Ακούσαμε τον νέο δίσκο «Κάτι Ελλάδες»: «Ακόμα μαθαίνω να τραγουδάω» λέει ο Γιώργος Νταλάρας

Ο Γιώργος Νταλάρας επιστρέφει στη δισκογραφία με το «Κάτι Ελλάδες» από την Panik Oxygen, ένα άλμπουμ που παντρεύει τη μουσική ευαισθησία με τις αλήθειες της εποχής μας. Με τη χαρακτηριστική στιβαρότητα και τη βαθιά ερμηνευτική του ωριμότητα, επιβεβαιώνει για ακόμη μία φορά την ικανότητά του να παραμένει δημιουργικά ανήσυχος.

Ο δίσκος περιλαμβάνει το εξαιρετικό «Κάτι Ελλάδες» σε νέα εκτέλεση και εννιά καινούργια τραγούδια μεταξύ των οποίων τέσσερα ντουέτα με τους Ελένη Βιτάλη, Ελεωνόρα Ζουγανέλη, Γιάννη Κότσιρα και Χρήστο Μάστορα. Οι ενορχηστρώσεις είναι προσεγμένες και ισορροπούν μεταξύ παραδοσιακών και μοντέρνων στοιχείων, χωρίς υπερβολές ή επιτήδευση. Μία προσπάθεια που φέρνει στο σήμερα τη δύναμη του καλού ελληνικού τραγουδιού, αναδεικνύοντας τόσο την ποιητικότητα του λόγου όσο και την αλήθεια της ερμηνείας. Ένας δίσκος που αξίζει ν' ακουστεί και να μείνει.

Μια βραδιά γεμάτη μουσική και συγκίνηση

Η επίσημη παρουσίαση του «Κάτι Ελλάδες» πραγματοποιήθηκε σε μια βραδιά που δεν ήταν απλώς μια τυπική δισκογραφική εκδήλωση, αλλά μια πραγματική μουσική συνάντηση ανθρώπων που αγαπούν και σέβονται το ελληνικό τραγούδι. Ο Γιώργος Νταλάρας, μαζί με τους δημιουργούς του δίσκου, Νίκο Μερτζάνο και Νίκο Μωραΐτη, μίλησαν για τη διαδικασία δημιουργίας του άλμπουμ, τη σημασία των τραγουδιών και την ανάγκη να εκφραστούν κοινωνικά θέματα μέσα από τη μουσική.

Ανάμεσα στους παρευρισκόμενους ήταν σημαντικοί καλλιτέχνες και συντελεστές του δίσκου, όπως ο Χρήστος Μάστορας, ο οποίος συμμετέχει στο ντουέτο «Εθνική Οδός», αλλά και ο Γιώργος Ζαχαρίου, που ανέλαβε τις ενορχηστρώσεις, δίνοντας έναν ιδιαίτερο ηχητικό χαρακτήρα στον δίσκο. Στην εκδήλωση βρέθηκαν επίσης δημοσιογράφοι, ραδιοφωνικοί παραγωγοί και άνθρωποι του πολιτισμού, επιβεβαιώνοντας τη σημασία της κυκλοφορίας αυτής στο σύγχρονο μουσικό τοπίο.

Νίκος Μωραΐτης: «Ο Νταλάρας είναι ο δικός μου Superman»

Παίρνοντας πρώτος τον λόγο, ο Νίκος Μωραΐτης μίλησε μ' έντονη συγκίνηση για τη συνεργασία του με τον Γιώργο Νταλάρα. Ανέφερε πως αυτός ο δίσκος ήταν αποτέλεσμα πολυετούς προσπάθειας και μιας βαθιάς επιθυμίας να γράψει για εκείνον. «Ο Νταλάρας ήταν ο δικός μου Superman» είπε, αποδίδοντας στον σπουδαίο ερμηνευτή μια σχεδόν μυθική διάσταση, εμπνευσμένη από τα επιτεύγματά του, όπως οι sold out συναυλίες στο Ολυμπιακό Στάδιο ή η συμβολή που είχε στη διάδοση της λάτιν μουσικής στην Ελλάδα. Με χιούμορ, μάλιστα, ανέφερε πως εξαιτίας του Γιώργου Νταλάρα έμαθε ισπανικά, αφού ήθελε να κατανοήσει τους στίχους των τραγουδιών που ερμήνευε. 

