαι «στιγματισμένη» από τον ρόλο της Βάνιας, αλλά δεν το βλέπω έτσι. Αν για κάποιους αυτός ο ρόλος δυσκολεύει τη φαντασία τους να με δουν σε κάτι διαφορετικό, πιστεύω πως με τον χρόνο αυτό θ' αλλάξει. Οι ρόλοι έρχονται και φεύγουν. Ετσι είναι το θέατρο, έτσι είναι και η ζωή του ηθοποιού. Ένας ρόλος τελειώνει, ένας άλλος ξεκινά. Η «Βάνια» ήταν τηλεοπτική, οπότε άφησε ένα πιο δυνατό αποτύπωμα, αλλά νομίζω πως θα μείνει απλώς μια πολύ όμορφη ανάμνηση και για το κοινό και για μένα.

Πώς και δεν σας έχουμε δει σε κάποια τηλεοπτική σειρά;

Δεν έχει τύχει μέχρι στιγμής να συμμετάσχω σε κάποια τηλεοπτική σειρά. Η αλήθεια είναι πως δεν έχουν υπάρξει ιδιαίτερες προτάσεις προς αυτή την κατεύθυνση, οπότε αναμένω! Ίσως, όπως είπα και πριν, να παίζει σημασία το ότι ο ρόλος της «Βάνιας» είναι ακόμα πολύ κοντινός χρονικά και οι περισσότεροι συνδέουν αμέσως εμένα με αυτόν τον χαρακτήρα. Είναι φυσικό να χρειάζεται λίγος χρόνος για ν' αποσυνδεθεί το κοινό από αυτή την εικόνα. Ωστόσο, είμαι εδώ και με πολλή χαρά θα δεχόμουν μια ωραία πρόταση για μια σειρά. Αν έρθει κάτι που θα μ' εμπνεύσει, θα το αγκαλιάσω μ' ενθουσιασμό.

Σε τι είδους ρόλο θα θέλατε να δείτε τον εαυτό σας; Σε δραματικό, σε κωμικό ή ακόμη και σε κάποια εκπομπή;

Αγαπώ βαθιά την κωμωδία, είναι το στοιχείο μου. Παρ’ όλα αυτά, θα ήθελα πάρα πολύ να δοκιμαστώ σ' έναν δραματικό ρόλο στην τηλεόραση. Το νιώθω σαν εσωτερική ανάγκη, ίσως επειδή για πολλά χρόνια ήμουν αποκλειστικά μέσα στην κωμωδία. Θα ήθελα να εκφράσω και αυτή την πιο εσωτερική, πιο ευαίσθητη πλευρά. Πάνω απ’ όλα, όμως, μ' ενδιαφέρει να δουλέψω σε μια όμορφη δουλειά με καλούς συνεργάτες, σ' ένα περιβάλλον δημιουργικό και γεμάτο σεβασμό. Πιστεύω πολύ στη σημασία της ομάδας. Εκεί κρίνεται και το αποτέλεσμα.

Από εκεί και πέρα, είμαι ηθοποιός. Αγαπώ τη δουλειά μου και θέλω να εξελίσσομαι. Αν παρουσιαζόταν μια τηλεοπτική εκπομπή που να μου ταίριαζε, θα το σκεφτόμουν σοβαρά. Δεν ξέρω αν η πενταετής εμπειρία μου από την εκπομπή με έχει «οπλίσει» αρκετά για ν' αναλάβω κάτι τόσο μεγάλο, αλλά αν ήταν κάτι που θα μου ταίριαζε πραγματικά και θα μ' ενδιέφερε, θα το τολμούσα.

Σας φαντάζομαι, για παράδειγμα, σε μια ταξιδιωτική εκπομπή…

Θα ήταν υπέροχο! Λατρεύω τα ταξίδια. Δυστυχώς, η δουλειά μας στο θέατρο δεν αφήνει πολλά περιθώρια για μετακινήσεις. Οι παραστάσεις είναι απαιτητικές και ο χρόνος περιορισμένος. Ένα οδοιπορικό, όμως, που θα συνδύαζε τη δουλειά με το ταξίδι, θα ήταν πραγματικά ιδανικό. Μακάρι να μου δοθεί κάποτε μια τέτοια ευκαιρία.

Ωστόσο, κάνετε το κινηματογραφικό σας ντεμπούτο με την κωμωδία «Για Πάντα Φίλοι» του Κωνσταντίνου Μουσούλη...  

