Gautier στο ethnos.gr: «Ο άνθρωπος παραμένει ένα άγριο ζώο όσο κι αν τον συγκρατούν οι νόμοι και ο πολιτισμός»

Απλός, ειλικρινής και με βαθιά αγάπη για τη μουσική και την πατρότητα, ο Gautier (Γκωτιέ Βελισσάρης), που γνωρίσαμε μέσα από τους αγγλόφωνους δίσκους «Babylon» και «Pink Cinnamon» επέστρεψε μ' ένα άλμπουμ που μοιάζει περισσότερο με προσωπική εξομολόγηση. Γραμμένο μέσα σε μια περίοδο έντονης εσωτερικής αναζήτησης και ανασυγκρότησης, το «In Limbo» περιλαμβάνει δέκα τραγούδια, που καταγράφουν όσα έζησε, ένιωσε και επαναπροσδιόρισε τα τελευταία χρόνια. Ο ήχος είναι σύγχρονος και παρουσιάζει αφομοιωμένες επιρροές από pop, soul, americana, electronica, trip hop. Ηχητικές αποχρώσεις που ο δημιουργός του άλμπουμ αγαπά και τον έχουν επηρεάσει.

Για εκείνον, κάθε δουλειά είναι ιερή διαδικασία, που προκύπτει μέσα από τεράστια αφοσίωση και πολλές εσωτερικές μετακινήσεις. Είναι ένας δημιουργός που έχει μάθει να στηρίζει μόνος του τη διαδρομή του, επενδύοντας χρόνο, ψυχή και κόπο σε κάθε του βήμα. Ο ίδιος δηλώνει ανοιχτά πως δεν ξέρει αν θα υπάρξει άλλος δίσκος στο μέλλον. Όχι από έλλειψη έμπνευσης, αλλά από εξάντληση – σωματική, ψυχική, οικονομική. Γιατί η μουσική, όπως λέει, είναι ένα ακριβό σπορ. Και όταν τη στηρίζεις μόνος, για χρόνια, έρχεται η στιγμή που αναρωτιέσαι αν έχει νόημα να συνεχίσεις.

Στην καθημερινότητά του πια, ο Gautier είναι πάνω απ’ όλα πατέρας. Φροντίζει την κόρη του με αφοσίωση, καθημερινά, και μιλά με ειλικρίνεια για τον ρόλο του ως single dad. Δεν νιώθει ήρωας – αλλά θέλει ν' ακουστεί κι αυτή η πλευρά της πατρότητας, που συχνά μένει στο περιθώριο. Της μαθαίνει ότι ο κόσμος δεν είναι πάντα δίκαιος. Ότι οι εικόνες της βίας, από τη Γάζα μέχρι την Ουκρανία, είναι δυστυχώς μέρος της πραγματικότητας. Κι ότι ο άνθρωπος, όσο κι αν έχει προοδεύσει, κουβαλά μέσα του μια σκοτεινή φύση που δεν σβήνει εύκολα.

«In Limbo» ο τίτλος του νέου σας δίσκου. Γιατί επιλέξατε να δώσετε αυτό το όνομα;

To «In Limbo» είναι μια μετέωρη κατάσταση, στην οποία βρισκόμαστε καμιά φορά -δεν ξέρουμε πού θα καταλήξουμε, ή και πού θέλουμε να καταλήξουμε. Είμαστε κατά κάποιο τρόπο έρμαια της μοίρας μας, σε μια εποχή, όπου συναντάνε οι μεγάλες ερωτήσεις της ζωής μας, τις διάφορες απαντήσεις. Και εμείς, μένουμε ν' αποφασίσουμε ή όχι, αν θα δεχτούμε αυτή τη μοίρα μας. Σε μια τέτοια εποχή και εγώ, αναζητούσα κάπου μεταξύ συνειδητού και υποσυνείδητου, απαντήσεις σε ερωτήματα μεγάλα που είχα. Εκεί κάπου, γεννήθηκαν αυτά τα τραγούδια -και μερικά ακόμη. Σε αυτή την «In Limbo» κατάσταση γραφτήκαν, και γι’ αυτό, στο τέλος, ο τίτλος ήταν αυτός.