Ο Νίκος Μωραΐτης δεν έκρυψε πως το να γράφεις για έναν καλλιτέχνη τέτοιου βεληνεκούς αποτελεί μεγάλη ευθύνη. Η μόνη επιλογή, όπως είπε, είναι να δώσεις τον καλύτερό σου εαυτό, να σταθείς αντάξιος της ιστορίας και της τέχνης του. Αναφέρθηκε, επίσης, στη θεματολογία του άλμπουμ, το οποίο χαρακτηρίζεται από κοινωνικά τραγούδια – μια επιλογή σπάνια στη σύγχρονη μουσική παραγωγή, αλλά για εκείνον βαθιά ουσιαστική. «Αυτή η "παραγγελία" ήταν απελευθερωτική» σχολίασε, εξηγώντας πως του έδωσε την ευκαιρία να εκφραστεί μέσα από στίχους που μιλούν για την κοινωνία, μια ανάγκη που θεωρεί πιο επιτακτική από ποτέ στη δύσκολη δεκαετία που διανύουμε. 

Κλείνοντας, ευχαρίστησε τον Γιώργο Νταλάρα όχι μόνο για τη συνεργασία τους, αλλά και για τη γενναιοδωρία και τον σεβασμό που του έδειξε από την πρώτη στιγμή που τον γνώρισε, όταν ήταν ακόμα ένας 25χρονος δημοσιογράφος. Είτε ως στιχουργός, είτε ως δημοσιογράφος, είτε με οποιαδήποτε άλλη του ιδιότητα, δήλωσε πως τον εκτιμά βαθύτατα, καθώς ο Νταλάρας δεν είναι απλώς ένας σπουδαίος μουσικός, αλλά ένας καλλιτέχνης που ξεπερνά τα όρια της μουσικής και αγγίζει την ψυχή των ανθρώπων.

Γιώργος Νταλάρας: «Η φήμη είναι εχθρός του καλού τραγουδιστή»

Με τη σειρά του, ο Γιώργος Νταλάρας μίλησε για το παρόν και το μέλλον της μουσικής βιομηχανίας, εκφράζοντας ένα αίσθημα νοσταλγίας για την εποχή που οι δισκογραφικές εταιρείες είχαν κυρίαρχο ρόλο. Θύμισε πως κάποτε η κυκλοφορία ενός δίσκου ήταν πραγματικό γεγονός, ενώ σήμερα, παρά τις προσπάθειες τόσο των μεγάλων όσο και των μικρότερων εταιρειών, η κατάσταση είναι πολύ διαφορετική. «Ακόμη και οι νομικοί μας αγωνίζονται να βρουν τρόπο ώστε να γίνει σωστή κατανομή των δικαιωμάτων» είπε, σημειώνοντας πως η κατάρρευση της ΑΕΠΙ είχε ως αποτέλεσμα να χαθεί η εμπιστοσύνη των καλλιτεχνών απέναντι στις εισπρακτικές εταιρείες. Το πρόβλημα εντάθηκε όταν δημιουργοί και καλλιτέχνες διασπάστηκαν σε ομάδες αντί να διεκδικήσουν συλλογικά τα δικαιώματά τους.

Ο Γιώργος Νταλάρας αναφέρθηκε σε ανθρώπους που, όπως είπε, θυσιάζουν κόπο και χρήμα για να υπηρετήσουν τη μουσική, χωρίς να αποβλέπουν στο κέρδος. Μέσα σε αυτή τη νέα πραγματικότητα, είπε πως «η Panik Records και άλλες εταιρείες δίνουν ευκαιρίες». Μιλώντας για τη διαδικασία επιλογής των τραγουδιών του νέου άλμπουμ, ανέφερε πως αφού άκουσε το «Κάτι Ελλάδες», ακολούθησε μια συζήτηση με τον «καπετάνιο», όπως ανέφερε με χιουμοριστικό τρόπο τον Νίκο Μωραϊτη, ο οποίος του πρότεινε 20-25 τραγούδια που περιέγραφαν τις σύγχρονες κοινωνικές συνθήκες. Τότε, αποφάσισαν πως ήρθε η στιγμή να δημιουργήσουν ένα νέο δίσκο που θα αποτύπωνε την Ελλάδα του σήμερα, μέσα από τα τραγούδια που επελέγησαν.