Νιώθω πραγματικά πολύ τυχερή γι’ αυτή τη συνεργασία. Είχα τη χαρά να γνωρίσω και να δουλέψω για πρώτη φορά με τον Κωνσταντίνο Μουσούλη, έναν νέο δημιουργό με απίστευτο ταλέντο. Έχει γράψει ένα υπέροχο σενάριο. Τα γυρίσματα ολοκληρώθηκαν και τώρα περιμένω με μεγάλη ανυπομονησία την πρεμιέρα, στις 19 Φεβρουαρίου.

Η συνεργασία μας ήταν άψογη. Υπήρχε απόλυτη ηρεμία, σεβασμός και αγάπη για το έργο. Δεν ακούστηκε ούτε μία φωνή στα γυρίσματα! Ήταν πραγματικά μαγική η ατμόσφαιρα, με όλους να δουλεύουν με χαρά και επαγγελματισμό, από τους καλλιτέχνες μέχρι και το συνεργείο. Και αυτό, φυσικά, ξεκινάει από τον ίδιο τον Κωνσταντίνο, που είναι ένας εξαιρετικός δημιουργός. Πιστεύω πως έχει πολύ μέλλον μπροστά του και είμαι ειλικρινά ευγνώμων για αυτή τη συνεργασία.

View this post on Instagram

Θα θέλατε να μας πείτε λίγα λόγια για τον ρόλο σας και την υπόθεση της ταινίας;

Η ιστορία περιστρέφεται γύρω από μια παρέα οκτώ φίλων, μέσα από τρεις σπονδυλωτές ιστορίες που ενώνονται με αφορμή τον γάμο δύο από αυτούς. Εγώ συμμετέχω σε μία από αυτές τις ιστορίες, μαζί με τη Ντορέττα Παπαδημητρίου. Υποδύομαι τη φίλη της, που — υπό την «πίεσή» της — ξεκινάω γυμναστήριο, γιατί η Ντορέττα έχει βάλει στο μάτι τον γυμναστή και θέλει να βρίσκει αφορμή να τον βλέπει! Εγώ, πάλι, παλεύω με το ποδήλατο και... δεν τα καταφέρνω και πολύ καλά (γέλια). Δεν μπορώ φυσικά να αποκαλύψω το φινάλε, αλλά έχει πολύ χιούμορ και ανατροπές. Από όσα έχω δει και ακούσει, η ταινία είναι πραγματικά πολύ αστεία. Ανυπομονώ να τη δω ολοκληρωμένη στη μεγάλη οθόνη. Είναι, άλλωστε, η πρώτη μου κινηματογραφική συμμετοχή, οπότε νιώθω μεγάλη αγωνία αλλά και χαρά για το αποτέλεσμα.

Εχετε άγχος να δείτε τον εαυτό σας στο «λευκό πανί»;

Όλοι μου λένε ότι είναι μια κάπως «σοκαριστική» εμπειρία. Άλλο να βλέπεις τον εαυτό σου στην τηλεόραση, που το έχω συνηθίσει, κι άλλο στο σινεμά. Εκεί η εικόνα σε κατακλύζει. Θα σας πω τον Φεβρουάριο πώς ήταν! Αυτή η νέα προσπάθεια να δημιουργηθούν φρέσκες, σύγχρονες ελληνικές ταινίες είναι πολύ σημαντική. Ο κινηματογράφος στη χώρα μας έχει ανάγκη από τέτοια ανοίγματα, από καινούριες φωνές και ιστορίες που να μας ξαναφέρουν κοντά στη μεγάλη οθόνη.

Όταν στέκεστε μπροστά στον καθρέφτη, τι σκέφτεστε;

Αλήθεια είναι ότι δεν το κάνω συχνά. Δεν έχω την ανάγκη να κοιτάζομαι πολύ στον καθρέφτη. Περισσότερο «βλέπω» τον εαυτό μου μέσα από τις σκέψεις μου, όχι μέσα από την εικόνα μου. Αυτό που συνήθως σκέφτομαι είναι πόσο τυχερή είμαι που κάνω αυτή τη δουλειά. Μέσα από το θέατρο και την υποκριτική κατάφερα να ζήσω, να μεγαλώσω το παιδί μου και να εξελιχθώ ως άνθρωπος. Και το πιο όμορφο απ’ όλα είναι ότι, παρόλο που δούλεψα πολλές ώρες και σκληρά, έκανα πάντα αυτό που αγαπούσα. Είναι πραγματική ευτυχία να εργάζεσαι σε κάτι που σε γεμίζει. Νιώθω περήφανη για όσα έχω καταφέρει μέχρι σήμερα και εύχομαι να μπορώ να συνεχίσω να το κάνω για πολλά, πολλά χρόνια ακόμα.