Από το «Pink Cinnamon» έχουν περάσει σχεδόν δέκα χρόνια. Αν κοιτάξετε πίσω, τι άλλαξε σε εσάς μέσα σε αυτή την περίοδο ως άνθρωπος, ως μουσικός, αλλά και ως άντρας που έγινε πατέρας;

Ακούγονται πολλά -τρομακτικά πολλά τα χρόνια που περάσανε. Δεν τα βίωσα τόσα πολλά αλλά ίσως και να άφησαν στην ψυχή μου τα σημάδια της αλλαγής. Γιατί ίσως δεν μπορούμε παρά ν' αλλάζουμε με το πέρασμα του χρόνου. Με τις εμπειρίες που έχουν την ανεξήγητα μεγάλη δύναμη να μας αλλάζουν -να αλλάζουν τη ροή των πραγμάτων. Τη ροή της δικής μας ιστορίας. Μια τέτοια μεγάλη εμπειρία που με άλλαξε, ήταν η έλευση της μικρής, της κόρης μου της πολυαγαπημένης. Για αυτή τόσα κάνω και θα ήθελα να κάνω άλλα τόσα. Θα ήθελα να είμαι ο καλύτερος μπαμπάς που θα μπορούσε να έχει, να πάρει φτερά, και ώθηση για να πετάξει προς την ευτυχία της.

Ακούγοντας το νέο άλμπουμ, νιώθει κανείς μια μελαγχολία, μια εσωτερική αναζήτηση. Είχατε από την αρχή αυτόν τον ήχο στο μυαλό σας ή σας προέκυψε κατά τη διαδικασία της δημιουργίας;

Καθόλου. Δεν υπήρχε κάποια σκέψη να καθοδηγεί τη γραφή. Απλώς έγραφα – αυθόρμητα, ακατέργαστα, χωρίς φίλτρο. Ίσως το μοναδικό φίλτρο να ήταν η ίδια η φόρμα της σύνθεσης, εκείνο το τεχνικό εργαλείο που με τα χρόνια έμαθα να χειρίζομαι καλύτερα. Μου λένε συχνά, άνθρωποι του χώρου, πως γράφω όμορφα τραγούδια. Και με συγκινεί – όχι γιατί αποζητώ επιβεβαίωση, αλλά γιατί βλέπω πως ακόμα κι η αφιλτράριστη δημιουργία, όταν περνά μέσα από το φίλτρο της εμπειρίας και της φόρμας, μπορεί να φτάσει αληθινά στον άλλον. Να επικοινωνήσει ουσιαστικά.

Στο «Pieces», που ήδη ξεχωρίζει, τι θέλατε να πείτε με τους στίχους του; Ποιο κομμάτι του εαυτού σας αφήσατε περισσότερο εκτεθειμένο;

Παράδοξο ίσως, αλλά αυτό ήταν το μόνο τραγούδι που δεν γεννήθηκε εντελώς αφημένο στη ροή του ασυνείδητου. Υπήρξε μια συνειδητή προσπάθεια να στηθούν οι στίχοι πάνω σε μια υπάρχουσα μουσική ιδέα. Δοκιμάστηκαν πολλές εκδοχές, έγιναν αλλαγές, πήρε χρόνο, ώσπου βρήκε τη μορφή του. Μαζί με τον Βασίλη Ντοκάκη, που συνυπογράφει την παραγωγή, αναζητήσαμε την αλήθεια αυτού του τραγουδιού, με επιμονή. Τελικά, αποτυπώθηκε μια ιδιαίτερη συναισθηματική στιγμή. Εκείνη η εύθραυστη ισορροπία στο όριο μιας σχέσης, όταν βρίσκεσαι ανάμεσα στο «χάνομαι» και στο «ξαναστέκομαι». Ευάλωτος, εκτεθειμένος, μα και έτοιμος να πάρεις ανάσα.

Πιστεύετε πως υπάρχει χώρος για αγγλόφωνους καλλιτέχνες στην Ελλάδα ή πρέπει διαρκώς να «εξηγείτε» τις επιλογές σας;