Στη συνέχεια, θυμήθηκε τη δική του πορεία, εξηγώντας πως μπήκε στον χώρο της μουσικής σε ηλικία 15 ετών και υπέγραψε το πρώτο του συμβόλαιο στα 17, με τη μητέρα του ν' αναλαμβάνει την υπογραφή επειδή ήταν ανήλικος. Παρέμεινε στην εταιρεία του Μάτσα για περισσότερα από 40 χρόνια και στη συνέχεια συνεργάστηκε με άλλες δισκογραφικές. Ωστόσο, όπως είπε, «όλο αυτό το αφήγημα τελειώνει», αλλά το τραγούδι δεν πρόκειται ποτέ να σταματήσει. «Θα πάψουν, δηλαδή, τα παιδιά να τραγουδούν; Οι μουσικοί να παίζουν; Οι τραγουδοποιοί να δημιουργούν; Οι ποιητές να γράφουν στίχους;» αναρωτήθηκε ρητορικά, απαντώντας πως το τραγούδι θα είναι πάντα εδώ.

«Το τραγούδι είναι βαρύς οπλισμός για τον ελληνικό λαό, πολύ πιο σημαντικό από την αγοραπωλησία του» σημείωσε. Θύμισε πως από τις αρχές του ’30, με τις ηχογραφήσεις του Μάρκου Βαμβακάρη, η ελληνική μουσική δημιούργησε έναν τεράστιο πλούτο, που κορυφώθηκε στα μέσα της δεκαετίας του ’60, όταν η χώρα διέθετε μία από τις μεγαλύτερες μουσικές βιομηχανίες, αποφέροντας μεγάλα κέρδη. «Εξού και όλα αυτά τα μεγάλα τζάκια που έγιναν». Ωστόσο, πέρα από τις ιστορικές διαδρομές και τις ενδοκλαδικές έριδες, το σημαντικό είναι ότι «το τραγούδι θα παραμείνει εδώ», τόνισε μ' έμφαση, υπογραμμίζοντας πως κανείς δεν μπορεί να το εξαλείψει. «Είναι δυνατό και αυθύπαρκτο» είπε χαρακτηριστικά.

Μέσα από τις εμπειρίες του, εξέφρασε τη βαθιά του πίστη πως τα σπουδαία τραγούδια δεν πρέπει να παραμένουν αποκλειστικά στην αρχική τους εκτέλεση. Αναφερόμενος στο τραγούδι «Κάτι Ελλάδες», θυμήθηκε πως το πρωτοάκουσε από την εξαιρετική φωνή της Δάφνης Λέμπερου, μιας τραγουδίστριας με ιδιαίτερη χροιά, που, όπως είπε, κινείται ανάμεσα στη Φαραντούρη και την Αλεξίου. Η φωνή της, γεμάτη συναισθηματική ένταση, τον συνεπήρε. Μοιράστηκε την άποψή του ότι τα όμορφα τραγούδια αξίζει να ερμηνεύονται ξανά και ξανά. Θύμισε πως αυτό έκαναν οι μεγάλοι καλλιτέχνες του παρελθόντος, όπως ο Καζαντζίδης και ο Μπιθικώτσης, χωρίς κανείς να θεωρεί πως παρενέβαιναν στο αρχικό έργο. Ωστόσο, παρατήρησε πως σήμερα, εξαιτίας της επίδρασης του διαδικτύου, υπάρχει η τάση να θεωρούνται τα τραγούδια «άθικτα» και πως κανείς δεν μπορεί να τα ερμηνεύσει όπως ο αρχικός καλλιτέχνης. Ο ίδιος, όμως, διαφωνεί με αυτή την άποψη, τονίζοντας πως «τα τραγούδια πρέπει να τραγουδιούνται. Οι πρώτες εκτελέσεις θα υπάρχουν πάντα, αλλά η μουσική οφείλει να συνεχίσει να ζει μέσα από νέες φωνές».