Δεν σας απασχόλησε ποτέ η εικόνα σας; 

Όχι, καθόλου. Δεν με απασχολεί με την έννοια της εμμονής ή της ανησυχίας. Φροντίζω τον εαυτό μου όσο μπορώ, αλλά χωρίς υπερβολές. Μεγαλώνοντας, φυσικά, βλέπω πολλές αλλαγές  και στο σώμα μου και στο πρόσωπό μου. Όμως έχω μάθει ν' αγαπώ αυτές τις αλλαγές, γιατί κουβαλούν εμπειρίες. Είναι αποτύπωμα ζωής, όχι φθορά. Οι ρυτίδες, οι γραμμές, οι αλλαγές του σώματος… όλα αυτά είναι η φυσική εξέλιξη ενός ανθρώπου που έχει ζήσει, έχει γελάσει, έχει πονέσει, έχει δημιουργήσει. Και αυτό, για μένα, είναι πολύ όμορφο. Προσπαθώ, λοιπόν, ν' αγαπώ ό,τι αλλάζει, γιατί αυτές οι αλλαγές δείχνουν ότι προχωράω.

Τα τελευταία χρόνια, στη ζωή σας υπήρξαν αρκετές και σημαντικές αλλαγές, προσωπικές και επαγγελματικές. Πότε για εσάς κλείνει ένας κύκλος και πότε ανοίγει ένας νέος;

Είμαι πολύ συναισθηματικός άνθρωπος. Δένομαι βαθιά  με τους ανθρώπους της δουλειάς, με τους φίλους μου, με τις σχέσεις μου. Οπότε, όταν ένας κύκλος φτάνει στο τέλος του, δεν μου είναι εύκολο να το αποδεχτώ αμέσως. Συνήθως κλείνομαι λίγο στον εαυτό μου. Χρειάζομαι λίγο χρόνο για να το επεξεργαστώ, να το αποχαιρετήσω με αγάπη. Όμως ξέρω πια από εμπειρία ότι, όσο κι αν δυσκολεύομαι αρχικά, μετά έρχεται πάντα μια περίοδος ανανέωσης. Ξεκινώ ξανά, με μεγαλύτερη δύναμη, με «περισσότερα γκάζια», όπως λέω. Και αυτό μ' έχει μάθει να μην φοβάμαι το τέλος ενός κύκλου, γιατί ξέρω ότι μετά αρχίζει κάτι άλλο, ίσως και πιο όμορφο.

Τι σας δίνει δύναμη; 

Έχω μια πολύ γερή βάση στη ζωή μου, τον γιο μου. Είναι η δύναμή μου, το στήριγμά μου, ακόμα κι αν ο ίδιος δεν το αντιλαμβάνεται πάντα. Μόνο η παρουσία του με ταρακουνά, μου θυμίζει γιατί πρέπει να στέκομαι όρθια, να προχωρώ, να είμαι καλά. Γιατί έχω έναν άνθρωπο που με έχει ανάγκη και αυτή η σκέψη μου δίνει τεράστια δύναμη.

Αποτέλεσε δίλημμα για εσάς ως γυναίκα το «καριέρα ή οικογένεια»;

Όχι, ποτέ δεν υπήρξε τέτοιο δίλημμα στη ζωή μου. Από την αρχή της πορείας μου, όταν ακόμη ήμουν σε σχέση με τον πατέρα του γιου μου, ήμουν ήδη ηθοποιός — οπότε αυτό ήταν εξαρχής μέρος της ζωής μου. Οι δύο δρόμοι, καριέρα και οικογένεια, για μένα δεν τέμνονται. Μπορούν να συνυπάρξουν, αρκεί να το θέλεις και να έχεις στήριξη. Ούτε όταν γεννήθηκε ο Παναγιώτης σκέφτηκα στιγμή να σταματήσω. Ήξερα ότι η δουλειά αυτή έχει δυσκολίες, ειδικά οικονομικές. Χρειάστηκε να κάνω κι άλλες δουλειές παράλληλα με το θέατρο, γιατί δυστυχώς μόνο από το θέατρο δεν μπορείς πάντα να ζήσεις. Παρ’ όλα αυτά, δεν πέρασε ποτέ από το μυαλό μου να τα παρατήσω. Πιστεύω πως όταν κάτι το αγαπάς, βρίσκεις τον τρόπο να το ισορροπήσεις. Είχα τη βοήθεια της οικογένειάς μου, κάτι που με στήριξε πολύ. Έτσι, κατάφερα να ακολουθήσω αυτό που ήθελα χωρίς να στερηθώ την οικογένεια μου, ούτε εκείνη εμένα.