Ο χώρος της αγγλόφωνης μουσικής στη χώρα μας έχει μικρύνει πια δραματικά. Το τοπίο έχει αλλάξει ριζικά, και η αλήθεια είναι πως δεν βλέπω τον εαυτό μου να κυκλοφορεί ξανά αγγλόφωνο δίσκο. Ίσως, με πολλή σκέψη, να πειραματιστώ με ελληνικό στίχο – αλλά ούτε γι’ αυτό είμαι βέβαιος. Για να είμαι απόλυτα ειλικρινής, πιστεύω ότι αυτός ήταν ο τελευταίος μου δίσκος. Δεν ξέρω αν έχω πια τη δύναμη να συνεχίσω να δίνω τέτοιο αγώνα, χρόνια τώρα, δουλεύοντας σχεδόν ανεξάρτητα. Παρότι αυτή τη φορά στάθηκα πιο τυχερός – η Fronstage και η παντοτινή μου φίλη, Αλεξάνδρα Δασκαλοπούλου, στάθηκαν δίπλα μου και πίστεψαν σε μένα, όσο γινόταν. Παρ’ όλα αυτά, νιώθω πως ήρθε η στιγμή να πω «ως εδώ». Νομίζω ότι κάπου εδώ όμως, ο δικός μου δρόμος φτάνει στο τέλος.

Από τους ανθρώπους του στενού σας κύκλου, ποιος είναι αυτός που ασκεί την πιο αυστηρή –και ενδεχομένως πιο ειλικρινή– κριτική; Και πώς την αντιμετωπίζετε;

Πλέον, δεν αφήνω την κριτική να με ταράξει. Γιατί όποιος γνωρίζει από κοντά τι έχω περάσει, πόσα έχω θυσιάσει και αντέξει για να υπάρξει αυτή η μουσική, μάλλον δεν θα 'βρισκε λέξεις που να με λυγίσουν. Είτε πρόκειται από φίλο είτε από επαγγελματία, αν η κριτική είναι ουσιαστική, θα την ακούσω – όχι όμως για να με κλονίσει, αλλά για να με ωριμάσει. Δεν με αφορά η αποδοχή, αλλά η ειλικρίνεια.

Την πολιτική την παρακολουθείτε; Πιστεύετε ότι ένας καλλιτέχνης πρέπει –ή έχει το δικαίωμα– να τοποθετείται δημόσια σε πολιτικά ζητήματα;

Ναι, παρακολουθώ εδώ και πολλά χρόνια. Παραμένω ενήμερος και προσπαθώ να παραμένω και αμερόληπτος στην ενημέρωσή μου και τον σχηματισμό ολοκληρωμένης άποψης. Αν νιώθει κάποιος καλλιτέχνης ότι θέλει να τοποθετηθεί, ας τοποθετηθεί. Δημοκρατία έχουμε, και ευτυχώς σε αρκετό βαθμό, ελευθερία του λόγου. Αυτό που αντιπαθώ πάντως, είναι όταν καλλιτέχνες καπελώνουν το πολιτικό τους αίσθημα γιατί ξέρουν ότι πουλάει. Προς πάσα κατεύθυνση. Αυτό δεν ξέρω αν υπηρετεί την τέχνη. Αλλά μεγάλη ίσως κουβέντα, και επειδή κανένας δεν ξέρει την ιστορία του αλλουνού, ας τοποθετηθεί ο καθείς όπως αυτός/ή πιστεύει. Εμείς θα κρίνουμε αν αυτό που λέει μάς μιλάει ή όχι.

Όταν βλέπετε εικόνες από τη Γάζα, την Ουκρανία, από παιδιά που ξεριζώνονται... τι σκέφτεστε; Πώς εξηγείτε στον εαυτό σας —και ίσως μια μέρα στην κόρη σας— γιατί ο κόσμος παραμένει τόσο βίαιος;

Προσπαθώ, όσο μπορώ, να εξηγώ στην κόρη μου ότι ο κόσμος δεν είναι πάντα δίκαιος ή ευγενικός. Προτιμώ να γνωρίζει την αλήθεια, όσο σκληρή κι αν είναι, παρά να μεγαλώσει προστατευμένη σε μια φούσκα και να συντριβεί όταν βρεθεί έξω στα 18 της. Θέλω να είναι έτοιμη. Να έχει ψυχικά αποθέματα, να σταθεί δυνατή απέναντι σε εικόνες σαν κι αυτές που βλέπουμε στη Γάζα ή στην Ουκρανία. Δυστυχώς, όσο υπάρχουν άνθρωποι, θα υπάρχουν και τέτοιες εικόνες. Ο άνθρωπος είναι φτιαγμένος να μάχεται. Να πολεμά, να αμύνεται, να ματώνει ή – όσο και να μη μας αρέσει – να ματώνει άλλους. Δεν ξέρω γιατί συμβαίνει αυτό. Ίσως επειδή βαθιά μέσα μας κουβαλάμε ακόμα ένα άγριο ζώο. Ο πολιτισμός, οι νόμοι, οι θεσμοί το έχουν περιορίσει, μα δεν το έχουν εξαφανίσει. Παραμονεύει πάντα εκεί. Έτοιμο να ξεσπάσει. Πώς αλλιώς να εξηγήσουμε τη βαθιά, σχεδόν πρωτόγονη βία που επανέρχεται ξανά και ξανά στην ιστορία μας;