Ιδιαίτερη έμφαση έδωσε στη μουσική του Σταύρου Κουγιουμτζή, παρακαλώντας τους νέους ερμηνευτές να συνεχίσουν να τραγουδούν τα έργα του. Αναγνώρισε πως ο ίδιος είχε αποδώσει τα τραγούδια του με τον καλύτερο τρόπο που μπορούσε, αλλά πιστεύει ότι οι επόμενες γενιές τραγουδιστών μπορούν να τους δώσουν νέα ζωή. «Το σώμα μας είναι φθαρτό, αλλά τα τραγούδια μένουν» είπε χαρακτηριστικά, εκφράζοντας την πεποίθησή του ότι η μουσική θα συνεχίσει να εμπνέει ακόμα και όταν οι ίδιοι οι δημιουργοί δεν θα βρίσκονται πια στη ζωή.

Ανέτρεξε στα παιδικά του χρόνια, τότε που αναρωτιόταν γιατί τα τραγούδια τον έκαναν να δακρύζει. «Ο πατέρας μου έπαιζε και τραγουδούσε. Όταν τον άκουγα, έκλαιγα. Η μητέρα μου τραγουδούσε μικρασιάτικα και πάλι δάκρυζα» περιέγραψε. Μη βρίσκοντας απάντηση, άρχισε να μελετά συστηματικά, αρχικά τους τραγουδιστές, τους συνθέτες και τους μουσικούς, και έπειτα ν' ανακαλύπτει τη μουσική μέσα από βιβλία. Κατέληξε στο συμπέρασμα πως το τραγούδι είναι ένας μοναδικός συνδυασμός τριών τεχνών: της σύνθεσης, της στιχουργικής και της ερμηνείας. Στάθηκε ιδιαίτερα στο ανθρώπινο φωνητικό όργανο, το οποίο, όπως είπε, «έχει κάτι που δεν έχουν ούτε το κλαρίνο, ούτε το σαξόφωνο, ούτε η φλογέρα». Η ανθρώπινη φωνή έχει φθόγγους, λέξεις, ερμηνεία και τη σοφία των προηγούμενων γενεών.

Μιλώντας για την πορεία του, ο Γιώργος Νταλάρας εξήγησε πως ήθελε πρώτα να γίνει μουσικός και μετά τραγουδιστής. «Γι’ αυτό αν με ακούτε και σας φαίνεται ότι τραγουδάω έτσι, δεν είναι τυχαίο» είπε. Ακόμη και σήμερα, στα 75 του, συνεχίζει να μαθαίνει πώς να ερμηνεύει καλύτερα κάθε ήχο, κάθε φωνήεν. Αποκάλυψε πως όταν ένας νεαρός δημοσιογράφος τον ρώτησε τι συμβουλή θα έδινε στους νέους, εκείνος απάντησε με μία διαπίστωση: «Δεν μπορείς να εκπροσωπήσεις το ελληνικό τραγούδι αν ο στόχος σου είναι η διασημότητα. Η φήμη είναι εχθρός του καλού τραγουδιστή». Ο ίδιος, άλλωστε, δεν δίστασε να πει πως «το χειρότερο πράγμα που έπαθα στη ζωή μου ήταν ν' αποκτήσω φήμη».

Διαβάστε ακόμη

Δικαστικό «μπλόκο» στην απόφαση Τραμπ για απαγόρευση εγγραφών ξένων φοιτητών στο Χάρβαρντ

Τραγική η κατάσταση στη Λωρίδα της Γάζας: Λεηλατήθηκαν φορτηγά με ανθρωπιστική βοήθεια

Δολοφονία στη Ραφήνα: Στο μικροσκόπιο τρία πρόσωπα που «έπιασαν» οι κάμερες ασφαλείας - «Μίλησαν» τα κινητά

«Βόμβα» από συγγραφέα βιβλίου για τη ζωή του Φρέντι Μέρκιουρι! Λέει πως είχε κόρη