Γιατί αποφασίσατε να ασχοληθείτε με την υποκριτική; 

Το θέατρο το αγάπησα από πολύ μικρή ηλικία, από τα εφηβικά μου χρόνια. Ξεκίνησα σε μια ερασιτεχνική θεατρική ομάδα στο Μαρκόπουλο. Θυμάμαι ότι κάθε φορά που βρισκόμουν στις πρόβες ή στις παραστάσεις ένιωθα απίστευτη χαρά. Μια εσωτερική πληρότητα που δεν έμοιαζε με τίποτα άλλο. Η στιγμή που αποφάσισα οριστικά ότι αυτό είναι που θέλω να κάνω, ήρθε όταν είδα στην Επίδαυρο την παράσταση «Όρνιθες» του Θεάτρου Τέχνης, το 1997. Κατά τη διάρκεια της παράστασης ένιωσα κάτι μαγικό. Είπα μέσα μου: «Εγώ θέλω να είμαι εκεί πάνω». Και λίγα χρόνια αργότερα, η ζωή μού το έφερε. Πέρασα στη Δραματική Σχολή του Θεάτρου Τέχνης και, πράγματι, έπαιξα στις «Όρνιθες». Εκπληρώθηκε ένα όνειρό μου. 

Δεν μ' ενδιέφερε ποτέ η φήμη ή η αναγνωρισιμότητα. Αυτό που με ενθουσιάζει είναι η ίδια η διαδικασία. Να βρίσκομαι πάνω στη σκηνή, να συνεργάζομαι, να δημιουργώ με άλλους ανθρώπους. Αυτό για μένα είναι η ουσία της δουλειάς. Φυσικά, όπως σε κάθε επάγγελμα, υπάρχουν και επιλογές που ίσως δεν σε εκφράζουν απόλυτα, αλλά τις κάνεις γιατί είναι μέρος της πορείας σου. Το θέατρο είναι απαιτητικό, χρειάζεται αντοχές και συνέπεια. Όμως εγώ το αγαπώ τόσο πολύ, που μπορώ να δουλεύω δεκαπέντε ώρες τη μέρα και να μην κουράζομαι. Αν ήμουν στο δημόσιο, ίσως να μην άντεχα τόσο. Αλλά εδώ, τρέφομαι από αυτό που κάνω.

Αν και νομίζω ότι ξέρω την απάντηση, για ποιο επίτευγμά σας είστε υπερήφανη;

Σωστά καταλάβατε. Είμαι απίστευτα περήφανη για το παιδί μου. Για τον τρόπο που σκέφτεται, που βλέπει τα πράγματα, που αντιμετωπίζει τη ζωή με ωριμότητα και κατανόηση. Με συγκινεί ιδιαίτερα όταν βλέπω πώς κατανοεί όχι μόνο τον κόσμο γύρω του, αλλά και εμένα, τις δικές μου δυσκολίες, και πώς μπορούμε να συζητάμε σαν δύο άνθρωποι. Όλοι οι γονείς κάνουμε λάθη. Είναι μέσα στη ζωή αυτό. Αλλά όταν βλέπω το παιδί μου να μεγαλώνει με καλοσύνη, σεβασμό και συνείδηση, νιώθω ότι κάτι έκανα σωστά.

Η μεγαλύτερη μου ευχή είναι να είναι ευτυχισμένος και να κάνει μια δουλειά που αγαπάει πραγματικά. Να μην αναγκαστεί ποτέ να κάνει κάτι που δεν θέλει, μόνο και μόνο επειδή «πρέπει». Για μένα, αυτό είναι το πιο σπουδαίο επίτευγμα. Να βλέπεις το παιδί σου να βρίσκει τον δικό του δρόμο με χαρά και ελευθερία.

Διαβάστε ακόμη

Κραυγή απόγνωσης Έλληνα κτηνοτρόφου στο OPEN: «Ποια φέτα; Σε λίγο δε θα έχουμε γάλα ούτε για γιαούρτι»

Δύσκολες ώρες για τον πατέρα της Μέγκαν Μαρκλ - Ακρωτηριάστηκε το πόδι του και νοσηλεύεται στην εντατική

Κλήρωση Μουντιάλ 2026: Οι 12 όμιλοι για το μεγάλο ποδοσφαιρικό ραντεβού του καλοκαιριού

«Η Τουρκία εγκαταλείπει τα S-400 και ξεκινάει να προμηθεύεται F-35», λέει ο πρέσβης των ΗΠΑ στην Άγκυρα