Πώς είναι να μεγαλώνεις ένα κορίτσι σ’ έναν κόσμο που ακόμα «κουβαλά» πατριαρχικά βάρη; Σας γεννά αυτό καινούριους φόβους ή μεγαλύτερη αίσθηση ευθύνης;

Εκεί δεν ξέρω πόσο θέλω να συμφωνήσω. Υπάρχει και μητριαρχία, και παλαιοκρατεία, και κομματοκρατία και άλλα παρόμοια. Δεν πιστεύω ότι η πατριαρχία είναι το μόνο πράγμα που υπάρχει στις ελληνικές οικογένειες. Δεν είναι όλοι οι άνδρες κακοί, και όλο το σύστημα καλό. Υπάρχουν και κακές γυναίκες, και υπάρχουν δυστυχισμένες οικογένειες όπου η γυναίκα έχει το πάνω χέρι. Η βία, δεν γνωρίζει φύλο. Αυτή είναι η ταπεινή μου άποψη και δεν πιστεύω ότι η μικρή μου κόρη, θα ξημερώσει μια μέρα σ' έναν πολύ χειρότερο κόσμο. Νομίζω, αν δούμε από το παρελθόν, γενικά πάμε μπροστά -με τα όποια σκαμπανεβάσματα στην πορεία των δεκαετιών.

Τι αγαπάτε περισσότερο στο καλοκαίρι;

Το αιρκοντίσιον. Δεν αντέχω την πολλή ζέστη. Αλλιώς, το αίσθημα της ελευθερίας, τα μπάνια, οι παρέες, τα ξενύχτια, και πλεόν… οι αναμνήσεις. Έρχονται και προστίθενται. Το καλοκαίρι στην Ελλάδα είναι ένας τρόπος να ξαναβρούμε το κέντρο μας. Να θυμηθούμε ποιοι είμαστε. Είναι σαν η ψυχή ν' απλώνεται και να βρίσκει πάλι τον χώρο της. Κι ίσως, μέσα στη ραστώνη και το φως, να συναντά και λίγη ελπίδα.

Αν μπορούσατε να τραγουδήσετε ένα και μόνο τραγούδι μπροστά στη θάλασσα, για εσάς και μόνο, ποιο θα ήταν και γιατί;

No woman no cry…ίσως ! Το πιο πιθανό πάντως, είναι ότι θα έγραφα κάτι εκείνη την στιγμή - ε ναι! Καλλιτέχνες μέχρι τέλους. Τώρα αν θα άξιζε ν' ακούσει εκείνο το κομμάτι και τρίτος, και αυτό επίσης εντάσσεται στο Καλλιτέχνες μέχρι τέλους. Νιώθουν την ανάγκη οι καλλιτεχνες βλέπετε, να θέλουν να εκφραστούν όταν νιώσουν πως η ανάγκη μέσα τους ξεχειλίζει και χρειάζεται μια άμεση διέξοδο. Αν το αποτέλεσμα αυτής της κατάστασης τώρα, οδηγήσει σ' ένα τραγούδι γραμμένο μπροστά στη θάλασσα, το οποίο θα βρει εύκολα κοινό, δεν θα το μάθουμε εύκολα -γιατί δεν είναι παρά μια μαθηματική πιθανότητα, στο απέραντο των μουσικών προτιμήσεων του καθένα.

Διαβάστε ακόμη

Σε θέσεις «μάχης» οι αγρότες: Νέα μπλόκα σε όλη την Ελλάδα - Κλείνουν λιμάνια και αεροδρόμια

Μετά την κλοπή και πλημμύρα στο Λούβρο: Ζημιές σε πάνω από 300 σπάνια βιβλία στην αίθουσα αιγυπτιακών αρχαιοτήτων

Η Ελλάδα μπαίνει στο κλίμα των Χριστουγέννων: Τα δημοφιλή θεματικά πάρκα της χώρας και πιο οι hot προορισμοί

Απόλυτο αφεντικό στο ντέρμπι της Θεσσαλονίκης ο ΠΑΟΚ, που κοιτάζει μόνο την κορυφή!